Verslag WK Halve IM Cleaewater door Dominique

Dé wedstrijd !
Aangekomen in Clearwater wordt je onmiddellijk met je neus op de feiten gedrukt : " World Championship 70.3 " Dat klinkt al behoorlijk indrukwekkend.
De wedstrijddag : s'morgens 6 u nog fris en een goed voelbare wind . Nog 45 min voor de start en de zenuwen zijn weer eens in hoge mate aanwezig.
Het niveau ligt hier ook heel hoog en ik wil toch zo graag een goede prestatie neerzetten.
Voor de start het Amerikaans volkslied : een écht kippenvel moment !
Terwijl een helikopter boven onze hoofden cirkelt weerklinkt het startschot : we zijn weg. 
Het zwemmen was best lastig en door de vele golven heb ik een redelijke hoeveelheid van de Mexicaanse golf mogen proeven .
We komen uit het water, lopen onder de douches door en onmiddellijk staan al een paar vrijwilligers klaar om je wetsuit uit te trekken ,
nog een bewijs van de uitstekende organisatie. 
Op naar het fiets gedeelte : 90 km op een mooi maar zwaar parcours vanwege de wind , het vele vals plat en de indrukwekkende brug. 


Ook het lopen was vrij lastig want dezelfde steile brug moest maar liefst 4 maal overwonnen worden.
De aankomst : in 5 u 16' 38" ( zwem 35'01" , fiets 2 u 43'06" , loop 1u51'38" ).Ik ben heel tevreden.
Het is ook de eerste keer dat ik het gevoel heb na een wedstrijd : 't is al gedaan. Misschien omdat het allemaal zo vlot verlopen is ?
Frederiek Vandermersch had mij nog verwittigd : geniet ervan ,want het is zo voorbij en ik heb er ook effectief van genoten.
Het was alleszins een geweldige ervaring en ik raad ook iedereen aan die de kans krijgt om een slot te halen : zeker DOEN !!
 
Tot de volgende wedstrijd.
Dominique

Veslag 70:3 IM Miami door Pieter

Miami Vice Triatlon 30 oktober 2010





Miami, een klein zonnig badplaatsje in Florida, is het decor voor onze nieuwe triatlon uitdaging. Ik maakte even een historische woordontleding van Mi-a-mi. Duidelijk een vroeg Amerikaans- Cubaanse zelfgenoegzame verbastering van Mi, myself and I. De Sonny and Crocket typetjes die hier loslopen zijn niet te vergelijken met onze te bescheiden, in konijnenmantels gehulde dametjes die op een pleintje rondhuppelen genaamd naar hun echtgenotes voyeuristische neigingen : plâce m’a te vue.

Leopold, mijn burgvader, breek die miniatuurmaquette onmiddellijk af en plaats hier een dozijn torens van minstens 100 m hoog in de 4 hoofdkleuren, met op elke verdiep een echte palmboom. De klimaatverandering staat u niets in de weg ! Uw casinoplannen kunnen slechts de start zijn van een badstad op niveau. Mi-a-Mi is uw stichtende norm.

Het meest vrije land ter wereld binnenkomen, is als inbreken op Alcatras, een voorbeeld van gevangenis waar u niet zoals bij ons, vlotjes binnen en buiten loopt. U moet de juiste papieren hebben en vooral een vlekkeloos verleden hebben om hier voet aan wal te kunnen zetten. Als klap op de vuurpijl mag u al uw vingerafdrukken in een hoogtechnologisch groen vlakje achterlaten. Mijn zoonlief Jonas, aspirant timmerman, zal dus ongelofelijk goed moeten opletten of hij kan het vergeten om later nog naar Amerika te gaan.

Zoals u, aandachtige lezer en trouwe supporter, reeds lang weet, we gaan steeds triatlonnen op niveau. Wij kregen een superkorting in de plaatselijk B&B, “In den continental”, gelegen vlak voor het park van de waarheid: Bay Front. U kunt dat vergelijken met de bosjes van Heist, alleen dat er niet zoveel bossen in België meer zijn, om de omvang van dit plein in kaart te brengen.

In de feestzaal van ons hotel was er juist een uit de kluitengewassen benifitlunchje van de plaatselijke vrouwenclub de “zonta & sorops” bezig. 600 Gucci madammen, gehuld in Armani’s gala uniformen defileerden over de rode loper. Piccolo’s liepen achter hun 20 cm hoge hielen om hun sleutels op te rappen, zodat de Corvettes en Aston’s in de garage konden gestapeld worden. Parkeren kunnen de vrouwen dus ook niet in Amerika, een universeel mondiaal delimma, waar dringend op topniveau een oplossing voor gezocht moet worden. De VN ligt op enkele uurtjes vliegen. Barack maak er werk van, yes you can.

In deze glitter konden wij niet onder doen en haalden dusprompt onze P3’s, Kuota’s en Speliazed machines boven. Goede poging, maar zo snel mogelijk in de lift met die ouderwetse carbonkramen. Wat onze Amerikaanse kleerkasten hier uit hun koffers toverden aan tweewielersmateriaal, komt recht uit Steven Spielbergs verbeeldingsgeest. U moest een handleiding vragen in welke richting u dient op te stappen of u trapte achteruit.

In de congreszaal van de Hyatt, een andere sjofel hotelletje, met op het 20 ste verdiep een basketbal oefenterreintje van de Miami Heat, werd de briefing georganiseerd. Hier kwam de kat op de koord, onze vrienden van over de plas hadden een klein verrassinkje in petto. Morgen mogen wij in het loopnummer 8 keer de Mc Arthur Causeway bridge overlopen… deze paars verlichte gigant, genoemd naar de bekende atoombomgeneraal, zal Olivier zijn kijk op de derde discipline van het triatlon gebeuren grondig veranderen.

D-day. De taptoe werd geblazen en onder het geblaar van een a cappella koor werd de Stars and Strips gehezen en bezongen. De plaatselijke spuitgaten showden hun nieuwe brandblusbootje nog even. Een speelgoedje ter grote van een vliegkampschip spoot een huizenhoge yellowstone geizer de lucht in om het water wat te verversen.

Nieuwe surprise… de zeewatertemperatuur bedraagt 81 graden. “Oei !”: dacht ik direct, dat wordt een vrij hete bedoening, mijn schoon velletje gaat verbranden!? Gelukkig rekenen ze hier in fahrenheit, een eenheidsmaat die door geen zinnig mens te berekenen valt. Alleen is het resultaat, en we moesten dat dogma maar geloven: GEEN WETSUIT. Nancy, met het sterrenbeeld, dolfijn, juichte. Olivier sprak over een speciale nieuwe ervaring en stak een urenlang betoog af hoe je moet zwemmen zonder, met en in een half pak. Nick zag zichzelf verdrinken na uren zwemtraining, ik dacht: “dit wordt mijn rapste triatlon ooit… na 1u04 ben ik binnen, of beter gezegd buiten tijd en mag ik naar huis.”

Boem, ging het startschot van op de USS Mustang. Nancy, the flipper, scheerde door het water en kwam als eerste van haar soortgenoten uit het sop gesprongen. Ze had nog een trippak aan, wat gaat het zijn wanneer ze zonder door het water gaat. Met een temperatuur van 30 graden is het zover! De opwarming van de aarde heeft dus toch nog zijn voordelen.

Uiteindelijk lukte het mij toch om tegenstroom in zee, tegen al de natuurkrachten in boven water te blijven en nog binnen de vooropgestelde tijd toe te komen. Tijd voor een fietstochtje.

Om de grote middelen boven te halen zijn onze Yanks niet uit hun lood te slaan. 90 km fietsen in een miljoenen stad en het verkeer hiervoor even stilleggen. No problem Fooks. De sheriffs, LAPD, CIA, FBI, NSA, NATO, Narcotics en alle andere niet nader genoemde uniformen werden uit de kast gehaald. Met een dispatchingvrachtwagen van 40 m lang, als commandocentrum, werden in een mum van tijd alle kruispunten vakkundig geblokkeerd. Toch was mijn fietstijd niet zo goed. Als ik zwaailichten zie, kreeg ik steeds een bang gevoel en reed ik een blokje rond. Met dat rasterstratenpatroon was dit een immense tijdsverspilling.

Goed, niet getreurd. Onze vriend Olie ging zowaar uit de bol wanneer hij veteraan Jalabert tegen 50 per uur zag voorbijrazen. De oude tijdritkampioen vlamde in 2 uur dat parcours rond. JaJa, die was te rap voor de flikken. En JaJa Olie, er zijn er toch nog die rapper als jij kunnen fietsen.

Nick was ondertussen in volle vaart achter de Amerikaanse hormonenvleeshopen aan het vlammen. Zelf op 7 m afstand voelde hij niet dat hij in de wind reed met al de Swartzeneggers voor zich. De stayerafstand zal dus opgetrokken worden tot 70 yard. Weer zo’n rare maat.

Ondertussen was de temperatuur opgelopen tot zo’n 35 graden dat is X=B²*(V²/1X-5Y)*V³+Z2 graden Farenheit, voor de kenners onder jullie.

Het loopnummer kon starten. Terwijl ik nog kerstlichtjes aan het tellen was, begon Nancy als schitterende 3 e onder luid gejoel van haar knappe dochters, haar laatste toer. Ze had ondanks het lekker weertje, maar een raar kleurtje. “Er moet iets met die brug zijn”: vreesde ik meteen. En ja hoor, een calvariebrug. Bij de eerste ter hemelvaart stond ik onmiddellijk in lichterlaaie, vandaar die spuitgasten en hun boot!

Olivier pakte dit volledig anders aan. Bij het kruisen zond ik hem met mijn Iphone nog een berichtje: de definitie van lopen volgens wikipedia :” Lopen is het zich stap voor stap voortbewegen door de benen te bewegen. Bij het vooruitbewegen verplaatst het lichaamsgewicht zich steeds naar het voorste been, ook wel "gecontroleerd vallen" genoemd.

En inderdaad, Olivier had zijn les andermaal goed geleerd, het “gecontroleerd vallen” was een aparte techniek die hem op het lijf geschreven stond. Hij zal dus volgend jaar een nieuw soort Iron man op de agenda plaatsen. U mag absoluut niet sneller vallen dan tegen 8 km per uur, of u vliegt er onherroepelijk uit.

Onder luid gejoel van onze in strakke bikini’s meegereizde supporters, strompelden wij verder richting het nieuwe herhalende gloriemoment : de drankstops. Ik liet mij een op basis van geplette muntbladjes perfecte moijoto klaarmaken, het lokaal drankje dat door enkele plaatselijke schonen op plakkaten ter grote van voetbalvelden langs hun 16 rijvakken brede Interstate banen gepresenteerd werd. Ik integreer mij steeds graag in de plaatselijke gewoontes.

Compleet uitgeteld kwamen wij allen toe ! Nancy door snel te lopen, Olivier door snel te vallen, Nick door te veel te denken aan snel lopen en ik beneveld van de moijoto’s aan gemiddeld 1 glas per mile. Weer zo’n aparte manier van afstanden te berekenen.

Nancy haalde de derde plaats, tijd dus voor een bescheiden huldiging. Obama werd in zijn Airforce one gehezen, de Belgische ambassadeur zond een spoedtelex naar Brussel. De Wever en Dirupo kwamen onmiddellijk in geheime zitting bijeen, om te discussiëren wie ze zouden afvaardigen. Het zal dus voor later zijn.

De ceremonie had plaats op het jachtje van Donald Trump, een immobiliënagentje die alleen met zijn huurgelden Knokke kan opkopen. Er zijn er die nog meer geld hebben dan u, mijn waarde burgemeester.

De kapitein loste de trossen, Barack startte met zijn speech, Olivier dacht na over zijn vallooptechniek en Jonas, Sophie en de dochters Maes speelden zakdoekje leggen op het lager dek. Nancy kreeg uiteindelijk de reusachtige bronsen plak rond haar frêle nek gehangen! Nog één plaatsje en je zit in Las Vagas, Nancy the flipper !

Verslag Pieter Van Huffel

Nancy Obreno
W45-49
3/54 55/423 37:16 1:56 154 2:47 2:46:13 20.2 791 1:59 2:15:34 10:21 646 - 5:43:49
Olivier Maes
M45-49
63/198 493/1401 43:56 2:17 538 3:38 2:29:47 22.4 243 2:16 2:31:03 11:32 1057 - 5:50:40

Pieter Van Huffel
M40-44
151/290 686/1401 59:20 3:05 1539 4:50 2:48:05 20.0 852 2:06 2:15:47 10:22 653 - 6:10:08

de andere knokkenaars:

Said Harrak
M40-44
237/290 1002/1401 58:16 3:02 1485 4:30 2:49:51 19.8 913 3:49 2:42:59 12:27 1343 - 6:39:25
Dominique Bullynck
M45-49
131/198 1001/1401 54:41 2:50 1310 6:00 2:52:37 19.5 1023 8:46 2:37:20 12:01 1220 - 6:39:24

Verslagje wedstrijden Tom Kuystermans

Voor de meesten is het einde van het seizoen iets om naar uit te kijken.
Dat was niet het gevoel dat bij mij overheerste, wel dat van zin in ontspanning.
Het vele werk eist zijn tol. Hoe erg? Dat kun je hier lezen.

Het is het relaas van werkdagen in loondienst met verplaatsing van en naar Tielt en vervolgens nog een zelfstandig bijberoep uitoefenen.
Triatlon is de laatste tijd een bijzaak geworden aangezien er nog de aankoop van een woning en de daaropvolgende verbouwing gepland staan.
Daar komt vanzelfsprekend de portie administratie bij kijken hetgeen dus zorgt voor minimaal trainingsarbeid. Nu ja ik ga jullie er niet verder mee vervelen.

Weer getracht een dubbelslag uit te voeren door zowel te starten in de triatlon van Zwijndrecht als in het BK duatlon in Wetteren. Starten is gelukt, al was dat niet vanzelfsprekend in Zwijndrecht en aankomen was dan weer moeizaam in Wetteren.

Voor de start van de triatlon, helse taferelen: een gezamenlijke trip naar de start werd te hard op gang getrokken en de wind blies de groep in flarden. Een stekende regenbui bracht iedereen aan het rillen, de spoorwegovergang werd door 2 met valpartij bezegend, wat verderop gevolg door een lekke band die tot opgave dwong en weer verder weer 2 atleten tegen de vlakte alsook een moeder met kind. Tot nu toe nog zonder erg. In de wedstrijd volgden nog vele spoorovergangen en die zorgden dan wel voor flink wat schade in die mate dat er 2 naar het ziekenhuisgevoerd werden. Dat was dan ook het enige dat op de organisatie kon afgerekend worden want verder was het puik georganiseerd met lekker warm water, een zonnetje op het eind van het fietsen en een loopparcours type heen en terug met als toetje een concert van wat artiesten achteraf. Hopelijk leert de organisatie nog wat bij maar geeft ze zeker niet op.
Ja wat prestatie betreft: niet denderend maar al bij al niet slecht naar wat de dag nadien zou zijn.

Start van een BK met de bekende duatlonnamen in de voorste rangen. Na 100m waarin eigenlijk niet eens fors gelopen werd, was het al duidelijk. Vandaag zat er niks in. Zwaar veldloop parcours ook met wat heuveltjes, wel mooi. Na het eind van het lopen ergens 10-de laatste. Bij het fietsen nog minder dan een gat in een pak boter kunnen rijden en zowaar als laatste? Terug in de wisselzone. Terug iets opgehaald in het lopen, voor het oog van enkele supporters een vernederende wedstrijd. Gewoonweg erbarmelijk. Het vat was leeg, het vet was van de soep en nog zowat uitdrukkingen, maar wel uitgedaan, zowaar iets positiefs... Toch maar weer trainen volgend jaar … of het houden bij lopen, afgewisseld met occasioneel fietsen en zwemmen.

Met vriendelijke groet,


Tom Kuystermans

Verslag Challange Barcelona door Luc Vanmaele

Zondag 3 oktober was er in Barcelona de 2e editie van de Challange, volledige triathlon.

De wedstrijd werd gewonnen door de Deen Jonson in 8:19


Maar ook aan de start was onze Luc Vanmaele voor zijn 18e volledige ; Hier is zijn verslag.

NOG EENTJE OM HET AF TE LEREN
VERSLAG CHALLENGE BARCELONA 03/10/10

Na Regensburg was het verzadigingspunt voor mij nog niet bereikt en zag ik het zitten om nog een long distance te doen. De wedstrijd uit het challenge circuit in Barcelona zag ik wel zitten. Je kan heel laat nog inschrijven, het is niet al te ver of te moeilijk om er te geraken en het weer is daar op dit moment van het jaar nog ideaal.
Vooraf had ik als ambitie enkel te genieten van het geheel en zo goed mogelijk te lopen.
Plaats van het gebeuren het stadje Calelle ong 40 km ten noorden van Barcelona, een gezellig Catalaans kuststadje dat leeft van de toeristen.
De start werd gegeven vanaf 07u30 in maar liefst 11 verschillende waves : wat een verademing in vergelijking met die angstaanjagende massastart in andere wedstrijden. Ik zat in wave 4 samen met alle oudjes van 50 of meer : onze grijze badmutsen waren eigenlijk overbodig… Heerlijk warm helder water en toch met wetsuit dus echt bijna ideaal voor mij. Er was wel wat deining en de boeien lagen ver uiteen zodat wel wat extra meters werden gezwommen maar dat kon me niet storen. Als 9° uit het water in 1u09 was goed zonder meer. Het fietsen bestond uit 2 grotere en 1 kleinere ronde op de drukke kustweg die volledig verkeersvrij was gemaakt over een trajekt van 33km, wat een luxe! Je kan het vergelijken met de expressweg die zou afgesloten zijn over die afstand. Licht golvend parcours en perfekte asfalt globaal dus vrij snel. En ik had op de fiets een goed gevoel gedurende het hele trajekt en dat deed me dromen van een goede totaaltijd en heeft me de plannen wat doen bijsturen; in plaats van in te houden en het accent op een goede marathon te leggen gokte ik toch dat een totaaltijd onder de 10u30 er in zat. Na 5u32 fietsen (gem 33 km/u) begon ik vrij goed aan de marathon aan 12km/u en kon dit 10 km volhouden zonder problemen. 28°C zorgde voor toch een vrij warme wedstrijd. Een vrij vlak wat saaie omgeving met in elke ronde van 10.5 km een tunnel en een klein brugje om wat relief te hebben. Maar dan ging het licht uit en sputterde de motor. Ik had het kunnen weten want de totaalvoorbereiding was zeker niet optimaal geweest zowel in aantal trainingsuren als intensiteit betrof. Maar ja een mens droomt soms hé.
Alle denkbare kwaaltjes kwamen aan bod (ik bespaar de details) maar gelukkig niet die onhoudbare krampen van Regensburg. Martine supporterde haar ziel uit het lijf maar ik kon niet sneller meer lopen. Het doel werd dan maar noodgedwongen bijgesteld om onder de 11u te finishen en dat lukte uiteindelijk : 10u55’ 6de plaats in de categorie 50-54.
Winnaar in onze categorie werd ‘vader’ Geerts, de patriarch van de bekende triatlonfamilie uit Beveren in een tijd van liefst 9u52 min, amai!!
Deze wedstrijd is zeker een aanwinst in het aanbod van volledige triatlons en het challenge circuit moet qua organisatie zeker niet onderdoen voor het ironmanlabel. Het is ongelooflijk hoeveel mensen elk jaar opnieuw de stap zetten naar een volledige.
Globaal ben ik zeker niet ontgoocheld, ik haalde er uit wat mogelijk was, het ideale scenario kon ik echter niet aanhouden maar daarvoor zou ik nog meer trainingstijd moeten hebben en een verjongingskuur moeten ondergaan …
Nu volgt een periode van rust en smeden van snode plannen voor volgend jaar!

Luc Vanmaele

Verslag door Tom Kuystermans

Even tijd nemen om wat van mijn wedstrijden neer te pennen.



Howel het trainen op een lager pitje staat - het leven eist ook andere aandachtspunten – ben ik nog wel min of meer aan het trainen.

Fietsen neemt veel tijd in beslag dus dat moet er wat aan geloven. Dat het fietsen dus niet is wat het moet zijn, is zo klaar als een klontje (boter of suiker, wat moet het zijn).



Elk jaar doe ik wel een aantal triatlon-wedstrijden en dan liefst de halve triatlon maar aan duatlon heb ik een broertje dood. Naar mijn mening is dat nog veel zwaarder dan triatlon want de verzuring treedt vooral op in de benen en geraakt er maar moeilijk uit. De intensiteit van een duatlon-wedstrijd is immers danig hoger dan die sport waarer eerst verplicht gezwommen moet worden.



Toch had ik mij ingeschreven voor de Powerman in Geel gewoon omdat dat één van de beste wedstrijden is in België. Vele malen ben ik als supporter gaan kijken onder meer toen Benny Vansteelandt nog mee deed. Vermits het in duatlon-land als lange afstand te boek staat, zag ik het positief in. Nu ja, het is 10,7km lopen dan 60km fietsen en vervolgens weer iets meer dan 10 km lopen.

Ik zag vooral tegen de start van het lopen tegen op omdat ik vreesde dat iedereen als een speer uit een boog zou vertrekken. En als ik iets niet kan, dan is het wel snel vertrekken (naast nog wat andere dingen waar ik beperkingen in heb, maar hierover niet verder). Toch viel dat al bij al nog goed mee. Ik kon een strak tempo aanhouden.



Volgende vrees was kramp te krijgen in het fietsen, maar dat heeft zich niet voorgedaan. Niet dat het fietsen fantastisch was, er kwamen er teveel voorbij, toch was het niet miserabel. Het was wel uitkijken naar het 2e lopen. Toch verder best eenzaam tegen de wind daar in Geel.



Het begin van het lopen ging (naar mijn maatstaven vrij vlot) om dan beter en beter te worden. Vol overgave de 3 plaatselijke ronden gelopen en tevreden gefinishd.

Vooral plzeier beleefd aan deze superwedstrijd en best tevreden met de 22e plaats. Het fietsen kon zeker beter maar het lopen was echt goed met 1e run in 38’ en de 2e in 41’. Daar doe ik het voor.





Volgende wedstrijd was de kwarttriatlon te Izegem, een stayertriatlon. Er komen traditioneel wel toppers op af, al was dit jaar toch vrij beperkt. Geen Bart Arnouts, Axel Zeebroek of Sofie Goos dit jaar. Wellicht volgend jaar weer wel want dan is het hier BK. Ook hier plezier beleefd aan de wedstrijd. Voor de 1e x gezwommen met een oud pak van Mieke dat veel en veel beter drijft dan mijn oude half stoffe-half neopreen pak. Ik ben naar de finish gedreven. Al valt dat niet te zien aan een eerder matige tijd van 25’. Mogelijk hadden met onderarmen wat last van het voegen van gipskartonplaten thuis afgelopen week?



Fiets op … en eraf. Krampen en niet in de schoenen geraakt. Wat sukkelen en toch weg. Naar enkele andere atleten gereden, oude bekenden o.a. Met 4 samen kunnen rijden tot er een snel groepje van 4 andere bij ons kwamen. Direct lagen er al 2 af. Ik dacht het ook niet te houden maar ik heb aangepikt en naarmate de wedstrijd vorderde bleek dat deze groep wel snel maar toch ook niet de buitenaardse supersonische trein was. Buiten een andere sterke fietser, kon ik goed werk op kop doen. Stelselmatig wat anderen ingehaald om dan aan het lopen te beginnen.



Zelfde scenario: eerst wat rekken tegen de krampen en dan vertrekken. Al snel kwamen er nu steken in de zij. Sinds enkele loopwestrijden (Brugge, strandloop Zeebrugge, pistetrainingen bij Sodebrug) heb ik er wat last van. Tempo flink laten zakken tot het doenbaar was. Het zou wachten worden tot het beterde. Al in de 1e ronde, kon ik terug een goed tempo aanhouden en de 2e en 3e ronde waren super.



Mijn best gedaan op deze wedstrijden en dus tevreden. Mijn seizoen kent alvast enkele geslaagde wedstrijden en dus kan ik gerust zijn. Nu op naar Viersel (kwart) en de duatlon van Tielt.

Tom Kuystermans

Verslag Luc en Martine IM Regensburg

Verslag IM Regensburg Martine en Luc

Deze wedstrijd is de jongste telg in de ironmanfamilie maar de organisatoren hebben ervaring met oa Frankfurt en Sankt Polten. Regensburg ligt in Zuid-Duitsland , de regio voorbij Nürnberg in een zeer bosrijke omgeving met glooiend reliëf en aan de Donau. Het is een mooie en in de zomer zeer druk toeristisch bezochte stad.
Voor Martine dus de eerste volledige en de voorbereiding was quasi perfekt verlopen : rustige opbouw van tijdens de winter met enkele wedstrijden (1 kwart en 3 halve) voor het vertrouwen en als toets voor de progressie. Toch met een bang hartje naar ginds want in triatlon is 1/1 meer dan 2x1/2…
Dan net voor de start grote paniek : Martine haar Polar horloge vergeten in de auto en dus was het hele taktische plan met vooropgezette limieten van hartslag om zeep. Een beginnersfoutje maar niet onoverkomelijk, een beetje peptalk volstond om terug vertrouwen te geven en dus zou het voor haar volledig op het gevoel moeten. Ik bood haar mijn Polar aan maar dat wou ze niet.
Het zwemmen ging door in de Gugenbergersee, een meertje op 10 km vd stad en eigenlijk een beetje te klein voor zo’n massa. Wel schitterend helder water en na de voorbije hittegolf gelukkig net niet te warm om de wetsuit toe te laten Men had een ingewikkelde figuur met boeien uitgetekend maar zonder richtingwijzers of GPS zou het wel eens verkeerd kunnen uitdraaien als een kudde van meer dan 2000 neopreners tegelijk de aanval inzet. En zo geschiedde : een deel vd massa raakte verdwaald en sneed een bocht vh parcours af, de wanhopige kayaker die probeerde te corrigeren moet een strijd op leven en dood hebben doorgemaakt, ze kwamen van overal mijnheer…de sukkelaar is nu nog in therapie bij slachtofferhulp. Volgende keer zullen ze het meer wat moeten vergroten of toch werken met 2 rondjes ofwel nog meer en duidelijker zichtbare boeien leggen.
Martine zwom heel behoorlijk in 1u15 en ik in 1u07 (boeitjes wel correct genomen, braaf hé) en heel tevreden T1 ingedoken.
Het fietsparcours bestond uit 2 rondes van ong 82km met dan nog een trajekt tot in het centrum van de stad. In elke ronde lag het zwaartepunt tussen km 10 en 25 waar telkens enkele stevige hellingen in verschillende etappes moesten bedwongen worden. We vonden het beiden vrij pittig maar klimmen is altijd een kwestie van perceptie : als je het goed kan is het makkelijk, voor ons dus toch serieus op de tanden bijten. Nadien een mooie afdaling (max 80km/u) en een heel stuk vlak en later nog enkele ‘rolling hills’ minder lange beklimmingskes maar de tweede keer deden ze toch wat zeer…
De techniek liet Martine volledig in de steek : ook haar fietscomputerke weigerde dienst en ze was aangewezen op de kerktoren om een idee van haar tijd te hebben… gelukkig bleef de fiets zelf intact en kon ze na 6u26 T2 binnenrijden, content dat die fietsschoenen eindelijk uit konden. Ikzelf had uiteindelijk 5u34 nodig met wat verval in de 2° ronde en hoopvol voor de rest want eigenlijk op schema zoals gepland.
En dan het lopen! Martine deed het schitterend en kon zeer gelijkmatig de 4 rondjes afhaspelen met de smile. Massa’s volk in het centrum zorgden voor een speciale sfeer, absoluut kippenvelmomenten soms. Naarmate het einde naderde bracht de mengeling van adrenaline en endorfines haar in een trance en vloog ze de laatste rechte lijn in, nog snel 2 concurenten passeren, een uitbundige high5 met de speaker en bijna van contentement de micro gepakt en een liedje beginnen zingen (dit laatste is iets overdreven maar allez ge begrijpt me)

De eerste Ironman in 12u21 en zonder extreem af te zien of ongelukken, wauw, ze leefde op een wolkje en dat bleef duren de dagen nadien!

Voor mij was het een heel ander scenario. Van in de eerste meters van de marathon kwamen krampen op in hamstrings en quadriceps en om de zoveel meter werd ik verplicht te stoppen of te stappen. Als ik liep was het ong 11 km/u maar dus continu on/off. Dit is de eerste keer in 17 ironmans dat mij zoiets overkomt. De oorzaak? Ik weet het niet echt : misschien het feit dat ik de voorlaatste week een verkoudheid had die nog wat in mijn lijf zat? Onbewust toch wat te hard geklommen? De temperaturen van 26-27°gr waren ideaal en ik heb al letterlijk voor heter vuren gestaan. Hoedanook zodra ik door had dat er geen toptijd meer in zat was het kwestie van overleven. Efkens samen gelopen met Martine die een ronde achter zat en haar moeten laten gaan…niet goed voor mijn mannelijk macho gevoel maar het zij zo. Uiteindelijk toch de finish gehaald in een voor mij matige totaaltijd van 11u16.
Martine dus in euforie en ik terug met de voetjes op de grond maar zeker niet in zak en as, het kan niet altijd kermis zijn, ik genoot met volle teugen mee van het feit dat we als ‘iron couple’ in dezelfde wedstrijd deelnamen en de finish haalden.
Regensburg is zeker een aanrader en zal snel een klassieker op de kalender worden.
Martine heeft de smaak te pakken, is nu al bezig plannen te maken voor volgend jaar, we vervoegen het TTK team in Klagenfurt IM Austria 2011, you ain’t seen nothing yet….

Luc

Verslag Rad-Marathon door Dick Crispyn

Dag beste vrienden,

Zoals beloofd verslagje van een maffe onderneming.

Onmiddellijk bij aankomst in Zwitserland was duidelijk dat de hitte een zeer belangrijke factor zou spelen tijdens de wedstrijd. Temperaturen tussen de 30 en de 35 graden zonder ook maar een vleugje wind zijn nu niet echt ideale weersomstandigheden om 727km te rijden met een hoogteverschil van 6320m. In totaal 31 deelnemers bij de elite aan de start, uiteindelijk hebben slechts 11 de finish gehaald.

Ikzelf ben razendsnel begonnen, veel te snel bleek achteraf want na de eerste ronde (100km in 3h05) kreeg ik reeds krampen alhoewel ik superbenen had. 10 minuutjes rust genomen en dan de tweede en ook lastigste ronde aangevat. Na 10km krampen tot achter mijn oren, kuiten, quadriceps, nek en onderrug deden ongelooflijk veel pijn. Ik heb echt elke pedaalslag moeten controleren en een heel klein verzet draaien. Volgende 40km telkens klimmetjes van 1 à 2 km met stijgingspercentages tussen de 10 en de 18 procent. Het zweet gutste langs me, tranen in de ogen van de pijn en de wanhoop nabij. Op één of andere manier heb ik toch die ronde tot een goed einde gebracht ( 109km in 4h30).

Gelukkig was er een kinesist die in het team van een andere belg meereed die mij een 15-tal minuten heeft gemasseerd, zodat ik opnieuw van start kon gaan, weliswaar aan een laag tempo. Gelukkig viel de avond en zakte de temperatuur, de ganse nacht was het een aangename 20 graden. In mijn isotone drank heb ik het zout opgeschroefd van 1 gram per liter naar anderhalf en dat heeft blijkbaar wonderen gedaan. Ik heb in feite vanaf die derde ronde een vrij goed gevoel gehad (volgens omstandigheden) zolang ik maar geen te groot verzet draaide want dan kwamen de krampen weer opdagen. Bij het opkomen van de zon bleek er ook wat wind te zijn die later nog een extra moeilijkheidsfactor was op de vlakke stukken. Op het einde van de vijfde en zesde ronde heb ik de rustpauze beperkt tot een 5 –tal minuutjes om zo niet verder te verzuren. Laatste ronde puur op karakter en goed controlerend voor de vierde en laatste keer over de Lindenpass (6km aan 8 %) en eentje zonder naam maar best te omschrijven als 10km vals plat en telkens maar ietsje steiler om te eindigen in een klimmetje van 3 km. Terug op en af voor een laatste grote klim naar Passhöhe (4km aan 7%). Hier werd ik voorbij gestoken door een Duitser die ingeschreven was voor de 200km en die behoorlijk snel ging. Toen heb ik mij op zo’n 20m van zijn achterwiel geplaatst (stayeren was verboden en strenge kontrole van UCI refs op de motards) en ging tijdens de laatste 40km het wijzertje niet meer onder de 36km/h tot aan de finish (blijkbaar een behoorlijke adrenalinestoot). Uiteindelijk was ik 7de in 27h21 en heb ik mij gekwalificeerd voor RAAM (Race Across America, 4800km, Westcoast naar Eastcoast, max 12 dagen). Voor de triatleten kan ik zeggen dat dit het Hawaii is voor de Ultra cyclists.

Ondertussen schrijf ik dit vanuit de Provence waar ik probeer te genieten van een welverdiende rust en lik ik mijn wonden. In elk geval weet ik nog niet zeker of ik mijn belofte zal kunnen houden aan een tweetal vrienden om volgende week met hen de Mont Ventoux te beklimmen, we zien wel.

Veel zonnige groeten,

Dick Crispyn

Verslag Limburg 226 door Ivan Debruyn

Een dagje genieten.

6 maanden vliegen zo voorbij....6 maand training en toeleven naar de fameuze dag zijn snel vergeten....herinneringen aan een volledige triathlon blijven echter gegrift in het sportgeheugen.
Samen met Kris Martens had ik me ingeschreven voor de hele triathlon van Neerpelt:dicht bij de deur,kleinschalig en ideale opstap naar een Ironman.
Samen hebben we tijdens het fietsen en tijdens de wekelijkse trot naar het Noordzeebad uren gepalaverd over hoe we die dag zouden beleven.En dan was het zover.
Zaterdagmiddag vertrokken,samen met de zoon Lawrence als “soigneur” van dienst, richting tropisch Limburg .
Na de pastaparty gingen we richting slaaponderkomen om ons in ascetische omstandigheden ( brits en kast) voor te bereiden op de “big day”.
Om 5 uur op,zalig ontbijtje endan tevoet naar de start,temidden 60-70 tal andere triatleten.( om 11 u startte de ½ afstand met tal van TTK-ers).
Korte briefing en het 24 gradenwarme sop van het kanaal in naar de zwemstart.Zalig water!!!
Knal...weg zijn we.....beter gezegd ze.....want ik ben nog bezig mijn brilletje goed te plaatsen.....begint al goed.
Snel gepast ritme zoeken en mooi links van de boeien richting 950 m keerpunt ( 2 x te ronden).Kri s zwemt ietsje sneller en al snel zwem ik moederziel alleen.Dit heb ik het liefst : zo hoef ik me niet te forceren.Zeker omdat ik wat schrik heb van de 3.8 km afstand ( max 3 km gezwommen op training), doch alles gaat zeer vlug voorbij en dit zonder enig probleem ( dank u zwemtrainer Luc).
Na 1u07 uit het water ( 1u10 vooropgesteld) en dit 2 min na Kris.
In de wissel zie ik hem nog net zijn fiets opspringen .Op voor 180 km fietsen( 6 rondes van 30 km).
Dadelijk 3 kompanen gevonden om op redelijke afstand van elkaar ( jaja geachte jury van Brugge : nu heb je me niet meer liggen !!!) op de pedalen te trappen.Direkt goed ritme ( 35-36/u) aan hartslag 140 ( ruim binnen marge van 135-150).
Terugkeren gaat nog vlotter ( 36-38/u) met heel,heel lichte wind in de rug.
Mechanische pech ( loskomen voorste drinkbus) nopen mij tot 2 korte pittstops (telkens 2 minuten) waarbij Lawrence en Tom kuystermans ( vriend van Annemarie Dupont) schitterend werk verrichten.
10 km aan 40/u brengen me opnieuw bij het groepje en metronomisch malen we verder....
Tijdens ronde 5 en 6 kunnen we wat profiteren van de fietsers van de halve triathlon die onze snelheid naar 38-40/u brengen.Alles gaat ongelooflijk naar wens. De benen zijn super.Weg de schrik om halverwege het fietsen overal pijn te lijden.Integendeel..hoe langer de afstand....hoe meer ik geniet....
Na 5u08 ( doch gem op fiets boven de 36/u-10 min verloren wegens 2 mechanische stops en 2 sanitaire stops) van de fiets en nu begint het pas....
44 graden in de zon,32in de schaduw dat belooft;toch heb ik er ( nog) ongelooflijke zin in: rustig starten blijft de boodschap: aan hartslag 140 loop ik tempo 5min/km .Supergevoel!!!
Richting duik onder de tien uur zit er misschien nog in.....tot km 25: krampen in de benen ( anders heb ik dit nooit) en over en uit.Wat een gemis aan ervaring!!!!Te weinig zout binnen tijdens het lopen!!!!Waar we tijdens fietsen bevoorraad werden door lawrence met uitstekend materiaal,bleven we dankzij de organisatie ( enig minpunt van organisatie) op onze honger ( beter gezegd dorst) zitten.
Waar ons gels,cola,water en isotoon werd beloofd tijdens lopen,moesten we het stellen met cola en water.Santé!!!
Dan maar proberen er het beste van te maken....en van bevoorraading naar bevoorrading verkrampt lopen.Bij elke passage langs vrouwtje Martine en ruime aanhang ( zoontje Victor,zoon Lawrence,dochter Gaëlle en nog wat extra sympathisanten) wat babbelen en het moraal wat opvijzelen om lange ( 3 km heen en weer) tocht richting keerpunt naast kanaal af te leggen.
Tevens doen de aanmoedigingen van alle TTK’ers, die ik telkenmale kruis, ongelooflijk deugd...Thanks,thanks,thanks Luc,Bernard,Hendrik,Martine,Tania,Frederik Rappé( extra bedankt om gelleke te willen missen),Patrick,Fré,Tom,Tony,Dominique,...
Na 4 ronden begin ik elk bosje en iedere struik( ideale plekjes om intestinale overlast te droppen) te kennen en ben blij om de brug over het kanaal in de verte te zien opdoemen voor de laatste keer.
Nog één keer die dekselse brug over ( 8 keer in totaal) al wandelend uiteraard... en dan nog 2 km ,wonder boven wonder lopend, richting finish.
Geschrokken van het feit om de beoogde tijd van 10u30 te benaderen, haal ik in 10u33 die dekselse finish,waar de kleuren rood,wit en blauw van TTKH duidelijk overheersen.
Snel naar Martine en co, waar Kris ( altijd een rappen geweest) reeds netjes uitgerust toeft ( 9u48 voor hem!!!) en dan volledig uitgeteld richting toilet ( voor de zoveelste keer) !!!
Nagenietend ( ik sta versteld van wat een menselijk lichaam aan kan) gaat de riem er af voor onbepaalde tijd ( enkele jaartjes) maar het gevoel van revanche ( onder de tien uur?) doet mij toch geloven in een mogelijke terugkeer..... en naar Neerpelt.

Ivan Debruyn

"Just Married" in de Ironman van Nice

Nice Ironman Honeymoon, France, 27 juni 2010



Het huwelijk van één van mijn beste vrienden verhinderde mijn deelname aan de Nice Ironman in 2009. Toen ik toen alles annuleerde kon ik me onmogelijk voorstellen dat mijn eigen huwelijk me ging aanzetten om toch dit vooropgestelde doel te bereiken…

In januari 2010 had ik namelijk nét genoeg overredingskracht om Natalie ervan te overtuigen om als huwelijksreis de week na ons trouwfeest samen de Nice Ironman te proberen tot een goed einde te brengen….

Immers, indien ze haar “Marathon Des Sables” in april zonder al te veel kleerscheuren zou finishen, zou haar conditie zo op peil zijn dat ze gedurende de maanden mei en juni maar een beetje zou moeten “bijzwemmen en –fietsen” om klaar te zijn voor haar eerste Ironman…



Zo gezegd zo gedaan…de winter bleek ons niet al te gunstig gezind zodat vele lange fietstrainingen uitgewaaid en/of uitgeregend werden, laat staan zwemmen in open water of in zee…Ook de ultieme maand juni bleek niet al te productief: weekje uitblazen na ½ Leuven op 30 mei met redelijke valpartij tijdens het fietsen, dan een week gevuld met toch wel zware vrijgezellenactiviteiten, gevolgd door jawel een week trouwactiviteiten… De week daarop wat je kunt noemen “tapering” en way we go, met gans onze triatlon-inboedel “Easy Jet” richting Nice…Waar we vanwege een staking een gat in de donderdagnacht toekomen in “hotel Excelsior”.

Uitslapen (of wakker gemaakt door hels verkeer op straat) en meteen gaan registreren in het Ironmandorp. Lees “centrum van de afgetrainde lichamen en gladgeschoren benen ”…En niettegenstaande je denkt dat 2 dagen op voorhand ruim voldoende is om nog wat te relaxen, ben je toch non-stop bezig met je voorbereiding: fietsen monteren, massage, voeding en uitrustingen in orde brengen, kilo’s pasta verorberen, liters water naar binnen kappen, en wat het moeilijkste van al bleek: een restaurant vinden waar je gezond kan ontbijten en eten…

Ook de tweede dag blijkt gevuld, fietsen binnenbrengen, loopzakken, fietstassen… wel super natuurlijk dat we dit met z’n tweetjes doen en dat is ook de bedoeling van deze ganse operatie, een dagje samen sporten, samen genieten en samen toekomen want we maakten immers de afspraak dat ik na het zwemmen ging wachten op Natalie om samen te fietsen en ook samen te lopen !

Zo gezegd zo gedaan: op D-Day opstaan om 4h, eten, de traditionele space cake, fruit, noten, dadels…, en te voet door een nog slapend Nice richting start. Om 6.30h staan we beiden op de grote pijnlijke keien in ons vak voor de zwemstart met de belofte dat ik straks Natalie zo spoedig mogelijk aantref aan haar fiets.

Het is mijn tweede Ironman en ik maak in feite de fout van in het zwemvak – 1.06 te gaan plaatsnemen, afgaande op mijn Florida tijd van 2 jaar geleden. Dit betekent dat ik gans het parkoer midden in het pak lig, klappen krijg en klappen uitdeel , en dat mijn zwembrilletje tot tweemaal tot in mijn oogkassen gestampt wordt. Mijn contactlenzen houden echter stand en ik bereik opnieuw na 1.05h het strand (inclusief een korte strandgang na 2,4 km), alsof ik niets gedaan heb, doorzwemmen bleek de ganse tijd onmogelijk vanwege een bos benen voor mij, uitwijken naar links of rechts eveneens uit den boze, feit is wel dat ik dan maar ook geen enkele keer mijn hoofd boven water heb moeten steken om te kijken waar ik zwom, ik voelde gewoon telkens wanneer we een boei naderden wanneer ook diezelfde benen en lichamen nog dichter in mijn buurt kwamen… en ik inderdaad de vlakbij de boei passeerde…Een goeie training én les voor de volgende keer. Bij het uit het water komen restte mij een raar gevoel: daar waar iedereen zich hysterisch naar de fiets rept, nam ik een douchke, deed mijn fietskledij aan, eten , drinken, wetsuit mooi opvouwen en afgeven om me dan richting fiets te begeven… waar ik nog ruim de tijd had een live interview met antenne 2, voor de ondertussen internationaal verzamelde pers Natalie in de gaten kreeg die in dezelfde “Just Married” uitrusting zich na 1.45h zwemmen in mijn richting repte…Zij had gekozen voor het laatste vak, en iedereen te laten vertrekken vooraleer zelf het ruime sop te kiezen…Het was dan ook haar eerste 3,8 km ooit dus bravo… Het wel 1 km lange fietspark gaf toen al een akelig lege indruk…



We startten volle moed samen op de fiets en begonnen gedurende 50 km aan een ferme inhaalrace, super leuk en motiverend…Tot ik na een eerste lange afdaling beneden stond te wachten, klaar voor de langste klim van de rit en Natalie met de tranen in de ogen mij haar afgebroken versnellingshendel onder de neus duwt. Daar er op de top een “bike station” is besluiten we ervoor te gaan, ketting verleggen en klimmen maar. Boven gekomen gaat de monteur meteen aan het werk… om na één uur sleutelen, knippen, demonteren en weer monteren te verkondigen dat we best langs dezelfde weg terugkeren want dat hij het onmogelijk voor elkaar krijgt…Ondertussen passeert de laatste deelnemer, bergt de referee die de wedstrijd sluit zijn tent op en worden wagens weer toegelaten…Doodse stilte op grote hoogte, prachtig zicht maar daarvoor zijn we niet naar hier gekomen. We besluiten ervoor te gaan, en met nog 110 km voor de wielen stuiven we naar beneden. Natalie redelijk down en in de put, het is net alsof we plots buiten wedstrijd rijden. Ze heeft nu de keuze tussen grote en kleine plateau, en jawel telkens als ze moet versmijten stoppen we en verleg ik manueel haar ketting…de hel. Iedere afdaling wacht ik beneden, we halen wel opnieuw in en na een uur hebben we er opnieuw zin in, en genieten we met volle teugen van de prachtige streek. Wel is er de onvermijdelijke tijdsdrang, want we moeten op tijd binnen zijn willen we aan de marathon mogen beginnen…. Leuk is anders maar we gaan er volledig voor en bereiken Nice na zo’n 8 uur rijden…

Op de Promenade Des Anglais is het heet, extreem heet: 38 gr , windstil en de honderden lopers passeren elkaar zwijgend tijdens het afleggen van de 4 lussen van 10,5 km…vele wandelende lijken, ingestorte lichamen met de hulpdiensten erbij… terwijl de eersten al lang binnen zijn… ongelooflijk. De eerste kilometers gaan goed, maar mijn maag protesteert… Ik krijg niets meer binnen dus het einde nadert. Ondertussen is mijn madam weer in volle vorm: ze zorgt voor mijn bevoorrading, geeft het tempo aan en begroet iedereen die ons luidkeels aanmoedigt… onze uitrustingen doen wonderen… Allez “Les jeunes mariés”… noemen ze mij…Ik hoor en zie niets meer, mijn hoofd staat op barsten, mijn knieën ook en ik ben totaal verhit. Natalie wil dat ik even wandel om op krachten te komen maar ik vrees dat we de tijdlimiet niet zullen halen dus blijven we gaan (lees “stroempelen”) tot 30 km…dan beseffen we dat we nog twee en een half uur de tijd hebben om 12 km af te leggen dus kan mijn wederhelft me overtuigen van even te wandelen… en even vrees ik dat zelfs dat niet meer zal lukken… Maar langzamerhand kom ik er weer door, paar geforceerde eet- en drankstops, en jawel: de laatste kilometers lachen en genieten we weer, ik heb zelfs nog over om de andere eveneens stervende triatleten aan te moedigen die nu nog een ronde moeten afhaspelen…

Onze Finish wordt “het kippevelmoment” de speaker doet zijn werk, iedereen omhelst ons, pom-pom danseressen, ferme beat en… Natalie wordt Ironlady gekroond met een prachtige rozentuil en een dikke knuffel “on stage”…of hoe onze huwelijksreis toch nog een romantisch einde kent…15.07 h zijn we onderweg geweest…Eén uur later zien we nog atleten toekomen, buiten de tijd weliswaar en beseffen we dat ons doel bereikt werd, maar we hebben het niet op een plateautje gekregen.

Frank en Nathalie Vanleenhove-Camerlinck.

Verslag 70:30 IM UK door Pieter

God Save The Queen.





20 juni 2010. THE Iron Man 70.3. Zo noemen onze theedrinkende overburen hun halve afstand. Zij plaatsen dit onmiddellijk in de galerij van THE Open, golftornooitje voor overspelige kapiteins-zoontjes, THE Championschips, regionaal tennisevenement met hoofdsponsor Dash, wast witter dan wit, en THE Queen Mumm, oud gindrinkend koninklijk schepsel dat 101 jaar vrijelijk belastingsgeld verkwistte.

Mijn wapenbroeder voor deze heldendaad was niemand minder dan Lord Mac Fosilius Depauw. Braveheart, de schrik voor elke Engelse nicht, is een Wienerzangerknaap tegen onze brullende grijzende Schot met reusachtige snor. De Duitsers hadden 70 jaar geleden beter even naar onze Mac gekeken. Van gans dit triatlonverhaal maakte onze kannibaal een blitzkrieg. Hij stuifde met zijn krakende Passat over het kanaal, landde in Dover, ontweek elke radar en vloog in spitfirestijl naar Exmoor, het afgesproken slagveld 700 km van zijn Elizatbetlaan.

Zaterdagmorgen daalden wij uit onze, door de National Trust behoedde, Country house neder naar het lake Wimbleball. Ooit sloeg Rosco Tanner, die Borg nog 5 sets bezighield, uit frustraties een bal vanuit het centercourt van Wimbledon in deze afgelegen plas. De etimologen onder ons, moeten dus niet verder zoeken waar de naam Wimbleball vandaan komt.

Een sympathieke oude vrijster overhandigde aan Mac Fosilius en mij het startnummer. “Oh”, zei ze zachtjes, “ik deel de nummers al 30 jaar uit… maar de charme is er wat af, vroeger borduurde ik die 1500 nummers op een met rozenmotief hoogwaardig linnen napje. Maar met die ordinaire computers van tegenwoordig hebben ze mijn job afgenomen…saai hé, die hoogtechnologische ontwikkeling, isn’t it…”

Na een parcoursrondleiding door een oud majoor uit de Falklands, zongen wij direct een toontje lager. We waren een ganse voormiddag op zoek achter één stuk vlak loopparcours, maar konden het niet vinden, zelfs met een Sherlock Holmes loep in de hand was dit een onbegonnen taak.

We gingen dus maar de zinnen verzetten en ik trakteerde Mac op een toeristisch toertje in Exmoor en Devon. Twee door schapen en boeren gedomineerde prachtige landstreken.

’s Morgens, bij het horen van het eerste geblaf uit de dichtstbijzijnde hondenkennel “the Baskerville”, stond Mac HDHD al rond zijn bed te springen. Ik moest hem onmiddellijk tot kalmte aanmanen, of bij begon nu al zijn wedstrijd. Je mag wel enkele minuten voorsprong nemen, maar ook weer niet overdrijven hé.

Hij zong echter al direct een octaaf of twee lager, wanneer hij de mist op het Lake van Wimbleball zag hangen. Onze koulijder kreeg al rare rillingverschijnselen. Prompt haalde hij een bus “born” uit zijn rugzak. Een soort balsemcrème afkomstig van het mummifieren van farao’s. “Het werkt”, zei hij! Ik kon mij dat goed voorstellen, Toutamchamon heeft ook geen last van de koude meer gehad in de laatste 3000 jaar.

Bloedernst nu! De troepen worden door een brullende kolonel tot de order geroepen en als zeehonden gezamenlijk in het water geleid. Tijd voor de officiële momenten. Uit de luidsprekers klonk een welbekende grauwe stem, recht uit de Cabinets of War onder Downingstreet 10. Dear Man and Women, you will swim in the water, bike up on the hills en run in the battlefields, and for your country and our Queen, you will never surrender. 1500 handen kwamen onmiddellijk uit het water en toonden aan Sir W.C het victory teken. Er begint toch wat sleet op de sigaarrokende bultenaar te komen, want van de 1579 haalden er maar 1100 de finish.

Onmiddellijk daarna speelde de trotse berenmutsen THE hymne. Ik haalde uit mijn wetsuite de tekst en begon uit volle borst mee te zingen.

God save our gracious Queen,
Long live our noble Queen,
God save the Queen:
Send her victorious,
Happy and glorious,
Long to reign over us:
God save the Queen.

Het vijftiende bataljon van the Royal Artillery, aangevoerd door playboy Charles, vuurde met een ware houwitzer . 80 een oorverdovend startschot en de rush kon beginnen.

Na het zwemmen begon al direct de landing in Exmoor… je mocht met wetsuite en al 400 m door een weiland naar omhoog klimmen. Bij ons leggen ze een rode loper, bij de Engelsen heeft de tuinier het gras kort gezet.

De fietsstart was om te bulderen van het lachen. Al die triaprofs die hun schoenen aan hun fiets vast klikten, kwamen bedrogen uit. Vanaf de start mochten ze onmiddellijk 10 % klimmen, geen enkele van die strevertjes geraakte in zijn schoenen. Ik had mijn combats al aan en demarreerde ze allemaal los uit het wiel. Wat Mac Fosilius hier deed, daar heb ik het raden naar, maar er waren er bij die al met zo’n hoorn aan hun oor stonden. Hij zal daar hoogst waarschijnlijk even gebulderd hebben en menig trommelvlies had het dus laten afweten.

Wie England zegt, denkt aan mooie landweggetjes met enkele moes- en siertuintjes… verander maar direct van mening. 1900 hoogte meters vinden die gasten daar samen, de Engelse d’Ardennen, met alle steile pronkstukken erop en eraan.

Referees vinden onze vrienden totaal overbodige luxe. Stayeren is onbeleefd, dus doe je dat niet. Je volgt the Queue. Surfboys uit het Zoute zouden hier dus zeker niet welkom zijn!

Wanneer je dan zinnes bent om voorbij te steken, dan gebruik je ook geen Hollands irriterend belletje, of balkende vuzuella, neen… je doet dat in stijl. Volgende aankondiging is de dag ervoor in de etikette opleiding ons ingepompt : Sir (als je aan de achterkant zeker bent dat het er één is, anders is het Madam), if you will be so kind, to move al very little at the side, so I can pass you softely. Wanneer je dan uiteindelijk voorbij bent, dan kom je onmiddellijk recht uit je stuur, draai je lichtjes om, (niet te veel of ligt op je smikkel) en maakt een lichte buiging met de gevleugelde zinsnede: Thank you very much, my dear fellow. De ongelukkige zegt dan heel minzaam, you’re welcome, my fair opponent.

Ook in deze zaak heb ik mijn grote twijfels welke stijl Mac Fosilius hier heeft gehanteerd. Laat uw verbeelding de vrije loop!

Tijd voor een veld crosje. De mietjestriatlons op het continent, zijn steeds op asfalt of hooguit eens op Mac adam. Niet in “The Iron Man”. The lords maken er een echte steeple chase van. Daar die verdomde groene en rooie jongens de vossenjacht hebben verboden, moeten ze dringend opzoek achter nieuw leedvermaak. Laat die triagekken dan maar 900 hoogte meters in het veld tussen keien, boomwortels rond huppelen, dan hebben wij er ook nog iets aan. De lady’s met prachtige hoeden aan de kant stonden ons vol enthousiasme aan te moedigen. Plots stond er een knappe rossige dame, blootvoets naast mij. Ik repliceerde onmiddellijk: “My Lady, ik ben hier bijlange niet de laatste van het pak, je moet de putten nog niet beginnen te effenen”. “Nee”, zei ze, “dat weet ik, maar zo net passeerde er hier een besnorde briesende bliksem, die verschrikkelijke putten maakte in mijn gazon, door zijn rasse schreden”.

Ik verontschuldigde mij in de plaats van Mac Fosilius. “My Lady, ik weet het. Maar neem het hem niet kwalijk, hij kan soms eens wild uit de hoek komen, vooral nu hij zo’n brease moet dragen, maar weet hij heeft een gouden hart”. Haar butler overhandigde door mijn gevlei onmiddellijk haar naamkaartje op een zilveren plaat. Ze zei beminnelijk: “als Mac Fosilius hier nog eens landt, laat hem mijn welgemeende groeten.”

Mac Fosilius stormde over de finishlijn, werd onmiddellijk de Kousenband aangemeten en de hoogste decoratie voor moed en opoffering opgespeld. Hij ging in één beweging door naar de transitiezone, pikte zijn P3 op, gooide hem uit elkaar en deponeerde hem in zijn Passat. Hij liep terug naar de aankomstzone, waar ik in pure euforie mijn tweede Iron Man in twee weken volbracht.

Bij mij ging het honoreren wel iets bescheidener: ik mocht het doen zonder Kousenband… dat was alleen voor degene die eerste of tweede waren in hun reeks. Ik heb nog niet durven kijken hoeveel midlife-kriticaster er voor mij zijn.

Terwijl ik languit in het gazon tussen de croquetpaaltjes lag te bekomen, was Mac Fosilius al bezig om al mijn rommel in zijn kar te proppen. Geen tijd verliezen. Naar ons countryhouse via een op driftgeslagen gps, snel douchen en dan onmiddellijk terug naar het vaste land. Om middernacht was hij alleen terug thuis bij zijn madame, dromend in haar armen van zijn nieuw avontuur… het grote werk in Roth… go for it my dear friend. God will save your kingdom of sport!



Verslag Pieter Van Huffel

Verslag 70:30 Zwitserland door Pieter

Triatlon in Cancelleraland

Iron man 70.3 Rapperswil-Jona.



Zwitserland dat betekent stijl en ik kon het weten… als je een triatlon gaat doen in Zurich, hoofdstad van de financiën, dan moet je daar naar toe gaan met de nodige égards, met uitgelezen klasse. Dus ik nam de TGV naar Parijs en vloog dan met de killer van Sabena, Swiss air, naar de luchthaven “Kloten”. Je leest het goed, Kloten, dat is het enigste kleine foutje dat ik die horlogemakers kon aanwrijven. Je komt een land binnen en het is al naar de kloten. Wat is dat toch met die confederale staten. De Wever kan hier nog leren uit de fouten van een ander. Veel succes Bartje, maar ik vrees dat het al naar de luchthaven is.

Je bent een lezerkenner en onmiddellijk begrijp je : “ waar was die dikke nek van Ramskapelle zijn materiaal”. Inderdaad dat werd aangebracht door mijn materiaalmeester, niet zomaar een materiaalmeester, maar wel een geniale typ. Geen knul die van tussen de kasseien van Kanegem komt, geen hakkelende groene oliesmeerder, geen veredelde dierenarts, geen strop die tubes in zijn kelder bewaart, geen rare smoel van een museumbewaarder. Neen, met zulke figuren zou ik mij nooit inlaten . Mijn technieker is een kern-geleerde, een ingenieur in kernfysica. Iemand die zich bezig houdt met het kleinste celletje der aarde en weet dat daar alles omdraait! Wij kennen hem allemaal, het Brussels Ketje, mijn vriend Olivier Maes. De materiaalmeester bij uitstek! Hij bracht speciaal met vrouw Nancy, die 100 keer meer talent heeft als ik in triatlon, en zijn ma, die geen talent heeft voor triatlon, mijn cellulair fietsmodel met speciaal gemonteerd rek, helemaal over naar Zurich, of beter gezegd Rapperswil een toeristisch boerengat aan de Zurichsee, waar gans die heisa ging plaatsvinden.

De inschrijving verliep uiteraard met de nodige precisie en in geen tijd stonden wij op een foto om te bewijzen dat wij zeker niet met anders man materiaal aan de haal zouden gaan. Een beetje overdreven van die Willem Tell boys, waarom zouden wij de carbonwinkel van dat stelletje amateurs gebruiken? De materiaalmeester zoeft rond met een P 3, Papa van 3 puberende dochters, zijn wederhelft heeft een gespecialiZeerde motor in haar high tech achterframe zitten en ikzelf doorklief het alpenlandschap met een Italiaans designmodel. Als je niet snel gaat, moet er buiten mijn wereldbekende gele helm toch ook nog iets zijn voor die duizenden wielerfans aan de kant.

Na de van harte gegunde shoppingstocht aan Nancy (die er dus nooit zal komen), reden wij naar het hotel. Hotel zeg je? Niet echt… onze vrijzinnige Oppenheimer had er niet beter opgevonden om ons in een catechetisch centrum te steken vanboven op een berg, vlak bij een klooster daterend van het anno domino 975. Vriend Olivier, je kan niet in alles uitblinken, kamers boeken moet je aan specialisten overlaten. Volgende maal zal ik zorgen voor uw suite op het 85e verdiep, met zicht op strand en hippe jachten. Uw droomkamer zal voorzien zijn van een carrara marmeren waszaal met bloemetjesbad gevormd door 2 symmetrisch tegen over elkaar staande vijfenveertig graden ruggen, waar je je madame in kunt verwennen.

Mijn bed in dat slotklooster deed terugdenken aan onze roemrijke tocht naar Compostella, waar wij op een nacht bij een gefaillieerde grootgrondbezitter in een vochtig kasteel moesten slapen, tussen de onderbroeken van zijn bedovergrootmoeder, de markiezin du Lavement. Het is treffend, Ensiedeln, het papendorp waar wij logeerden, was het vertrekoord voor de Zwitsers die ook naar Compostella trokken. Toen te voet, nu met een Specialized 12 v.

Het diner, onder “de Linde”, met een heerlijke bergmatrone als bazin, bestond uit een massaal stuk GordonBlue, met goede vette kaas. Kwestie van alle voedingspausen te verketteren.

Zondag 6 juni, D-Day. Nancy huppelde om 5 uur al rond en ging snel met die 80 overgebleven monniken de vespers gaan bidden. Ze sloeg 5 boterhammen achterover. Waar ze het allemaal in haar frêle sportbody steekt, het blijft mij een raadsel.

Aangekomen bij de start, moesten de materiaalmeester en ikzelf nog steeds bekomen van het wakker worden en het kraken van het bed. Bij mij waren het de roeste veren, onder de flinterdunne matras. De ressors zal ze dat zo schoon kunnen zeggen.

Nancy Cancellera stond al in wetsuite ornaat half in de Zurichsee te luisteren naar het startschot. Wij hadden nog niet goed met onze ogen geknipperd of ze was er weer. Mijn zwemfrustratie groeide weerom reusachtig aan, wanneer ik haar bij de eerste tien van het vrouwelijk geweld de wisselzone met haar motorfiets zag verlaten. Hopla, dat was Nancy, de volgende keer dat ik haar zag, verkeerde ik in comateuse toestand bij het ingaan van mijn laatste loopronde. Madame was al gans opgetut en zat al supportersliederen te kwelen. Maar in al haar euforie vergat ze te gaan winkelen. De Visakaart van Olivier zat nochtans in zijn sporttas… ze wist het, maar toch houdt ze zoveel van ons, dat zelf het shoppen een vergankelijk idee voor haar is. Allé Nancy, je was 4 e op zo’n grote hoop madammen en je vergeet geld uit te geven! Ik had het je toch zo graag gegund!

Ondertussen mochten wij de Zurichsee in. Volgens, het Laatste Nieuws, met nog een pak ander midlifegekken. Na het woelige bergwater wachtte ons een adembenemende fietstocht op de biljartbanen van Zwitserland. Het sneeuwt, vriest, regent daar vijfdubbel als bij ons, maar die gasten hun asfalt is effen. Bij ons zouden de autosnelwegen in zo’n omstandigheden terug her schappen worden tot Romeinse heerwegen, wat met de rest.

Beste lezer, je moet weten, ik ben een bergkenner, een col klimmer puur sang. Mijn materiaal-meester is dat niet. Hij beweert dat in Zwitersland de bergen steil zijn. Ik lachte hem vierkant uit. Wat weet een plutoniumbezweerder van bergen en koersen? Bommen en energie dat is je ding. Ik bergen, daarmee zijn wij duidelijk. Ik zweer op het zadel van mijn designvehikel dat in dit chocoladeland de bergen amper met 3 % gemiddeld stijgen. Tot daar de pittige discussie bij onze Matrone van onder de Linde…

De eerste neep die wij op mochten kruipen, noemde de “Witch”. Dat duivelsjonk was gemiddeld 15 % steil en 1250 m lang. Dus Olivier krijgt vanaf nu de titel, connaisseur du montagne.

Als je dat nog niets vond, kregen wij 5 km verder nog een beest te verwerken van 17 %, het kon niet op. De titel van Olivier pas ik dan ook onmiddellijk aan : docteur connaisseur du montagne.

Tot slot was er nog een klimmetje van 8 % gemiddeld naar Gollingen. Dus Professeur-docteur connaisseur du montagne. Maak daar maar eens een visitekaartje van.

Voor de grap deden die Zatte Zwitsers ons dat allemaal 2 keer oprijden. Berghumor noemen ze dat. Ik noem dat eerder weten van de ijle lucht.

Gek waren ze wel, ze liepen daar rond in hun Willem Tellpakjes, met koeiebellen rond de schouders en ze riepen SOEPER SOEPER… SOEP is het jongens niet SOEPER. Dringend aan jullie uitsprak werken.

Op het eind vond Pr.Dr.Ir materiaalmeester vriend Olivier het plezant om mij voorbij te vliegen. Zweven is het juiste woord, want bij de nabeschouwingen op zijn sportrolex ontdekte ik dat hij maar 87.5 km gereden had. Of hij ging zo snel dat zijn wielen van de grond kwamen, of hij heeft de bocht afgesneden en tussen de koeien in het grasland naar beneden geraast. Ik verdenk hem van het eerste.

Ondertussen heb ik u nog niets vertelt over het klimaat. Wel, beste lezer, ook hier verwijs ik naar een hypermodern gadget van mijn materiaalmeester, vriend Olivier. Op zijn horloge is Debooser en Armand Pien zaliger jaloers. Vooraleer het heet wordt, begint dat Breittelingerspul al te rammelen en te stomen om aan te geven dat de gemiddelde temperatuur van onze sportnamiddag 32 graden gaat bedragen, met een maximum van 43. Bij dit laatste hab ik wel wat twijfels… Olivier zal m.i beginnen stomen zijn op een of andere helling, na het aanschouwen van de dochter van de plaatselijke dominee van Gollingen. Ze was voor zien van een wit kruis op haar rode kop.

Goed, de 90 km pedellen zaten erop, tijd voor wat loopwerk. Olivier had altijd al last gehad om een strikje in zijn schoentje te krijgen, dus kon ik hem nog net inhalen in de wisselzone. Wij starten dus samen voor het ultieme nummer. Met al zijn trainingswerk zette hij er een aardige vaart in. Alle functies, parabolen, grafieken, vergelijkingen, integralen werden prompt uit zijn rolex gehaald en met wetenschappelijke toon meegedeeld. Mijn hartslag ging van al dat denkwerk 10 slagen omhoog.

Maar na een km of 5 kwam Olivier tot de ontdekking dat zijn atoomsplitsing net op een haar na was gemist en hij liep zowaar tegen een Zwitserse robuste muur aan. Hij bemestte een paar keer de Alpenweiden met wat restanten van het op de internet geplukte 5 sterrensiroopjes. Hij liep gans het parcours toch knap uit. Karakter behoort nu eenmaal tot het basis overlevingspakket van een volwaardig aspirant Iron Man. Niet slecht voor een Professeur, Docteur, Ingenieur Materiaal Meester!

Je kunt het nooit raden maar die rappe jongens uit Rapperswill hadden in hun dorp een trap van 40 treden. En jawel hoor … 2 keer op de stairway to heaven. Mijn suikergehalte was zo dramatisch gedaald dat ik boven een fatamorgana kreeg. Ik werd opgevangen door 3 knappe Zwitserse maagden die mijn hoofd onmiddellijk met hun ontbloote kaasheuveltjes ondersteunden . Dit gaf zo’n een energiestoot, dat redbull tot wijwater wordt gedegradeerd, zodat ik in één furie de zaak kon uitlopen. Dolgelukkig en aangemoedigd door Mammie (die niet had meegedaan aan de triatlon) en Nancy ( die nog altijd niet had geshopt) strompelde ik over de finishline. Mijn 3e halve triatlon was een feit.

Voila daar stonden wij dan, frisse Nancy, dolgelukkige professor en kapotte Ludo, samen op de foto voor de plaatselijke pers.

Maar toen zag Nancy iets, haar ogen blonken, haar oren spitsten, Olivier zijn portemonnee rammelde, …. Reclame voor CLEARWATER, het wk in Florida... Nancy, laat het u niet verleiden, klaar water… dat geloof je ginder toch zelf niet !



Verslag Pieter Vanhuffel

Tony en Dominique in 70:30 Ostenrijk

Verslag Ironman 70.3 ST Polten Oostenrijk. 30 mei 2010
Tony en Dominique

Op vrijdag 28 mei zijn we vertrokken voor een weekendje Oostenrijk met op het programma de ironman 70.3 van ST Polten.
Petra de vrouw van Tony ging mee als begeleidster.
We hadden een hotel geboekt in Herzogenburg wat op zo’n 10 km van ST polten ligt.
Het was die avond al aardig druk in dat dorpje, de meeste mensen die we tegenkwamen waren triatleten.

De zaterdag na het ontbijt was het tijd om ons te gaan laten registreren, het was een drukke dag
Briefing , bike check-in enz enz , in de namiddag zijn we nog een half uurtje wezen zwemmen , het water was aangenaam lekker ongeveer 19 graden en glas helder.
Die avond op tijd naar bed ,want de wekker ging om half vijf af.

Zondag morgen na het ontbijt vertrokken naar ST Polten ,Petra zette ons aan het fietsenpark rond de klok van 6 uur af, tijd voor de fiets te controleren en drinkbussen te plaatsen , na dat dit gebeurd was zijn we nog even een praatje gaan maken bij Marino Vanhoenacker we hebben hem de hand geschut en hem succes gewenst. Toen was het tijd om naar de zwemstart te gaan .
De PRO groep startte op 07.00 uur , voor Dominique klonk het startschot om 07.15 uur.
Er stonden 366 dames aan de start.
Het zwem parcours bestond uit 2 gedeeltes, 1e deel 900 meter zwemmen in lake Viehofener waar de 1e 500 meter een gevecht was in het water en waar ik moeilijk in m’n ritme kon komen dan een loop passage van 200m naar lake Ratzersdorfer waar de resterende 1 km werd gezwommen
Petra klokte Dominique na 900 meter op een 60 e plaats . na de zwemproef kwam ze als 50e uit het water in een tijd van 35 min. Dan snel de fietszak zoeken , wisselen en klaarmaken voor het tijdritje van 90 km.
Het fietsparcours begon met een vlakke aanloop van ongeveer 25km over de snelweg S33
Daarna kwam het eerste bergje waar zo’n 3 km moest worden geklommen aan een gem stijgings percentage van ongeveer 5,2 %, daarna volgde een stuk vlak van ongeveer 30 km langs de rivier de Donau. Alvorens de beklimming van de Gansbach volgde dit was een zware klim gem stijging 5,3% aan ruim 8 km lang , deze beklimming ging doorwegen maar ik kon toch een redelijk tempo aanhouden dan een afdaling en nog een 3e klim van 2.5 km aan 3,4% en de laatste 10 km licht dalend naar de finish. Fietsen op zich goed meegevallen mede door de steun van de vele toeschouwers op het parcours. Fietstijd 2u55min gem 31km
Dan een redelijke snelle wissel naar het lopen , gelijk een goed tempo kunnen aanhouden op een licht hellend loop parcours , er stonden 2 ronden van 10,5km op het programma.
De finish werd na 1u 51min bereikt , tevreden van m’n tijd , totaaltijd 5u 30min , 5e in ace groep en 104 dame overal.
Zeer tevreden over deze toch wel zware wedstrijd .

Bijna een uur later was het de beurt aan Tony.
We stonden in mijn ace groep met ongeveer 500 deelnemers aan de start
Het zwemmen ging voor mijn doen heel goed wat resulteerde in een zwemtijd van 37 min.
In het water geen kloppen geen geduw en getrek gehad. Dat was bij het verlaten van het water wel anders, een duw gehad uitgegleden op de natte ondergrond en ik voelde een pijnscheut in m’n toch al niet al te sterke kuiten. (ellende dacht ik).
Dan de wissel m’n zak lopen zoeken in de verkeerde rij wat voor wat oponthoud leidde .
Dan op voor het tijdritje.
Na een eerste splittijd na 26 km stond er nog een gem van ruim 38 op de teller, niet slecht en ik kon door de pijn heen trappen, maar toen de bergen zich aandienden veranderde dit, bij het omhoog rijden kon ik geen kracht zetten en was het afzien. Zeker als er totaal ruim 13.5km moet worden geklommen.
Uiteindelijke fietstijd 2u38min gem 34km.
Daarna het lopen wat moeizaam ging, maar uiteindelijk toch de finish behaald in een tijd van 5u38min wat goed was voor een 289ste plaats in mijn groep.

S’avonds nog naar de after party geweest en de slots verdeling
Dominique eindigde met haar 5e plaats 2 plaatsen te ver om een slot voor het wereldkampioenschap in Clearwater Florida te bemachtigen
Wat toch wel jammer was.

Tony & Dominique

Kris Martens in de Duathlon Ruddervoorde

Zondag 2mei stond de ster-duatlon op het programma.
18° 1/8 BeNeLux Duathlon 2010 * - Ruddervoorde 2/05/2010

Zondag 2mei stond de ster-duatlon op het programma.
Met 5/22/3km was dit een pittige wedstrijd.( niet-stayeren)
Rond 14 vertrokken,daar toegekomen éérst om mijn startnummer.
Kwam daar al onmiddellijk enkele bekende tegen.
Na wat gebabbel was het tijd om de fiets te plaatsen en los te lopen.
Met een temp van 9 graden was het aan de koude kant,en de weergoden waren ons ook niet erg gunstig.
Daarna richting de start,waar de topper Vansteelant al klaar stond.
Nog even en we waren vertrokken,de éérste 3km volle bak.
Zag dat er zeker nog 30 voor me uitliepen,allen aan een zéér hoog tempo.
Ik kwam uiteindelijk als 36ste door in 17,09min op 5000m,dan weet je al genoeg.
Dit was een zwaar deelnemersveld ,op de fiets verloor ik terrein maar had toch een gemid van 36/uur op een kletsnat parcour .
Maar dat wist ik,omdat ik meer op de lange afstand train voor de 1/1 in limburg.
De volgende wissel over 3km was iets minder maar toch een tevreden gevoel.
Ben uiteindelijk 45ste geworden in 1u03.34.
Vansteelant won in 54.23min!
Verbluffend,wat een wereldtopper je moet het maar doen en kunnen!!
Grt kris

1 Vansteelant Joerie 00011M82 ETZ Torhout 279 H24 1 * 0:14:56 3 0:29:07 1 0:44:03 1 0:10:20 14 0:54:23
45 Martens Kris 05706M72 TTK Assebroek 394 H24 27 0:17:09 36 0:34:45 44 0:51:54 40 0:11:40 40 1:03:34

Verslagjes loopwedstrijden TTK-ers

Kris Martens liep mee in de Vullaertlopen.
Verslag Kris:
Een wedstrijd over 12km. Hij werd er knap 12e op 162 deelnemers.
Na vorige week de éérste test in de duatlon Knokke te hebben volbracht.
Was het nu terug tijd voor een looptest van 12km.
Deze wedstrijd is er ééntje in mijn achtertuin.
Ben eigenlijk afkomstig van Beernem,daarvan.
Had deze al een keertje in 2004 méégedaan,wist dus dat dit een mooie wedstrijd was.
Maar ook ééntje die zwaar bezet is,daar de loopclub Beverhout dit inricht.
Top kandidaat was Alexander diaz (beverhout),ook al de winnaar van dwars door brugge.
Deze maakte dan ook zijn rol met verve waar,in een wedstrijdrecord van 37.11min!!
Met 162 deelnemers om 15uur stonden we aan de start voor 3 ronden van 4km,het was zéér warm.
Ik stond op de 2de rij zoals gewoonlijk,dan de start.
Garmin ingedrukt en vertrokken,de éérste km aan 19km/uur.
Dit om een kloof te maken met de rest.
Met mijn collega triatleet Miguel Decoster waren we vertrokken.
Daarna tempo laten zakken naar 17km/uur.
Heb dit kunnen aanhouden tot 10km,daarna moest ik me laten zakken naar ong 16km/uur.
Ook mede door het warme weer,maar al bij al toch tevredenmet mijn eindtijd.
Miguel werd verdienstelijk 11de in 43.51min ,trouwens een zéér goede triatleet!
Ik ben 12de geworden in 44.21min aan een gemiddelde van 16.2km/uur,de tijd op de site is niet correct vandaar deze rechtzetting.
Heb er een goed gevoel aan over,dit beloofd voor de duatlon Ruddervoorde.
Grt kris

Op 25 april deed Dany Dalle mee in de Powerman in Horst (NL).
Dany werd daar 56e.
Dany Dalle Blankenberge Bel H45 H45 01:02:30 00:01:54 01:35:01 02:39:24 00:01:55 00:31:30 03:12:49
Verslagje Dany:
Zondag 25 april mijn eerste wedstrijd in de nieuwe clubkledij nl de powerman duathlon in Horst(nederland).De afstanden waren 15 km lopen,60 km fietsen en 7.5 km lopen.
Zaterdagmiddag vertrokken naar horst waar de wedstrijdnummers konden worden afgehaald in de sporthal,daarna het hotel opgezocht dat zo'n 10 km van de start was gelegen.
S'avonds konden we door het goede weer de nodige pasta eten op het terrs buiten waar er ook een tiental andere deelnemers aanwezig waren(vooral duitsers).
De wedstrijddag begon met een vroeg ontbijt want de wedstrijd begon om 9.15 h,na hetontbijt vertrokken , ter plaatse de fiets en het materiaal op de juiste plaats gezet en begonnen aan de opwarming.
De wedstrijd zelf was eerst 6 ronden lopen van 2.5 km (1h,02m,30s),3 ronden fietsen van 20 km (1h,35m,01s) en als laatste 3 ronden van 2,5 km (31m,30 s).
Zeer aangename wedstrijd want alles gebeurt in het centrum van horst en het weer was natuurlijk schitterend.
Dany

De Marathon van Antwerpen dan. Tom Kuystermans stond daar samen met vriendin Mieke Dupont aan de start.
Verslag Tom :
Sommige ambities moet je leggen in het verleggen. Van grenzen of limieten welliswaar.

Twee ervan hebben bij mij betrekking op lopen. Het volbrengen van de 10 mijl in 1uur en het lopen van een marathon in 3u.

De eerste grens leek mij het minst haalbare, toch had ik die al 2 jaar geleden te pakken. Misshien wel dankzij het windvoordeel dat toen speelde tussen Oostende en Brugge maar enfin het telt voor mij.

De tweede grens laat wat langer op zich wachten aangezien afwisselend achillespees of hamstring de voorbereiding stuiten. Zo ook 5 weken geleden. Voordien soepel en technisch verfijnd aan het lopen, dan weer 2 weken zonder looptraining. Maar Allez, ik had mij ingeschreven voor de marathon van Antwerpen en het kwam nog goed.

Ook Mieke (Anne-Marie Dupont), mijn vriendin ging meedoen.

Alle vertrouwen op voorhand, al had Mieke mij nog wat goede raadgeving voor mij in petto: zie dat ik je iet aan km 35 moet oprapen!


Pff, ik weet dat ik potentieel 3u aan kan, dat geeft mij niet voldoende uitdaging, dus ik probeer maar.

En het ging vlot, niet goed wetende waar ik aan begonnen ben, hoor ik medelopers zeggen dat ze op schema lopen van 2h50.

Fijn, dat wil ik wel. De 1e 7km gingen vlot en ook 10km bleef ik op dat schema. Wind op kop, dus in het groepje blijven al ging de harstslag soms iets te hoog.

Op het einde van de Antwerpse kaaien, zocht ik toch een iets comfortabeler tempo en liet hen wat gaan. Geen vuiltje aan de lucht. Goed gedronken, gel binnen.

En toch. Er was een lichte achteruitgang in de gemakkelijkheid… Km 21 was al niet meer helemaal wat het moest zijn en ik begon ook al eens om te kijken of ballon 3u al in zicht was. Nog niet. 3km verderop waren ze al op en over mij. Ik was als een kalf aan het verdrinken. Fut eruit, al enkele malen moeten stappen en rekken. De benen wilden niet meer mee.

Het Antwerpse publiek was super (mag ik zeggen als ex-inwoner van Linkeroever) maar voor de 1e vrouw supporteren ze toch wat meer. Ik hoor dat achterop in de verte.

Ik kijk om, wie komt daar aan… Jawel en niet pas op km 35 maar op km 25. Volgende goede raad voor mij: het is nog lang. Vertel mij wat. Ik heb een lange 2e helft uitgedaan waarin geen enkele km meer normaal was.

De finish was zwaar maar na 3u15’ was ik net op tijd om het podium te aanschouwen waar de winnares een groot gevuld glas Koninck stond. Ik heb mee mogen drinken.

Super. Na een prachtprestatie van 3u03’, een overwinning die kan tellen. De oud-atleten van TTK doen het niet slecht.

En dus toch een triomf in Antwerpen!


Tom Kuystermans


Proficiat aan allen !!!

Verslag Ironman China door Bernard Deleener

Nihao,

De wedstrijd is nu reeds een tijdje voorbij en het is tijd voor een verslagje na analyse van de race.

Eerst de uitslag natuurlijk;
Uiteindelijk werd ik 150e op 363 deelnemers. 27e op 63 in mijn leeftijdscategorie waarvan er 44 aankwamen.
Zwemtijd: 1:17:34
T1: 4:11
Fietstijd: 6:03:45 gem;29,72/H
T2: 8:35
Looptijd: 5:25:55

Totaal : 13:00:00

De start verliep goed. Het systheem van per 5 te vertrekken ging vlot.
Géén problemen met de andere zwemmers en de temperatuur was aangenaam in vergelijking met vorige dagen.
Zonder te beseffen verlies je toch wat tijd dor dit vreemd parcours en de stroming viel niet mee. Ook drie maal uit het water komen breekt wat je ritme.
Mischien was ik ook wat te voorzichtig.


Bij de toppers sloeg australiër Luke McKenzie meten toe met een puike 48'voor het zwemmen.

Pak reeds uitgedaan net uit het water en even onder de douche. Tania was me al aan het aanmoedigen vanop de eerste rij. Zij kom immers met haar deelnemersbandje (onfortuinlijk genoeg) overal binnen.
Vlugge wissel en weg op de fiets. Oeps... vergeten extra zonnecrème aan te doen! Ik zal het geweten hebben.

De helft van alle, trouwens goed onderhouden wegen, waren voor ons. Oo de autosnelweg en dit bolde zéér goed.
Ik koos om zoveel mogelijk op de witte zijlijnen te rijden. Fietser na fietser haalde ik in. Super.!
Toch is het weer moeilij om je er aan te houden iets te eten. Ik zou vooral véél drinken en had genoeg mee om ook te mengen met water.

De hitte kwam al opzetten maar het was vooral de zéér strakke zijwind die het moeilijk maakte.
De rolling hills van de autosnelweg maalden voorbij. Nie evident die wind. Waar is die afrit??
Eindelijk , na 44km de afslag naar de dorpen. Gem. snelheid 34km/H.

Eerste passage door de dorpen had een dubbel gevoel. Eerst leuk met masa volk, véél kinderen, verbaasde gezichten en mooie uitzichten.
Maar ook verraderlijk , want die klimmetjes in die dorpen waren niet van de poes.
Het bleef maar klimmen ook naar het tweede dorp en dat was pal tegen wind. Daar verlies je kracht. Terug op de snelweg richting Haikou.

Na 90 km kom je terug aan de rivier en de TA(transition area).
Tania zag me in volle vaart passeren en zag hoe ik vroeg om zonnecrème. Helaas.
De wind had nu zijn volle kracht en kon dus mijn aeropositie bijna niet meer lossen met die windstoten.
Ik besefte al dat ik weer niet genoeg dronk. Op de koop toe was alles gewoon warm van drank. Alleen water kon ik aan nemen om te verfrissen en bananen waren er weer al niet genoeg.
Tweede passage in de dorpen . Laatste klim hadden we met de bus van de organisatie verkend en leek makkelijk. Ik moest die bijna omhoog kruipen en verloor véél kracht.
Na 140km kreeg ik te maken met pijn in de fietsschoenen. Tenen en de bal van de voet deden mij kriepen van de pijn. Blijf letterlijk op de tanden bijten!!
Km 170 : het gevoel gaat iets beter, nog 10 km met de wind mee. Ik ben op schema voor en goede fietstijd van 5H30.
Noodlot slaat toe: ik voel krampen opkomen in de binnendijen. Eerst één been , dan ook de andere.
Ik kan bijna niet meer fietsen en schreeuw het uit van de pijn. Iedere draai met het been is een pijnscheut. Ik val bijna letterlijk stil en iedereen die me inhaalt hoort mij roepen. Ze moedigen me allemaal aan.
Ik probeer met 1 been wat vooruit te geraken.
Die laatste 5 km worden een ware Calvarieberg en denk zelfs dat zal moeten opgeven omdat ik het einde van het fietsparcours niet haal.

Eindelijk de TA en al huilend geef ik mijn fiets af en wandel met Tania naar de tent van T2.
Zij mag niet helpen maar legt met gebarentaal uit aan die chinezen wat ze moeten doen.
Ik kan zelf niet mijn schoen en kousen wisselen. Naast mij zitten in de tent al wat eerder bevriende atleten die er de brui aan geven. Een bakoven is het daar.
Dit keer wel genoeg zonnecrème aan . Ik lijk wel een zombie. Alles wat ik wil is er aan te beginnen en hopen dat ik er geraak.

Aanvankelijk kan ik die eerste 9 km goed lopen van bevoorrading tot bevoorrading maar de hitte is zo erg dat je ook daarin toegeeft.

Ik zie trouwens nog vele ander lijken stappen. Ik moedig mijn mexicaanse vriend aan die gaat voor een slot. Zelfs pro's stappen en kan even meelopen met Brandon Marsch. Ik vraag hem hoe het gaat maar hij mompelt uit den dode. Iedereen ziet af.
Na het leuke lopen door de oude stad moet ik nog terug naar dit lange hete gedeelte.
Mijn voeten zijn oververhit en mijn lichaam zegt genoeg. Ik kan maar iedere keer 50 m lopen en terug stappen, stoppen aan aidstations, drinken , eten en trug vertrekken.
T'wordt een lange weg.

Het is ondertussen donker geworden als ik terug ben in de oude stad. Het is er zeer levendig en zeer veel ambiance op zijn chinees. Ik kan terug lopen en bekijk mijn tijd.
Dat is niet meer belangrijk. Uitdoen en die medaille behalen , daar denk je aan.
Ik kan nog net onder die 13 uur blijven zie ik en schakel wat bij.
Waar is die aankomst? Ik hoor ze maar is na iedere bocht nog ver weg.
Ik haal nog andere lijken in en alles doet pijn.
Het wordt een sprint. Nog een laatste bruggetje over en 50m.
Het afdalen van dit bruggetje was er net teveel van. Op mijn uurwerk staat 12:59:59
maar officieel wordt het 13:00:00
Alsof ik het expres deed.


Conclusie:
Het was zeker de moeite en de belevenis waard.
Theorie is ook niet alles. Hoe goed je ook je race plant. De dag zelf beslist erover.

Nog meer en beter trainen denk ik. Voeding en hydradatie toch opnieuw bekijken en testen.
Je leert alleszins véél op zo'n wedstrijd en mag toch niet ontgoocheld zijn, want ik zat echt in zéér selectief gezelschap.
Ik heb mijn medaille en ben tevreden.
Nummer 3 is binnen !!

Bernard Deleener

Verslag Jan Lefevere Ironman Maleisïe

Desondanks een goede voorbereiding toch een wedstrijd met gemengde gevoelens…

De extreme warmte zat er zeker voor iets tusssen..699 aan de start, waarvan er 3 nt gestart zijn en slechts 422 hebben de finisch bereikt, slechts 93 atleten slaagden er in om onder de 12u te eindigen….

Om 4u liep de wekker af, ontbijt stipt om 4’15 afgeleverd op de kamer ik was totaal niet nerveus nog even wat blijven liggen op bed en dan met de taxi richting kuah town naar jetty point voor de zwemstart, gewicht voor de start 71,5kg, paar kilo erbij de laatste week dus alles ok,door de getijden stond er dit jaar een sterkere stroming dan anders, dus wisten we eigenlijk al dat het zwemmen iets langer zou duren, slechts 12 atleten zwommen onder het uur, ik had het gevoel goed te zwemmen en kwam als 288ste uit het water na 1h32 , wisseltje van 3’ en hop de fiets op voor een zomers ritjeJ tot km 130 liep alles perferct en dan begon ik krampen te krijgen aan de binnenkant van de dijen, iedere trap die ik te hard duwde had ik prijs, ik ben dan naar een medical aid gereden om me wat op te lappen met ijs en een massage wat spray erop eens goed strechen en na een kwartier terug de fiets op, het was al veel beter maar toch voelde ik dat ik niet meer de kracht had om door te gaan, heb dan de laaste 50 relatief rustig uitgereden, maar in de wissel als ik van de fiets kwam had ik al direct het gevoel dat de krampen niet ver weg waren en idd na 1km lopen had ik al opnieuw prijs en zo bleef dat maar verder gaan, iedere keer als ik begon te lopen had ik krampen, het was een echte calvarie tocht, na 17km zag ik het helemaal niet meer zitten en had ik mij aan de kant gezet bij Chris, de engelsen die me hadden gesteund in het hotel waaronder ook een ironman bleven me oppeppen om toch door te gaan anders zou ik het me achteraf beklagen, ook Marino die er ondertss was komen bijzitten bleef me aanmoedigen om toch door te gaan...ok nog 25 te gaan, weet je voor de wedstrijd heb je een doel voor ogen maar naargelang de wedstrijd vordert is het enige waar je nog aandenkt FINISCHEN.....ik weet niet aan wat het zou kunnen liggen had nogthans genoeg gedronken tijdens het fietsen want er was om de 10km bevoorrading, ook zouttabletten genomen enz..achteraf bleek ik toch 2,5kg lichter te zijn mss dus toch teveel vochtverlies, er hebben er tijdens de marathon in ieder geval veel afgezien en ik heb er de laaste uren nog weining zien lopen, slechts 30 atleten liepen de marathon onder de 4uur......

maar ben toch content dat ik heb doorgezet want de finish halen is eigenlijk toch het belangrijkste dat heb ik hier van vele gehoord en degene die hebben opgegeven kunnen dit alleen maar beamen....

Marino heeft hier een fenomenale prestatie neergezet met bijna een half uur voorsprong op de tweede waardoor deze zijn ticket naar hawai zelfs niet kan claimen omdat hij niet binnen de 5% van marino was geeindigt en de prijzenpot wordt maar verdeeld onder 4mannen en 2 vrouwen omdat deze binnen de 8% van de eindtijd zijn geeindigt, al de rest valt er buiten, dus marino en belinda hebben hiet voor vele een beetje roet in het eten gegooid zou je zeggen :-)

Ik hoop voor Bernard en Tania dat het in China niet zo warm en vochtig is en dat ze een goeie prestatie kunnen neerzetten!!!


groeten;
Jan Lefevere

Kris Martens in de Leopoldloop in Watervliet

Gisteren de leopoldlopen van watervliet meegedaan
Keuze uit de 6,12 of 27km maar deze vond ik toch iets te lang.
Dan maar gekozen voor de 12km,een mooie afstand om eens door te gaan .
Na mijn inschrijving te hebben gedaan (daginschrijving),me een beetje los gelopen .
De 27km starte eerst om 14uur en wij samen met de 6 km om 14u30.
Aan de start met 230deelnemers stelde ik me op de 2derij.
Horloge klaar een start,de eerste km te snel zoals altijd!!.
Keek op de garmin en gaf 18km/uur aan,beetje laten zakken en me in een groepje van 4 geplaatst.
De éérste 3km was op tarmac ,dan kwamen we op het kanaal in de modder(6km in totaal)!
Goed kijken waar je voeten zetten was de boodschap.
Ook kregen we het tegenwind tot aan het keerpunt,hadden dan 8km afgelegd.
Beetje terug op adem komen van de tegenwind en het tempo werd terug opgedreven.
Met Dominic van het SMO-team die het tempo bepaalde ,liep ik in zijn zog.
Dit konden we aanhouden en zo kwamen we ook over de finish!
Ik werd uiteidelijk 14de op 146 deelnemer met een tijd van 42.26min was ik ook best tevreden gezien de omstandigheden.

Tot de volgende ,kris