Veslag 70:3 IM Miami door Pieter

Miami Vice Triatlon 30 oktober 2010





Miami, een klein zonnig badplaatsje in Florida, is het decor voor onze nieuwe triatlon uitdaging. Ik maakte even een historische woordontleding van Mi-a-mi. Duidelijk een vroeg Amerikaans- Cubaanse zelfgenoegzame verbastering van Mi, myself and I. De Sonny and Crocket typetjes die hier loslopen zijn niet te vergelijken met onze te bescheiden, in konijnenmantels gehulde dametjes die op een pleintje rondhuppelen genaamd naar hun echtgenotes voyeuristische neigingen : plâce m’a te vue.

Leopold, mijn burgvader, breek die miniatuurmaquette onmiddellijk af en plaats hier een dozijn torens van minstens 100 m hoog in de 4 hoofdkleuren, met op elke verdiep een echte palmboom. De klimaatverandering staat u niets in de weg ! Uw casinoplannen kunnen slechts de start zijn van een badstad op niveau. Mi-a-Mi is uw stichtende norm.

Het meest vrije land ter wereld binnenkomen, is als inbreken op Alcatras, een voorbeeld van gevangenis waar u niet zoals bij ons, vlotjes binnen en buiten loopt. U moet de juiste papieren hebben en vooral een vlekkeloos verleden hebben om hier voet aan wal te kunnen zetten. Als klap op de vuurpijl mag u al uw vingerafdrukken in een hoogtechnologisch groen vlakje achterlaten. Mijn zoonlief Jonas, aspirant timmerman, zal dus ongelofelijk goed moeten opletten of hij kan het vergeten om later nog naar Amerika te gaan.

Zoals u, aandachtige lezer en trouwe supporter, reeds lang weet, we gaan steeds triatlonnen op niveau. Wij kregen een superkorting in de plaatselijk B&B, “In den continental”, gelegen vlak voor het park van de waarheid: Bay Front. U kunt dat vergelijken met de bosjes van Heist, alleen dat er niet zoveel bossen in België meer zijn, om de omvang van dit plein in kaart te brengen.

In de feestzaal van ons hotel was er juist een uit de kluitengewassen benifitlunchje van de plaatselijke vrouwenclub de “zonta & sorops” bezig. 600 Gucci madammen, gehuld in Armani’s gala uniformen defileerden over de rode loper. Piccolo’s liepen achter hun 20 cm hoge hielen om hun sleutels op te rappen, zodat de Corvettes en Aston’s in de garage konden gestapeld worden. Parkeren kunnen de vrouwen dus ook niet in Amerika, een universeel mondiaal delimma, waar dringend op topniveau een oplossing voor gezocht moet worden. De VN ligt op enkele uurtjes vliegen. Barack maak er werk van, yes you can.

In deze glitter konden wij niet onder doen en haalden dusprompt onze P3’s, Kuota’s en Speliazed machines boven. Goede poging, maar zo snel mogelijk in de lift met die ouderwetse carbonkramen. Wat onze Amerikaanse kleerkasten hier uit hun koffers toverden aan tweewielersmateriaal, komt recht uit Steven Spielbergs verbeeldingsgeest. U moest een handleiding vragen in welke richting u dient op te stappen of u trapte achteruit.

In de congreszaal van de Hyatt, een andere sjofel hotelletje, met op het 20 ste verdiep een basketbal oefenterreintje van de Miami Heat, werd de briefing georganiseerd. Hier kwam de kat op de koord, onze vrienden van over de plas hadden een klein verrassinkje in petto. Morgen mogen wij in het loopnummer 8 keer de Mc Arthur Causeway bridge overlopen… deze paars verlichte gigant, genoemd naar de bekende atoombomgeneraal, zal Olivier zijn kijk op de derde discipline van het triatlon gebeuren grondig veranderen.

D-day. De taptoe werd geblazen en onder het geblaar van een a cappella koor werd de Stars and Strips gehezen en bezongen. De plaatselijke spuitgaten showden hun nieuwe brandblusbootje nog even. Een speelgoedje ter grote van een vliegkampschip spoot een huizenhoge yellowstone geizer de lucht in om het water wat te verversen.

Nieuwe surprise… de zeewatertemperatuur bedraagt 81 graden. “Oei !”: dacht ik direct, dat wordt een vrij hete bedoening, mijn schoon velletje gaat verbranden!? Gelukkig rekenen ze hier in fahrenheit, een eenheidsmaat die door geen zinnig mens te berekenen valt. Alleen is het resultaat, en we moesten dat dogma maar geloven: GEEN WETSUIT. Nancy, met het sterrenbeeld, dolfijn, juichte. Olivier sprak over een speciale nieuwe ervaring en stak een urenlang betoog af hoe je moet zwemmen zonder, met en in een half pak. Nick zag zichzelf verdrinken na uren zwemtraining, ik dacht: “dit wordt mijn rapste triatlon ooit… na 1u04 ben ik binnen, of beter gezegd buiten tijd en mag ik naar huis.”

Boem, ging het startschot van op de USS Mustang. Nancy, the flipper, scheerde door het water en kwam als eerste van haar soortgenoten uit het sop gesprongen. Ze had nog een trippak aan, wat gaat het zijn wanneer ze zonder door het water gaat. Met een temperatuur van 30 graden is het zover! De opwarming van de aarde heeft dus toch nog zijn voordelen.

Uiteindelijk lukte het mij toch om tegenstroom in zee, tegen al de natuurkrachten in boven water te blijven en nog binnen de vooropgestelde tijd toe te komen. Tijd voor een fietstochtje.

Om de grote middelen boven te halen zijn onze Yanks niet uit hun lood te slaan. 90 km fietsen in een miljoenen stad en het verkeer hiervoor even stilleggen. No problem Fooks. De sheriffs, LAPD, CIA, FBI, NSA, NATO, Narcotics en alle andere niet nader genoemde uniformen werden uit de kast gehaald. Met een dispatchingvrachtwagen van 40 m lang, als commandocentrum, werden in een mum van tijd alle kruispunten vakkundig geblokkeerd. Toch was mijn fietstijd niet zo goed. Als ik zwaailichten zie, kreeg ik steeds een bang gevoel en reed ik een blokje rond. Met dat rasterstratenpatroon was dit een immense tijdsverspilling.

Goed, niet getreurd. Onze vriend Olie ging zowaar uit de bol wanneer hij veteraan Jalabert tegen 50 per uur zag voorbijrazen. De oude tijdritkampioen vlamde in 2 uur dat parcours rond. JaJa, die was te rap voor de flikken. En JaJa Olie, er zijn er toch nog die rapper als jij kunnen fietsen.

Nick was ondertussen in volle vaart achter de Amerikaanse hormonenvleeshopen aan het vlammen. Zelf op 7 m afstand voelde hij niet dat hij in de wind reed met al de Swartzeneggers voor zich. De stayerafstand zal dus opgetrokken worden tot 70 yard. Weer zo’n rare maat.

Ondertussen was de temperatuur opgelopen tot zo’n 35 graden dat is X=B²*(V²/1X-5Y)*V³+Z2 graden Farenheit, voor de kenners onder jullie.

Het loopnummer kon starten. Terwijl ik nog kerstlichtjes aan het tellen was, begon Nancy als schitterende 3 e onder luid gejoel van haar knappe dochters, haar laatste toer. Ze had ondanks het lekker weertje, maar een raar kleurtje. “Er moet iets met die brug zijn”: vreesde ik meteen. En ja hoor, een calvariebrug. Bij de eerste ter hemelvaart stond ik onmiddellijk in lichterlaaie, vandaar die spuitgasten en hun boot!

Olivier pakte dit volledig anders aan. Bij het kruisen zond ik hem met mijn Iphone nog een berichtje: de definitie van lopen volgens wikipedia :” Lopen is het zich stap voor stap voortbewegen door de benen te bewegen. Bij het vooruitbewegen verplaatst het lichaamsgewicht zich steeds naar het voorste been, ook wel "gecontroleerd vallen" genoemd.

En inderdaad, Olivier had zijn les andermaal goed geleerd, het “gecontroleerd vallen” was een aparte techniek die hem op het lijf geschreven stond. Hij zal dus volgend jaar een nieuw soort Iron man op de agenda plaatsen. U mag absoluut niet sneller vallen dan tegen 8 km per uur, of u vliegt er onherroepelijk uit.

Onder luid gejoel van onze in strakke bikini’s meegereizde supporters, strompelden wij verder richting het nieuwe herhalende gloriemoment : de drankstops. Ik liet mij een op basis van geplette muntbladjes perfecte moijoto klaarmaken, het lokaal drankje dat door enkele plaatselijke schonen op plakkaten ter grote van voetbalvelden langs hun 16 rijvakken brede Interstate banen gepresenteerd werd. Ik integreer mij steeds graag in de plaatselijke gewoontes.

Compleet uitgeteld kwamen wij allen toe ! Nancy door snel te lopen, Olivier door snel te vallen, Nick door te veel te denken aan snel lopen en ik beneveld van de moijoto’s aan gemiddeld 1 glas per mile. Weer zo’n aparte manier van afstanden te berekenen.

Nancy haalde de derde plaats, tijd dus voor een bescheiden huldiging. Obama werd in zijn Airforce one gehezen, de Belgische ambassadeur zond een spoedtelex naar Brussel. De Wever en Dirupo kwamen onmiddellijk in geheime zitting bijeen, om te discussiëren wie ze zouden afvaardigen. Het zal dus voor later zijn.

De ceremonie had plaats op het jachtje van Donald Trump, een immobiliënagentje die alleen met zijn huurgelden Knokke kan opkopen. Er zijn er die nog meer geld hebben dan u, mijn waarde burgemeester.

De kapitein loste de trossen, Barack startte met zijn speech, Olivier dacht na over zijn vallooptechniek en Jonas, Sophie en de dochters Maes speelden zakdoekje leggen op het lager dek. Nancy kreeg uiteindelijk de reusachtige bronsen plak rond haar frêle nek gehangen! Nog één plaatsje en je zit in Las Vagas, Nancy the flipper !

Verslag Pieter Van Huffel

Nancy Obreno
W45-49
3/54 55/423 37:16 1:56 154 2:47 2:46:13 20.2 791 1:59 2:15:34 10:21 646 - 5:43:49
Olivier Maes
M45-49
63/198 493/1401 43:56 2:17 538 3:38 2:29:47 22.4 243 2:16 2:31:03 11:32 1057 - 5:50:40

Pieter Van Huffel
M40-44
151/290 686/1401 59:20 3:05 1539 4:50 2:48:05 20.0 852 2:06 2:15:47 10:22 653 - 6:10:08

de andere knokkenaars:

Said Harrak
M40-44
237/290 1002/1401 58:16 3:02 1485 4:30 2:49:51 19.8 913 3:49 2:42:59 12:27 1343 - 6:39:25
Dominique Bullynck
M45-49
131/198 1001/1401 54:41 2:50 1310 6:00 2:52:37 19.5 1023 8:46 2:37:20 12:01 1220 - 6:39:24