"Just Married" in de Ironman van Nice

Nice Ironman Honeymoon, France, 27 juni 2010



Het huwelijk van één van mijn beste vrienden verhinderde mijn deelname aan de Nice Ironman in 2009. Toen ik toen alles annuleerde kon ik me onmogelijk voorstellen dat mijn eigen huwelijk me ging aanzetten om toch dit vooropgestelde doel te bereiken…

In januari 2010 had ik namelijk nét genoeg overredingskracht om Natalie ervan te overtuigen om als huwelijksreis de week na ons trouwfeest samen de Nice Ironman te proberen tot een goed einde te brengen….

Immers, indien ze haar “Marathon Des Sables” in april zonder al te veel kleerscheuren zou finishen, zou haar conditie zo op peil zijn dat ze gedurende de maanden mei en juni maar een beetje zou moeten “bijzwemmen en –fietsen” om klaar te zijn voor haar eerste Ironman…



Zo gezegd zo gedaan…de winter bleek ons niet al te gunstig gezind zodat vele lange fietstrainingen uitgewaaid en/of uitgeregend werden, laat staan zwemmen in open water of in zee…Ook de ultieme maand juni bleek niet al te productief: weekje uitblazen na ½ Leuven op 30 mei met redelijke valpartij tijdens het fietsen, dan een week gevuld met toch wel zware vrijgezellenactiviteiten, gevolgd door jawel een week trouwactiviteiten… De week daarop wat je kunt noemen “tapering” en way we go, met gans onze triatlon-inboedel “Easy Jet” richting Nice…Waar we vanwege een staking een gat in de donderdagnacht toekomen in “hotel Excelsior”.

Uitslapen (of wakker gemaakt door hels verkeer op straat) en meteen gaan registreren in het Ironmandorp. Lees “centrum van de afgetrainde lichamen en gladgeschoren benen ”…En niettegenstaande je denkt dat 2 dagen op voorhand ruim voldoende is om nog wat te relaxen, ben je toch non-stop bezig met je voorbereiding: fietsen monteren, massage, voeding en uitrustingen in orde brengen, kilo’s pasta verorberen, liters water naar binnen kappen, en wat het moeilijkste van al bleek: een restaurant vinden waar je gezond kan ontbijten en eten…

Ook de tweede dag blijkt gevuld, fietsen binnenbrengen, loopzakken, fietstassen… wel super natuurlijk dat we dit met z’n tweetjes doen en dat is ook de bedoeling van deze ganse operatie, een dagje samen sporten, samen genieten en samen toekomen want we maakten immers de afspraak dat ik na het zwemmen ging wachten op Natalie om samen te fietsen en ook samen te lopen !

Zo gezegd zo gedaan: op D-Day opstaan om 4h, eten, de traditionele space cake, fruit, noten, dadels…, en te voet door een nog slapend Nice richting start. Om 6.30h staan we beiden op de grote pijnlijke keien in ons vak voor de zwemstart met de belofte dat ik straks Natalie zo spoedig mogelijk aantref aan haar fiets.

Het is mijn tweede Ironman en ik maak in feite de fout van in het zwemvak – 1.06 te gaan plaatsnemen, afgaande op mijn Florida tijd van 2 jaar geleden. Dit betekent dat ik gans het parkoer midden in het pak lig, klappen krijg en klappen uitdeel , en dat mijn zwembrilletje tot tweemaal tot in mijn oogkassen gestampt wordt. Mijn contactlenzen houden echter stand en ik bereik opnieuw na 1.05h het strand (inclusief een korte strandgang na 2,4 km), alsof ik niets gedaan heb, doorzwemmen bleek de ganse tijd onmogelijk vanwege een bos benen voor mij, uitwijken naar links of rechts eveneens uit den boze, feit is wel dat ik dan maar ook geen enkele keer mijn hoofd boven water heb moeten steken om te kijken waar ik zwom, ik voelde gewoon telkens wanneer we een boei naderden wanneer ook diezelfde benen en lichamen nog dichter in mijn buurt kwamen… en ik inderdaad de vlakbij de boei passeerde…Een goeie training én les voor de volgende keer. Bij het uit het water komen restte mij een raar gevoel: daar waar iedereen zich hysterisch naar de fiets rept, nam ik een douchke, deed mijn fietskledij aan, eten , drinken, wetsuit mooi opvouwen en afgeven om me dan richting fiets te begeven… waar ik nog ruim de tijd had een live interview met antenne 2, voor de ondertussen internationaal verzamelde pers Natalie in de gaten kreeg die in dezelfde “Just Married” uitrusting zich na 1.45h zwemmen in mijn richting repte…Zij had gekozen voor het laatste vak, en iedereen te laten vertrekken vooraleer zelf het ruime sop te kiezen…Het was dan ook haar eerste 3,8 km ooit dus bravo… Het wel 1 km lange fietspark gaf toen al een akelig lege indruk…



We startten volle moed samen op de fiets en begonnen gedurende 50 km aan een ferme inhaalrace, super leuk en motiverend…Tot ik na een eerste lange afdaling beneden stond te wachten, klaar voor de langste klim van de rit en Natalie met de tranen in de ogen mij haar afgebroken versnellingshendel onder de neus duwt. Daar er op de top een “bike station” is besluiten we ervoor te gaan, ketting verleggen en klimmen maar. Boven gekomen gaat de monteur meteen aan het werk… om na één uur sleutelen, knippen, demonteren en weer monteren te verkondigen dat we best langs dezelfde weg terugkeren want dat hij het onmogelijk voor elkaar krijgt…Ondertussen passeert de laatste deelnemer, bergt de referee die de wedstrijd sluit zijn tent op en worden wagens weer toegelaten…Doodse stilte op grote hoogte, prachtig zicht maar daarvoor zijn we niet naar hier gekomen. We besluiten ervoor te gaan, en met nog 110 km voor de wielen stuiven we naar beneden. Natalie redelijk down en in de put, het is net alsof we plots buiten wedstrijd rijden. Ze heeft nu de keuze tussen grote en kleine plateau, en jawel telkens als ze moet versmijten stoppen we en verleg ik manueel haar ketting…de hel. Iedere afdaling wacht ik beneden, we halen wel opnieuw in en na een uur hebben we er opnieuw zin in, en genieten we met volle teugen van de prachtige streek. Wel is er de onvermijdelijke tijdsdrang, want we moeten op tijd binnen zijn willen we aan de marathon mogen beginnen…. Leuk is anders maar we gaan er volledig voor en bereiken Nice na zo’n 8 uur rijden…

Op de Promenade Des Anglais is het heet, extreem heet: 38 gr , windstil en de honderden lopers passeren elkaar zwijgend tijdens het afleggen van de 4 lussen van 10,5 km…vele wandelende lijken, ingestorte lichamen met de hulpdiensten erbij… terwijl de eersten al lang binnen zijn… ongelooflijk. De eerste kilometers gaan goed, maar mijn maag protesteert… Ik krijg niets meer binnen dus het einde nadert. Ondertussen is mijn madam weer in volle vorm: ze zorgt voor mijn bevoorrading, geeft het tempo aan en begroet iedereen die ons luidkeels aanmoedigt… onze uitrustingen doen wonderen… Allez “Les jeunes mariés”… noemen ze mij…Ik hoor en zie niets meer, mijn hoofd staat op barsten, mijn knieën ook en ik ben totaal verhit. Natalie wil dat ik even wandel om op krachten te komen maar ik vrees dat we de tijdlimiet niet zullen halen dus blijven we gaan (lees “stroempelen”) tot 30 km…dan beseffen we dat we nog twee en een half uur de tijd hebben om 12 km af te leggen dus kan mijn wederhelft me overtuigen van even te wandelen… en even vrees ik dat zelfs dat niet meer zal lukken… Maar langzamerhand kom ik er weer door, paar geforceerde eet- en drankstops, en jawel: de laatste kilometers lachen en genieten we weer, ik heb zelfs nog over om de andere eveneens stervende triatleten aan te moedigen die nu nog een ronde moeten afhaspelen…

Onze Finish wordt “het kippevelmoment” de speaker doet zijn werk, iedereen omhelst ons, pom-pom danseressen, ferme beat en… Natalie wordt Ironlady gekroond met een prachtige rozentuil en een dikke knuffel “on stage”…of hoe onze huwelijksreis toch nog een romantisch einde kent…15.07 h zijn we onderweg geweest…Eén uur later zien we nog atleten toekomen, buiten de tijd weliswaar en beseffen we dat ons doel bereikt werd, maar we hebben het niet op een plateautje gekregen.

Frank en Nathalie Vanleenhove-Camerlinck.