Dag beste vrienden,
Zoals beloofd verslagje van een maffe onderneming.
Onmiddellijk bij aankomst in Zwitserland was duidelijk dat de hitte een zeer belangrijke factor zou spelen tijdens de wedstrijd. Temperaturen tussen de 30 en de 35 graden zonder ook maar een vleugje wind zijn nu niet echt ideale weersomstandigheden om 727km te rijden met een hoogteverschil van 6320m. In totaal 31 deelnemers bij de elite aan de start, uiteindelijk hebben slechts 11 de finish gehaald.
Ikzelf ben razendsnel begonnen, veel te snel bleek achteraf want na de eerste ronde (100km in 3h05) kreeg ik reeds krampen alhoewel ik superbenen had. 10 minuutjes rust genomen en dan de tweede en ook lastigste ronde aangevat. Na 10km krampen tot achter mijn oren, kuiten, quadriceps, nek en onderrug deden ongelooflijk veel pijn. Ik heb echt elke pedaalslag moeten controleren en een heel klein verzet draaien. Volgende 40km telkens klimmetjes van 1 à 2 km met stijgingspercentages tussen de 10 en de 18 procent. Het zweet gutste langs me, tranen in de ogen van de pijn en de wanhoop nabij. Op één of andere manier heb ik toch die ronde tot een goed einde gebracht ( 109km in 4h30).
Gelukkig was er een kinesist die in het team van een andere belg meereed die mij een 15-tal minuten heeft gemasseerd, zodat ik opnieuw van start kon gaan, weliswaar aan een laag tempo. Gelukkig viel de avond en zakte de temperatuur, de ganse nacht was het een aangename 20 graden. In mijn isotone drank heb ik het zout opgeschroefd van 1 gram per liter naar anderhalf en dat heeft blijkbaar wonderen gedaan. Ik heb in feite vanaf die derde ronde een vrij goed gevoel gehad (volgens omstandigheden) zolang ik maar geen te groot verzet draaide want dan kwamen de krampen weer opdagen. Bij het opkomen van de zon bleek er ook wat wind te zijn die later nog een extra moeilijkheidsfactor was op de vlakke stukken. Op het einde van de vijfde en zesde ronde heb ik de rustpauze beperkt tot een 5 –tal minuutjes om zo niet verder te verzuren. Laatste ronde puur op karakter en goed controlerend voor de vierde en laatste keer over de Lindenpass (6km aan 8 %) en eentje zonder naam maar best te omschrijven als 10km vals plat en telkens maar ietsje steiler om te eindigen in een klimmetje van 3 km. Terug op en af voor een laatste grote klim naar Passhöhe (4km aan 7%). Hier werd ik voorbij gestoken door een Duitser die ingeschreven was voor de 200km en die behoorlijk snel ging. Toen heb ik mij op zo’n 20m van zijn achterwiel geplaatst (stayeren was verboden en strenge kontrole van UCI refs op de motards) en ging tijdens de laatste 40km het wijzertje niet meer onder de 36km/h tot aan de finish (blijkbaar een behoorlijke adrenalinestoot). Uiteindelijk was ik 7de in 27h21 en heb ik mij gekwalificeerd voor RAAM (Race Across America, 4800km, Westcoast naar Eastcoast, max 12 dagen). Voor de triatleten kan ik zeggen dat dit het Hawaii is voor de Ultra cyclists.
Ondertussen schrijf ik dit vanuit de Provence waar ik probeer te genieten van een welverdiende rust en lik ik mijn wonden. In elk geval weet ik nog niet zeker of ik mijn belofte zal kunnen houden aan een tweetal vrienden om volgende week met hen de Mont Ventoux te beklimmen, we zien wel.
Veel zonnige groeten,
Dick Crispyn
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten