Limburg 226, eentje om in te kaderen.
Een heel korte versie van het verslag zou als volgt kunnen luiden : doel onder de 10.00 h. Eindtijd 9.38h. Opdracht geslaagd. Maar…‘k vrees dat ‘k daarmee Fré (Vandermersch) in m’n nek krijg. ‘k Zal dus maar iets beter m’n best doen.
De dag kondigde zich al vroeg aan zondag 23 augustus. Om 4 uur ging de wekker. Dunne nevelslierten gingen over de Limburgse weide waar ‘k de nacht onder een magnifieke sterrenhemel had doorgebracht. Veel slapen had ‘k niet gedaan maar wel goed gerust. De oorzaak van een mindere slaap was een geblokkeerde nek. De zaterdagmorgen kreeg ik tijdens het omkijken plots bezoek van een scherpe pijn in de nek. Het hoofd naar links draaien lukte ook niet zo goed meer. Een beetje paniekerig dan maar naar Johan met de gouden handen gebeld. Hij was gelukkig thuis. Een paar gerichte rukken brachten soelaas wat de beweeglijkheid betrof maar ‘k wist dat er wel wat spierreactie zou volgen. De bivakspullen opgerommeld en op weg naar de parking van Het Dommelhof in Neerpelt. Daar aangekomen ontbeten en me nog uurtje te rusten gelegd op de parking. Rond kwart voor zes begonnen steeds meer mensen aan te komen dus kroop ik maar uit de slaapzak en begon m’n fiets ineen te vijzen, bandjes oppompen met de hulp van een bereidwillige medestrijder (Olivier Cornelis), bussen te vullen, gellekes op de fiets te binden (zakje vooraan, eentje achteraan want de bevoorrading bestond alleen uit drank en ‘k ben nogal een smulsmurf).Dan met het hele hebben en houden naar de wisselzone. ‘k Had startnummer 10 gekregen (kreeg al de goede raad van een vriend om voor volgend jaar startnummer 3 te reserveren…). Nog maar net daar aangekomen of m’n GSM begon vol te lopen met SMS met tips van de coach. Een beetje keuvelen met onbekenden en dan richting kanaal waar Loïc me nog wat moed insprak. Dat kwam niet echt ongelegen want het zwemmen wil dit jaar nog wat minder lukken dan anders. Om de zwemdemonen in hun kot te houden had ‘k zelfs de wetsuit van Katelijne geleend omdat die veel soepeler is in de schouders. Het water was aangenaam warm 22.5° kregen we net voor de start te horen. Toen iedereen netjes in het water lag werd er een minuut stilte gehouden voor Kristel (de verongelukt echtgenote van Wim van de Wielle).
Het water was zo helder dat je op een paar meter van de kant de bodem kon zien. Het werd een heel rustige start. Weinig gewriemel, voor iedereen plaats genoeg. Voor het eerst dit jaar ook “no panic in the water”. Na een km vond ik voetjes om aan te hangen maar ‘k botste er steeds tegen zodat ‘k na het keerpunt besliste om maar m’n eigen (kromme) weg te gaan. Het goed gevoel bleef heel de terugweg met me meezwemmen. Bij het naar de wisselzone lopen merkte ‘k hoe dat kwam 1h 11’ 25” stond er op m’n Suunto. Allez een 4tal minuten trager dan vorige keren maar ’t kon me niet deren. Vanaf nu kon het alleen nog maar leuker worden.
Na een 2’25” wissel zat ik op de fiets en kon het brommeren beginnen over de rustige Limburgse wegen. Mooi parkoertjes met goede asfalt (op een strook van 6.5 m na). In de eerste helft een 3tal nijdige bochtjes die je nogal traag moest nemen en om je dan terug te lanceren. De 2° helft begon met lange rechte stukken aan de rand van het bos waar de wind vrij spel had (en in het nadeel stond). Dan een passage door het centrum van Achel met terug wat bochtjes gevolgd door nog een stuk met lange rechtdoorstukken gesplitst door een rondpunt en dan de brug over het kanaal om tenslotte naar het Dommelhof voor een U turn en een drinkbus. 49’ na de eerste ronde. ‘k Wist toen al dat het nevendoel (beneden de 5 uur fietsen) voor een ander keer zou zijn want ‘k verwachtte wel wat verval tijdens de laatste ronden. Geen nood ‘k bleef m’n weg verder zoeken door het deelnemersveld. Na de derde ronde zag ‘k wat TTK schimmen die op weg waren naar de wisselzone voor de 113. De verbale ondersteuning op de brug van nobele onbekenden deed bij elke doortocht weer deugd. Het lukte om de eerste 3 ronden onder de 50’ te houden en de volgende 2 onder de 51’ maar dan kwam er toch wat sleet op het machientje. ‘k Zakte niet zoals in Lanza en UK als een pudding in elkaar de laatste 30 km maar die laatste ronde kostte me toch bijna 53’. Ondertussen waren ook de 113ers op het fietsparkoers verschenen. ‘k Zag Frederik Rapé en Alex en Martine en we wisselden een korte groet. Bij het binnenrijden/lopen van de wisselzone verloor ‘k een schoen waarvoor ‘k rechtsomkeer kon maken en het duurde ook wel efkes voor ‘k die 10 gellekes in dat kleine achterzakje gepropt kreeg, dan nog een flinke laag antifrictioncrème op liezen, oksels en tepels om stormschade te vermijden, de zonnewering op en 3’ later kon ‘k aan m’n lievelingsprogramma beginnen. Bij het uitlopen van de wisselzone zag ‘k m’n zus en haar 2 kinderen die zo vriendelijke waren geweest om de verre verplaatsing te maken om me voortuit te schreeuwen. Ondertussen was de beloofde hitte ook gearriveerd. ‘k Vond al snel een redelijk tempootje dat goed aanvoelde en het eerste stuk dat langs het kanaal was lag grotendeels in de schaduw. Daar kwam de koploper (Dave op dat moment) me al tegemoet. Niet zover daarachter liep Mieke. Die zag er heel fris,heel sterk en heel erg gefocused uit. Na de bevoorrading langs het water. Kwamen ook de eerste 2 van de 113 me voorbijgesjeesd (Tim en Bart). Net na het keerpunt zag ‘k dat Frederik Sleutel in zijn zeer typische stijl razendsnel naderde.
Bij het 2° maal passeren aan de wisselzone had ‘k aan m’n neef Viktor gevraagd om ergens een fles water op te snorren want bij deze temperatuur zou m’n motor (die bekendstaat om z’n gulzigheid en snel chaufferen) wel snel gaan oververhitten. Na het hete rondje in het centrum van Neerpelt (weinig beschutting, weinig wind) kreeg ik m’n fles aangereikt en goot ‘k ze grotendeels over m’n hoofd. Halverwege het kanaal was er een klein haventjes met een waterkraantje. Enkele supporters stonden daar flessen te vullen. ‘k Stopte daar zowel tijdens de heen- als tijdens de terugloop om de fles te vullen en steeds kreeg ik 2 flessen in de nek gegoten zodat ik erin slaagde om het hoofd koel te houden. Voor aleer ik voor de 2° keer het keerpunt kon bereiken kreeg ‘k een schouderklopje van een voorbijstormende Fré (Sleutel) die op weg was naar een schitterende 2° plek in de 113. LoÏc (die bezig is aan een pechreeks dit jaar) zou later beweren dat niemand Fré kon bij houden omdat ze allemaal hun enkels verzwikten in de gaten die achterbleven nadat hij de stenen uit de grond gelopen had. Tijdens de 2° ronde kon ‘k ook even meelopen met Luc Vanmaele. Altijd leuk om met iemand mee te lopen en een woordje te kunnen babbelen. Het doet de tijd wat sneller verstrijken. Aan m’n grote tenen was er iets aan het groeien merkte ’k. Het werd steeds pijnlijker. Met een knal (die alleen voor mij hoorbaar was) ging eerst de linker en toen de rechterblaar open en daarmee was ook het ongemak ook weer verdwenen. Tijdens m’n derde ronde versnelde Luc (of was ik het die vertraagde). Hij maande me aan om goed te doseren zodat ‘k hem liet gaan. Het tempo was ondertussen wat gezakt maar bleef toch nog menselijk. ‘k Voelde dat ‘k een vlotte beenturnover bleef houden. ‘k Werd wel moe maar niet steenmoe. De laatste ronde riep Loïc me nog toe dat ze voor mij allemaal aan ’t sterven waren, dat de toptien in zicht kwam en dat ‘k gewoon rustig verder moest lopen. Om een of andere reden was dat toch het signaal om de tandjes op elkaar te zetten en het tempo terug wat op te drijven. Top tien binnenlopen lukte nog wel. Mieke te pakken krijgen niet meer. Fier als een gieter liep ‘k na 3 h 17’ binnen.
Bedankt Dries .
.jpg)
