Ooit – in 2007 - was ik er en toen was het regenachtig daags voordien en stralend weer op de wedstrijddag. Dit jaar waren de weergoden minder goed gestemd. Ik was al van vrijdag in de buurt met mijn vurigste supporter. Die dag en zaterdag was het echt schitterend weer op ons eiland in Robertville waar we genoten van de luxe : schitterend weer, puik hotel, niet al te veel volk en lekker eten.
Jammer genoeg waren de porties koolhydraten niet al te groot, alhoewel de “patron” er op voorzien was. Er was inderdaad een reuzesoepbord met pasta, maar de rand van het bord nam al 2/3 van de diameter van het bord in. In het putteke van dat soepbord lag die pasta. Lekker maar qua volume, kon ik er zo 3 op. Gelukkig konden we vrijdag na de registratie aanschuiven aan de pastaparty aan het stuwmeer van Eupen. Daar heb ik mijn 3 borden op een bergje op één been verorberd.
Het weer sloeg ’s nachts volledig om. Met bakken kwam het naar beneden. Bij het verlaten van het hotel stonden een paar motards te schuilen, zo fel was het aan gieten.
Eenmaal aangekomen trof in de companen terug. Dries, Luc, Jan (met mijn 6 gellekens vanuit Knokke, maar uiteindelijk via Nancy tot bij mij geraakt), Olivier, Tom en ……… Martine. Wat was dat een heerlijk weerzien op het sportieve vlak. Ze wilde wel weer eens de smaak te pakken hebben en ging zien of het lopen haar zou bevallen.
Het was ondertussen wat minder het regenen, maar alles was drijfnat. Dat beloofde bij de afdalingen. Ik gaf ex-teamlid Stefaan van der Pal (onze top Fries) nog als tip wat minder druk op zijn banden te zetten om meer contact te hebben met het wegdek en minder kans op slippen te hebben. Alhoewel hij parcours kende van een vorige editie, wilde hij zijn kansen op een eindtijd van minder dan 9 u in Almere niet in het gedrang brengen en gaf ie forfait na het zwemmen.
Dat zwemmen viel goed mee. Ik kon Luc onder mij laten en merkte nog net Jan en Olivier in het park. Dat zag er alvast veelbelovend uit. Het parcours was een beetje hertekend, want de werken aan de voet van het stuwmeer waren afgrond. We moesten dus 3 maal uit die put kruipen. De rest van het parcours kende ik al en ik wist waar ik me moest inhouden, alhoewel het sprak voor zich dat je op zo’n selectief geen potten kon breken. Het zou al mooi zijn als je hier 30 km/u haalt. Het waren trouwens ook 80 km en 1.050 hoogtemeters. Het zijn boswegen die jaarlijks een laagje teer krijgen met daarbovenop kiezelsteentjes. De paden zijn ook niet geruimd en dus was de kans op lekke banden reëel. Ivan kent er alles van toen de stakker hier na 2 lekke banden de strijd staakte, want hij was door zijn voorraad heen spijts een bandje van Dries. Genoeg gelachen, dit jaar was ik aan de beurt en voelde op een bepaald de velg van mijn wiel. Voor het eerst in zowat 10 jaar en ontelbaar aantal wedstrijden, voet aan de grond. Het was balen en het ritme was er uit. De omstandigheden waren zoals gezegd niet ideaal. Nat, glad, veel troep, ……… Na 11 minuten en zo zwart als zwarte Piet zat ik weer in het zadel. Ik kwam vrij snel weer in het ritme. Zowel Jan, die ik na 2 rondjes had ingehaald als Luc en Olivier kwamen mij voorbij gesneld. De tweestrijd van het hele seizoen tussen Jan en ik was toen voorbij. Soit, …….. Ik kon Olivier nog bijhalen. Luc niet meer en Dries en Tom die waren outstanding (jonge klimmersbenen hé …..). Even nog moeten stoppen om wat bij te pompen en daar “stond” ik dan weer naast Olivier. Bandje was dus weer aan het leeglopen. Kunst was om voorzichtig de rest af te haspelen, maar dat kostte dus wel wat aan snelheid. Vlot gewisseld, fors aangemoedigd door Inge en Nancy. Het loopparcours was hetzelfde als vorig maal. Offroad door het bos, dan een flink stuk vals plat op asfalt een lange strook voor een pittige helling nabij de meet. Driemaal “mochten” wij het doen. Het begon weer ferm te regenen en de paden werd stilaan modderpaden. Mijn compressiekousen waren onherkenbaar. Uiteindelijk de wedstrijd uitgelopen en vastgesteld volgens de uitslag dat Jan en ik elkaar waard waren zonder die lekke band en dat wij beiden zeker moeten oppassen voor Luc. Die blijft outstanding lopen.
Tijdens één van mijn rondjes kwam ik Martine tegen die echt met een goed gevoel zat dat te hebben kunnen verwezenlijken.
Dries vond zijn fietsen en zwemmen wat minder waren, maar met Neerpelt in het vooruitzicht, is dat veelbelovend.
Een paar dagen later stelde ik vast dat mijn band na een nacht druk, weer leeg was gelopen. Bij het vervangen stelde ik vast dat ik zowat het hele bos tussen binnen- en buitenband had verzameld. Het parcours was dan ook heel erg vervuild.
Met Luc, Martine, Olivier en Nancy zijn we dan de zon gaan opzoeken, maar niet gevonden, op de Baraque Michel, waar wij ons te goed deden aan lekkere locale specialiteiten, lekker vettig ……….. En het werd heel gezellig ! ! ! !
Geschreven door Frederik Vandermersch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten