Ik heb me even de dag nadien laten verleiden tot een lekkere cheesecake en een cappuccino. Bier is er nog teveel aan.
De wedstrijd was voor het begin schitterend.
Een prachtige sfeer op het strand en 1.550 atleten naast jou bij het startschot.
Het ging vrij goed , niet teveel gedrum, maar de zee was wel woelig. Na 1H09 het strand bereikt, super. De eigenlijke tijd, volgens de mat is 1H12. Luc had dit in 1H07 verwerkt.
Mijn compressiekousen aantrekken bij de wissel bleek niet zo evident. Luc was weer bliksemsnel.
Vol goede moed op de fiets. Die Zuid-Afrikanen moeten wel leren rechts rijden, dit was gebrieft.
Het parcours was dus zwaarder dan ik dacht. Vooral de staat van de wegen is erg. Met resultaat zeer veel lekke banden. Luc was ook slachtoffer.
In de tweede ronde reed hij me als een sneltrein voorbij en toen begreep ik het al. Ik probeerde nog aan te klampen in zijn zog, maar Ironman Luc Vanmaele was gebrand om zijn verloren tijd goed te maken.
De wind was komen opzetten en dit had precies het effect van een haardroger.
De derde ronde ging het weer beter, maar er waren jammer genoeg geen bananen meer en de sportdrank was echt belabberd.
De T2 (de tweede wissel voor de leken ) was wel goed en ik kon goed beginnen lopen. Maar eens in de zon en op de heuvel veranderde dit . De hitte werd intens. 35 °C ! Ik dacht dat ik ging flauw vallen, en dan geef je je over aan dit duivels stemmetje in je kop: wandel.
Eenmaal dit gebeurt wandel je meer en meer. Of je het nu wil of niet. Je onderbewustzijn beslist en neemt de overhand op lijf en ledematen.
Luc had ik ondertussen weer op zijn manier zien zweven en puffen. Mieke Dupont was sterk geconcentreerd aan het lopen en Marino liep zo ontspannen.
Ik wist al snel dat ik de 12 urengrens niet ging ontlopen en wandelde nog hier en daar.
Pas als het donker wed kreeg ik die energie terug en begon zowat aan 12/H te lopen. Te laat. De onweerswolken begonnen op te komen, vuurwerk nog net niet.
Een km voor de meet kreeg ik de vlag van Martine in de hand en ben zo helemaal alleen over de meet gekomen : "Here he is, from Belgium, Bernard Deleener. Look how proud he is". Doet toch deugd hoor!! Dit geeft kippevel. 12H10 voor mij. 40e in mijn agegroup. Luc knap 99e overall en helaas net 4e. (stomme lekke band) in een magische tijd van 10H45 . Mieke Dupont (ons nog steeds gewaardeerd ex-clublid) knap 6e vrouw . Marino was outstanding met 15' voorsprong op de tweede.
Toen ik in de grote recuperatietent lag was de wind erg komen opzetten. Ik vroeg aan de dokter terwijl ik op de stretcher lag of die tent wel veilig was ? Tuurlijk, je hebt je helm niet nodig, lachte hij. 2 minuten later bij een forse windstoot stortte de tent in. Alle apparatuur, o.a. televisiecamera’s, en heel wat volk lagen onder het zeil.
Ik had veel geluk, kon net mijn benen in de lucht doen en zo alles opvangen, maar voor velen was dat anders. Er waren gekwetsten. Luc vond me niet direct en dacht dat ik gekwetst was, maar ik kon er onder uitkruipen. "Ironman Heatwave Disaster" stond er ‘s morgens in de krant.
De hitte was dus de spelbreker voor mij. Luc bewees nog maar eens zijn sterke kant.
We blikken beiden met wat gevoelens terug op onze wedstrijd, maar moeten toch tevreden zijn
Bedankt voor de support van ieder.
Bernard Deleener en Luc Vanmaele
Geen opmerkingen:
Een reactie posten