Challenge Barcelona-Maresme 24/5/09
(Swim 1.9km zee, Bike 90km en Run 21.1 km)
TriActeurs : Piet De Pauw (alias Pépé ADHD), Olivier Maes (alias Oli) en Nancy Obreno (alias verslaggeefster) en Privé Coach Michèle (alias Oli’s mama)
Weeral een belevenis om in ons boekje of in een verslagje te schrijven.
Doordat er een gebrek was aan omwegwegwijzers, omdat de afrit Airport Charleroi onderbroken was, maakten we een sightseeing door Wallonië.Uiteindelijk namen we het vliegtuig richting Girona op vrijdag 22 mei om 15u15.
Rond 19u zijn we in ons hotel, Kaktus Playa, in Callela aangekomen. De volgende dag (zaterdag) ondernamen we, al slenterend, de nodige voorbereidingen voor de Tria. Zoals bijvoorbeeld je materiaal afgeven, je fiets al op zijn plaats zetten, ... Een perfecte organisatie: gepersonaliseerde nummerplaatjes ( ja, 2stuks, goed om een 2e riem, gevuld met gels, klaar te leggen voor het lopen. Zeer handig), de zakken voor je materiaal waren in stof (dat is gemakkelijker om ze tijdens de tria te gebruiken, want je moest je materiaal in de zakken laten en alles uithalen tijdens de wedstrijd). Er was geen stress, alles was ontspannen en liep op rolletjes. Opvallend was bij het zwemmen, dat je nummer nergens gemarkeerd was, ideaal voor de hoekensnijders.
7u15: start van de pro’s en onze pépé, hij zal wel een oude Pro zijn zeker ?
7u45: start voor Oli en Nancy. Voor Piet was het veroveren van een plaatsje een hele karwei, voor Oli en ik vlotte het zonder stoten of slagen. Er waren enorme hoge golven. Luc heeft mooi praten: “Je moe in ein z’n voetn zwemn!” Jaja Luc, maar die voeten zweefden of een halve meter boven je of een halve meter onder je!
Het fietsparcour was heuvelachtig, maar perfect geasfalteerd, en de wind was zeker aanwezig. Na een 30-tal km werden, in een lange afdaling, groepen gevormd en was het moeilijk om niet te stayeren. Piet en ik moeten dan ook eerlijk toegeven dat we wel 30 km gestayerd hebben. Voor mij eindigde het stayeren met een val gepaard met een andere atleet in de 2e U-turn. De groep werd daardoor uiteen gerukt. In het laatste stuk was er veel tegenwind en er was eindelijk toezicht van de jury. Oli heeft niet kunnen stayeren want hij reed te snel voor zijn groep en trok constant de kop.
Het lopen was zwaar. Het parcour was niet vlak, er waren verschillende soorten ondergronden en er was veel tegenwind. Op 5 km en 11,6 km wist je hoeveel je nog te lopen had en daarna werden de km’s niet meer aangeduid. Niet goed voor het moraal.
En dan nog de aankomst: die was op een atletiekpiste, maar voordat we het stadium bereikten moesten we eerst nog 200 m steil bergop klimmen. Het was precies de beklimming van de Alpe d’Huez in de tour de France, het waren zelfs dezelfde supporters. Ze bleven ons aanmoedigen tot het bittere einde. Het was een pijnlijke belevenis, een echte kuitenbijter, het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost. Maar toch waren we zo blij toen dat de eindstreep ons eindelijk verloste. De meesten hebben het gehaald, maar Piet heeft het lopen moeten laten voor het wat het was, zoals gepland, door een blessure.
De vlucht terug was zwaarder dan de triatlon zelf. Eerst werd de vlucht geannuleerd. Dan moesten we zelf een vlucht terug zien te krijgen en dat gebeurde pas een dag en half later. Een gouden tip: reis nooit met Ryanair.
Zo, met enige retard is het verslagje van onze escapades in het buitenland dan toch geschreven. Tot in Brasschaat.
Nancy Obreno.
De verslaggeefster
Geen opmerkingen:
Een reactie posten