Verslag IM 70:30 Monaco door Pieter Vanhuffel

Een Jetset Triatlon…Monaco 06/09/2009.



Gekke ideeën, komen alleen wanneer je te lang achter een PC zit en domweg wat zit te surfen. “Hé daar”, dacht ik op een ijskoude januari avond, een triatlonneke in het zonnige Monaco. Klik, klik… ja er is nog plaats. Wat anders dan Knokke natuurlijk waar je een virtuoos moet zijn met het toetsenspel of je mag als toeschouwer optreden.

Een tweetalige bevestiging, enige slordige euro’s overmaken naar dat Frans kustdorpje en de zaak is definitief.

Een skiongeval en dan nog eens een duikpartij met de koersfiets stuurde de voorbereiding wat in de war. Mijn boezemtrainingsmaatje en theoretisch ondersteuningswonder Olivier, zag het in mijn plaats niet meer zitten. Hij niet, ik wel… ik plooi nog niet zo rap!

Over trainingen gaan wij geen schema’s of te veel woorden vuil maken. Je doet dat gewoon wanneer het past en alles komt wel slim. Zo staan wij fit en droog getraind op enkele dagen van de vlucht naar Monaco. Jimmy tovert nog van tussen zijn spaghettipotten een fietszak, Olivier knutselt daar handig mijn stalen ros in en hop naar Lille voor de start van het grote avontuur.

Voor alle zekerheid en als het ware voor mijn laatste wilsbeschikking, neem ik mijn vrouwtje Sabine en mijn schone moeder mee. Je moet weten wanneer je je vrouwvolk moet verwennen nietwaar.

In Monaco aangekomen zag ik onmiddellijk dat dit weldegelijk het professionele circuit was . Bij het onthaal was het meteen bingo. Enkele aspirant butlers van het 2 e jaar MBA Luxery en Services, vroegen in 9 talen mijn naam, licenties en nummer. In een oogwenk, en zonder te moeten wachten, werd mij een gouden, met diamant bezette branceletje omgesnoerd. Mijn geluksnummer 935 werd er vakkundig ingegraveerd. Daarna kreeg ik nog een waterdichte rugzak voor al mijn zweet in te sparen en een ganse boel gadgets goed om een winkel mee op te starten. Mijn twee madammen werden onmiddellijk van het plebs gescheiden en kregen een VIP halsketting om de nek gebonden. Deze keer kon ik ze niet inkorten om ze wat kalm te houden. Ze gingen direct uit hun dak, liepen de eerste beste badkostummenwinkel binnen en bestelden op het strand een ligstoel om met hun nieuw aangeschafte kleinoten te pronken.

Er zat dus niets anders op dan ook naar de plage te gaan. Best dat ik een reflecterende zonnebrilleke ophad, want mannen onder ons… daar lag daar het een en ander te braden! Ik zag onmiddellijk dat naast bankieren die Monegasken specialisten waren in het opknappen en onderhouden van het vrouwelijk schoon. De boma’s van 80 jaar zagen er vlot 50 uit, dus je kan gaan denken hoe deze eruit zagen van 30 jonge lentes… Er onplooide voor mij een ganse batterij silliconen baywatch-toestanden. Mijn testerongehalte kende hoge pieken, wat hopelijk geen dopingperikelen gaat opleveren.

En plots, vanuit het zeegat, wat komt daar boven, amai … een Finse schone recht uit de voorlaatste James bondfilm gestapt! Bij nader zicht, bemerkte ik toch enig onevenwicht, ze moest een beetje naar voorbuigen van haar te forse balkonscène. Wat erg voor het blonde model, er was een zwaartekracht probleem! Dat moest ik dus onmiddellijk oplossen… van onder mijn strandstoel graaide ik mijn fietspomp, plaatste het pompventiel over de roze uitstekels en ik begon met volle furie te pompen. 8 bar, had Ingenieur Olivier mij toevertrouwd! Maar plots bij 7.5 druk gebeurde het onvermijdelijke. Een knal, de oerknal, de bigbang, Monaco daverde op zijn grondvesten, de glazen met valse gebitten op de Louis XIV nachttafels vallen aan diggelen, een tsunami overspant de rustige Middellandse Zee.

Genoeg de kluns uitgehangen, tijd voor het echte werk. We werken ons tussen het verkeer van bescheiden monogaskische karretjes naar Fontveille, de speelgoedcircustent van de plaatselijke monarch, om de spaghettiparty bij te wonen. Jammer genoeg waren ze het vuur vergeten aanmaken en was al die pasta koud, dus direct terug naar het havengebied om een ferme biefstuk met warme Italiaanse slingers te gaan verorberen. Mijn opa-zaliger zei steeds: “maak dat je kloek staat en eet ’n ferme lap vlees als ge moet presteren”.

Na een korte nachtrust, bij het krieken van de dag, met de fietspomp onder de arm naar het velopark om de banden te gaan opblazen. De officials zagen mij komen en sloegen onmiddellijk alarm. De aspirant butlers lieten mij geen kans en bliezen zelf mijn tubes op, om te vermijden da t ik weer met de verkeerde ventielen zou bezig zijn en een nieuw armaggedon zou veroorzaken

Zwempak aan, klaar in de 1300 koppige startrij staan en wachten op zijne prinselijke hoogheid. Daar kwam hij, in groot ornaat op zijn 4 verdieping hoge geconfiskeerd jacht van wijlen Onassis, naar ons toegevaren. Hij ging aanboord in een F1 speedboot om de laatste honderden meters tot op de pier in een schicht te overbruggen. We werden er stil van, wat een imposante generaal is me dat. Naast bobsleeën is deze vermaarde edele uiteraard een uitstekend pistoolschutter. Met de precisie van een Zwitseruurwerk knalde uit vanuit zijn colt 45 om 7u00 een magistraal startschot. Met 1300 pinguins recht de kabeljouwkelder binnen om er na 1900 m zo rap mogelijk weer uit te geraken.

In de laatste recht lijn, bemerkte ik plots een massa sillicoonachtige onderdelen, waarbij ik moest denken aan het Finse blonde wonder dat jammerlijk genoeg door mijn fietspomp tot ontploffing werd gebracht. Pure vergissing van mijzelf, die onderdelen kwamen in beweging en vielen zelfs aan. Ik dacht het gaat hier niet waar zijn, ik ben toch niet in Terminator III terecht gekomen. Die geleiachtige toestanden gaan hier toch geen veelvoud van Finse blondines op de wereld zetten. Maar nee, niets van al die bachanale droombeelden… die onderdelen zijn KWALLEN! Ipv in een hemels bed met 30 Finse maagden te vallen, viel ik precies in een bad van distels. Pieken dat die rotzooi doet, enige methode om daar vanaf te geraken, snel zwemmen en zodat de slechtste zwemkoning van TTK 4 minuten van zijn record doet… wat een kwal al niet kan doen.

Aan boord gekomen, werd uiteraard door het 3 ejaar Luxery en Services studenten mijn gele helm en ander koersmateriaal plechtig aangereikt. Mijn zwemsuite werd onmiddellijk met een lamcôme shampootje in bronwater gewassen, zodat het heerlijke ruikte in de kamer ‘ s avonds.

In Knokke, dat ander badstadje dat een kleiner traitlonnetje organiseert, moet je je een hoebel zoeken achter je materiaal. In deze voorbeeldstad voor onze graaf, wordt u uw fiets aangewezen. Met stijl noemen ze dit !

Op de driesterrenmenukaart van de dag, 4 cols, met prachtig uitzicht in een zalig ochtendtemperatuurtje van 28 graden. Een foutje toch wel, op La Turbie wilde een koppige burgemeester, die pas zijn adellijke titel bij Albert moest inleveren, het verkeer niet omleiden. Af en toe scheerde mij een verdwaalde Monte-Carlopiloot, met zijn platte plaatijzeren ufo met dikke banden, voorbij. Maar zijn vreugde was van korte duur. De mislukte Senna stond stil in de file met zijn speelgoed van 500.000 € dat in zijn te smalle garage van 2.500.000 euro moest staan. Ik raasde er voorbij, klikte even mijn voetje los en controleerde of zijn auto wel sterk genoeg was. Puur vandalisme met vluchtmisdrijf noemen ze dat, maar het zal hem leren, de gevaarlijke gozer.

Na een laatste afdaling landden we terug in dat met appartementsgebouwen ontsierde kustdorp. En inderdaad, daar stonden ze weer. James en James, butlers van het 4 e jaar Luxery en Services, namen met veel zwier mijn fiets aan. Een lakei draafde voor mij om mijn loopschoenen uit mijn tas te halen, poetste ze eerst nog even, en hielp ze mij dan aandoen. Nog mijn corsicaans petje op zetten, kwestie van de Fransen wat te treiteren en dan op naar de 21 km loop op het F1 circuit.

Vanop de jachten wuifden de dekzwabbers met hun kuismateriaal om wat frisse lucht aan die lopende zotten te geven. 35 graden gaf de thermometer aan… dat is ver mijn lichaamstemperatuur dacht ik zo en bij de eerste bevoorrading was het al direct prijs. De tafel stond vol met bollinger, Moët et Chandon en Veuve Cliqot. Ik dronk uiteraard zoals Freddy Maertens destijds , met grote teugen, nam dan enkele toostjes Belugakaviaar als extra vitamintjes en gooide dan wat frisse Cava in mijn nek om op te kikkeren. 10 keer moest ik zo’n tafel passeren… niet simpel dus om recht te blijven. Gelukkig hadden ze de curbstones van de F1 laten liggen zodat wij in de bochten op het circuit bleven en niet recht tegen een muur knalden.

Waar zitten mijn madammen zou je zeggen… ik ga het kort houden… de dames vonden al dat lawaai maar niets en nestelden zich in Hotel de Paris, om zoals keizerinnen het triatlon gepeupel onder hen te zien lopen. Om de 20 minuten, gaven ze hun poederdoos en kristallen glas champagne aan de livrei, pakten ze de camera vast, zoemde in naar mijn behaarde borstkas, stelden scherp en drukten op het knopje. Ziedaar hun korte en hevige inbreng in het gebeuren.

Gelukkig hadden ze een goede horloge in Hotel De Paris, want in de Koninklijke suite lag de Prins met zijn Russische gemalin een politiek thema intiem te bespreken. “Prins, het is tijd. Pantalon de la Mére, le fou Belge Fou, est la. De prins springt in zijn lange jeger onderbroek, doet zijn lint aan, (het protocol vraagt dat) en haast zich naar het podium. Oef juist op tijd… hij gooit de volle 24 karats gouden plak, met de beeltenis van zijn oude pé Rennier, rond de nek van Zeebroek en verdwijnt onmiddellijk terug naar zijn suite om zijn, van de Romanovs rechtsstreeks, afstammelinge het zoetzeme je’ t aime non plus te neuriën.

Een paar uur later, 10 seconden voor mijn voorziene doelstelling van 6u30, passeer ik dan ook het lint. Pure euforie natuurlijk! Dat moet gevierd worden!

In plaats van naar de circustent te gaan, besloten wij om naar Café de Paris te gaan eten. Dat ligt over het Hotel de Paris en kan je wat vergelijken met het witte paard van Blankenberge. Boereleute dus.

Zo fier als een gieter, loop ik daar het terras op met mijn mijn Iron Finisher truitje aan. Onmiddellijk had ik aandacht van de cokesnuivende jetset. “ Laatst hebben wij hier ook zo ene gehad”. Maar hij had “n groen truitje aan en reed zijne kanariekleurige Lamborghini los in de prak. Daarna hebben wij hebben niet meer gezien… jammer want hij snoof niet slecht.” Ik replikeerde onmiddellijk,: “ die prinsessenboon komt van over de Schelde, ik kom van er voor, dus uwen bucht gaat ge niet aan mij kwijt kunnen”. Bij deze straffe taal druipten het showteam af, en kon ik rustig met mijn dames dineren.

Moe maar voldaan en na een schitterende avondwandeling viel ik als een blok in ons bescheiden appartementje in Beausoleil (het Heist van Monaco) in slaap, dromend van de 30 Finse maagden op de bodem van de Meditterannée.


Ijzeren Pieter