Verslag IM Florida door Frank Vanleenhove

De Florida Ironman – D Day – 1 november 2008 !!


Mijn wekker loopt af om 3.30h. ‘s nachts. Opstaan, douchen en tegen 3.45h heeft Natalie spaghetti met bruine suiker en banaan klaar staan. De start is om 7h en 3 uur voor de wedstrijd eet je best niets meer, tenzij iets lichts en water, veel water.
Om 4 uur gedaan met eten. Drinkbussen vullen, kleren aan, zakken in de auto, alles nog eens overlopen en aandoen wat je al kan aandoen: je chip aan je enkel, je hartslagmeter…iets warms om geen koud te krijgen want het is nog pikdonker en 13 ° C als we buiten komen. Geen wind, dus ik neem mijn vol wiel mee. Mijn ander wiel is voor Jean, die vreest dat zijn spaak kapot is… Net buiten om de hoek komen we in een helse drukte. Polities zwaaien met hun vlammende salamis en bevelen iedereen van door te rijden. Onmogelijk te parkeren, dus Natalie zet me zo dicht mogelijk af en rijdt terug naar huis. Daar sta ik dan, midden in de nacht. Ik wandel het fietspark tegemoet en passeer de “marking zone”: 1530 komt op mijn kuit en beide armen, en “46” op mijn andere kuit. Drukte van jewelste, de speaker geeft al van jetje, atleten lopen op en af, iedereen druk in de weer. Ik pak me fiets en ga naar de bike zone. Ze steken mijn vol wiel en pompen beide banden op. De file is immens lang, wat wil je: er moeten zo’n 4500 banden opgepompt worden ! Ik organiseer mijn fiets. Reparatie materiaal, gellekes, energybars…
Van Jean, Bart of de anderen nog geen spoor… ik zet het wiel en pomp aan mijn fiets want nu Jean beginnen zoeken is onbegonnen werk. Ik ga nog even naar mijn loopzak om mijn opgeladen GPS erbij te steken. Bij terugkomst is het wiel weg. Jean is er.
Tijd om wetsuit aan te trekken. In de tent doet Bart hetzelfde. Jean is naar het toilet. Zal tijdje duren, veel “gotta go’s” (collega van SOS Eric) maar ook 2200 mensen die er gebruik van willen maken. De speaker maant iedereen aan de fietszone te verlaten en naar het strand te gaan. Shit, ik zal Jean niet meer zien, is toch mijn spitsbroeder om een laatste succes te wensen. Ik volg de neopreen mensenstroom naar het strand. Zonder polsbandje geraak je er niet in. Een streepje licht verschijnt in het oosten aan de horizon. Tijd voor een laatste gelletje en een immodium want een groot toiletbezoek zou straks problemen kunnen geven. Op het strand krioelt het van de mensen. Het zand is uitermate koud aan de voeten. Tim gaf ons de raad “wegwerpsletsen” aan te doen. Ik ben nie echt kouwelijk, loop langs de chippoort en ga met m’n voeten in het 23° C warme water staan. Honderden atleten zijn aan het inzwemmen…Is dat nu dat ze de haaien “wegvaren” ? Bij het krieken van de dag bestijgt de lokale Pavarotti het podium voor – jawel – het Amerikaanse volkslied. Terwijl er gezongen wordt met hand op de borst spoel ik me brilletje, drink nog wat en ga even in het water, samen met wellicht alle buitenlanders. Op het strand bots ik op Natalie, Tom, Joyce en Quincy… De laatsten nog met zeer kleine oogjes vanwege de late mega Halloweenparty gisterenavond. Maar ze zijn hier en das het belangrijkste.
Het parkoers wordt duidelijk, het wordt klaar. Een lijn van 6 gele boeien recht in zee, een oranje op kop, dan stukje evenwijdig zwemmen met het strand, oranje boei en dan 6 gele terug: 1,9 km. Dan onder een tijdspoort op het strand, kleine strandloop en tweede ronde.
Ik kan niet geloven dat het na drie jaar eindelijk zover is.
2268 triathleten en 3000 vrijwilligers staan klaar met één doel: het behalen, of het helpen behalen van de eindstreep. Het gezegde van toen ik klein was: “ voor den donkeren thuis” klinkt als muziek in de oren want dat is binnen een uur of 11, vanavond 18.15 of zo…
Stipt om zeven uur klink een schot en de massa zet zich in beweging. Eerst lopen, dan het water in, waden en wanneer het diep genoeg is: zwemmen !
Naast mij begint er al veel te snel één te zwemmen maar springt direct weer recht wegens enkeldiepte. Die heeft zijn gesprek met onze coach Tim duidelijk gemist.
Wanneer ik aan mijn middel sta en het lopen lastig wordt duik ik het water in. Rond mij alleen wit water en wild spartelende lichamen. Je moét zwemmen, meezwemmen met de massa, want anders wordt je overzwommen door diegenen die volgen. Triathlon zwemmen leer je alleen door Triathlons te doen. Ik controleer me op mijn slag, mijn ademhaling, en probeer ruimte te creëren. Voor mij voeten, achter mij handen, links en rechts ellebogen en scheve verbogen, naar adem snakkende monden... Hier en daar komt er iemand proestend boven, wild met de benen en armen slaande. Hier wil je geen stamp van krijgen. Naast mij een roze zwemmuts: een dame tussen al dat lichtblauwe herengeweld ! Respect. Eerste boei. Tel bijhouden. Een paar keer wissel ik van kant met een zwemmer voor me die te traag of schuin zwemt en dan valt langzamerhand alles in z’n plooitje en zwem ik zij aan zij met tientallen anderen. Kunst is van niemand tussen te laten en hopen dat de anderen recht zwemmen richting boei, want kijken is energie verbruiken. Soms wordt ik “opgezwommen”, van iemand die plotseling uitwijkt. Ofwel tegenhouden, ofwel tandje bijsteken want zo een zwemmer kan je missen als buikpijn. Want die zwemt dan weer naar de andere kant, botst opnieuw met iemand en komt dan zo weer terug. Die gast zwemt dan ook wellicht 5 km. ! Aan de eerste oranje boei komt het deelnemersveld samen als in een trechter voor de linkse bocht. Duwen en trekken zijn het gevolg. Iemand neem met beide hand mijn lenden vast. Afstampen en vrij maken, wel slok zeewater binnen. Nu stuk tegenwind en tegen golven. Lekker. Links en recht zie ik zwemmers die niet gewoon zijn van in deining te zwemmen. Weg. Tweede oranje boei. Vrij ! en vrij richting strand. Daar ik rechts adem beslis ik links van de boeien te zwemmen, terwijl ik wel de zwemmer rechts van mij in de gaten hou. Waar zou Jean zijn ? tsou ongelooflijk zijn hem hier tegen te komen, want we zouden elkaar herkennen, uit gewoonte !
Ik zwem goed recht, want ik bots twee keer knal op een groene boei… Grond, ik zie grond. Ik zwem door tot ik geen diepte meer heb en loop dan het strand op. Ik kan het niet laten even op mijn chrono te kijken. 25 minuten ! super op 1,9 km. Waar echter veel tijd mee verloren gaat is het waterwandelen: één lange rij voor mij en achter mij, achter de poort op naar de tweede ronde.
Wandelen tot aan je middel en go !
Ik amuseer me, de korte pauze heeft deugd gedaan. Nu gewoon doseren, ritme zwemmen, genieten en tweede ronde probleemloos uitzwemmen want de massa is er niet meer. Super.
Na 1.02 kom ik uit het water, blijkbaar in 245e positie. 8 min voor op schema, positie had ik in de verste verte niet weten in te schatten.
Ik passeer onder de lopende douches, zie Joyce, Tom en Quincy tussen de massa en loop de stripzone in, ga liggen op een mat, en ze strippen je pak van je lijf. Ik hoor en zie Natalie, schitterend. Vijf minuten plande ik voor T1. Mijn zak wordt aangereikt, ik neem plaats in de tent en wordt geassisteerd door een vrijwilliger die me helpt aan- en uitkleden. Terwijl hij mijn zak opvult en opbergt ben ik al naar de persoon aan het lopen die mijn fiets klaar houd. Service noemen ze dat !
Ik loop de fietszone uit (groot !) , spring op me vélo en begin te stampen op klein plateau, de straten in van Panama City beach, wolkenkrabbers links, parkings en huizen rechts.
Het is nog koud. Gelukkig heb ik mijn topje niet aangedaan om te zwemmen. Mijn broekje wel, daar “nudity” kan leiden tot diskwalificatie…Jean ging hem daar niets van aantrekken, Jean trekt hem daar nooit iets van aan, in Sluis zijn ze dat al gewoon !
Eerst hartslag laten zakken , eten en drinken. We moeten 60 gr Koolhydraten opnemen per uur, max wat een menselijk lichaam kan opnemen, tenzij je onder de 60 kg weegt, wat niet mijn geval is. Hiervoor heb ik energybars reeds uitgepakt en in een tasje zitten, en 2,5 l energydrank “aan boord”. Om de 30 km is er bevoorrading, met water, energydrank, bananen, bars, en een strikte wegwerpzone, want ook hier kan je voor gediskwalificieerd worden !
Er mag niet gestayerd worden, en je moet 7 m tussen elke fiets laten. Als er iemand je voorbijsteekt moet je je laten zakken tot op die afstand. Voorbijsteken doe je in max 20 sec. terwijl je 3 meter zijdelingse afstand moet houden ! Een hele procedure…Vooral dat er nu en dan eens auto’s passeren en je of een relatief smalle strook rijdt, straks met 2000 achter elkaar !

Al snel vormen er zich groepen. We rijden niet in elkaars wiel, maar toch in groep. Soms steken ze met 3,4, 5 terzelfdertijd voorbij. Na 20 km is er een redelijk lange en steile brug. Prachtig dat ik het parkoer voor me zie, zeker een voordeel, ook al nadat ik de film al ettelijke keren in mijn hoofd kon afspelen. Brug naar beneden, tijd voor groot verzet, 58 km/h, schitterend. Er staat een beetje wind, voor ons rijdt er nog een groep. Sommigen rijden er naartoe, anderen vallen af. Rustig op souplesse rijden is de boodschap, gewoon op hartslag max 115, geen slag meer. Rijd ik 25 ok, rijd ik 35 ok, maar soepel en max 115 is de boodschap die ik mezelf heb opgelegd: aankomen is prioritair, tijd en plaats van geen belang ! De eerste refs op moto’s rijden voorbij. Ze hebben een zwart/wit gestreept hesje aan. Luid roepen ze wanneer ze vinden dat er te dicht gereden wordt. Na 70 km heb ik het vlaggen. Ik rijd dan laatste van een groep, tijdens kleine beklimming, te dicht op me voorhanger en vanop de plotseling opduikende moto krijg ik van de passagier een rode kaart onder de neus geduwd ! 4 minuten straftijd in de eerste “penalty box”. Nu, ondertussen moet ik van al dat drinken plassen en niettegenstaande ik me voorgenomen heb van hiervoor niet te stoppen, plan ik dan maar van een “rode plaspauze” in te lassen… Van dezelfde madam krijg ik te horen dat de volgende penalty box “in a couple of miles” eraan komt…
Ongeveer halfweg neem ik mijn Brufen, om eventuele rugpijn tegen te gaan en pijnloos te kunnen lopen…
Die “couple of miles” worden echter wel 30 km zodat mijn blaas op springen staat en dat we ondertussen al zo’n 100 Km ver zijn. Aan een kruispunt zag ik de volledige Belgische supportersdelegatie, hart onder de riem want alles gaat goed: ik rekende op een 6tal uurtjes fietsen maar m’n gemiddelde ligt momenteel op 33, en het wind achter gedeelte moet nog komen ! Ook Tim onze coach rijdt me voorbij in een wedstrijdwagen, even communicatie, alles ok, de spanning zit ering want Tim heeft zijn handen vol met zijn 31 poulins, nu allemaal op de fiets…
En dan eindelijk: de penalty box !!! Tot mijn grote verbazing stapt er 15 man van de fiets, moet iedereen zijn nummer zeggen en dan gaat de chrono in. Ik stap dankbaar af en begin te plassen. Gaat helemaal niet makkelijk, de laatse kms kon al niet meer gaan liggen op me stuur, moet niet vragen hoe lang ik heb moeten wachten !
Na wat 4 minuten moet zijn hoor ik “1530, ready to go” !!! maar ik sta nog volop te plassen, en dat doe ik nog voor de komende minuut !!! Nooit geweten dat je 5 minuten aan een stuk (klein straaltje weliswaar) kon staan plassen. “aai aam still pissing” roep ik terug, hilariteit alom natuurlijk. De laatste 80 km bol ik alleen af, nu een dan wordt je eens voorbijgestoken, dat steek je weer eens zelf voor bij…Aan 120 km komt scherpe Jan me voorbij, ik was hem verwachtende natuurlijk, alleen wist ik niet wanneer. We wisselen enkele woorden, alles ok dit en dat, waar is Jean, en “way he goes”, als een sneltrein.
130 km zal ik ook niet snel vergeten: aan 40 km per uur gezapig wind achter pedalerend komt Tamara me knal voorbijgereden…ze heeft een blauw badpakje !! aan, heeft een lange blonde vlecht en op haar kuit lees ik dat ze 26 jaar is… en way goes Tamara… aangename kennismaking !
Als je eenmaal geplast hebt, blijft het natuurlijk komen, je moet ook blijven drinken dus nu en dan eens recht op de pedalen om te laten lopen wat moet lopen… Heerlijk het broekje in, slorp slorp in het zeempje, en de rest naar beneden richting schoentjes met blote voetjes… keer linker schoen, dan weer rechter schoen… Gelukkig is de zon er, droogt alles snel op en is het ondertussen ook niets meer dan water dat tevoorschijn komt. Telkens aan een drankzone gooi ik weg wat leeg is, steek een volle fles in de plaats , eet een stukje banaan, en neem ook een flesje gewoon water want bij een teveel aan isotone drank zou op de duur plakkerig gevoel geven en je maag ontregelen, want ik schat dat ik onderweg toch een 7tal liter naar binnen kap.
Op 20 km van de aankomst: de brug op, en heerlijk aan een top van 64 km/h naar beneden…Ik ruik wisselzone 2, so far so good !
Net voor het binnenrijden even gemiddelde checken: 35.1 ! Super, gelijk nog frisse benen, ben blij dat ik me heb kunnen inhouden en soepel gedraaid heb zonder boven vooropgestelde hartslag te gaan.
Wel begin ik de laatste kilometers last te krijgen van verhitte voeten. Vooral mijn linkervoet, die iets kleiner en smaller is dan m’n rechter heeft last van de wrijving en de zool voelt onaangenaam aan. Ik ben dan ook blij van mijn velcro’s te kunnen lostrekken en het laatste gedeelte met mijn blote voetjes bovenop mijn schoenen te kunnen rijden. Vlug een tweede Immodium want ook tijdens het lopen heb ik geen zin in een grote boodschap in een plastieken beerput. Opletten want voor publiek plassen kan je ook een DSQ krijgen !
Veel volk langs de baan. Ik klok af 5.13h., en daar ik gepland had om om 14h te beginnen lopen, lig ik met een 299e plaats fietstijd serieus voor op schema. Dat ziet er goed uit, het is 13.20h.
In het fietspark nemen ze mijn fiets aan, en krijg ik mijn loopzak in de handen geduwd. Ik neem plaats in de tent en krijg meteen assistentie. Terwijl ik me omkleed, haalt hij alles uit de mijn zak, steekt alles erin wat niet meer nodig, en heltp me waar hij kan. Plotseling hoor ik me naam roepen… Jean zit hier ook !!! Schitterend ! Hij moet me gepasseerd zijn tijdens mijn verplichte plaspauze en daar ik niet bepaald langs vlak langs de baan mijn ding stond te doen, en Jean op volle snelheid ook niet kijkt wie er al dan niet staat te plassen hebben we elkaar niet gezien… Spijtig. Jean is klaar, en roept: “ik ga door, ik zie je meteen! ”Meteen” betekent na een nieuwe plaspauze voor mij, vlak voor ik aan de Marathon begin. Dit brengt mijn wisseltijd meteen op 6 min ipv de vooropgestelde 5 min, nu weet ik al dat plassen langer duurt dan je denkt natuurlijk !
Al meteen wordt duidelijk dat mijn naam “Frank” op mijn borstnummer goed in de markt ligt, spijtig voor de gasten die jean-philippe of zo noemen, maar iedereen langs de scandeert zo je naam, al dan niet met één of andere typisch Amerikaanse aanmoediging…
Maar: goed in de markt of niet: na nog geen km lopen sta ik langs de kant met een hamstring kramp ter grootte van een tennisbal en moet ik 3, 4 keer blijven stretchen en proberen hem eruit te lopen… dat begint goed ! dan passeer ik aan de “Belgische Ambassade”: ons huis waar iedereen beetje verzameld tijdens het lopen. Onze “Ironmanagers 2008” vlag hangt er, en op Toni’s huis hangt er een groot bord “Arriba, Frank , Arriba” … Schitterend… Ook emo-momentje met Faye die mij herkent en met haar blote voetjes de hete straatstenen op rent…
Het gaat goed, te goed. Ik reken op 8 km per uur en 5 uur lopen, ik loop beetje over 10 km/h, en komt na stipt één uur lopen aan het eerste keerpunt van 10,5 km. Vlak daarvoor was ik bij Jean. Hij had het moeilijk zei hij, maar wie niet. Hij liep zijn eigen tempo en is beresterk, hij haalt het wel. Ik ben er trouwens van overtuigd dat Jean zo wel 100 km zou kunnen lopen.
Vanaf dan gaat het bergaf…hartslag geen probleem, zeer laag zelfs, maar het is warm, zeer warm en de benen worden zwaarder en zwaarder. Om de 1,6 km is er bevoorrading en ik maak er telkens gretig gebruik van… Cola, water, gatorade, banaan, zoutekoekjes, druiven, energybars…Ik heb me voorgenomen van te blijven lopen, whatever happens… Velen stoppen aan de bevoorrading en wandelen, ik ben echter bang dat ik dan niet meer in gang geraak…
Het zwemmen lijkt ondertussen zo veraf…Ook het fietsen is al de “ver van je bed show”, je kan alleen niet echt geloven dat je nu nog een marathon moet lopen…! Algauw kom je in automatische piloot, in mijn geval noem ik dat “stroempelen”… aan ongeveer 9 km per uur…Leuk is wel dat je iedereen tegenkomt want er wordt weg en weer gelopen op hetzelfde parkoers…In mijn geval is dat dan ook voorbijgestoken worden want dat doen ze per 20, 30 mennekeer… demoraliserend maar niets aan te doen, ik ben nu éénmaal geen snelle hinde…Wel leuk is dat alle Ironmanagers elkaar hart onder de riem steken en in het passeren elkaar moed inspreken !
Aan keerpunten zie ik lopers die er echt slecht aan toe zijn en die aartslelijk vorderen, wel, beetje later steken ze mij op dezelfde manier voorbij terwijl ik zo me best doe om mooie regelmatige pas te zetten, armbeweging, ademhalingstechniek te verzorgen…
Het keerpunt is in volle sfeer, nog één keer heen en terug, ik ben in de helft, 20 km te gaan, het moet nu ook gaan afkoelen want de zon gaat lager en er komen stukken schaduw…
In onze straat is het karnaval: luide muziek, verklede meiden, valse borsten, blote konten met strings: alle middelen zijn goed om moed te geven !
Meer en meer loop ik van bevoorrading naar bevoorrading… mijn bekertje is nog niet leeg of ik droom alweer van het volgende ! Ik heb goesting om meer te nemen dan kleine slokjes en hapjes, maar dan zou klotsende en volle maag geven.
Ondertussen doet Natalie wat ze kan om me zoveel mogelijk tegen te komen. Opletten geblazen want op meelopen of meefietsen staat een onverbiddelijke dsq. Ik mag zelfs niets overhandigd worden en ook geen enkele hulp krijgen !
Ik geraak er zonder hulp, ik hou mijn pas, kom iedere keer Jean tegen, Bart loopt me voorbij, iedereen lijkt echt op weg om Ironman te worden…
Op het einde krijg ik het zeer warm en maak de fout ijs te beginnen gebruiken: onder mijn petje, in mijn t-shirt, verkoeling, verkoeling heb ik nodig ! Een laatste passage aan ons huis: Joyce, Berend en Quincy geven me nog een laatste keer moed, en sprinten dan naar de wagen om met Natalie de aankomst mee te maken… Nog 1 km, tijd 4.40 h het volk langs de baan neemt toe: “nice job Frank, going strong Frank, keep going Frank, almost there Frank”…net alsof ze me al jaaaaren kennen…Dan de laatste rechte lijn, het is bijna donker, de finish-arch in zicht, ik haal het, ongelooflijk, we halen het allemaal, en wanneer ik door het lint loop schreeuwt de speaker “ FRANK FROM BELGIUM, YOU ARE AN IRONMAN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”. Ik noteer een 1029e looptijd, overall plaats 610.
Tim onze supercoach is de eerste die ik in de armen val denk ik, ongeloofelijk wat die nu moet voelen wanneer zijn 31 atleten één voor één aankomen. Dan val ik snakkend naar adem in de armen van Natalie, Joyce en Quincy… wat een gevoel, onvergetelijk, dit na 3 jaar te mogen meemaken. Ik krijg een medaille, een finisherstee en een finisherspetje, dan richting uitgang waar Tom in mijn armen valt…emosfeer, fantastisch…
Ik heb honger, dorst, warm, koud, maar kan precies niets binnenkrijgen. Ik wil wachten op Jean, maar kan niet meer, en ik voel me zodanig leeg dat ik niet meer kan rechtstaan. Het is ondertussen donker geworden en ik ga in onderkoeling. Ze helpen mij richting recuptent waar ik John en Frank aan een baxter zie liggen. Ik moet op de weegschaal: 85 kg, en wordt dan ondergestopt met alu folie en dekens….Ik shake over gans mijn lichaam. Dokter komt erbij, bloeddruk en hartslag ok, of ik veel gedronken heb, lichaamstemperatuur 36 graden… Alle natte kleren uit en 3 warme soepen met veel zout…Met mijn laatste krachten trek ik mijn schoenen uit, sokken, voel even aan mijn tenen en het eerste wat ik in mijn handen heb is mijn klein teennageltje… die zal geen dienst meer doen…
Na een halfuurtje shaken kom ik weer op temperatuur, en mag recht de massagetent in, voor een overheerlijke massage…

Dan naar huis, warm bad en naar de Pinapple bar waar we met alle Ironmanagers hebben afgesproken…Uiteraard zit de sfeer er goed in en na enkele slokken van mijn Mojito ben ik moordekei !!! De goesting naar die hamburger met frieten is er wel, maar ik krijg het niet op.
Om 11.30 h gaan we allemaal samen naar de finish om getuige te zijn van de laatste finishers… wat een sfeer en wat een ambiance, onbeschrijfelijk hoe sommige mensen over de streep komen, sommigen in euforische topvorm, anderen niet meer wetend waar ze zijn…na wel 16 uur sporten…
We rijden naar huis en je gelooft het of niet: in onze nu helemaal verlaten straat zijn er nog altijd mensen aan het lopen, en niet alleen in de richting van de finish !
Door de gedachte alleen al van nu nog 20 km te moeten lopen val ik meteen in slaap, ik kan gewoonweg niet horizontaal genoeg liggen… Wat een fantastische en zeker onvergetelijke dag !!

foto : Jean Deloddere

The day after…

Valt mee, niet te stijf. We gaan naar de expo hal om de foto’s te kopen, Finisher stuff en doen het zeer relax aan… Berend vertrekt terug naar Brussel met de Verbraekens en mijn fietskoffer. Om 17 uur schuiven we aan bij het award banket, en na – uiteraard – het Amerikaanse volkslied komt de prijsuitreiking en de video van de voorgaande dag…
Het wordt een fantastische ironmanager-avond: De “Veldemannetjes” schitteren op het podium als nr 1 en 2 in hun leeftijdcategorie, evenals Olivier, zij hebben hun Hawaii ticket op zak… Tot we ineens John Geirnaert naar voor richting podium zien stormen… “ik heb mijn naam gehoord” ! Nu stonden wij wel al allemaal aan de bar en had ik reeds één Corona op en kon ik dat dus niet meer gehoord hebben, toch ging iedereen redelijk plat: in volle prijsuitreiking zien we John helemaal vooraan zijn trofee in ontvangst nemen, weliswaar te laat om het podium te betreden…? Fier gelijk ne gieter komt hij terug als derde zwaargewicht heren – 40 jaar, mét de mededeling dat ik ook naar voor moet…. Nu had ik wel al mijn tweede Corona op (danku Jan) dus begon ik lichtjes in Sinterklaas te geloven en inderdaad, bij “madam trofee” toegekomen blijkt ook dat ik in mijn zwaargewichtscategorie 86,5 kg + heren 40 + tweede ben geworden !!!
We bestormen vooralsnog het podium, slaan de uiterst sympathieke overall winnaar aan de haak en maken samen met hem en onze coach nog enkele unieke beelden…Ze zullen het geweten hebben dat de Belgische Ironmanagers er waren !
Nadien schakelen we over naar de afscheidsparty in een discotheek op het strand om tegen middernacht te crashen en het onvergetelijke Florida avontuur af te sluiten… Danku familie, danku supporters danku vrienden danku Ironmanagers, danku Tim danku iedereen die er de laatste 3 jaar ook maar iets mee te maken had, missie volbracht !

En…What’s next ?

Geschreven door Frank Vanleenhove.

Verslag 70:30 IM Monaco door Yves Depoorter

net de zwintriathlon achter de kiezen en ik kan me volop concentreren op Monaco
3 dagen recup is niet veel maar zou moeten lukken.Niet iedereen is hiermee akkoord.
Zwintriathlon was leuk vooral omdat ik als gedoodverfde eerst Knokkenaar met een gouden badmutsje
mocht vertrekken.
Ik dacht bij mezelf in Antwerpen krijgen die tennissers een gouden raket als ze drie keer winnen,hier een gouden badmuts.
Eens in Monaco op zaterdag inschrijvingen ,hemel wat een drukte . Fietsparcours verkennen,auto omhoog ,fiets omlaag
,ik onthou een ding ofwel is het klimmen ofwel zijn het haarspeldbochten.
Start om 7am ,fietsbandjes oppompen , drinken en eten op de fiets vastmaken.
Klaar voor de zwemstart we vertrekken vanop strand met 1200 atleten er is nog discussie volgen we de rode of gele boeien
ene arbiter zegt rood de andere geel,miljaar en ik ben al zo nerveus.
Last call het worden de gele boeien,pang de haringen worden in zee gestort ,5 min wordt er geklopt en getrokken,
ik krijg een harde mep op het linker oculair van mijn brilletje zodat het helemaal vaccuum wordt gezogen ,ik zie geen fluit meer links en heb het gevoel alsof mijn oog uit zijn kas wordt gezogen;
helaas geen tijd om even te stoppen want dan wordt ik genadeloos ondergemept,doormalen met die armen stampen met die voeten.
Ik bereik het monegaskische vasteland na 31 min
wissel ,helper geeft fietszak aan checkt nummer ,naar tent ,ik keer zakje om ,miljaar dat zijn mijn spullen niet,verkeerde zak ,terug stress stress stress
goede zak wissel fietsen maar.
Fietsen gaat ongelooflijk ik klim als een berggeit en steek alle concurrenten voorbij,de afdalingen doe ik heel voorzichtig; baan ligt nat,
spekglad en ik zie verschillende atleten den decor ingaan.
Ik haal verschillende pro 's in dan moet ik toch al bij de eerste honderd zitten denk ik bij mezelf.
Nu gelukkig wel vlotte wissel,het lopen gaat vlot wel zwaar parcours met lange steile klim en enkele pittige afdalingen,5 rondjes, we volgen het F 1 circuit in Monaco
om de 3 km pitstop om te tanken.
MIjn benen voelen na 4 rondes zwaar aan ,die zwintriathlon is toch nog niet verteerd,ik bijt op mijn tanden en met de aanmoediging van mijn allerliefste echtgenote kan ik het tempo hoog houden
en nog enkele atleten "pakken"
Ik finisch ,ziezo mijn eerst IM 70.3 is een feit
Erna wat ontspannen en genieten van het monegaskische stad en strandleven
Results overal 68
age goup(40+) 4de op 4sec !!!! van 3de ,horror er zijn in mijn age group slechts 3 hawaii slots
Ik besluit om s avonds toch naar verdeling slots te gaan want vanuit mijn vorige windsurf wedstrijcarriere weet ik dat de afwezigen altijd ongelijk hebben.
Ik voel me net alsof ik moet gedelibereerd moet worden op school (ver verleden) miljaar is dat spannend
age goup 40 first place : Frenchie huperdepup you take your slot....??
no !!!....yipieyipieyeee I go to hawaii

Geschreven door Yves Depoorter.

Verslagje EK LD Gérardmer door Françoise

Beste TTKers,

verslagje van het EK LD in Gerardmer, zaterdag 6 september :
afstanden 4km 120km (hoogteverschil 2200m+) 30km

woensdag : snel naar huis na de zwintriatlon.
Vrijdagavond na 5u rijden aangekomen : 25°C, zon
Zaterdagmorgen : 12°C en felle regen.
Ik heb dan toch beslist te starten, met de kleine kans dat het zou stoppen met regenen,
maar het bleef regenen tot de volgende morgen.
(het was de 20e editie en zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt)
Na het zwemmen : tot 7 lagen kleren boven elkaar om onderkoeling te vermijden.
pas bij de 3e ronde kreeg ik het echt koud.
Het was echt blijven doorgaan en hopen zonder "kleerscheuren" van de fiets te komen.
(2200m koude afdaling op natte bergwegen)
Tijdens het fietsen ben ik de 8 age groupers die voor me op de fiets zaten allemaal gepasseerd.
Bij het lopen kon ik geen plaatsen meer goedmaken : 8e plaats.
Jammer dat het weer zo slecht was, onder normale omstandigheden was een top plaats zeker haalbaar.

Zondag : opnieuw een zonnige dag voor een hele reeks wedstrijden :
sprint (for fun)
ironkids (zonder pauzes) : Amber wint bij de meisjes 10-11 jaar.
Olympische afstand (alles wat meer) : 3 rondjes met telkens een zeer zware klim à 10%
Prachtige organisatie en een aanrader voor wie eens lekker wil klimmen.

Geschreven door Françoise Wellekens.

Verslagje 1/1 Triathlon Keulen door Jan

Verslagje Cologne226

Leuke wedstrijd, goed georganiseerd zonder tra la la, een beetje karig aan informatie en inlichtingen,maar na zoveel wedstrijden hoeft dat voor mij ook niet.
Ook plaats genoeg voor de wagen, gemakkelijk te vinden, slechts 1 wisselzone en een mooi parcour.Zwemmen 3,8km heen en terug, lopen 4 ronden van 7km rond het park en dan 14km rechtdoor naar Keulen en fietsen 4 ronden van 45km
Ideale wedstrijd voor iemand die voor de eerste keer een volledige afstand wil doen en ook ideaal om eens met een bende af te zakken naar Keulen, te meer omdat op dezelfde dag ook de halve wordt gedaan die een paar uur later start, misschien een tip voor volgend jaar…..
De wedstrijd zelf dan,350 atleten aan de start met 81 opgave’s
Iedereen was het erover eens , de wind was de spelbreker om goeie tijden neer te zetten, ¾ van de wedstrijd een zèèr felle zijwind, vergeleken met de zwin was het in Knokke maar een fel briesje.
Zwemmen was in het Füllingenmeer, een regattabaan waar officiele roeiwedstrijden gedaan worden en dus ook met correcte afstanden, nog nooit zulk proper openzwemwater gezien, precies kraantjeswater, ook de kalmste zwemstart ooit meegemaakt zonder getrek en geduw, er was meer dan plaats genoeg voor iedereen, vanaf de eerste meter kon ik geconcentreerd mijn eigen tempo zwemmen en bijgevolg een voor mijn doen prachtige tijd neer zetten van 1h13’21’’
Beide wisseltijden zitten in het fietsen maar daar krijgen we geen exacte tijden van, jammer..
Fietsen ging in de eerste 2 ronden nog redelijk goed, maar stilletjes aan ben je je aan het kapot rijden tegen de wind, op vele momenten was ik 240watt aan het duwen en kwam ik amper aan 26 per uur en de laatste 2 ronden had ik al veel mijn aan mijn onderrug, na het fietsen voelde ik al duidelijk het tekort aan volume, toch nog redelijk snel gewisseld ik denk een minuut of
2 -3 en dan met kramp in de bovenbenen beginnen lopen, een marteling van begin tot einde
in deze marathon heb ik zeker mijn pijngrens verlegd….en na een rondvraag bleek de afstand nog eens meer dan 43 km te bedragen terwijl de afstand van het fietsen op de kop af 180km was, maar zoals gezegd op karakter kom je ook al een eind weg.
In ieder geval heb ik het volume tekort duidelijk gevoeld, maar na het vele gesukkel met mijn heup was dit mentaal toch een opsteker en kan ik nu hopelijk zonder blessure’s de winter doorkomen om in Malysia de wedstrijd van leven te doen
Wedstrijd in Keulen zeker voor herhaling vatbaar en misschien ga ik volgend jaar wel terug, hopelijk met nog een paar ttk’ers

Geschreven door Jan Lefevere.

Uitslag Zwintriatjù

Verslagje 1/1 Triathlon Almere door Dick

Zijn training en een goede gezondheid echt nodig om een 1/1 aan te kunnen? Ik weet het echt niet meer. Tot aan de triathlon van Brugge ging alles vrij vlot met als hoogtepunt IM Lanzarote, maar een spierscheur in de hamstring opgelopen in Brugge was niet echt welkom na mijn inschrijving voor Almere 2 dagen eerder. Resultaat 5 volle weken out. Eerste 2 weken van augustus getraind, maar iets te fel waarschijnlijk met een ontsteking op beide patellapezen tot gevolg, dan nog maar eens een nieuwe beurtenkaart voor kine gehaald en shockwave therapie toegepast. Nogmaals 5 dagen training en dan met de perfecte timing "positionele vertigo" wat een storing is van het evenwichtsorgaan met zweverigheid en serieuze draaiingen tot gevolg. Pas vrijdagochtend aan de beterhand vlak voor het vertrek naar Almere, waar ons hotel toch geboekt was voor het week-endje samen met mijn ouders. Briefing bijgewoond en geregistreerd maar nog niet zeker of deelname wel verstandig was. Zaterdagochtend geen draaiingen en op naar de start voor mijn 3° 1/1. Rustig gestart in het water door vrees om onwel te worden maar alles OK. Zonder problemen op naar het fietsen na een vlotte wissel. Meteen een goede start genomen en blijkbaar had ik vleugels (wellicht ook door de nieuwe fiets), echt leuk om massaal in te halen en zelf slechts na 98km voor de eerste keer iemand voorbij te zien rijden, de tweede volgde na 170km, daarna niemand meer. Nog steeds een goed gevoel bij de start van het lopen, maar de hitte, waar ik sowieso niet tegen kan, heeft mij al heel snel parten gespeeld en werd het een marteling met vele wandelstroken tot de finish. Tot op het einde van het fietsen zat een -10h00 er zeker in, helaas te weinig loopkilometers in voorbereiding, hopelijk volgend seizoen een betere balans vinden tussen training en blessure en dan maar opnieuw knallen.

Geschreven door Dick Cripyn.

Verslag IM Canada door Luc Vanmaele

IM Canada heeft plaats in Penticton in het prachtige British Columbia. De streek is een aaneenschakeling van prachtige natuurlandschappen, meren en rivieren, onmetelijke bossen en natuurparken. Martine en ik hebben de eerste week nog een beetje getraind maar zeker ook tijd genomen om al dat schoons te bewonderen. De afstanden in dit onmetelijke land zijn echt niet min. De triatlon was het tweede doel van deze reis maar zeker niet het enige, mede omdat dit na Lanzarote al de tweede afspraak van het jaar was. Zonder veel stress dus aan de start met 2500 kompanen waaronder 4 belgen.(Loic Helin bij de pro's en Stefaan Engels op zijn worldtour oa) Het weer kan er zeer variabel zijn en dit jaar was het eerder een typisch belgisch weertje. Het zwemmen vond plaats in Lake Okanagan met wetsuit. Na 1u16' uit het water : matige tijd maar gezien beperkte training de laatste maanden aanvaardbaar. Dan met zeer goed gevoel het heuvelachtig fietsparcours aangevat ( 1 ronde van 180 km) en echt een kick gekregen van het aantal ingehaalde atleten. In het middenstuk zit een zwaardere hellingzone (Richter pass) en daar moest ik toch wat doseren maar nog steeds op schema. Helaas rond 120 km lekke band en wat gesukkeld met CO2 bommetje. Na 7- tal minuten dan met niet optimale druk op het achterwiel terug in het zadel en onbewust geprobeerd de verloren achterstand in te halen. Opnieuw een deel van dezelfde triatleten ingehaald, de moraal wel wat minder nu. uiteindelijk na 5u30 in het park met een gemiddelde van 33.5km/u op de teller met verzuurde benen en licht gefrustreerde kop. Het lopen was een heen en weer zone van 21 km hoofdzakelijk aan de rand van Shaka Lake. Op karakter rustig begonnen maar op de enkele hellingen toch heel zwaar en vooral een zeer strakke tegenwind drukte het tempo. Tot overmaat van ramp ging die wind liggen toen ik aan het keerpunt kwam en begon het regenen, dus weg verwacht windvoordeel. Enthousiaste medewerkers en supporters langs het parcours zorgen voor een typische ironmansfeer : 'you're looking good' terwijl je eigenlijk stikkapot zit! Uiteindelijk afgeklokt na 10u54' en ik ben globaal toch tevreden : door het trainingsdeficiet en de kleine tegenslagen zat er echt niet meer in. 24° in age group en 275° overall. Het is zeker 1 van de mooiere plaatsen ter wereld om deel te nemen. Helaas dit jaar niet het beste weer maar het kan hier evengoed meer dan 30gr zijn. Inschrijven is wel moeilijk : je moet daags na de wedstrijd zelf aanwezig zijn of iemand met je pas daar sturen ofwel inschrijven via Hannes Hawaii tours maar dat slot is iets duurder en je moet een reis met hen boeken. Je logeert dan wel vlak aan de start en aankomst in een kamer met schitterend zicht op het meer, onvergetelijk. Canada heeft me gecharmeerd, een aanrader.
De motivatie om er volgend jaar nog eens voluit voor te gaan als jongste in age group 50-54 is meer dan ooit aanwezig. Hopelijk blessurevrij kijk ik uit (hopelijk met zoveel mogelijk andere TTK-ers?) naar IM South Africa begin april 2009. Nu even wat rusten en de triatlonbatterijen opladen...

Geschreven door Luc Vanmaele.

Verslag Ironman Klagenfurt door Frederik

De kroniek van een struikelende Ironman

Deze bijdrage heeft tot doelstelling het “leven” van een triatleet naar een geslaagde Ironman-opzet te kaderen en dit voor al wie er ooit eens wil aan beginnen.

Een Ironman start eigenlijk maanden vooraf, in mijn geval was dat 17 december en tot aan de meet mag je niet veel voorhebben. Ik hield me strak aan het schema dat Luc (Devoogdt) voor mij had opgesteld. Zoiets heb ik nodig, want anders geef ik er allicht vrij snel de brui aan. Je hebt een agenda af te werken en je houdt je eraan.
De progressie die ik voorlegde bij de lactaattesten, was ik ogenschijnlijk - volgens vriend Karel Pardaens - een schoolvoorbeeld van hoe je stilaan opbouwt. De fietsproeven lieten het beste verhopen. Tot zes weken voor de wedstrijd zat alles goed.

Dan kwam het één na het andere.

Eerste euvel
Net voor de eerste wedstrijd in Sint Laureins, stom accident. Ik stootte fel tegen het bed van mijn dochter. Diepe vleeswonde, waar ik een litteken aan overhoud. Zwemmen was out of the question. Wedstrijd geschrapt. Uiteraard stond het lopen ook even op waakvlam. No panic tot daar ……….

Tweede euvel
Brugge nadert en was bedoeld als tweede test in de opbouw. Geschrapt door griep, die me nog altijd wat achtervolgde in Brasschaat. Soit, dat viel nog redelijk mee. Maar ik miste duidelijk de harde, zware trainingsweken voor de apotheose door die onnozele griep.

Brasschaat was niet mis, maar had beter gemoeten. Stilaan overigens last van overbelasting : de Achilles-pees begon tegen te stribbelen, spijts het zeer regelmatig stretchen en veel ijs. Een aandachtpunt voor iedereen. Het sporten is belangrijk, maar de “voor”zorg en “na”zorg zijn oh zo belangrijk. Je hebt snel de neiging om niet te stretchen, als je niks voelt en je begint eraan als het kalf al aan het verdrinken is. In mijn geval was plichtsgetrouw stretchen toch nog net niet voldoende om geen problemen te hebben.

Derde euvel
Tot slot nog een soort bronchitis een week voor de wedstrijd, snel nog wat medicatie slikken in de hoop dat tegen de aanvang van de wedstrijd alles ok is. Dat had eigenlijk geen nut, nadien beschouwd. Maar dan heb je er alles voor over en is niet starten niet aan de orde. By the way, af en toe heb ik nog wel een ferme hoestbui (d.d. 13 augustus).

Het verslag van de wedstrijd

Zwemmen had ik iets sneller ingeschat, maar in dat smalle kanaal van om en bij 800 m kon je niet vooruit. Aangezien ik slechts rechts inadem is een parcours tegen wijzerzin, niet zo best voor mij. Ik heb de neiging om scheef te zwemmen, ja nog altijd ……. Ik had gehoopt op 1u6’, het werden er 3 meer.

Fietsen, dat was zeer ok, maar Luc D. had er meer van verwacht. Hij had toch om en bij 5 uur gerekend.

Dan het lopen. Beetje in euforie begonnen en hartslag niet in het oog gehouden. 160 was echt te hard en dat was te veel van het goede en de veer begon te breken. Na 5 km over een regenplasje moeten springen - het was ondertussen boven Klagenfurt heel zwaar aan het onweren - en uiteraard ......krampen, vaneigens. Gelukkig was er daar een bevoorradingspost, 5 minuten gestopt, gelleke genomen en gedronken. Ik kon weer vooruit tot die Achillespees weer bangelijk tegentrok. Ik hoef jullie niet uit te leggen welk gevoel je krijgt als je 2 metgezellen je kort nadien voorbijlopen. Uit mijn tijden zal je zien dat ik toen een heel eind gestapt heb, maar uiteindelijk toch weer met stappen en lopen aan de meet raakte. Een marathon die een 1 uur te lang duurde.

Een verbetering met één uur vergeleken met Sherborne is het positieve. Maar het hadden er evengoed 2 kunnen zijn. Je ziet maar dat echt alles moet meezitten en zoals gezegd die periode van die opbouw is heel lang. Alle euveltjes en gebrek aan trainingen in de zwaarste weken van het schema zullen in mijn lijf gezeten hebben.

Ik was uiteraard een beetje down nadien, maar heb me flink herpakt. Antwerpen was weer dik ok.

Alles ging goed, enkel die pees baart me zorgen en daar moet ik aan werken. Exentrische oefeningen zijn nu mijn dagelijks lot en dit ook al met een schema, kwestie van er steeds aan te denken. Het kan wel even duur tot die pees wat langer, sterker, …….. is geworden. Maar we gaan er weer voor ! ! ! !

Na de wedstrijd leerde ik trouwens nog iets anders, nl. Medi-Taping. Het is een vorm van tapen, die ik na de wedstrijd kreeg en het gaf een goed, comfortabel gevoel. Ik heb er een paar keer mee gezwommen en het kleefde goed aan het been. Had ik mijn been maar laten tapen "voor" de wedstrijd in Klagenfurt, het was misschien wel heel anders ver”lopen”. Het is echt een heel erg peesontlastend middel. Kon ik nu maar aan die tape raken ! ! ! Er is maar één Belg in gespecialiseerd en die woont veraf. Hopelijk zijn er wat kinesitherapeuten die die weg willen opgaan.

Een (halve) marathon lopen met één voet op het gaspedaal en één voet op de rem, is zowat het gevoel dat je hebt. Het moet dus puur op "karakter".

Meer info over Medi-Taping : http://fege-zimmermann.de

Ik wil eindigen met een biezonder woordje van dank aan de 3 vrouwen in mijn leven, die mij weer hebben kunnen smaken  en al wie mij begeleidde doorheen die lange periode van geheelonthouding. Ik noem er hier graag een paar : mijn trainer Luc Devoogdt, de lopers in Leuven : de masters van DCLA met in het biezonder Jeroen en Chauhan, de Roodrunners (loopclubje van Inge) en de Lindense lopers, de fietsers : Jan, Karel, Jonathan, mijn wielerclubje www.rennersclub.be . Speciaal woord ook voor Dries (van onze club) en zijn kameraad Jan. Dries die regelmatig vanuit Houthulst kwam om lange, maar soms ook korte fietsritjes te doen ……….. en om in onze jacuzzi te duiken  Dries, velen wachten op je verslag van Sherborne 2007 en Lanzarote 2008

Tot slot de gezellige en ook zware momenten met Bernard op Lanzarote en Stefaan op Lanzarote en Port Elizabeth.

Geschreven door Frederik Vandrmersch.

Verslagje Offshore Triatlon door Jeroen

Verslagje offshore-triathlon

De 12de offshore-triathlon was een editie die niet snel zal worden vergeten.
Door de slechte weersomstandigheden en als gevolg brutale zee, werd de zwemproef vervangen door een alternatieve “zwemloop”. Een boei werd in zee gelegd op een kleine 100m van de vloedlijn. De bedoeling was dat deze boei al lopend door het water te ronden. Door een misrekening ( het was er ruim 2m diep) en de zware branding moest er alsnog gezwommen worden. De sterke wind + stroming zorgden er echter voor gevaarlijke situaties. Al snel werd het duidelijk dat niemand er in slaagde tot bij de boei te raken, een vreemde en gevaarlijke ervaring. De redders grepen snel in en iedereen werd terug het strand opgestuurd. De proef werd uiteindelijk (zonder 2de start, de regels werden al lopende aangepast) herleid tot een korte loopproef.
In het fietsen kon het ploegenspel voor een keer perfect uitgespeeld worden. Dick, Steven,en mezelf (+ oorspronkelijk ook Olivier) kwamen in een zelfde groep terecht. In de eerste van 4 rondes demonsteerde Dick zijn hoogvorm. Het tempo ging steevast boven de 40km/u. Steven kon in de eerste ronden vlot overnemen, voor mij was het net als in Izegem krabben om in het wiel te blijven. De 4weken non-actief wegens non-sportieve reis lieten diepe conditionele wonden na (en het was al geen vetten). Vreemd genoeg werd ik desondanks met de km beter en in de laatste ronde was het inhouden om het groepje niet uit elkaar te rijden.
Eenmaal terug op het strand zagen we slechts een 5-tal atleten voor ons uit. Beter doen dan mijn 4de plaats in 2006 zou in huidige conditionele omstandigheden onhaalbaar zijn, belangrijker was eens pijnloos en soepel kunnen lopen, reeds geleden van de moordende en ondertussen door mij vervloekte Zwinstedenloop, kiem van al mijn blessureleed.
Maar dat bleef een onvervulde wens. De benen draaiden weer vierkant. Tussen km 0 en 2 naar adem snakken – vanaf km 2: rechter bovenbeen begint te verkrampen – vanaf km 5: rugpijn met uitstraling naar bil – etc.. weer geen te goede signalen. Ditmaal ( anders dan in Izegem) toch maar uitgelopen . 12de werd het verdict. Deed toch een beetje pijn te merken dat Lievens Karel en Danny Dalle, 2atleten die ik vorige jaren nog aankon, nu 2 en 3 eindigen…een eerste podiumplaats laten liggen….
Dick was trouwens niet bij te houden en vloog over het zand. Hij werd knap 7de , dat ziet er goed uit voor Almere! <10u moet mogelijk zijn. Ook Bernard viel mij op, wegens spectaculaire progressie gemaakt t.o.v. 2007. Verder was TTK zeer talrijk en opvallend aanwezig en vielen knappe prestaties te noteren van alle nieuwe leden.

Geschreven door Jeroen Verheye.

Verslagje IM 70:30 door Jan Lefevere

Na 4 maanden gesukkel met blessure’s en na 4 wedstrijden te moeten afzeggen plus 1 opgave eindelijk nog eens een wedstrijd kunnen uitdoen, deze wedstrijd was dan ook een test om te zien hoever ik nog sta en tot mijn grote verwondering valt da nog goe mee, misschien kom ik nog net op tijd klaar voor Keulen op 7september alhoewel ik daar nu ook niet het beste van moet verwachten aangezien de povere voorbereiding maar we zien wel, op karakter geraak je ook al een eind weg…
De wedtrijd dan, zwemmen ja, zal nooit mijn sterkste punt worden en als je dan nog eens ommetoerke maakt mag je niet je beste tijd verwachten
Fietsen ging behoorlijk goed met een felle wind en nog enkele regenvlagen er bovenop ging dat nog redelijk vlotjes, als je de wind tegen hebt heb je hem ook achter en dan kon je wel sjette geven, op bepaalde momenten kon je wel ruitewissers op je bril gebruiken!
Het lopen was voor mij de grootste uitdaging aangezien ik daar het meeste last van had aan de heup, ik had ook geen 20km meer gelopen sinds Malaysia.Ik had me voorgenomen om niet te geweldig van start te gaan en eigenlijk een duurloop van te maken, na 2 ronden voelde alles nog goed aan en besloot dan maar de derde ronde alles te geven, met een goed gevoel geeindigd , de pijn is nog niet volledig weg maar al een hèèl stuk beter!
Dries had gelijk, een goed osteopaat kan wonderen verrichten, maar een goeie vinden kost meer tijd dan de behandeling zelf!
Ook een paar ttk’ers die hun debuut maakten op de halve met goeie tijden alleen van Alex had ik iets meer verwacht,?
Ja, en Bernard en Frederik die zijn blijkbaar nog altijd in supervorm, proficiat!
Franky had ook een goeie tijd, maar Franky ken ik niet zo goed en weet niet of hij daar tevreden mee is(met zijn tijd dan)
Misschien kunnen andere ttk’ers ook eens een verslagje schrijven over het wel en wee van hun debuut…
Over mijn blessure zal ik later eens een verslag brengen met misschien enkele tips voor Jeroen,

Geschreven door Jan Lefevere.

Verslag IM Klagenfurt (AUT) door Bernard

My first Ironman

Het is pachtig weer als we de donderdag in Ironmancity ons gaan registreren. Marino staat hier en daar te poseren voor een fototje en geniet van alle attentie.
We zien al véél belgen en begroeten elkaar. Het is een leuke sfeer hier. Alleen zeer warm.

Op Ironmanday zou dat anders zijn.
Om 03H50 gaat mijn wekker. Redelijk geslapen e ik voel me nog niet nerveus. Na mijn ontbijt kunnen we de laatste benodigheden meenemen en vertrekken naar de start. Ondertussen ook een pistoleetje met confituur belegd om in het fietsen te benuttigen.

Mede door Stefaan Engels komen we zéér relax aan . Ik geef mijn kinderen een laatste groet. Nog even de fietsen checken en met de wetsuit naar de start.
Nog nooit zoveel mannekes in een neopreen zwart pak bij elkaar gezien.
De sfeer zit er goed in bij die Oostenrijkers : oppeppende muziek, een opgewonden commentator en een bisschop die de zegen geeft.
Ik beslis om aan de rechterkant te starten, en nog vóór we aan de startlijn zijn, kunnen zwemmen, ging dat kanonschot.

Redelijk veel plaats om te zwemmen ondanks die 2455 deelnemers. Tot aan die eerste boei ten minste, vanaf daar is het stampen en trekken. Ik zwem zowaar even tussen de voor anker liggende zeilboten richting kanaal.
Voor die laatste 900 m is het echt positie kiezen in dit smalle kanaaltje, niet meer voorbijsteken en ook niet meer laten voorbijsteken. Desnoods gebruikte ik gans mijn lichaam.

Vóór ik het besefte was de aankomst er al. 1H10 uit het water : Waw! Dat was beter dan voorzien.

Goeie wissel en we zijn weg, onder veel aanmoedigingen, voor 180 Km.
Ook hier loopt alles vlot, ik kan een goed tempo vinden en kan er véél inhalen.
Aan Km 50 zie ik Frederik voor mij uit rijden, en op de eerste serieuze klim kan ik hem inhalen. Ik rij echt héél vlot en de hellingen zijn voor mij géén probleem.

In de tweede ronde kan Frederik me terug inhalen na een Pitstop van me. Ondertussen was ik lekker mijn pistoleetje aan het eten die klaar langs de weg geregeld was. Wat later, een beetje getemporiseerd in de 2e ronde kan ik een weer die gekke DJ op Rupertiberg voorbij richting aankomst. Frederik is niet ver vóór mij.

Vol adrenaline kom ik aan de T2 en plots : MISERIE, mijn loopzak is verdwenen !
Ik ben in paniek en sta om hulp te roepen. Even dacht ik “dit is het einde van mijn eerste IM”

Gelukkig !! Na lang zoeken heeft men eindelijk mijn zak gevonden. 5 m verder op de grond tussen andere zakken. Ik heb daar 7’ verloren.

Maar daarna is het goed nieuws . Mijn bene zijn goed en ik vind een goed tempo, en dan….
Wie staat daar plots vóór mij: TANIA ….!!!!????
Zij was speciaal s’morgens met het vliegtuig vertrokken om mij te verrassen. Weer een adrenalinestoot. Ik zal goed lopen en niet wandelen!! Go , go go , niet verzwakken!!


Begin van de marathon en begin van de wolkbreuk. Bakken regen vallen uit de lucht. Het kan ons maar nieuwe energie geven. De looptijden zijn dan ook goed bij de Pro’s. Voor het eerst 3 vrouwen onder de 9 uurgrens en een wereldrecord.

In het derde gedeelte van de marathon krijg ik het toch een beetje moeilijk. Maar blijven lopen is de boodschap. Stefaan Engels loopt mij voorbij en geeft me nog wat moed. Ik haal in het laatste gedeelte Frederik in . Hij sukkelt met krampen in de benen.
Ik zie dat ik een goede tijd kan halen en ga er dus voor.
Al die Oostenrijkers zijn goeie supporters: Zuper Bernhard !! seer shön gemacht !! Go,Go Go

Ik zal net die 11 uur niet kunnen breken. Stomme loopzak!
Maar dit kan de pret niet bederven. Ik word een IRONMAN !!

Supertevreden kan ik terugkijken op een schitterende dag.

Bedankt aan al de supporters, mijn trainer, mijn gezin, en alle mensen die in mij geloofden.
Bedankt ook voor al de smsjes en mails vóór en na de wedstrijd.
Dit smaakt naar meer.

Geschreven door Bernard Deleener.

Verslag IM Frankfurt (GER) door Luc Devoogdt

Frankfurt 6 juli 2008

De voorbereiding naar Frankfurt was niet zo perfect verlopen als deze naar Klagenfurt van 2007. De laatste weken van de specifieke voorbereiding vielen compleet in het water. Eerst was er een contractuur in de kuit, waardoor ik Brugge moest annuleren en die me dwong om de loopkilometers drastisch in te perken. Daardoor kwam ik de laatste 2 weken met moeite aan 30 km lopen. De laatste week kreeg ik er dan nog een infectie van de luchtwegen bovenop, die enkel kon behandeld worden met zware antibiotica. Even zat de vrees erin dat ik niet aan de wedstrijd zou kunnen deelnemen. Een longfoto bij dr Vanmaele gaf toch groen licht. Mijn vooropgestelde doel van 10u15 moest serieus bijgesteld worden. Na 4 dagen zonder training en heel veel rusten, met een vermoeid gevoel afgereisd naar Duitsland.

De diverse wedstrijdlocaties lagen er erg verspreid, zodat een gps wel zijn nut kon bewijzen in de straten van Frankfurt. Dit had Ivan ook al opgemerkt in zijn wedstrijdverslag van enkele jaren terug. We hadden gekozen voor een hotel dicht bij de zwemstart, dat op 12 km van Frankfurt lag, om minder problemen te hebben de ochtend van de wedstrijd. Het hotel is een echte aanrader qua accomodatie en voeding. De darmproblemen van vorig jaar indachtig heb ik me de laatste dagen een fanatiek voedingsschema opgelegd, om toch maar geen diaree te hebben tijdens het lopen.

Na een korte nacht om 3 uur opgestaan om te ontbijten, dan nog een uurtje in bed gekropen om tegen 5 uur te vertrekken naar de zwemstart. Waar het de voorbije dagen zonnig en warm was, regende het nu ! In de wisselzone aangekomen, was het tijd voor traditionele gebruiken voor de wedstrijd : toiletbezoek, banden oppompen, voeding en drank op de fiets aanbrengen, toiletbezoek, nog een babbeltje met het vrouwtje, toiletbezoek, wetsuit aantrekken en zwemgerief meenemen, nog even twijfelen over een toiletbezoek, en naar de zwemstart.

De zwemstart werd in het water gegeven. Iedereen lag al 10 minuten te watertrappelen vooraleer het kanonschot gelost werd met bijhorend vuurwerk. Eerst een lus van 2300 meter, dan een korte passage over het strand om dan de tweede lus van 1500 m aan te vatten. De eerste 1000 m was het een drukte van jewelste, kloppen, slaan, schoppen en stampen leek hier de boodschap ipv ontspannen zwemmen, Ik werd enorm opgehouden en kon niet doorzwemmen,. De vrees voor een slechte zwemtijd zat er toen al in. Tot mijn verbazing zag ik op het strandje dat ik goed bezig was. In het begin van de 2de lus was het weer 800 m vechten ipv zwemmen. In een heel goede tijd kwam ik op het strand aan. Beter dan verwacht.

Er moest een flink eind gelopen worden over het strand en door de wisselzone. Alles rustig uit- en aangetrokken om dan te vertrekken met de fiets. En net als Ivan enkele jaren terug stonden ook hier weer atleten die al een platte band hadden, als gevolg van het zand, steentjes e.d. in de wisselzone. Voor het vertekken had ik eerst nog eens mijn bandjes proper gewreven om niet plat te vallen.

De eerste 12 km fietsen naar het centrum gingen hoofdzakelijk bergaf zodat er goed gebold kon worden,. Daarna 2 rondes van 85 km (183 km in totaal) Het was niet te warm (26°C), bewolkt, maar winderig. De eerste ronde ging vrij vlot. Ik kon een gemiddelde van 35 km/u aanhouden, kon me goed concentreren om mijn voeding en drank. De hellingen leken me minder zwaar als te Klagenfurt. De tweede ronde kwam de wind hard opzetten, (4 bft en rukwinden van 60 km/u). De laatste 35 km naar het centrum van Frankfurt was pal wind op kop, met moeite kreeg ik het tellertje nog boven de 32. Volgens het hoogteprofiel, weergegeven op de website van de wedstrijd, is de laatste 30 km hoofdzakelijk in dalende lijn. Vergeet het dus maar ! Het blijft een opeenvolging van hellinkjes, de een al wat lastiger dan de ander. Na de laatste zware klim in Bad Vilbel ging het bergaf naar het centrum.

Na een vlotte wissel goed vertrokken voor de eerste van 4 ronden lopen. Nog geen darmklachten, oef. De eerste 10 km gingen vrij vlot. Zelfs het eerst opgestelde doel bleek nog haalbaar, nog 31 km te lopen. Ik kon een goed tempo aanhouden, al begon de rechterkuit wat te verkrampen, Het gevoel van een opkomende contractuur.
De tweede ronde begonnen de krampen zich uit te breiden van de kuiten naar de hamstrings. Het tempo moest ik laten zakken en stilaan begon de martelgang. Na een sanitaire stop en 2 pilletjes immodium terug op weg voor nog 21 km lopen. Lopen kon ik het niet meer noemen, strompelen werd het. De benen waren volledig verkrampt. Ik begon enorm af te zien. Ik kan me niet meer herinneren dat ik ooit zo heb afgezien tijdens het lopen. Ik kon met moeite mijn benen nog vooruit krijgen. Mijn voeding kon ik blijven verzorgen, anders was ik misschien niet aangekomen. Het enige wat ik nog kon doen was de ene voet voor de andere zetten en blijven lopen, niet stappen, de kilometers aftellen en hopen om aan te komen. Onnoemelijk veel keren heb ik gedacht aan opgeven, aan stoppen of wandelen. Maar enkel door mijn wilskracht heb ik kunnen blijven lopen tot aan de finish. De laatste krachten heb ik opgespaard om met rechte rug over te finish te lopen alvorens compleet in te storten en weggevoerd te worden op een brancard. Na een medische checkup en een baxter kon ik naar de recuperatieruimte.

Ik wou niet opgeven in wat misschien mijn laatste wedstrijd uit mijn triathloncarrière was. Waarom al die trainingsarbeid, die opoffering, om zo onnoemelijk veel pijn te lijden en zo hard af te zien. Waarom moet mijn vrouwtje zich zoveel wegcijferen voor mijn stompzinnig egoïsme. Kan ik niet beter al die uren labeur spenderen aan mijn gezin, dan aan dit afzien. De fysieke pijn vervaagt, maar de mentale pijn blijft !
Wat de toekomst brengt is momenteel onzeker, of ik nog wedstrijden doe evenzeer.
Tijd brengt raad en tijd heelt de wonden !

It’s better to burn out than to fade away (Neil Young)

Geschreven door Luc Devoogdt.

Verslag BK 1/4 Triathlon Kortrijk

Verslagje KB Kortrijk
Met 2 afgevaardigden trokken we zondag naar Kortrijk om onze Knokse kleuren te verdedigen.
Mijn compagnon was deze keer Wim Synaeve, pas sedert dit jaar aangesloten bij onze club en voor mij nu al de “rookie of the year”.
Hij liet dit jaar al enkele mooie dingen zien en heeft duidelijk nog veel groeimarge in zich(eerste TTK-er in Oostkerke).
Ik was dan ook nieuwsgierig om na de confrontatie met Ivan vorige week, (onze beste TTKer op de korte afstand mag na Brugge en Eeklo gezegd worden) Wim eens te ontmoeten.
Er werd onze een zeer selectief parkoer voorgelegd met enkele pittige hellingen. Alsof het nog niet lastig genoeg was kwam daarbij nog een sterke wind, het werd al snel duidelijk dat het een zware opdracht zou worden.
Dat dit een rasechte stayerwedstrijd was werd mij al snel duidelijk na het zwemmen. Voor deze wedstrijd werd een ander potje triatleten opengetrokken. Hardrijders zoals Sander Dobbelaer (nog overtuigend gewonnen in Eeklo) hadden hier niks te zoeken, hij eindigde buiten de top 20 op bijna 10 minuten. In deze wedstrijden zijn het de zwemmers die de plak zwaaien. Door de sterke wind was het ondanks het selectieve parkoer onmogelijk solo veel plaatsen goed te maken in het fietsen.
Met 23’07”/1500m had ik voor mijn doen nog behoorlijk gezwommen (beetje veel afgeweken van ideale lijn, maar voor de rest toch 1’32”/100m, not bad), maar dat was pas een 112de plaats waard op goed 200man, dat zegt genoeg. Wim had een 40 secondjes meer nodig.
Eenmaal op de fiets werd het voor mij een solo-opdracht. Ik kreeg slechts zeer weinig steun (duidelijk het zwakke punt van dit potje triatleten) en door de sterke wind was het onverstandig om men “bondgenoten” achter te laten. 10’ beuken op kop, een minuutje recuperen in het wiel – 10’ beuken etc… zo verliep het fietsen.
Als 69ste kon ik aan het lopen beginnen. Wim begon als 124ste aan het lopen op iets minder dan 6 minuten.
In het lopen koos ik ditmaal voor een trage start met de bedoeling ditmaal zonder stretchpauzes of andere problemen het einde te halen. Ik kon voor het eerst dit jaar volledig pijnloos en zonder problemen uitlopen, al was het dan op een “80%” tempo, toch een overwinning voor mij. Als 86ste bolde ik over de streep.
Wim kon met een zeer sterk loopnummer nog tot op 2 minuten komen en eindigde als 97ste.
Nu 4 weken rust, want ik reis af naar India. Hopelijk zullen de zwoele temperaturen en oosterse sferen te blessures laten oplossen zodanig ik erna nog iets klaarmaken tegen de Zwintriathlon.

Geschreven door Jeroen Verheye.

Verslag St-Laureins en Brugge door Ivan

Sint-Laureins

Voor de meesten is Sint-Laureins , “Sinte” voor de vrienden , de eerste wedstrijd van het seizoen.
Menig triatleet is bloednerveus om zijn vorm , resultaat van maandenlange voorbereiding,te testen aan de werkelijkheid.
Omdat hetzelfde weekend ook Leuven en Oostkerke op het programma stonden,was slechts een minieme delegatie van TTK naar de Boerekreek afgezakt.

Terwijl ik voor de vierde keer deelneem aan deze triathlon , zie ik de kwaliteit van het deelnemersveld alsmaar toenemen.
Waar ik de eerste keer met open armen op de dag zelf kon inschrijven ( als 70 ste deelnemer), moet je je nu al reppen om erbij te zijn ( 300 deelnemers)
Aangezien tevens de organisatie alsmaar verbetert komt dit de sport enkel ten goede.

Het zwemmen in de kreek is in tegenstelling tot Brugge en Knokke een minder nerveuze bedoening.
Pang!!...en weg zijn we….het ruime sop kiezende,hopende de goede voet te pakken te hebben.
Noppes voor mij…ongewild geraak ik vast aan het koord…de kortste weg is niet altijd de snelste ( dixit Sonja van de GPS) en ik moet mijn al niet te hoog tempo aanpassen aan het trage werk voor mij.
Inhalen kan ik pas na het keerpunt en dan is het 500 m goed tempo naar de aankomst-helling in een goeie 16’10” ( goeie tijd voor mij) .
De wissel is een verschrikking aangezien een slordige 400 m op blote voeten ( amai mijn eksteroog!) naar de fiets.3-4 minuten is hier een goeie tijd….

Eenmaal de fiets op volgt de selectie in 2 rondes door de polders.
Tempobeulen hebben hier vrij spel en Sander Dobbelaere lapt er de favorieten een goeie 4 min aan de broek.
Zelf heb ik een ideaal mikpunt aan Jim De sitter die me door de 2 rondes loodst aan een mooi tempo ( ong.39/u).
Bij momenten is het genieten…met de wind in de rug.

Weerom een verbetering met 2 min in vergelijking met vorig jaar ( lang leve de trainingsschema’s van Luc devoogdht!! …. En de nieuwe carbonfiets….) .

Nu volgt het lopen ( een mooie 10 km) , deels hetzelfde parkours als het fietsen, doch niet te onderschatten met lange rechte stukken.
Hier zie je de voorliggers van verre groter…of kleiner worden….hier komt de ware spirit naar boven.
Een gevecht tegen jezelf en de natuur…Mooier kan niet,alhoewel aan hartslag 170 de verleiding van een terras met een Leffe voor je neus groot is.zeker als het beste eraf is na 7 km en de finish maar niet dichter wil komen.

Na 42 min ( wissel incl.) loop ik over de meet met een 55ste plaats in totaal.
Tevreden met de tijd ( ietsje minder met de plaats) wacht ik in de bevoorrading op de aanstormende Jan Naeyaert die fris als een hoentje de meet komt overgehuppeld ( had hij zich misschien gespaard voor een 2de ronde lopen??).

Even later verschijnt de indrukwekkende torso van pieter Vanhuffel om de hoek en even later is Katelijne aan de beurt .

Allen tevreden,wordt nog efkes nagekaart en vooral uitgekeken naar de volgende…….


Brugge

Brugge..die schöne……geldt alvast voor de triathlon van Brugge.

Wat een spektakel,wat een ambiance,wat een massa volk…..om het moderne “brood en spelen” van dichtbij te bewonderen…

Aankomst aan de molens maakt het plaatje compleet….

TTk was goed vertegenwoordigd met de mannen van de lange afstand (Luc Vanmaele en Dick Crispyn-Luc Devoogdht gaf forfait) en de korte ( Tom,Danny,Olivier,Steven,Katelijne,Benny,Kristof,Patrick,Alex,Jean-Pierre,Tom,Frederik,…)

Aangezien de wedstrijd in een 8-tal waves gebeurt ( volgens age-group) was de wedstrijd wat onoverzichtelijk om te bespreken en moet ik me helaas enkel beperken tot de mannen die ik in mijn wave tegenkwam….

Voor mij was Brugge (samen met eeklo) hoofddoel van het seizoen,zeker nu knokke niet doorgaat voor mij.

Doel was top-3 in de agegroep…Ijdele hoop???Het was alvast het proberen waard…

Na wat paniek ( witte sokjes vergeten te leggen bij het fietsen-zonder sokken loop ik nooit)…restte mij als oplossing de sokken in plastieken zak mee te nemen onder de wetsuit….

Voor het eerst durfde ik me eens op de eerste lijn te zetten van de zwemstart……
De eerste 100m verliepen super…...bij de eerste 10 de bocht in…..
Jammer genoeg kwam weer de paniek,met wat hyperventilatie de kop opsteken…weg goeie ritme,lang leve de schoolslag,afgewisseld met haperende crawl, groepje voor groepje vloog voorbij…Tom zwom zomaar een minuut sneller…over Steven Thorpe maar te zwijgen…..

Na 16’30” de wissel in voor een lus door het fietsenpark , sokjes ( kletsnat) aan en weg was hij….

Dadelijk de turbo aan om zo snel mogelijk met de juiste kadans naar voren te schuiven.
De wind zat ideaal…..ietsje tegen door door de polders en in de rug langs het kanaal.

Na 10 km zag ik steven langs de kant met een platte band….doodzonde ……maar veel tijd krijg je niet op dit bochtig en selectief parcours….de meter ging goed boven de 38 om ged 6 km langs het kanaal richting Plassendaele te minderen tot 34-36 ( pal tegen).

Aan de overkant zag ik de andere waves in spoed richting brugge trekken…kleineen grote groepen ( op 5-10 m afstand) en enkelingen…..Zelf had ik een superpiloot voor mij om de ideale snelheid aan te houden.

Eenmaal gekeerd over Plassendale besloot ik met de wind in de rug de pedaal wat dieper in te drukken tot 46-48/u) en na 20 km hadden we Tom Casteleijn – wat een talent…voor het eerste jaar…) bij de lurven.

Met een strak tempo kregen we Brugge in het vizier en konden we ons opmaken voor de wissel. (1’09” voor 45.7 km)
Eenmaal binnen de stadspoorten wassen het op de koppen lopen …kippenvel……daarvoor doe je het!

Met een superwissel ( tegen mijn gewoonte) sprintte ik de vesten op ( ik had nog wat schade op te halen wou ik 3de worden…).
Met wat geslalom door de meute ( vooral trio’s ) het ideale traject ( de kasseien vermijden-kortste bochten) kiezen was alvast geen sinecure…doch kon ik een goed tempo ( 3’45” eerste km) onderhouden.
Doseren en geen tijd verliezen is de boodschap en ook hier koos ik een mikpunt om het tempo te onderhouden.

Wat een prachtig parcours ( jammer van de vele klinkers onder de zolen) dwars door Brugge ( sorry voor het plagiaat) langs de markt en over de Burg om dan de 2 de lus,temidden van een waanzinnige menigte, aan te vatten.
Bandje rond de pols en geven maar……die lap…..Mijn tempo zakte ietwat…of mijn mikpunt hervond zijn 2de adem….
Zie ik daar Danny ( 10 min vroeger gestart) niet lopen????Jawel…met verse moed passeer ik de voorzitter ( bedankt Danny voor steun!!!)
En na 42’ kan ik me over de meet werpen…

Net voldoende om de 4-de H-40 op 40 seconden te houden.

Supercontent!!!

In de drukte na de aankomst , kom ik hier en daar een tevreden TTK-er tegen…hopelijk heeft ieder zijn vooropgesteld gehaald….zoniet komen er nog plenty of kans

Geschreven door Ivan De Bruyn.

Verslag Rhino Triathlon Eeklo door Jeroen

RHINO-triathlon Eeklo : “2000m te ver”

Voor de eerste editie van de RHINO-kwarttriathlon kwamen een kleine 200 deelnemers aan de start verdeeld over 2 waves. Favoriet voor de eindwinst was het nieuwe supertalent Sander Dobbelaere.
Onze club werd vertegenwoordigd door Françoise, Jeroen en Ivan. Een sterke afvaardiging als je nagaat dat zij respectievelijk voor onze club 1,2 en 4 eindigden in het intern klassement van de vorige editie van de Zwintriathlon.
Verder onze 2 nieuwste leden Frederick DC en Fleur (haar debut-triathlon) gesteund door onze 6de TTK-deelnemer Pierets Kristof.
Voor Ivan was het een goede kans om zijn uitstekende vorm dit jaar nog eens te etaleren en een vervolg te breien aan zijn sterke reeks. Françoise en Jeroen hadden een goed excuus om net iets minder te zijn. Françoise, pas terug uit Nice na een zware IM. Mezelf nog maar een 4-tal weken terug lopende na een lange moeizame revalidatie (stressfactuur, dan piriformis syndroom, lage rugpijn, gevoelloosheid in dijbeen, etc..)
Oorspronkelijk wou ik in deze wedstrijd niet voluit gaan in het lopen, het was nog maar mijn 4de 10km in 3 maanden tijd en ik had sinds de zwinstedenloop van maart nog geen 100m boven de 13km/u gelopen, geen onnodige risico’s te nemen dus. Maar het zou tevens men enige kans zijn om mij dit jaar eens met Ivan te meten dus ben ik er toch maar voor gegaan (Ivan niet in zwin dit jaar).
Het zwemmen ging mij tamelijk vlot. Ik had exact 15’ nodig voor de 1000m. Ivan volgde op 1’57” . Ik hoopte vooraf op een bonus van 1 à 2 minuten dus dat viel al goed mee.
Het fietsen ging ook vrij goed. Door de sterke wind en het licht glooiende parkoer was het een tamelijk selectief parkoer en dat ligt me wel. Langs de vaart was een goed overzicht mogelijk en ik merkte toch verrast dat ik halverwege nog geen meter was uitgelopen op Ivan. Uiteindelijk zou ik zelf een 10-tal secondjes moeten inleveren op Ivan in het fietsen (Ivan had daarbij nog technische problemen met een loskomend zadel). De tijd dat ik minuten kon pakken op men clubgenoten in het fietsen is duidelijk gepasseerd, dat bleek trouwens vorig jaar al in de zwintriathlon (Steven DG). Met een 15de fietstijd kon ik nochtans niet ontevreden zijn, maar Ivan maakte een mooie progressie in het fietsen de laatste jaren (13de fietstijd).
Als 13de kon ik aan het gevreesde loopnummer beginnen met een bonus van 1’44” op Ivan. Het begon eigenlijk nog tamelijk vlot. Ik vond een tempootje van +/- 14km/u, genoeg normaal gezien om net genoeg over te houden op ’t eind. Na de eerst ronde van 3,3km had ik slechts een 20-tal seconden verloren, de 2de ronde slechts een 10tal seconden. Ik dacht toen al dat het binnen was. Wat kan nog verkeerd gaan? 3,3km af te leggen met dik 1minuut voorsprong op Ivan die pakweg 15km/u loopt? Veel dus. In de laatste 3km kwam zand in de motor. De bil begon te verkrampen, de paslengte verkleinde, de pijn was niet meer te harden. Stoppen – stretchen – doorlopen – de voorsprong smolt in geen tijd weg. Op 2km van de finish liep Ivan me voorbij. Ik probeer nog eventjes maar het lichaam protesteerde. 2km te ver zo bleek.
Uiteindelijk wordt Ivan 18de overall in 1:59:05. Zijn doel: podium bij de veteranen gehaald, 3des proficiat. Ik strompel dik 1minuut later binnen als 21ste in 2:00:11.


Bij de “goeien” maakte de jonge Sander D. er een oneman-show van. Hij fietste iedereen op een hoopje en zou die voorsprong nooit meer prijsgeven in het lopen. Bij de vrouwen ondervond onze eigen Françoise weinig tegenstand en bereikte zonder forceren de eindstreep als eerste vrouw op de 39ste plaats overall in 2:05:45.
Frederik maakte na een teleurstellende (zo zei hij zelf) zwemproef nog veel goed en stormde vlot de top 100 nog binnen in 2:16:10. Fleur bleef volharden en bracht haar eerste triathlon tot een goed einde. In de laatste ronde werd ze nog bijgestaan door Kristof die zowaar na zijn eigen prestatie nog een lang stuk ter steun met haar meeliep.
1 Dobbelaere Sander Watervliet 37 HU23 1 * 0:12:22 5 0:57:07 2 1:09:29 1 0:35:46 3 1:45:15
2 De Vreese Frederik Lovendegem 28 H24 1 * 0:12:01 4 0:59:10 4 1:11:11 2 0:36:39 4 1:47:50

18 De Bruyn Ivan Assebroek 17 H40 3 * 0:16:57 68 1:01:54 13 1:18:51 22 0:40:14 18 1:59:05
21 Verheye Jeroen Gent 100 H24 14 0:15:00 33 1:02:07 15 1:17:07 13 0:43:04 46 2:00:11
39 Wellekens Francçoise Gent 198 D40 1 * 0:16:22 52 1:06:29 47 1:22:51 42 0:42:54 43 2:05:45
87 Decoene Frederik Damme 135 HU23 4 0:20:28 139 1:09:12 74 1:29:40 100 0:46:30 74 2:16:10
121 Pierets Kristof Dudzele 62 H24 75 0:17:57 93 1:15:32 136 1:33:29 121 0:52:49 124 2:26:18
153 Boussy Fleur Knokke-Heist 114 DU23 2 * 0:19:28 117 1:18:05 147 1:37:33 142 1:01:53 159 2:39:

Geschreven door Jeroen Verheye.

Verslagje van Françoise na IM Nice

Dag,

ondertussen is de eerste werkdag voorbij, na de zware reis .
toch al een verslagje voor jullie.
ik ben nog net 10e geëindigd, ondanks dat een 4e plaats er goed in zat.

Het zwemmen was goed, wel een paar harde kloppen tussen de 2500 deelnemers.
'k Ben als 9e vertrokken op de fiets en naar de 2e plaats opgerukt.
vooral het laatste uur van het fietsen maakte ik het verschil met vorig jaar.
Daarbij heb ik tot mijn verbazing het parkoersrekord met 10 minuten verbeterd, zonder daardoor kapot te zitten.

De eerste 10km van het lopen waren goed.
lang 2e gelopen, dan lang uitzicht op de 4e plaats.
Dan werd ik plots misselijk, duizelig, is alles er terug uitgekomen. weer na 8u wedstrijd.
pas later heb ik beseft dat ik een hitteslag of zonneslag of zout tekort of ? had.
Op het parkoers slechts enkele m schaduw,
Bij het lopen heel veel water gegoten en sponsen gebruikt
Aan 37km wilde ik niet meer uit de schaduw van enkele palmbomen komen, maar moest wel terug de zon in om naar de aankomst te lopen....
Deze editie zijn er 400 gesneuveld door de hitte, meer dan 30° in de schaduw. absoluut geen wind.

Ik hou er gemengde gevoelens aan over.
Ik had het zo goed in de hand, maar dan ... typisch een Ironman wedstrijd, je verliest vroeg of laat de controle, en moet alles ondergaan.
Tijdens de prijsuitreiking werd ik dan toch gehuldigd voor het parkoersrekord bij het fietsen.

Bedankt toch alvast voor de vele steun

Geschreven door Françoise Wellekens.

Verslag triathlon L'eau d'Heure door Pieter

Sportievelingen

Hierbij een kort verslagje van onze escapades in het land van Olivier, ver boven de de taalgrens...

Voor het krieken van de dag vertrekken Piet depauw en ikzelf richting Cherfontaine. Een godvergeten boerengat voorbij Chaleroi waar ze met Vlaams overheidsgeld enkele grote nietsdoende stuwdammen hebben gebouwd, waardoor er zich een reusachtig meer heeft gevormd. Ideaal dus om te gaan triatlonnen...

Mag ik u toch het nieuw lid van TKK voorstellen, Piet depauw. Deze noeste vijftiger, met bijnaam Fosilius, is een rechtsstreeks afstammeling van de Cromagnon mens. De restanten van zijn bedovergrootvader werd door een uitgeweken Italiaan 800 m onder Charleroi in één of ander niet rendabele koolput gevonden. Binnenkort rijdt hij met bijpassende skibril, gele met veiligheidsspelden dichtgemaakte regenjas en mooie wollen sokken op een echte ultramoderne P2 van Cervello. Die P 2 moet je niets speciaal achter zoeken. Fosilius is namelijk Pepe van een 2- ling.

Ikzelf kan het zeer goed met Fosilius vinden. Hij zegt (maar dat is niet waar) dat ik een breedlachend ludo-iaans karakter heb op mijne velo. Dat betekent demarreren na 10 km en een klop van de hamer krijgen op km 11.

Nu in Cherfontaine toegekomen wisten wij al lang dat het daar zeer amateuristisch was. Fosilius had een grijs bakje mee en hij mocht onmiddellijk door de controle. Dat blauwe bakjes syndroom blijkt nu hét criterium te zijn of het een echte of slechts een recreatieve aangelegenheid wordt. Aan de deelnemers waren er rare trekjes te zien en een schijn van enige professionaliteit werd tentoongespreid. Vele hadden doorschijnende plastieke zakjes mee. Van Delhaize tot Aldizakjes, een lelijke kakafonie van ongesorteerd afval. Tot wij zagen waarom. Je steekt dus blijkbaar je voet in die zak en trekt dan vlot je wetsuite aan. Dat vonden wij fantastisch. Toch willen wij de juryleden van professionele triatlons erop wijzen dat dit snel tot grote wanorde op het terrein gaat leiden en vooral zullen er zich ondanks de lichtblauwe bakjes, onmiddellijk mensen distantiërend gaan opstellen en hun topmateriaal van achter een zwembrilletje zelf zien liggen wanneer ze knalgele of roze zakjes gaan gebruiken.
Daarom, geachte heren en dames van de wereld triatlonjury, willen Fosilius en ik pleiten voor het recyclerend voetcondoom, netjes in vacuum verpakt in een aluminiumfolie van 7 op 7 cm. Wij hebben reeds pro-actief contact genomen met het noodlijdende Omega Pharma. Marc Coucke, himself, heeft onmiddellijk big bussines geroken en zal het TRV (Triatlon Recyclerend Voetcondoom) patenteren. Ivan gaat dit in zijn apotheek volledig exclusief verdelen. Het aandeel van Omega Pharma noteert volgend jaar aan 100 € en Marc Coucke kan zich volledig werpen op de snuivende wielersport om samen met Lefévre een nieuw team te starten. Omega Quikstep MetaTom team.

Nu bloed ernst. De start. Een typisch waals probleem doet zich nu voor. De starter is spoorloos verdwenen. Een beetje raar want De dutroux's en Fournirets uit de streek zitten achter stalen buizen met stakende cipiers voor hun neus. Dus langs die kant kon er geen nieuw wereldnieuws via satteliet verzonden worden . Maar toen wisten wij het. We zaten slechts 10 km van de trapisten abdij van Chimay. Die starter was gewoon lazarus en de triatlon begon dus met een vertraging van zowat 10 minuten.
Over de wedstrijd wil ik kort zijn. Fosilius vloog als een gladde flipper door het water en had onmiddellijk 15 minuten voorsprong bij het starten van de fietsproef. Mijn zwemmen is een ramp, ik weet het, maar handig ben ik ook niet. Ik vergat zowaar dat plastiek zakje van mijn voet te trekken.

Peddelend door een fantastisch landschap, berg op en bergaf mochten wij nog eens een heuse weide steilbergop opcrossen. De plaatselijke boer was dit evenement stel vergeten (was ook in die Abdij actief) en liet na een uurtje zijn forse dikbilstieren los. Ik kan u verzekeren, zelfs op een selectief parcours loop je dan vlot onder de 50 minuten.

Moe, maar erg voldaan, werden wij gekust door de plaatselijk schone en kregen wij een stuk meloen (niet van de hare) en een glas water. Na het douchen- dwz onder een ijskoud klein straaltje staan nadat je 45 minuten in de gang mocht staan wachten om die 409 andere voor te laten gaan- zijn wij met een kapotte GPS naar huis gereden. Suzanne, waarschijnlijk ook ergens een afstammeling van de Cromagnon mens, kende alleen de wegjes uit haar tijd. Nl. boerewegen met meters gras op. Gelukkig kende Fosilius nog het plaatselijke stamdialect en vonden wij snel terug de grote baan richting Chaleroi en kust.

Moraal van het verhaal...een triatlon om iedereen aan te raden ! Een dag vol belevenissen.

Geschreven door Pieter Van Huffel(half broer van Ludo).

IRONMAN Lanzarote

Zaterdag 24 mei was er de IM van Lanzarote.Niet voor niets de "thoughest Ironman in the world" genoemd.

Onze sympathieke landgenoot Bert Jammaer won met verve deze zware wedstrijd met maar liefst 9' voorsprong op de tweede. zijn tijd 8H59'38"



06H00, aangekomen aan de start. Het is nog pikdonker en dat doet raar. Iedereen heeft zo zij ritueeltje om zich klaar te maken en de ene is dan ook wat neveuzer dan de ander.
We gaan stilaan naar de zwemstart en je hoort en ziet de spanning zo stijgen.
De zee is vlak, maar met de start van 1300 atleten zal dat gauw veranderen.

Wij wachten ondertussen op het einde van het zwemgedeelte ongeduldig op de eertse atleten.
Tot ons groot plezier zien we eerst Bert Jammaer passeren. Er wordt gefluisterd dat Ain-Alar Juhansson algauw de leiding zal overnemen in het fietsgedeelte. Niets zou minder waar zijn.
Na de passage van onze jongens en de nodige aanmoedigingen kunnen we ons organiseren hoe we de rest van de Ironman kunnen volgen.
Tania gaat als volunteer te werk in de tweede wisselzone en Ik rij met Ramya naar Teguise om aan Km 90 de TTK-ers vooruit te schreeuwen.
Daar in Teguise zagen we Dries als eerste TTK-er de beklimmingen aanvangen, gevolgd door Dick en later door Luc. Stefaan Engels gaf ook nog een goede indruk.


Vlug terug naar Puerto del Carmen via de Monumento del Campesinso.
Daar aan Km 150 kunnen we nog even halt houden om de eersten te zien voorbij razen.
En tot ons groot jolijt is dat nog steeds Bert. Hij heeft 5' voorsprong. Ook ouwe getrouwe Dirk Van Gossum,winnaar hier in 2000, rijd op zijn 45e nog steeds in 5e positie. Uiteindelijk zou hij 8e worden.
Als wij aankomen in Puerto is de Marathon al onderweg.
De topppers meldenzich aan in de tent van wisselzone 2 waar Tania hen opwacht.Zij zij echter zeer geconcentreerd en hoeven géén bijstand.
Ramya en ik vatten post aan die wisselzone tussen de zakken en de tent. Het is een lange loop tussen het afgeven van de fiets en de tent. Sommigen hebben daar wat problemen bij en de organisatie loopt dan ook wat mank. Atleten moeten zelf hun zak zoeken tot wat frustraties na.
Gelukkig kunnen wij met wat hulp van andere belgische supporters makkellijk de nummers doorroepen en krijgen onze atleten vlugger hun zak.

Na een lange en zware marathon zien we één na één onze mannen binnenkomen.
Geloof het maar, zelfs als je ambities niet zijn uitgekomen, aankomen hier in een deftige tijd is een prestatie op zich. ze hebben het eiland overwonnen.
Dries 101e in 10H29'43"
Dick 221e in 11H08'17"
Luc 268e in 11H31'52"
Stefaan 408e in 11H51'56"
Superprestatie gasten !!

Geschreven door Bernard Deleener, toeschouwer en supporter.

Foto' binnenkort in het album.