TTKH Wedstrijdverslagen: IRONMAN Lanzarote

Zaterdag 24 mei was er de IM van Lanzarote.Niet voor niets de "thoughest Ironman in the world" genoemd.

Onze sympathieke landgenoot Bert Jammaer won met verve deze zware wedstrijd met maar liefst 9' voorsprong op de tweede. zijn tijd 8H59'38"

06H00, aangekomen aan de start. Het is nog pikdonker en dat doet raar. Iedereen heeft zo zij ritueeltje om zich klaar te maken en de ene is dan ook wat neveuzer dan de ander.

We gaan stilaan naar de zwemstart en je hoort en ziet de spanning zo stijgen.
De zee is vlak, maar met de start van 1300 atleten zal dat gauw veranderen.

Wij wachten ondertussen op het einde van het zwemgedeelte ongeduldig op de eertse atleten.
Tot ons groot plezier zien we eerst Bert Jammaer passeren. Er wordt gefluisterd dat Ain-Alar Juhansson algauw de leiding zal overnemen in het fietsgedeelte. Niets zou minder waar zijn.
Na de passage van onze jongens en de nodige aanmoedigingen kunnen we ons organiseren hoe we de rest van de Ironman kunnen volgen.
Tania gaat als volunteer te werk in de tweede wisselzone en Ik rij met Ramya naar Teguise om aan Km 90 de TTK-ers vooruit te schreeuwen.
Daar in Teguise zagen we Dries als eerste TTK-er de beklimmingen aanvangen, gevolgd door Dick en later door Luc. Stefaan Engels gaf ook nog een goede indruk.

Vlug terug naar Puerto del Carmen via de Monumento del Campesinso.
Daar aan Km 150 kunnen we nog even halt houden om de eersten te zien voorbij razen.
En tot ons groot jolijt is dat nog steeds Bert. Hij heeft 5' voorsprong. Ook ouwe getrouwe Dirk Van Gossum,winnaar hier in 2000, rijd op zijn 45e nog steeds in 5e positie. Uiteindelijk zou hij 8e worden.
Als wij aankomen in Puerto is de Marathon al onderweg.
De topppers meldenzich aan in de tent van wisselzone 2 waar Tania hen opwacht.Zij zij echter zeer geconcentreerd en hoeven géén bijstand.

Ramya en ik vatten post aan die wisselzone tussen de zakken en de tent. Het is een lange loop tussen het afgeven van de fiets en de tent. Sommigen hebben daar wat problemen bij en de organisatie loopt dan ook wat mank. Atleten moeten zelf hun zak zoeken tot wat frustraties na.
Gelukkig kunnen wij met wat hulp van andere belgische supporters makkellijk de nummers doorroepen en krijgen onze atleten vlugger hun zak.

Na een lange en zware marathon zien we één na één onze mannen binnenkomen.
Geloof het maar, zelfs als je ambities niet zijn uitgekomen, aankomen hier in een deftige tijd is een prestatie op zich. ze hebben het eiland overwonnen.