Sportievelingen
Hierbij een kort verslagje van onze escapades in het land van Olivier, ver boven de de taalgrens...
Voor het krieken van de dag vertrekken Piet depauw en ikzelf richting Cherfontaine. Een godvergeten boerengat voorbij Chaleroi waar ze met Vlaams overheidsgeld enkele grote nietsdoende stuwdammen hebben gebouwd, waardoor er zich een reusachtig meer heeft gevormd. Ideaal dus om te gaan triatlonnen...
Mag ik u toch het nieuw lid van TKK voorstellen, Piet depauw. Deze noeste vijftiger, met bijnaam Fosilius, is een rechtsstreeks afstammeling van de Cromagnon mens. De restanten van zijn bedovergrootvader werd door een uitgeweken Italiaan 800 m onder Charleroi in één of ander niet rendabele koolput gevonden. Binnenkort rijdt hij met bijpassende skibril, gele met veiligheidsspelden dichtgemaakte regenjas en mooie wollen sokken op een echte ultramoderne P2 van Cervello. Die P 2 moet je niets speciaal achter zoeken. Fosilius is namelijk Pepe van een 2- ling.
Ikzelf kan het zeer goed met Fosilius vinden. Hij zegt (maar dat is niet waar) dat ik een breedlachend ludo-iaans karakter heb op mijne velo. Dat betekent demarreren na 10 km en een klop van de hamer krijgen op km 11.
Nu in Cherfontaine toegekomen wisten wij al lang dat het daar zeer amateuristisch was. Fosilius had een grijs bakje mee en hij mocht onmiddellijk door de controle. Dat blauwe bakjes syndroom blijkt nu hét criterium te zijn of het een echte of slechts een recreatieve aangelegenheid wordt. Aan de deelnemers waren er rare trekjes te zien en een schijn van enige professionaliteit werd tentoongespreid. Vele hadden doorschijnende plastieke zakjes mee. Van Delhaize tot Aldizakjes, een lelijke kakafonie van ongesorteerd afval. Tot wij zagen waarom. Je steekt dus blijkbaar je voet in die zak en trekt dan vlot je wetsuite aan. Dat vonden wij fantastisch. Toch willen wij de juryleden van professionele triatlons erop wijzen dat dit snel tot grote wanorde op het terrein gaat leiden en vooral zullen er zich ondanks de lichtblauwe bakjes, onmiddellijk mensen distantiërend gaan opstellen en hun topmateriaal van achter een zwembrilletje zelf zien liggen wanneer ze knalgele of roze zakjes gaan gebruiken.
Daarom, geachte heren en dames van de wereld triatlonjury, willen Fosilius en ik pleiten voor het recyclerend voetcondoom, netjes in vacuum verpakt in een aluminiumfolie van 7 op 7 cm. Wij hebben reeds pro-actief contact genomen met het noodlijdende Omega Pharma. Marc Coucke, himself, heeft onmiddellijk big bussines geroken en zal het TRV (Triatlon Recyclerend Voetcondoom) patenteren. Ivan gaat dit in zijn apotheek volledig exclusief verdelen. Het aandeel van Omega Pharma noteert volgend jaar aan 100 € en Marc Coucke kan zich volledig werpen op de snuivende wielersport om samen met Lefévre een nieuw team te starten. Omega Quikstep MetaTom team.
Nu bloed ernst. De start. Een typisch waals probleem doet zich nu voor. De starter is spoorloos verdwenen. Een beetje raar want De dutroux's en Fournirets uit de streek zitten achter stalen buizen met stakende cipiers voor hun neus. Dus langs die kant kon er geen nieuw wereldnieuws via satteliet verzonden worden . Maar toen wisten wij het. We zaten slechts 10 km van de trapisten abdij van Chimay. Die starter was gewoon lazarus en de triatlon begon dus met een vertraging van zowat 10 minuten.
Over de wedstrijd wil ik kort zijn. Fosilius vloog als een gladde flipper door het water en had onmiddellijk 15 minuten voorsprong bij het starten van de fietsproef. Mijn zwemmen is een ramp, ik weet het, maar handig ben ik ook niet. Ik vergat zowaar dat plastiek zakje van mijn voet te trekken.
Peddelend door een fantastisch landschap, berg op en bergaf mochten wij nog eens een heuse weide steilbergop opcrossen. De plaatselijke boer was dit evenement stel vergeten (was ook in die Abdij actief) en liet na een uurtje zijn forse dikbilstieren los. Ik kan u verzekeren, zelfs op een selectief parcours loop je dan vlot onder de 50 minuten.
Moe, maar erg voldaan, werden wij gekust door de plaatselijk schone en kregen wij een stuk meloen (niet van de hare) en een glas water. Na het douchen- dwz onder een ijskoud klein straaltje staan nadat je 45 minuten in de gang mocht staan wachten om die 409 andere voor te laten gaan- zijn wij met een kapotte GPS naar huis gereden. Suzanne, waarschijnlijk ook ergens een afstammeling van de Cromagnon mens, kende alleen de wegjes uit haar tijd. Nl. boerewegen met meters gras op. Gelukkig kende Fosilius nog het plaatselijke stamdialect en vonden wij snel terug de grote baan richting Chaleroi en kust.
Moraal van het verhaal...een triatlon om iedereen aan te raden ! Een dag vol belevenissen.
Geschreven door Pieter Van Huffel(half broer van Ludo).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten