Verslag IM Frankfurt (GER) door Luc Devoogdt

Frankfurt 6 juli 2008

De voorbereiding naar Frankfurt was niet zo perfect verlopen als deze naar Klagenfurt van 2007. De laatste weken van de specifieke voorbereiding vielen compleet in het water. Eerst was er een contractuur in de kuit, waardoor ik Brugge moest annuleren en die me dwong om de loopkilometers drastisch in te perken. Daardoor kwam ik de laatste 2 weken met moeite aan 30 km lopen. De laatste week kreeg ik er dan nog een infectie van de luchtwegen bovenop, die enkel kon behandeld worden met zware antibiotica. Even zat de vrees erin dat ik niet aan de wedstrijd zou kunnen deelnemen. Een longfoto bij dr Vanmaele gaf toch groen licht. Mijn vooropgestelde doel van 10u15 moest serieus bijgesteld worden. Na 4 dagen zonder training en heel veel rusten, met een vermoeid gevoel afgereisd naar Duitsland.

De diverse wedstrijdlocaties lagen er erg verspreid, zodat een gps wel zijn nut kon bewijzen in de straten van Frankfurt. Dit had Ivan ook al opgemerkt in zijn wedstrijdverslag van enkele jaren terug. We hadden gekozen voor een hotel dicht bij de zwemstart, dat op 12 km van Frankfurt lag, om minder problemen te hebben de ochtend van de wedstrijd. Het hotel is een echte aanrader qua accomodatie en voeding. De darmproblemen van vorig jaar indachtig heb ik me de laatste dagen een fanatiek voedingsschema opgelegd, om toch maar geen diaree te hebben tijdens het lopen.

Na een korte nacht om 3 uur opgestaan om te ontbijten, dan nog een uurtje in bed gekropen om tegen 5 uur te vertrekken naar de zwemstart. Waar het de voorbije dagen zonnig en warm was, regende het nu ! In de wisselzone aangekomen, was het tijd voor traditionele gebruiken voor de wedstrijd : toiletbezoek, banden oppompen, voeding en drank op de fiets aanbrengen, toiletbezoek, nog een babbeltje met het vrouwtje, toiletbezoek, wetsuit aantrekken en zwemgerief meenemen, nog even twijfelen over een toiletbezoek, en naar de zwemstart.

De zwemstart werd in het water gegeven. Iedereen lag al 10 minuten te watertrappelen vooraleer het kanonschot gelost werd met bijhorend vuurwerk. Eerst een lus van 2300 meter, dan een korte passage over het strand om dan de tweede lus van 1500 m aan te vatten. De eerste 1000 m was het een drukte van jewelste, kloppen, slaan, schoppen en stampen leek hier de boodschap ipv ontspannen zwemmen, Ik werd enorm opgehouden en kon niet doorzwemmen,. De vrees voor een slechte zwemtijd zat er toen al in. Tot mijn verbazing zag ik op het strandje dat ik goed bezig was. In het begin van de 2de lus was het weer 800 m vechten ipv zwemmen. In een heel goede tijd kwam ik op het strand aan. Beter dan verwacht.

Er moest een flink eind gelopen worden over het strand en door de wisselzone. Alles rustig uit- en aangetrokken om dan te vertrekken met de fiets. En net als Ivan enkele jaren terug stonden ook hier weer atleten die al een platte band hadden, als gevolg van het zand, steentjes e.d. in de wisselzone. Voor het vertekken had ik eerst nog eens mijn bandjes proper gewreven om niet plat te vallen.

De eerste 12 km fietsen naar het centrum gingen hoofdzakelijk bergaf zodat er goed gebold kon worden,. Daarna 2 rondes van 85 km (183 km in totaal) Het was niet te warm (26°C), bewolkt, maar winderig. De eerste ronde ging vrij vlot. Ik kon een gemiddelde van 35 km/u aanhouden, kon me goed concentreren om mijn voeding en drank. De hellingen leken me minder zwaar als te Klagenfurt. De tweede ronde kwam de wind hard opzetten, (4 bft en rukwinden van 60 km/u). De laatste 35 km naar het centrum van Frankfurt was pal wind op kop, met moeite kreeg ik het tellertje nog boven de 32. Volgens het hoogteprofiel, weergegeven op de website van de wedstrijd, is de laatste 30 km hoofdzakelijk in dalende lijn. Vergeet het dus maar ! Het blijft een opeenvolging van hellinkjes, de een al wat lastiger dan de ander. Na de laatste zware klim in Bad Vilbel ging het bergaf naar het centrum.

Na een vlotte wissel goed vertrokken voor de eerste van 4 ronden lopen. Nog geen darmklachten, oef. De eerste 10 km gingen vrij vlot. Zelfs het eerst opgestelde doel bleek nog haalbaar, nog 31 km te lopen. Ik kon een goed tempo aanhouden, al begon de rechterkuit wat te verkrampen, Het gevoel van een opkomende contractuur.
De tweede ronde begonnen de krampen zich uit te breiden van de kuiten naar de hamstrings. Het tempo moest ik laten zakken en stilaan begon de martelgang. Na een sanitaire stop en 2 pilletjes immodium terug op weg voor nog 21 km lopen. Lopen kon ik het niet meer noemen, strompelen werd het. De benen waren volledig verkrampt. Ik begon enorm af te zien. Ik kan me niet meer herinneren dat ik ooit zo heb afgezien tijdens het lopen. Ik kon met moeite mijn benen nog vooruit krijgen. Mijn voeding kon ik blijven verzorgen, anders was ik misschien niet aangekomen. Het enige wat ik nog kon doen was de ene voet voor de andere zetten en blijven lopen, niet stappen, de kilometers aftellen en hopen om aan te komen. Onnoemelijk veel keren heb ik gedacht aan opgeven, aan stoppen of wandelen. Maar enkel door mijn wilskracht heb ik kunnen blijven lopen tot aan de finish. De laatste krachten heb ik opgespaard om met rechte rug over te finish te lopen alvorens compleet in te storten en weggevoerd te worden op een brancard. Na een medische checkup en een baxter kon ik naar de recuperatieruimte.

Ik wou niet opgeven in wat misschien mijn laatste wedstrijd uit mijn triathloncarrière was. Waarom al die trainingsarbeid, die opoffering, om zo onnoemelijk veel pijn te lijden en zo hard af te zien. Waarom moet mijn vrouwtje zich zoveel wegcijferen voor mijn stompzinnig egoïsme. Kan ik niet beter al die uren labeur spenderen aan mijn gezin, dan aan dit afzien. De fysieke pijn vervaagt, maar de mentale pijn blijft !
Wat de toekomst brengt is momenteel onzeker, of ik nog wedstrijden doe evenzeer.
Tijd brengt raad en tijd heelt de wonden !

It’s better to burn out than to fade away (Neil Young)

Geschreven door Luc Devoogdt.