Verslag Ironman Klagenfurt door Frederik

De kroniek van een struikelende Ironman

Deze bijdrage heeft tot doelstelling het “leven” van een triatleet naar een geslaagde Ironman-opzet te kaderen en dit voor al wie er ooit eens wil aan beginnen.

Een Ironman start eigenlijk maanden vooraf, in mijn geval was dat 17 december en tot aan de meet mag je niet veel voorhebben. Ik hield me strak aan het schema dat Luc (Devoogdt) voor mij had opgesteld. Zoiets heb ik nodig, want anders geef ik er allicht vrij snel de brui aan. Je hebt een agenda af te werken en je houdt je eraan.
De progressie die ik voorlegde bij de lactaattesten, was ik ogenschijnlijk - volgens vriend Karel Pardaens - een schoolvoorbeeld van hoe je stilaan opbouwt. De fietsproeven lieten het beste verhopen. Tot zes weken voor de wedstrijd zat alles goed.

Dan kwam het één na het andere.

Eerste euvel
Net voor de eerste wedstrijd in Sint Laureins, stom accident. Ik stootte fel tegen het bed van mijn dochter. Diepe vleeswonde, waar ik een litteken aan overhoud. Zwemmen was out of the question. Wedstrijd geschrapt. Uiteraard stond het lopen ook even op waakvlam. No panic tot daar ……….

Tweede euvel
Brugge nadert en was bedoeld als tweede test in de opbouw. Geschrapt door griep, die me nog altijd wat achtervolgde in Brasschaat. Soit, dat viel nog redelijk mee. Maar ik miste duidelijk de harde, zware trainingsweken voor de apotheose door die onnozele griep.

Brasschaat was niet mis, maar had beter gemoeten. Stilaan overigens last van overbelasting : de Achilles-pees begon tegen te stribbelen, spijts het zeer regelmatig stretchen en veel ijs. Een aandachtpunt voor iedereen. Het sporten is belangrijk, maar de “voor”zorg en “na”zorg zijn oh zo belangrijk. Je hebt snel de neiging om niet te stretchen, als je niks voelt en je begint eraan als het kalf al aan het verdrinken is. In mijn geval was plichtsgetrouw stretchen toch nog net niet voldoende om geen problemen te hebben.

Derde euvel
Tot slot nog een soort bronchitis een week voor de wedstrijd, snel nog wat medicatie slikken in de hoop dat tegen de aanvang van de wedstrijd alles ok is. Dat had eigenlijk geen nut, nadien beschouwd. Maar dan heb je er alles voor over en is niet starten niet aan de orde. By the way, af en toe heb ik nog wel een ferme hoestbui (d.d. 13 augustus).

Het verslag van de wedstrijd

Zwemmen had ik iets sneller ingeschat, maar in dat smalle kanaal van om en bij 800 m kon je niet vooruit. Aangezien ik slechts rechts inadem is een parcours tegen wijzerzin, niet zo best voor mij. Ik heb de neiging om scheef te zwemmen, ja nog altijd ……. Ik had gehoopt op 1u6’, het werden er 3 meer.

Fietsen, dat was zeer ok, maar Luc D. had er meer van verwacht. Hij had toch om en bij 5 uur gerekend.

Dan het lopen. Beetje in euforie begonnen en hartslag niet in het oog gehouden. 160 was echt te hard en dat was te veel van het goede en de veer begon te breken. Na 5 km over een regenplasje moeten springen - het was ondertussen boven Klagenfurt heel zwaar aan het onweren - en uiteraard ......krampen, vaneigens. Gelukkig was er daar een bevoorradingspost, 5 minuten gestopt, gelleke genomen en gedronken. Ik kon weer vooruit tot die Achillespees weer bangelijk tegentrok. Ik hoef jullie niet uit te leggen welk gevoel je krijgt als je 2 metgezellen je kort nadien voorbijlopen. Uit mijn tijden zal je zien dat ik toen een heel eind gestapt heb, maar uiteindelijk toch weer met stappen en lopen aan de meet raakte. Een marathon die een 1 uur te lang duurde.

Een verbetering met één uur vergeleken met Sherborne is het positieve. Maar het hadden er evengoed 2 kunnen zijn. Je ziet maar dat echt alles moet meezitten en zoals gezegd die periode van die opbouw is heel lang. Alle euveltjes en gebrek aan trainingen in de zwaarste weken van het schema zullen in mijn lijf gezeten hebben.

Ik was uiteraard een beetje down nadien, maar heb me flink herpakt. Antwerpen was weer dik ok.

Alles ging goed, enkel die pees baart me zorgen en daar moet ik aan werken. Exentrische oefeningen zijn nu mijn dagelijks lot en dit ook al met een schema, kwestie van er steeds aan te denken. Het kan wel even duur tot die pees wat langer, sterker, …….. is geworden. Maar we gaan er weer voor ! ! ! !

Na de wedstrijd leerde ik trouwens nog iets anders, nl. Medi-Taping. Het is een vorm van tapen, die ik na de wedstrijd kreeg en het gaf een goed, comfortabel gevoel. Ik heb er een paar keer mee gezwommen en het kleefde goed aan het been. Had ik mijn been maar laten tapen "voor" de wedstrijd in Klagenfurt, het was misschien wel heel anders ver”lopen”. Het is echt een heel erg peesontlastend middel. Kon ik nu maar aan die tape raken ! ! ! Er is maar één Belg in gespecialiseerd en die woont veraf. Hopelijk zijn er wat kinesitherapeuten die die weg willen opgaan.

Een (halve) marathon lopen met één voet op het gaspedaal en één voet op de rem, is zowat het gevoel dat je hebt. Het moet dus puur op "karakter".

Meer info over Medi-Taping : http://fege-zimmermann.de

Ik wil eindigen met een biezonder woordje van dank aan de 3 vrouwen in mijn leven, die mij weer hebben kunnen smaken  en al wie mij begeleidde doorheen die lange periode van geheelonthouding. Ik noem er hier graag een paar : mijn trainer Luc Devoogdt, de lopers in Leuven : de masters van DCLA met in het biezonder Jeroen en Chauhan, de Roodrunners (loopclubje van Inge) en de Lindense lopers, de fietsers : Jan, Karel, Jonathan, mijn wielerclubje www.rennersclub.be . Speciaal woord ook voor Dries (van onze club) en zijn kameraad Jan. Dries die regelmatig vanuit Houthulst kwam om lange, maar soms ook korte fietsritjes te doen ……….. en om in onze jacuzzi te duiken  Dries, velen wachten op je verslag van Sherborne 2007 en Lanzarote 2008

Tot slot de gezellige en ook zware momenten met Bernard op Lanzarote en Stefaan op Lanzarote en Port Elizabeth.

Geschreven door Frederik Vandrmersch.