"Just Married" in de Ironman van Nice

Nice Ironman Honeymoon, France, 27 juni 2010



Het huwelijk van één van mijn beste vrienden verhinderde mijn deelname aan de Nice Ironman in 2009. Toen ik toen alles annuleerde kon ik me onmogelijk voorstellen dat mijn eigen huwelijk me ging aanzetten om toch dit vooropgestelde doel te bereiken…

In januari 2010 had ik namelijk nét genoeg overredingskracht om Natalie ervan te overtuigen om als huwelijksreis de week na ons trouwfeest samen de Nice Ironman te proberen tot een goed einde te brengen….

Immers, indien ze haar “Marathon Des Sables” in april zonder al te veel kleerscheuren zou finishen, zou haar conditie zo op peil zijn dat ze gedurende de maanden mei en juni maar een beetje zou moeten “bijzwemmen en –fietsen” om klaar te zijn voor haar eerste Ironman…



Zo gezegd zo gedaan…de winter bleek ons niet al te gunstig gezind zodat vele lange fietstrainingen uitgewaaid en/of uitgeregend werden, laat staan zwemmen in open water of in zee…Ook de ultieme maand juni bleek niet al te productief: weekje uitblazen na ½ Leuven op 30 mei met redelijke valpartij tijdens het fietsen, dan een week gevuld met toch wel zware vrijgezellenactiviteiten, gevolgd door jawel een week trouwactiviteiten… De week daarop wat je kunt noemen “tapering” en way we go, met gans onze triatlon-inboedel “Easy Jet” richting Nice…Waar we vanwege een staking een gat in de donderdagnacht toekomen in “hotel Excelsior”.

Uitslapen (of wakker gemaakt door hels verkeer op straat) en meteen gaan registreren in het Ironmandorp. Lees “centrum van de afgetrainde lichamen en gladgeschoren benen ”…En niettegenstaande je denkt dat 2 dagen op voorhand ruim voldoende is om nog wat te relaxen, ben je toch non-stop bezig met je voorbereiding: fietsen monteren, massage, voeding en uitrustingen in orde brengen, kilo’s pasta verorberen, liters water naar binnen kappen, en wat het moeilijkste van al bleek: een restaurant vinden waar je gezond kan ontbijten en eten…

Ook de tweede dag blijkt gevuld, fietsen binnenbrengen, loopzakken, fietstassen… wel super natuurlijk dat we dit met z’n tweetjes doen en dat is ook de bedoeling van deze ganse operatie, een dagje samen sporten, samen genieten en samen toekomen want we maakten immers de afspraak dat ik na het zwemmen ging wachten op Natalie om samen te fietsen en ook samen te lopen !

Zo gezegd zo gedaan: op D-Day opstaan om 4h, eten, de traditionele space cake, fruit, noten, dadels…, en te voet door een nog slapend Nice richting start. Om 6.30h staan we beiden op de grote pijnlijke keien in ons vak voor de zwemstart met de belofte dat ik straks Natalie zo spoedig mogelijk aantref aan haar fiets.

Het is mijn tweede Ironman en ik maak in feite de fout van in het zwemvak – 1.06 te gaan plaatsnemen, afgaande op mijn Florida tijd van 2 jaar geleden. Dit betekent dat ik gans het parkoer midden in het pak lig, klappen krijg en klappen uitdeel , en dat mijn zwembrilletje tot tweemaal tot in mijn oogkassen gestampt wordt. Mijn contactlenzen houden echter stand en ik bereik opnieuw na 1.05h het strand (inclusief een korte strandgang na 2,4 km), alsof ik niets gedaan heb, doorzwemmen bleek de ganse tijd onmogelijk vanwege een bos benen voor mij, uitwijken naar links of rechts eveneens uit den boze, feit is wel dat ik dan maar ook geen enkele keer mijn hoofd boven water heb moeten steken om te kijken waar ik zwom, ik voelde gewoon telkens wanneer we een boei naderden wanneer ook diezelfde benen en lichamen nog dichter in mijn buurt kwamen… en ik inderdaad de vlakbij de boei passeerde…Een goeie training én les voor de volgende keer. Bij het uit het water komen restte mij een raar gevoel: daar waar iedereen zich hysterisch naar de fiets rept, nam ik een douchke, deed mijn fietskledij aan, eten , drinken, wetsuit mooi opvouwen en afgeven om me dan richting fiets te begeven… waar ik nog ruim de tijd had een live interview met antenne 2, voor de ondertussen internationaal verzamelde pers Natalie in de gaten kreeg die in dezelfde “Just Married” uitrusting zich na 1.45h zwemmen in mijn richting repte…Zij had gekozen voor het laatste vak, en iedereen te laten vertrekken vooraleer zelf het ruime sop te kiezen…Het was dan ook haar eerste 3,8 km ooit dus bravo… Het wel 1 km lange fietspark gaf toen al een akelig lege indruk…



We startten volle moed samen op de fiets en begonnen gedurende 50 km aan een ferme inhaalrace, super leuk en motiverend…Tot ik na een eerste lange afdaling beneden stond te wachten, klaar voor de langste klim van de rit en Natalie met de tranen in de ogen mij haar afgebroken versnellingshendel onder de neus duwt. Daar er op de top een “bike station” is besluiten we ervoor te gaan, ketting verleggen en klimmen maar. Boven gekomen gaat de monteur meteen aan het werk… om na één uur sleutelen, knippen, demonteren en weer monteren te verkondigen dat we best langs dezelfde weg terugkeren want dat hij het onmogelijk voor elkaar krijgt…Ondertussen passeert de laatste deelnemer, bergt de referee die de wedstrijd sluit zijn tent op en worden wagens weer toegelaten…Doodse stilte op grote hoogte, prachtig zicht maar daarvoor zijn we niet naar hier gekomen. We besluiten ervoor te gaan, en met nog 110 km voor de wielen stuiven we naar beneden. Natalie redelijk down en in de put, het is net alsof we plots buiten wedstrijd rijden. Ze heeft nu de keuze tussen grote en kleine plateau, en jawel telkens als ze moet versmijten stoppen we en verleg ik manueel haar ketting…de hel. Iedere afdaling wacht ik beneden, we halen wel opnieuw in en na een uur hebben we er opnieuw zin in, en genieten we met volle teugen van de prachtige streek. Wel is er de onvermijdelijke tijdsdrang, want we moeten op tijd binnen zijn willen we aan de marathon mogen beginnen…. Leuk is anders maar we gaan er volledig voor en bereiken Nice na zo’n 8 uur rijden…

Op de Promenade Des Anglais is het heet, extreem heet: 38 gr , windstil en de honderden lopers passeren elkaar zwijgend tijdens het afleggen van de 4 lussen van 10,5 km…vele wandelende lijken, ingestorte lichamen met de hulpdiensten erbij… terwijl de eersten al lang binnen zijn… ongelooflijk. De eerste kilometers gaan goed, maar mijn maag protesteert… Ik krijg niets meer binnen dus het einde nadert. Ondertussen is mijn madam weer in volle vorm: ze zorgt voor mijn bevoorrading, geeft het tempo aan en begroet iedereen die ons luidkeels aanmoedigt… onze uitrustingen doen wonderen… Allez “Les jeunes mariés”… noemen ze mij…Ik hoor en zie niets meer, mijn hoofd staat op barsten, mijn knieën ook en ik ben totaal verhit. Natalie wil dat ik even wandel om op krachten te komen maar ik vrees dat we de tijdlimiet niet zullen halen dus blijven we gaan (lees “stroempelen”) tot 30 km…dan beseffen we dat we nog twee en een half uur de tijd hebben om 12 km af te leggen dus kan mijn wederhelft me overtuigen van even te wandelen… en even vrees ik dat zelfs dat niet meer zal lukken… Maar langzamerhand kom ik er weer door, paar geforceerde eet- en drankstops, en jawel: de laatste kilometers lachen en genieten we weer, ik heb zelfs nog over om de andere eveneens stervende triatleten aan te moedigen die nu nog een ronde moeten afhaspelen…

Onze Finish wordt “het kippevelmoment” de speaker doet zijn werk, iedereen omhelst ons, pom-pom danseressen, ferme beat en… Natalie wordt Ironlady gekroond met een prachtige rozentuil en een dikke knuffel “on stage”…of hoe onze huwelijksreis toch nog een romantisch einde kent…15.07 h zijn we onderweg geweest…Eén uur later zien we nog atleten toekomen, buiten de tijd weliswaar en beseffen we dat ons doel bereikt werd, maar we hebben het niet op een plateautje gekregen.

Frank en Nathalie Vanleenhove-Camerlinck.

Verslag 70:30 IM UK door Pieter

God Save The Queen.





20 juni 2010. THE Iron Man 70.3. Zo noemen onze theedrinkende overburen hun halve afstand. Zij plaatsen dit onmiddellijk in de galerij van THE Open, golftornooitje voor overspelige kapiteins-zoontjes, THE Championschips, regionaal tennisevenement met hoofdsponsor Dash, wast witter dan wit, en THE Queen Mumm, oud gindrinkend koninklijk schepsel dat 101 jaar vrijelijk belastingsgeld verkwistte.

Mijn wapenbroeder voor deze heldendaad was niemand minder dan Lord Mac Fosilius Depauw. Braveheart, de schrik voor elke Engelse nicht, is een Wienerzangerknaap tegen onze brullende grijzende Schot met reusachtige snor. De Duitsers hadden 70 jaar geleden beter even naar onze Mac gekeken. Van gans dit triatlonverhaal maakte onze kannibaal een blitzkrieg. Hij stuifde met zijn krakende Passat over het kanaal, landde in Dover, ontweek elke radar en vloog in spitfirestijl naar Exmoor, het afgesproken slagveld 700 km van zijn Elizatbetlaan.

Zaterdagmorgen daalden wij uit onze, door de National Trust behoedde, Country house neder naar het lake Wimbleball. Ooit sloeg Rosco Tanner, die Borg nog 5 sets bezighield, uit frustraties een bal vanuit het centercourt van Wimbledon in deze afgelegen plas. De etimologen onder ons, moeten dus niet verder zoeken waar de naam Wimbleball vandaan komt.

Een sympathieke oude vrijster overhandigde aan Mac Fosilius en mij het startnummer. “Oh”, zei ze zachtjes, “ik deel de nummers al 30 jaar uit… maar de charme is er wat af, vroeger borduurde ik die 1500 nummers op een met rozenmotief hoogwaardig linnen napje. Maar met die ordinaire computers van tegenwoordig hebben ze mijn job afgenomen…saai hé, die hoogtechnologische ontwikkeling, isn’t it…”

Na een parcoursrondleiding door een oud majoor uit de Falklands, zongen wij direct een toontje lager. We waren een ganse voormiddag op zoek achter één stuk vlak loopparcours, maar konden het niet vinden, zelfs met een Sherlock Holmes loep in de hand was dit een onbegonnen taak.

We gingen dus maar de zinnen verzetten en ik trakteerde Mac op een toeristisch toertje in Exmoor en Devon. Twee door schapen en boeren gedomineerde prachtige landstreken.

’s Morgens, bij het horen van het eerste geblaf uit de dichtstbijzijnde hondenkennel “the Baskerville”, stond Mac HDHD al rond zijn bed te springen. Ik moest hem onmiddellijk tot kalmte aanmanen, of bij begon nu al zijn wedstrijd. Je mag wel enkele minuten voorsprong nemen, maar ook weer niet overdrijven hé.

Hij zong echter al direct een octaaf of twee lager, wanneer hij de mist op het Lake van Wimbleball zag hangen. Onze koulijder kreeg al rare rillingverschijnselen. Prompt haalde hij een bus “born” uit zijn rugzak. Een soort balsemcrème afkomstig van het mummifieren van farao’s. “Het werkt”, zei hij! Ik kon mij dat goed voorstellen, Toutamchamon heeft ook geen last van de koude meer gehad in de laatste 3000 jaar.

Bloedernst nu! De troepen worden door een brullende kolonel tot de order geroepen en als zeehonden gezamenlijk in het water geleid. Tijd voor de officiële momenten. Uit de luidsprekers klonk een welbekende grauwe stem, recht uit de Cabinets of War onder Downingstreet 10. Dear Man and Women, you will swim in the water, bike up on the hills en run in the battlefields, and for your country and our Queen, you will never surrender. 1500 handen kwamen onmiddellijk uit het water en toonden aan Sir W.C het victory teken. Er begint toch wat sleet op de sigaarrokende bultenaar te komen, want van de 1579 haalden er maar 1100 de finish.

Onmiddellijk daarna speelde de trotse berenmutsen THE hymne. Ik haalde uit mijn wetsuite de tekst en begon uit volle borst mee te zingen.

God save our gracious Queen,
Long live our noble Queen,
God save the Queen:
Send her victorious,
Happy and glorious,
Long to reign over us:
God save the Queen.

Het vijftiende bataljon van the Royal Artillery, aangevoerd door playboy Charles, vuurde met een ware houwitzer . 80 een oorverdovend startschot en de rush kon beginnen.

Na het zwemmen begon al direct de landing in Exmoor… je mocht met wetsuite en al 400 m door een weiland naar omhoog klimmen. Bij ons leggen ze een rode loper, bij de Engelsen heeft de tuinier het gras kort gezet.

De fietsstart was om te bulderen van het lachen. Al die triaprofs die hun schoenen aan hun fiets vast klikten, kwamen bedrogen uit. Vanaf de start mochten ze onmiddellijk 10 % klimmen, geen enkele van die strevertjes geraakte in zijn schoenen. Ik had mijn combats al aan en demarreerde ze allemaal los uit het wiel. Wat Mac Fosilius hier deed, daar heb ik het raden naar, maar er waren er bij die al met zo’n hoorn aan hun oor stonden. Hij zal daar hoogst waarschijnlijk even gebulderd hebben en menig trommelvlies had het dus laten afweten.

Wie England zegt, denkt aan mooie landweggetjes met enkele moes- en siertuintjes… verander maar direct van mening. 1900 hoogte meters vinden die gasten daar samen, de Engelse d’Ardennen, met alle steile pronkstukken erop en eraan.

Referees vinden onze vrienden totaal overbodige luxe. Stayeren is onbeleefd, dus doe je dat niet. Je volgt the Queue. Surfboys uit het Zoute zouden hier dus zeker niet welkom zijn!

Wanneer je dan zinnes bent om voorbij te steken, dan gebruik je ook geen Hollands irriterend belletje, of balkende vuzuella, neen… je doet dat in stijl. Volgende aankondiging is de dag ervoor in de etikette opleiding ons ingepompt : Sir (als je aan de achterkant zeker bent dat het er één is, anders is het Madam), if you will be so kind, to move al very little at the side, so I can pass you softely. Wanneer je dan uiteindelijk voorbij bent, dan kom je onmiddellijk recht uit je stuur, draai je lichtjes om, (niet te veel of ligt op je smikkel) en maakt een lichte buiging met de gevleugelde zinsnede: Thank you very much, my dear fellow. De ongelukkige zegt dan heel minzaam, you’re welcome, my fair opponent.

Ook in deze zaak heb ik mijn grote twijfels welke stijl Mac Fosilius hier heeft gehanteerd. Laat uw verbeelding de vrije loop!

Tijd voor een veld crosje. De mietjestriatlons op het continent, zijn steeds op asfalt of hooguit eens op Mac adam. Niet in “The Iron Man”. The lords maken er een echte steeple chase van. Daar die verdomde groene en rooie jongens de vossenjacht hebben verboden, moeten ze dringend opzoek achter nieuw leedvermaak. Laat die triagekken dan maar 900 hoogte meters in het veld tussen keien, boomwortels rond huppelen, dan hebben wij er ook nog iets aan. De lady’s met prachtige hoeden aan de kant stonden ons vol enthousiasme aan te moedigen. Plots stond er een knappe rossige dame, blootvoets naast mij. Ik repliceerde onmiddellijk: “My Lady, ik ben hier bijlange niet de laatste van het pak, je moet de putten nog niet beginnen te effenen”. “Nee”, zei ze, “dat weet ik, maar zo net passeerde er hier een besnorde briesende bliksem, die verschrikkelijke putten maakte in mijn gazon, door zijn rasse schreden”.

Ik verontschuldigde mij in de plaats van Mac Fosilius. “My Lady, ik weet het. Maar neem het hem niet kwalijk, hij kan soms eens wild uit de hoek komen, vooral nu hij zo’n brease moet dragen, maar weet hij heeft een gouden hart”. Haar butler overhandigde door mijn gevlei onmiddellijk haar naamkaartje op een zilveren plaat. Ze zei beminnelijk: “als Mac Fosilius hier nog eens landt, laat hem mijn welgemeende groeten.”

Mac Fosilius stormde over de finishlijn, werd onmiddellijk de Kousenband aangemeten en de hoogste decoratie voor moed en opoffering opgespeld. Hij ging in één beweging door naar de transitiezone, pikte zijn P3 op, gooide hem uit elkaar en deponeerde hem in zijn Passat. Hij liep terug naar de aankomstzone, waar ik in pure euforie mijn tweede Iron Man in twee weken volbracht.

Bij mij ging het honoreren wel iets bescheidener: ik mocht het doen zonder Kousenband… dat was alleen voor degene die eerste of tweede waren in hun reeks. Ik heb nog niet durven kijken hoeveel midlife-kriticaster er voor mij zijn.

Terwijl ik languit in het gazon tussen de croquetpaaltjes lag te bekomen, was Mac Fosilius al bezig om al mijn rommel in zijn kar te proppen. Geen tijd verliezen. Naar ons countryhouse via een op driftgeslagen gps, snel douchen en dan onmiddellijk terug naar het vaste land. Om middernacht was hij alleen terug thuis bij zijn madame, dromend in haar armen van zijn nieuw avontuur… het grote werk in Roth… go for it my dear friend. God will save your kingdom of sport!



Verslag Pieter Van Huffel

Verslag 70:30 Zwitserland door Pieter

Triatlon in Cancelleraland

Iron man 70.3 Rapperswil-Jona.



Zwitserland dat betekent stijl en ik kon het weten… als je een triatlon gaat doen in Zurich, hoofdstad van de financiën, dan moet je daar naar toe gaan met de nodige égards, met uitgelezen klasse. Dus ik nam de TGV naar Parijs en vloog dan met de killer van Sabena, Swiss air, naar de luchthaven “Kloten”. Je leest het goed, Kloten, dat is het enigste kleine foutje dat ik die horlogemakers kon aanwrijven. Je komt een land binnen en het is al naar de kloten. Wat is dat toch met die confederale staten. De Wever kan hier nog leren uit de fouten van een ander. Veel succes Bartje, maar ik vrees dat het al naar de luchthaven is.

Je bent een lezerkenner en onmiddellijk begrijp je : “ waar was die dikke nek van Ramskapelle zijn materiaal”. Inderdaad dat werd aangebracht door mijn materiaalmeester, niet zomaar een materiaalmeester, maar wel een geniale typ. Geen knul die van tussen de kasseien van Kanegem komt, geen hakkelende groene oliesmeerder, geen veredelde dierenarts, geen strop die tubes in zijn kelder bewaart, geen rare smoel van een museumbewaarder. Neen, met zulke figuren zou ik mij nooit inlaten . Mijn technieker is een kern-geleerde, een ingenieur in kernfysica. Iemand die zich bezig houdt met het kleinste celletje der aarde en weet dat daar alles omdraait! Wij kennen hem allemaal, het Brussels Ketje, mijn vriend Olivier Maes. De materiaalmeester bij uitstek! Hij bracht speciaal met vrouw Nancy, die 100 keer meer talent heeft als ik in triatlon, en zijn ma, die geen talent heeft voor triatlon, mijn cellulair fietsmodel met speciaal gemonteerd rek, helemaal over naar Zurich, of beter gezegd Rapperswil een toeristisch boerengat aan de Zurichsee, waar gans die heisa ging plaatsvinden.

De inschrijving verliep uiteraard met de nodige precisie en in geen tijd stonden wij op een foto om te bewijzen dat wij zeker niet met anders man materiaal aan de haal zouden gaan. Een beetje overdreven van die Willem Tell boys, waarom zouden wij de carbonwinkel van dat stelletje amateurs gebruiken? De materiaalmeester zoeft rond met een P 3, Papa van 3 puberende dochters, zijn wederhelft heeft een gespecialiZeerde motor in haar high tech achterframe zitten en ikzelf doorklief het alpenlandschap met een Italiaans designmodel. Als je niet snel gaat, moet er buiten mijn wereldbekende gele helm toch ook nog iets zijn voor die duizenden wielerfans aan de kant.

Na de van harte gegunde shoppingstocht aan Nancy (die er dus nooit zal komen), reden wij naar het hotel. Hotel zeg je? Niet echt… onze vrijzinnige Oppenheimer had er niet beter opgevonden om ons in een catechetisch centrum te steken vanboven op een berg, vlak bij een klooster daterend van het anno domino 975. Vriend Olivier, je kan niet in alles uitblinken, kamers boeken moet je aan specialisten overlaten. Volgende maal zal ik zorgen voor uw suite op het 85e verdiep, met zicht op strand en hippe jachten. Uw droomkamer zal voorzien zijn van een carrara marmeren waszaal met bloemetjesbad gevormd door 2 symmetrisch tegen over elkaar staande vijfenveertig graden ruggen, waar je je madame in kunt verwennen.

Mijn bed in dat slotklooster deed terugdenken aan onze roemrijke tocht naar Compostella, waar wij op een nacht bij een gefaillieerde grootgrondbezitter in een vochtig kasteel moesten slapen, tussen de onderbroeken van zijn bedovergrootmoeder, de markiezin du Lavement. Het is treffend, Ensiedeln, het papendorp waar wij logeerden, was het vertrekoord voor de Zwitsers die ook naar Compostella trokken. Toen te voet, nu met een Specialized 12 v.

Het diner, onder “de Linde”, met een heerlijke bergmatrone als bazin, bestond uit een massaal stuk GordonBlue, met goede vette kaas. Kwestie van alle voedingspausen te verketteren.

Zondag 6 juni, D-Day. Nancy huppelde om 5 uur al rond en ging snel met die 80 overgebleven monniken de vespers gaan bidden. Ze sloeg 5 boterhammen achterover. Waar ze het allemaal in haar frêle sportbody steekt, het blijft mij een raadsel.

Aangekomen bij de start, moesten de materiaalmeester en ikzelf nog steeds bekomen van het wakker worden en het kraken van het bed. Bij mij waren het de roeste veren, onder de flinterdunne matras. De ressors zal ze dat zo schoon kunnen zeggen.

Nancy Cancellera stond al in wetsuite ornaat half in de Zurichsee te luisteren naar het startschot. Wij hadden nog niet goed met onze ogen geknipperd of ze was er weer. Mijn zwemfrustratie groeide weerom reusachtig aan, wanneer ik haar bij de eerste tien van het vrouwelijk geweld de wisselzone met haar motorfiets zag verlaten. Hopla, dat was Nancy, de volgende keer dat ik haar zag, verkeerde ik in comateuse toestand bij het ingaan van mijn laatste loopronde. Madame was al gans opgetut en zat al supportersliederen te kwelen. Maar in al haar euforie vergat ze te gaan winkelen. De Visakaart van Olivier zat nochtans in zijn sporttas… ze wist het, maar toch houdt ze zoveel van ons, dat zelf het shoppen een vergankelijk idee voor haar is. Allé Nancy, je was 4 e op zo’n grote hoop madammen en je vergeet geld uit te geven! Ik had het je toch zo graag gegund!

Ondertussen mochten wij de Zurichsee in. Volgens, het Laatste Nieuws, met nog een pak ander midlifegekken. Na het woelige bergwater wachtte ons een adembenemende fietstocht op de biljartbanen van Zwitserland. Het sneeuwt, vriest, regent daar vijfdubbel als bij ons, maar die gasten hun asfalt is effen. Bij ons zouden de autosnelwegen in zo’n omstandigheden terug her schappen worden tot Romeinse heerwegen, wat met de rest.

Beste lezer, je moet weten, ik ben een bergkenner, een col klimmer puur sang. Mijn materiaal-meester is dat niet. Hij beweert dat in Zwitersland de bergen steil zijn. Ik lachte hem vierkant uit. Wat weet een plutoniumbezweerder van bergen en koersen? Bommen en energie dat is je ding. Ik bergen, daarmee zijn wij duidelijk. Ik zweer op het zadel van mijn designvehikel dat in dit chocoladeland de bergen amper met 3 % gemiddeld stijgen. Tot daar de pittige discussie bij onze Matrone van onder de Linde…

De eerste neep die wij op mochten kruipen, noemde de “Witch”. Dat duivelsjonk was gemiddeld 15 % steil en 1250 m lang. Dus Olivier krijgt vanaf nu de titel, connaisseur du montagne.

Als je dat nog niets vond, kregen wij 5 km verder nog een beest te verwerken van 17 %, het kon niet op. De titel van Olivier pas ik dan ook onmiddellijk aan : docteur connaisseur du montagne.

Tot slot was er nog een klimmetje van 8 % gemiddeld naar Gollingen. Dus Professeur-docteur connaisseur du montagne. Maak daar maar eens een visitekaartje van.

Voor de grap deden die Zatte Zwitsers ons dat allemaal 2 keer oprijden. Berghumor noemen ze dat. Ik noem dat eerder weten van de ijle lucht.

Gek waren ze wel, ze liepen daar rond in hun Willem Tellpakjes, met koeiebellen rond de schouders en ze riepen SOEPER SOEPER… SOEP is het jongens niet SOEPER. Dringend aan jullie uitsprak werken.

Op het eind vond Pr.Dr.Ir materiaalmeester vriend Olivier het plezant om mij voorbij te vliegen. Zweven is het juiste woord, want bij de nabeschouwingen op zijn sportrolex ontdekte ik dat hij maar 87.5 km gereden had. Of hij ging zo snel dat zijn wielen van de grond kwamen, of hij heeft de bocht afgesneden en tussen de koeien in het grasland naar beneden geraast. Ik verdenk hem van het eerste.

Ondertussen heb ik u nog niets vertelt over het klimaat. Wel, beste lezer, ook hier verwijs ik naar een hypermodern gadget van mijn materiaalmeester, vriend Olivier. Op zijn horloge is Debooser en Armand Pien zaliger jaloers. Vooraleer het heet wordt, begint dat Breittelingerspul al te rammelen en te stomen om aan te geven dat de gemiddelde temperatuur van onze sportnamiddag 32 graden gaat bedragen, met een maximum van 43. Bij dit laatste hab ik wel wat twijfels… Olivier zal m.i beginnen stomen zijn op een of andere helling, na het aanschouwen van de dochter van de plaatselijke dominee van Gollingen. Ze was voor zien van een wit kruis op haar rode kop.

Goed, de 90 km pedellen zaten erop, tijd voor wat loopwerk. Olivier had altijd al last gehad om een strikje in zijn schoentje te krijgen, dus kon ik hem nog net inhalen in de wisselzone. Wij starten dus samen voor het ultieme nummer. Met al zijn trainingswerk zette hij er een aardige vaart in. Alle functies, parabolen, grafieken, vergelijkingen, integralen werden prompt uit zijn rolex gehaald en met wetenschappelijke toon meegedeeld. Mijn hartslag ging van al dat denkwerk 10 slagen omhoog.

Maar na een km of 5 kwam Olivier tot de ontdekking dat zijn atoomsplitsing net op een haar na was gemist en hij liep zowaar tegen een Zwitserse robuste muur aan. Hij bemestte een paar keer de Alpenweiden met wat restanten van het op de internet geplukte 5 sterrensiroopjes. Hij liep gans het parcours toch knap uit. Karakter behoort nu eenmaal tot het basis overlevingspakket van een volwaardig aspirant Iron Man. Niet slecht voor een Professeur, Docteur, Ingenieur Materiaal Meester!

Je kunt het nooit raden maar die rappe jongens uit Rapperswill hadden in hun dorp een trap van 40 treden. En jawel hoor … 2 keer op de stairway to heaven. Mijn suikergehalte was zo dramatisch gedaald dat ik boven een fatamorgana kreeg. Ik werd opgevangen door 3 knappe Zwitserse maagden die mijn hoofd onmiddellijk met hun ontbloote kaasheuveltjes ondersteunden . Dit gaf zo’n een energiestoot, dat redbull tot wijwater wordt gedegradeerd, zodat ik in één furie de zaak kon uitlopen. Dolgelukkig en aangemoedigd door Mammie (die niet had meegedaan aan de triatlon) en Nancy ( die nog altijd niet had geshopt) strompelde ik over de finishline. Mijn 3e halve triatlon was een feit.

Voila daar stonden wij dan, frisse Nancy, dolgelukkige professor en kapotte Ludo, samen op de foto voor de plaatselijke pers.

Maar toen zag Nancy iets, haar ogen blonken, haar oren spitsten, Olivier zijn portemonnee rammelde, …. Reclame voor CLEARWATER, het wk in Florida... Nancy, laat het u niet verleiden, klaar water… dat geloof je ginder toch zelf niet !



Verslag Pieter Vanhuffel

Tony en Dominique in 70:30 Ostenrijk

Verslag Ironman 70.3 ST Polten Oostenrijk. 30 mei 2010
Tony en Dominique

Op vrijdag 28 mei zijn we vertrokken voor een weekendje Oostenrijk met op het programma de ironman 70.3 van ST Polten.
Petra de vrouw van Tony ging mee als begeleidster.
We hadden een hotel geboekt in Herzogenburg wat op zo’n 10 km van ST polten ligt.
Het was die avond al aardig druk in dat dorpje, de meeste mensen die we tegenkwamen waren triatleten.

De zaterdag na het ontbijt was het tijd om ons te gaan laten registreren, het was een drukke dag
Briefing , bike check-in enz enz , in de namiddag zijn we nog een half uurtje wezen zwemmen , het water was aangenaam lekker ongeveer 19 graden en glas helder.
Die avond op tijd naar bed ,want de wekker ging om half vijf af.

Zondag morgen na het ontbijt vertrokken naar ST Polten ,Petra zette ons aan het fietsenpark rond de klok van 6 uur af, tijd voor de fiets te controleren en drinkbussen te plaatsen , na dat dit gebeurd was zijn we nog even een praatje gaan maken bij Marino Vanhoenacker we hebben hem de hand geschut en hem succes gewenst. Toen was het tijd om naar de zwemstart te gaan .
De PRO groep startte op 07.00 uur , voor Dominique klonk het startschot om 07.15 uur.
Er stonden 366 dames aan de start.
Het zwem parcours bestond uit 2 gedeeltes, 1e deel 900 meter zwemmen in lake Viehofener waar de 1e 500 meter een gevecht was in het water en waar ik moeilijk in m’n ritme kon komen dan een loop passage van 200m naar lake Ratzersdorfer waar de resterende 1 km werd gezwommen
Petra klokte Dominique na 900 meter op een 60 e plaats . na de zwemproef kwam ze als 50e uit het water in een tijd van 35 min. Dan snel de fietszak zoeken , wisselen en klaarmaken voor het tijdritje van 90 km.
Het fietsparcours begon met een vlakke aanloop van ongeveer 25km over de snelweg S33
Daarna kwam het eerste bergje waar zo’n 3 km moest worden geklommen aan een gem stijgings percentage van ongeveer 5,2 %, daarna volgde een stuk vlak van ongeveer 30 km langs de rivier de Donau. Alvorens de beklimming van de Gansbach volgde dit was een zware klim gem stijging 5,3% aan ruim 8 km lang , deze beklimming ging doorwegen maar ik kon toch een redelijk tempo aanhouden dan een afdaling en nog een 3e klim van 2.5 km aan 3,4% en de laatste 10 km licht dalend naar de finish. Fietsen op zich goed meegevallen mede door de steun van de vele toeschouwers op het parcours. Fietstijd 2u55min gem 31km
Dan een redelijke snelle wissel naar het lopen , gelijk een goed tempo kunnen aanhouden op een licht hellend loop parcours , er stonden 2 ronden van 10,5km op het programma.
De finish werd na 1u 51min bereikt , tevreden van m’n tijd , totaaltijd 5u 30min , 5e in ace groep en 104 dame overal.
Zeer tevreden over deze toch wel zware wedstrijd .

Bijna een uur later was het de beurt aan Tony.
We stonden in mijn ace groep met ongeveer 500 deelnemers aan de start
Het zwemmen ging voor mijn doen heel goed wat resulteerde in een zwemtijd van 37 min.
In het water geen kloppen geen geduw en getrek gehad. Dat was bij het verlaten van het water wel anders, een duw gehad uitgegleden op de natte ondergrond en ik voelde een pijnscheut in m’n toch al niet al te sterke kuiten. (ellende dacht ik).
Dan de wissel m’n zak lopen zoeken in de verkeerde rij wat voor wat oponthoud leidde .
Dan op voor het tijdritje.
Na een eerste splittijd na 26 km stond er nog een gem van ruim 38 op de teller, niet slecht en ik kon door de pijn heen trappen, maar toen de bergen zich aandienden veranderde dit, bij het omhoog rijden kon ik geen kracht zetten en was het afzien. Zeker als er totaal ruim 13.5km moet worden geklommen.
Uiteindelijke fietstijd 2u38min gem 34km.
Daarna het lopen wat moeizaam ging, maar uiteindelijk toch de finish behaald in een tijd van 5u38min wat goed was voor een 289ste plaats in mijn groep.

S’avonds nog naar de after party geweest en de slots verdeling
Dominique eindigde met haar 5e plaats 2 plaatsen te ver om een slot voor het wereldkampioenschap in Clearwater Florida te bemachtigen
Wat toch wel jammer was.

Tony & Dominique