De eerste keer is altijd speciaal... door Ilse

De eerste keer…

Zondag 24 mei 2009 – Poldertriathlon Oostkerke

’t Was zover! Vroeg uit de veren; een lekkere boterkoek gehaald bij onze TTK-bakker; buiten op ’t bankske in de zon opgegeten.
Zalig, ontspannen…
Manlief wordt wakker en begint te denken hoe hij mijn koersfiets in Oostkerke wil krijgen; JA, LAP, daar zijn de zenuwen met als gevolg: maag in de knoop; misselijk; alle mogelijke manieren gezocht om mij te ontspannen ( spannende TV-serie helpt!)
(Want straks is het wel zover é; mijn eerste keer…)
De raad van onze trainer opgevolgd en mij nog eens goed laten gaan bij een bord pasta.

Eenmaal in Oostkerke toegekomen, zijn de zenuwen zo goed als verdwenen.
Nummertje halen; lijstje met to-do (van Miet gekregen) bovenhalen; loopschoentjes klaarzetten; fietsje nemen; naar de wisselzone; fietsje stallen; babbeltje slaan met één van de female PRO’s, Anne-Marie Dupont (tips ontvangen, Merci!)
En dan begint het…. AAAHHH waar is die badmuts???? Oef!!
Wetsuit aan en vooruit met de geit naar de startblokken.

Eenmaal in het water gesprongen viel het goed mee. ’t Was maar toen het startschot werd gegeven dat het er op leek dat ik ter plaatse aan het peddelen was om boven water te blijven. Er spookt dan vanalles door je hoofd: waar ben je aan begonnen????
Ja, daar is den trap! Ik ben eruit!! (net niet verzopen); over de mat; snelwandelen in dronken toestand naar je fiets.
M’n vriendin Tine stond al klaar met de fiets in de hand en ik…., ik stond daar nog te prutsen om mijn handschoentjes aan te doen!

De fietsrit was zalig; op ’t gemakske blijkbaar want iedereen stak ons voorbij. Die gasten zijn echte wielerterroristen!!
Na 38.5km houden we het voor bekeken en ruilen we onze fiets in voor de loopschoenen. Nog snel wat High5 (superspul!) and off we go!

Ideaal parcours om te lopen qua zon en schaduw, de kiezelondergrond iets minder, maar dat hebben we er met plezier bijgenomen.
Na anderhalve ronde heb ik Tine noodgedwongen achtergelaten en ben ik op mijn tempo beginnen lopen. Ik kon blijven lopen…. (Is dit te danken aan High5??)

NU, ik ben aangekomen met een totale tijd van 3.15 u. Helemaal alleen, bijna alle supporters (en deelnemers) al naar huis, op een paar na; waaronder Annouschka, die bleef roepen dat ik het kon (zit nu zonder stem).

Bedankt!!
Bedankt aan allen die mij goede raad hebben gegeven!
Bedankt aan al mijn supporters; Frederik, Nousch, Miet (ook op de fiets, Jan L. en Jurgen C) en vele anderen.
En natuurlijk mijne man, die al weken instaat als babysit; volledig uitgeput door het in toom houden van een kleine supporter, Iron Kid.
Hebben we niet gewonnen; hebben we toch vele leute gehad ( en een medaille…)

Ilse Heysse