Ondersteund door mijn trouwste supporters, ega en jonste dochter, versterkt met de aanwezigheid van mijn 75 jarige dad, zag ik het weer helemaal zitten om mijn tijden uit het verleden te verbeteren. Zolang dat kan zit het tussen de oren ook goed.
De voorbereiding verliep vlot. Daags tevoren veiligheidshalve al alles klaargelegd. De weg naar Aarschot is voor een Lindenaar rijden op automatische piloot.
De weken te voren legde ik me vooral toe op zwemmen (tot vier keer per week om 7 u in het bad) en het bestormen van heuveltjes in mijn achtertuin. Er zijn hier verdomd zware stukken. Begin van de week was ik in onweer eerst naar Tessenderlo gefietst (48 km), liep er de Classic (10 km) en fietste nadien terug.
Na een van vertrouwen blakende Karel Pardaens, ondertussen een fijne kameraad, veel succes te hebben toegewenst bij de inschrijving, poogde ik tevergeefs de bus te nemen naar de plas in Rotselaar. Die zoefde voor mijn neus weg en samen met Patrick Vandenberghe, ook al geen onbekende voor mij, snelden wij langs de Demer naar de start. Patrick is een oude krijger, ondertussen 50 lentes jong, met 16 volledige triathlons en ook 2 dubbele (!!!!) op zijn palmeres. In Knokke-Heist is hij ook flink bekend, want hij zit achter het loket van het station, soms in Knokke, soms in Heist. Het was een fijn weerzien.
Eénmaal ter plaatse kwam ik nog veel schoon volk tegen. Stefaan Engels, ook al zo'n felle, met vreselijke ambities de komende maanden, Thierry Beghein, oud lid Mieke en vele anderen. Bernard liep ik tegen het lijf, alsook Katelijne. Jan en Steven waren niet te bekennen en we maakten ons wat zorgen. Zouden ze de start op tijd halen.
Na een korte briefing, die mij ontging, startten de dames 5' eerder. Mijn dochter vertelde me dat er een groot verschil was in de start van de mannen en vrouwen, niet zozeer omdat wij meer geweld gebruiken, maar ook omdat wij talrijker waren, zeker .....
Zoals ik al vreesde leek het zwemmen weer meer dan de vooropgestelde afstand. De in principe 2.050 meter leken meer op 2.500 meter, wat ook door vele anderen wordt bevestigd.
Mijn zwemmen was al bij al goed te noemen, maar ik zou den Frederik niet zijn als ik dacht dat bij de tweede keer aan wal het zwemmen over zou zijn. Die briefing hé ...
Een vriendelijke medewerker ristste mijn wetsuit, die ik ondertussen had opengesnokt, weer snel dicht en ik dook het water weer in zonder mijn bril behoorlijk op te zetten. Weer rechtop en bril behoorlijk op mijn kop. Het was een tegenvaller om er weer tegenaan te gaan, als je denkt dat dat kl.....zwemmen er op zit.Eenmaal in het water volgt dan een strook vlak, maar bochtig werk langs de Demer, mijn trainingstraject. Ik had geen te best gevoel in de benen. Hartslag ging te hard. Het was van bij aanvang bingo, maar goed het parcours leende er zich niet toe om vlakke hartslag aan te houden. Temporiseren en doseren was de boodschap. Daarenboven had ik snel een zware maag, als je begijpt wat ik bedoel. Op dit parcours met ups and downs is het een permanent zoeken naar een mooi evenwicht tussen hoge hartslag en snelle recuperatie zonder je motor op te blazen, zowel bij het fietsen, als het lopen.
Mijn fietstijd was beter dan vorige jaren, maar dat zal meer aan mijn Basso dan aan mijn benen gelegen zijn. Ondertussen werd het heet, maar in Aarschot is het altjd heet. Bij het lopen een serieuse handicap. Het is gewoon hel : bij het lopen was ik lang blij dat ik de helling naar Orleanstoren (volgens ingewijden meer dan 20 % stijgingspercentage) bij de derde ronde al "stappend" kon overbruggen. Nadien volgt dan een lange helling naar de binnenstad, waar je wat kan recupereren.
Toen ik mijn eindtijd zag was ik weer erg tevreden, beter dan vorig jaar en dus zalig als je zo oud wordt. Ondertussen druppelden één na één de TTKH-ers binnen : Katelijne, blij als een ei met de banaan als trofee die ik haar voorhield. Of gewoon een voldaan gevoel na zo'n zware wedstrijd, waar ze wat moeilijk naartoe leefde. Bernard, mijn Ironman-gabber voor volgend jaar in Klagenfurt, volgde een beetje uitgeblust nu hij een zwaar seizoen kent. Jan had de start gemist maar kwam moe en voldaan over de meet.
We dronken nog samen een glas en lachtten nog wat af. Enkel Steven lachtte groen en verdween ijlings. Hij was de pechvogel van de dag. Ik wacht nog tot het moment dat ik hem wat beter leer kennen. In Eupen .......
Op naar Eupen, waar weer verschillende teamgenoten zullen opduiken. We gaan er weer een ferme pets op geven en er een (h)eerlijke wedstrijd van maken. Eén tegen allen. De laaste fase van het jaar wordt dan ingezet. Monaco wenkt. Fietsen, daar moet ik vooral aan werken. Ik hoop op lekker weer. Zwemmen verder flink onderhouden, lopen = overleven en me goed (laten) verzorgen ......
Geschreven door Frederik Vandermersch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten