Aix-en-Provence : een oranje openbaring met een veelbelovend slot.
Het is een ware eer om mijn laatste sportexploot anno 2011 te mogen delen met ware vrienden en specialisten van het genre. Graag stel ik ze even aan u voor :
Tony Flying Seen : Een rasechte Bourgondische Zeeuw. Monumentaal gegoten op zijn S-works triatlonmachine, met gladgeschoren billen waarbij alle knappe vrouwen onmiddellijk” het-uit-het-gordijn- vallen” als natuurlijk habitat ervaren.
Nancy Tunderbird Obreno : Een sportdiva die dolfijnachtige trekken vertoont, gecombineerd met een vleugje aerodynamisch fietstalent en een Bekele- achtig zweefmoment demonstreert in een voor haar infantiele afstand van 21 km lopen.
Olivier Kan WEL Mee, Maes : Een aangespoelde Brusselaar, theoretisch subliem in triatlon onderlegd, een ware vriend die zijn talenten geweldig kan relativeren. Het zal ook nodig blijken.
Ziedaar, waarde toehoorder, met dit trio deel ik voor een 4 tal dagen het pad in het voor elke Hollander en Belg aardse paradijs: de Provence. Streek waar Hollandse oren in het rond vliegen, Pastis door de sloten raast en de wijn uit de kranen vloeit. Hoe moet men daar in godsnaam een moordachtig sportevenement als Triatlon tot een goed einde brengen?
We gaan resoluut voor de onmogelijke combinatie, sporten in aanbidding van de al aanwezige Onze- Lieve- Heer Bachuss.
Onze eerste avond, brengen wij door in een oud- Romeins toeverlaat, Orange (= oranje). Als kenner van de streek, heb ik voor deze tussenstop gekozen. Wij hebben namelijk een Nederlander bij ons en een te bruusk kleurverschil, zou hem tot heel rare gedragsstoornissen kunnen brengen.
Een Franse nicht serveert ons een fabuleuze maaltijd, volledig naar de dieetnormen van een triatlon atleet. Foie gras zorgt voor de fond tijdens de prestatie. Tijdens het consumeren van de Cuisse de Grenouille, overgoten met een schitterende Provençaalse saus, voelen wij onmiddellijk de relativiteit van het zwemmoment bij triatlon. Gewoonlijk trekken ze de kikkers hun poten uit en worden deze schepels teruggegooid, waarom zou je dan ooit een beenslag doen in het water.
Dit geurpalet aan sportvoeding wordt overgoten met liters majestueuze Bandol, de plaatselijke première cru classé… het kan niet meer op. Triatlon is een festijn, wie nu niet meer overtuigd is, leeft op planeet Mars of omstreken. Beste lezer, schrijf u nu in bij onze vereniging, sport en horeca, de bonzen des vaderlands zullen uw zegenen.
Om naar Aix te rijden, kun je via de Luberon, met haar legendarisch dorpje Roussillion, een natuurkundig hoogtepunt bereiken. Er zijn maar vier plaatsen op de wereld waar de rotsen oranje kleuren en dit is er een van. Opnieuw slaakte Tony een zucht van verlichting; oef ik hoef vandaag mijn geliefkoosd oranje niet te missen. Vanuit het restaurant café waar ooit de Urbanus van Frankrijk, Fernandelle, zijn paard loste, vertrekken wij definitief naar het strijdtoneel.
Halverwege de route des chateaux (= kastelen voor onze noorderburen) springt Nancy uit de auto… “Oei”: zei ik tegen mijn Sabinietje, “daar heb je het”. Eens ze in straal van 30 km van een trialtonspel komt, beginnen haar hormonen raar te doen. “Pieter, de start van het zwemmen is vlak bij, we moeten gaan trainen”, weergalmt Nancy haar stem tussen de kloven van de Luberon. Met een lever van een overvoedde gans, en een hoofd vol met Bandol in een meer gaan ploeteren… neen, laat dit maar aan de echte kenners.
‘s Anderendaags schepen wij de materialen in en leveren alles op de juiste bestemmingen af. Tijd voor een parcoursverkenning. Mijn medecombatanten doen dit redelijk letterlijk en rijden 82 keer rond Mont St-Victoire met alle electronische snuifjes om de hoogte, diepte en andere determinaties te verrichten. Die moeite is al voor niets, als je het plaatselijk museum van Cézanne gaat bekijken en je draait 1 keer met je hoofd, heb je een perfecte parcours verkenning in beeld. Die Franse autist heeft evenveel keren die molshoop geschilderd, waarom zo’n moeite doen om dat nog eens te gaan verkennen.
Je zal het nooit geloven, waarde lezer, maar ’ s morgens vroeg horen wij het haast onmogelijke. Tony plaatst om 3u36 een bericht op zijn fansite van het smoelenboek… het regent! De fans, wereldwijd, ontwaken op het gepiep van hun twitter. Parlementen komen in het Oostelijk halfrond samen, dat kan toch niet waar zijn, het regent in de Provence! Paniek draalt rondom de globe… wat moeten wij hiermee. Wij hebben geen regenvestje mee!
Gelukkig is Bachuss ons welgezind en verjaagt hij tijdig het overtollige waterbalast en zorgt hij voor een koele, aangename en zuurstofrijk lavendelveld aan luchtaroma’s. Nancy zuigt haar 7.4 liter turbo longkast vol en prevelt : dit wordt MIJN dag.
Na de traditionele chaos trekken wij samen met 1200 gekken de eerst Triatlon van Aix-en-Provence op gang.
De Franse pers en televisie is euforisch. Na de tour hebben ze weer iets om fier over te zijn. Dus worden onmiddellijk de grote middelen ingezet. 12 televisieploegen brengen live verslag uit van dit evenement. Een grijs krullende franse journalist was nu al aan het kikken op een nieuwe Bernard Hinault of Yannick Noah.
Het fietsparcours is na 2 kleine heuveltjes poepsimpel hadden mijn parcoursverkenners verteld. Tot je goed bezig bent uiteraard. Ik zie die Cézanne nog zo voor mij die steile bergen op klauteren met zijn ezel en borstel. Geen twee maar vier ware cols krijg ik onder de wielen. Een parcoursverkenning lijkt mij dus toch wel iets interessant…
Het loopparcours situeert zich langs de grote monumenten en luchtige parken van Aix. Onze enige, maar zeer trouwe supporter Sabine heeft zich zeer strategisch aan een rontonde opgesteld. Ze kan iedereen nu wel 5 x zien… als ze je herkent natuurlijk en de tel niet kwijt geraakt. Terwijl Olivier en Ik nog aan de derde tour moesten beginnen, liepen Tony en Nancy bijna hand in hand dartel de finish over.
De speaker roept Nancy uit als 3e bij de welgestelde edele dames. Een podiumplaats. Sarkozy, de moderne Napoleon, wordt onmiddellijk uit het Elyseé geroepen om slot en prijsverdeling te leiden. Dat wordt dus een gegarandeerd een bonte avond.
Nu zal u zich afvragen, waar die 2 achterblijvers uithangen. Beste lezer, een waar groots moment in werelds sportgeschiedenis is zich aan het voltrekken. CCN en BBC onderbreken alle nieuwsberichten. Kadafi, de Eurocrisis en het ontwaken van Paris Hilton, verdwijnen als randinformatie op hun schermen. Gelauterde sporticonen worden naar de studio’s gesleept. Lance Armstrong, Michäel Johnson en biljarter Raymond Keulemans worden gesminkt… de 21 ste eeuw is nog maar net gestart en een historisch moment dient zich aan. Lance, Michaël en Raymond kruipen op het puntje van hun stoel… het kan niet waar zijn. Op 200 m van de streep, na een heroïsche strijd van 6 uur komen de 2 kemphanen zij aan zij de laatste bocht uit… Maes en Van Huffel gaan er voor spurten ! Wetenschappelijke experimenten in het ISS worden stilgelegd en de Winne kijkt toe vanuit het raampje, eerst even hoffelijk zwaaien naar onze Fluppe, en dan volle concentratie!
Het publiek komt in vervoering, zwakkelingen worden vertrappeld, dranghekkens houden maar net stand, een enorm gejoel stijgt uit Aix op. Lance, Michaël en Raymond staan recht op hun studiostoelen, headsets worden uit de oren getrokken… nog 100 meter en nog steeds zij en zij. Geen van beiden geeft een krimp of kramp, het derde rondebandje wordt uit de handen van Claudia Shiffer getrokken, de triomf ligt voor het grijpen… maar voor wie?!
De speaker is totaal over zijn toeren en schreeuwt de sportvedetten verder, de Winne overwint zowaar de zwaartekracht… nog 50 meter… de rode loper op. En dan jawel… ik trek me los, ik voel mij één met de natuur, ik duizel, ik spurt met een gigantische foulée van 50 cm als eerste over de finish : mijn vriend en medestrijder valt letterlijk in mijn armen ! Het pleit is beslecht… de Winne zweeft weer. Lance, Michaël en Raymond becommentariëren gretig dit onvergetelijke sportevenement, het publiek ontwaakt uit haar extatisch orgie.
Nu even de naakte cijfers voor de kenners. De 200 m spurt duurde ongeveer 1,30 minuut, de snelheid van de winnaar was volgens nauwkeurige GPS gegevens, 8.4 km/u, die van Olivier 8.35 km/u. Ik sta op de 759 plaats en Maes de 760. Van geschiedenis gesproken.
In de gigantische aula van de universiteit van Aix, nemen de kandidaten plaats. Hier zitten de echte kampers. Het ware competitievlees, de bakken adrinaline voel je door hun aderen stromen.
Plots trompetgeschal, daar is hij, het klein Frans keizerlijk gedrochte , Sarkozy genaamd, betreedt de arena. Hermelijnen sjerp rond de schouders, met briljanten bezette kroon op het peperduur gekapt kapsel, scepter in de linkerhand, de slots voor het wereldkampioenschap triatlon van Las Vegas 2012 gedrukt op oudschapenvelperkament in de rechtervuist. Nancy begeeft het bijna onder dit plechtig tafereel.
Voor de dames +45, mijne dames en heren, (ik vertaal even keurig uit het Frans voor Tony), heb ik vandaag 2 slots voor 3 plaatsen. Parels angstzweet gutsen uit de blonde lokken van onze heldin. Het kan toch weer geen waar zijn?
Voor de eerste plaats, Mevr. Jeanne. Trompetgeschal alom, gevolgd door een geweldige kreet en een spontane koorzang van het Franse hymne. Daar gaat dus de eerste slot. Nog één voor twee deelnemers… zou Nancy erbij zij? Voor de tweede plaats. Marie-Antoinette… muisstil in de zaal. Ik herhaal Marie-Antoinette… weer geen lawaai. Derde en laatste maal Marie-Antoinette, brult de keizerlijke hoogheid! Niets, niemand, oorverdovende stilte… weet die Sarkozy dan niet dat een paar honderd jaar geleden dat mens hoofd op de kapblok is beland. Hoe kan ze dan OUI roepen voor een slot… dus dames en heren het is zover : onze Nancy stormt naar voor, duwt Bruni in de coulissen, omarmt de Keizer en sleurt haar slot uit zijn hand ! LAS VEGAS, here I come.
Onder de zwoele Marseillaise nacht, met het schitterend uitzicht op de Vieux Port, staart vanuit een sterrenetablissement Nancy arm in arm met Olivier richting het Wilde Westen. Daar, schat, ga ik los op het podium staan, onthou mijn woorden !
Verslag Pieter Van Huffel
maandag 3 oktober 2011
maandag 19 september 2011
Dick Crispyn in Race around Ireland
Race around Ireland was de laatste wedstrijd van dit seizoen, dus nog 1 keer opladen om een mooi einde te kunnen maken aan dit seizoen en zo met extra motivatie en volle goesting deze winter te trainen om dan volgend jaar de kers op de taart te zetten in Amerika waar ik deelneem aan het officieuze WK. Race around Ireland is echter niet van de poes, de organisatie roept het ook uit als zwaarste fietswedstrijd in Europa, maar ook andere organisaties zeggen hetzelfde van hun wedstrijd, zo gingen we toch met zekere zelfzekerheid naar Ierland.
Ik ging echter niet alleen maar met mijn gloednieuwe crew bestaande uit crewchief Jacques Vermeulen, Dennis Bonte, Roger Callebout, Alain Schroeven en Peter Eeckeman. 5 man lijkt veel om te begeleiden maar later bleek dat dit zelfs zeker nog moet aangevuld worden met 2 à 3 personen om een kans te maken om Amerika tot een goed einde te brengen. Rijden met de camper, de volgwagen, shopping, koken, massage, co-piloteren, fietsonderhoud, internetupdating, etc. behoorden tot hun taken in dit circus dat 24 uur per dag doorgaat voor zowat 6 dagen lang.
Op vrijdagochtend reden Jacques en Dennis met de sponsorwagen en alle materiaal en fietsen via Calais, door de chunnel naar Folkestone om vanaf daar 600km door Groot Brittannië te rijden om uiteindelijk in Holyhead de ferry te nemen naar Dublin. Ikzelf, Roger, Alain en Peter vlogen een dagje later met Ryanair. Bij aankomst konden we onmiddellijk naar de startplaats Navan op zo’n 60km van Dublin, daar stond ons papierwerk, auto- en fietskontrole en een briefing te wachten. Op zondag dan de grote start vanaf 17h00, ikzelf startte deze wacko race om 17h45. 2172km, 23000 hoogtemeters en een tijdslimiet van 132 uur stonden ons te wachten.
Na een handdruk van de burgemeester en een interview aan de start konden we aan de slag, na 5km echter waren wij reeds verloren gereden en verloren zo reeds 20 minuten, dus dat beloofde voor de overige 2167km. Het weer was trouwens niet zo super en de weersvoorspellingen waren nog erger dan wat we als worst case scenario hadden voorzien. Er stond ons vanaf de zondagnacht orkaan Katia te wachten met windsnelheden tot meer dan 130km per uur en regenbuien die schering en inslag waren, maar de race ging verder. De eerste nacht reden we hoofdzakelijk door Noord Ierland, eerst Belfast voorbij en dan naar Londonderry waar de organisatie ons stond op te wachten. Een 700 meter lange brug mochten we niet over fietsen door de hevige rukwinden. De fiets dus op de auto en lekker ingestapt in de auto om zo veilig aan de overkant te geraken. Vervolgens naar het meest noordelijke punt van het eiland, Malin Head, om vanaf daar via de westkust naar het zuiden af te zakken. Onderweg weinig vlakke stukken, een ongelooflijk slechte staat van de wegen. Een korrelige ondergrond ging ons trouwens de hele weg parten spelen, op dergelijke wegen kan je helemaal geen snelheid opbouwen, tijdens afdalingen bleef je snelheid gewoon constant of ging je zelfs trager rijden.
De hellingen waren steil tot heel steil. Op zowat een 12-tal plaatsen was het echt harken op de kleinste vernelling om de maxima van 20 tot zelfs 25, 27, 28 en 30% te overwinnen. De ergste was 25% maar dan 1km lang en dit samen met de hevige windsnelheden een echt spektakel. Van de crew hoorde ik ook steeds “dit is niet te doen” en “steiler dan dit heb ik nog nooit gezien”. Op sommige stukken ging het voorwiel gewoon van de grond en moest ik op het puntje van het zadel gaan zitten om rechtop te blijven. In feite is de ganse route een aaneenrijging van de zwaarste beklimmingen en de slechtste wegen. Mocht dit nog niet genoeg zijn kan ik er aan toevoegen dat de vele regenbuien en temperaturen ’s nachts van 4°C het ook niet makkelijker maakten. Het nachtrijden was ook aan de orde tussen 20h30 en 07h30 en dan uiteindelijk ook het slaaptekort dat ging doorwegen (in 139 uur koers heb ik slechts 11 uur geslapen). De nachttemperaturen van slechts 4 graden gaven onderkoeling tot gevolg, crew moest mij opwarmen door het wrijven met een handdoek op mijn rug om dan een half uurtje later terug de nacht in te trekken in kletsnatte omstandigheden. Opgave is echter nooit een optie geweest, dit doordat ik steeds meer en meer terrein won op mijn concurrenten die op de derde en vierde plaats reden. De tijdslimiet werd twee keer opgetrokken, een eerste maal met 12 uur door orkaan Katia en een tweede maal met 6 uur door uitlopers van orkaan Lee die ook eventjes de orde kwam verstoren.
Het einde kennen sommigen onder jullie wel al, ik werd tweede in een eindtijd van 139h21. Voor mij een heel mooie prestatie in deze World Cup Event , vooral omdat wij slechts ervaring kwamen opdoen en de nieuwe crew kwamen testen in functie van Race across America in juni 2012.
Als laatste nog een heel grote DANK U WEL aan alle crewleden, zonder hen zou dit niet gelukt zijn. Ook alle sponsors zijn onontbeerlijk om dit tot een goed einde te brengen, dus ook aan hen allen een DANK U WEL.
donderdag 15 september 2011
Verlag 70:3 IM Ireland door Pieter
IRELAND, een ECHTE IRON-MAN.
Connemara, West-Ierland, een ware woestenij aan het eindpunt van Europa. Je ademt er nog de krijgerlucht van de oude Kelten in. Een volkje waar de Romeinen destijds serieus voor in hun broek deden en de overtocht dus maar braafjes overlieten aan Engelse parvenues die met lelijke trukken die barbaren onder de knoet hebben gehouden.
Ik moet u dus niet uitleggen dat er aan deze Triatlon weinig Engelsen deelnamen, ze hadden er een numerus clausus opgezet, 10 protestanten werden toegelaten, de andere werden onmiddellijk terug in zee gejaagd.
Op sportgebied zitten deze Ierse Kelten nog steeds in het dolmentijdperk. Voetbal is de sport voor de zwakst fysisch begaafden. Ballet op gras regelrecht afgekeken van een deel Engelse nichten. De moeite dus niet waard om er woorden aan vuil te maken.
Als je al wat sterker te been was, mocht je meedoen aan het Rugby. Dat lijkt er al wat beter op, maar het is nog niet je dat; teveel spelregels en je tegenstrever mag niet bloeden, dus maar een trapje hoger: het Gaelic Football. Haha, hier mag je tenminste je vuisten gebruiken en niet zoals die salonboksers,- met handschoenen-, neen hoor met de BLOTE vuist.
Maar beste sportkenner, het summum van sport voor een Ierse ruige Kelt, is Hurling. Op het verre continent staan ze dat nooit niet toe. Ze schaffen hier al het stierenvechten af, dus moet er al lang niet meer over Hurling gesproken worden. Hurling is voor de echte vechterselite, de noeste krijgers. U krijgt een soort hockey stick, een lederen bal, een rugbyplein en 12 tegenstrevers… u mag 2 x 35 minuten er lustig met de stok op loszwaaien en wie uiteindelijk met de meeste overschiet en als het kan ook nog zoveel mogelijk keren die lederen bal met een reuze zwaai tussen die rugbypalen geschoten heeft, is gewonnen. Voor de rest, feel free en sla er gerust op los. Het Ierse Gaia, van Michael Vanderwood, heeft na een tussenkomst in het parlement er toch voor gezorgd dat ze sinds vorig jaar een helm moeten dragen. Het kostte Vanderwood na een avondje stappen in Dublin, enkele tanden. De bommen houden ze voor zijn volgende tussenkomst. Familie Vanderwood, weze dus gewaarschuwd, hou u alleen bezig met stieren en koeien in Anderlecht.
Dus genoeg sportgeschiedenis ten berde gebracht, deze rare kwasten organiseren nu hun eerste Iron Man 70.3. Je kan al raden dat dit dus niet voor mietjes ging zijn. Gedaan met die Zuiderse toestanden: in een plasje stilstaand water dobberen van 22 graden, om daarna besmeurd met wat zonnecrême een toeristisch fietstochtje te maken, en tenslotte van spons tot spons te lopen … neen, niets van dit alles.
Een woeste Atlantische Oceaan van 13 graden, een heuvelachtig parcours met een stormwindje overgoten met emmers water, om tenslotte in een ijzige wind langs de kustlijnt e lopen. “That’s an Iron Man”, schreeuwde een rost behaarde woesteling bij de briefing. Onmiddellijk werden de knotsen en menhirs de lucht in gegooid en trakteerde de familie Guiness op een wild bachanaal.
Tot laat in de nacht galmde het feestgedruis door, enkel barden zongen aangebrande liederen, de dames schopten de kruiken van tafel en begonnen onmiddellijk met opgeheven rokken aan een Irisch tapdans. Was mij dat een geseling om dit magnifiek strijdtoneel te verlaten en toch maar bewust te denken aan wat komen zal. Ik had trouwens de UNIEKE kans om eerste Belg te worden. Dus ik moest mij serieus soigneren.
De dag des oordeels is aangebroken. Inderdaad, woeste zee… zo wild dat ze een helicoper van stal gehaald hadden om boven het parcours te hangen om de drenkelingen uit het water te hijzen. Massa’s bootjes en surfplanken waar wij tussen moesten zwemmen om het parcours in de kolkende golven terug te vinden, en wat zag ik… het kan toch niet waar zijn, die mannen op die planken hadden van die hurlingstokken in hun handen. Elke keer als je te dicht bijkwam kreeg je dus een vriendelijk Iers tikje om zo de rechte baan te houden. Eens uit het water erkende mijn vrouw mij bijna niet meer, ik was bont en blauw gemept.
De fiets dan maar op. Eerst even het record der langste wissel gebroken, het is koud, het giet en het is windkracht 6. “Dus veel laagjes klederen aandoen”, dacht i k zo. Die Ieren bekeken mij heel vreemd: Its a lovely day, a little rain en not to much wind… gek zijn die Kelten, los in hun tripak de Connemara in, het was potverdorie met moeite 11 graden.
Met momenten dacht ik dat ik in de Lacs van Connemara aan het rijden was. De banen en de meren, het was zowat het zelfde… één natte boel. Maar ja, ik moest door, want ik kon de eerste Belg worden!
Terug in Galway aangekomen, bijna verkleed als een spons, konden wij aan het loopnummer beginnen. Mijn trouwe supporters stonden aan de uitgang van de wisselzone met vlag en wimpel mij toe te juichen. “ Je ligt ver voor op de tweede Belg, dus komaan, alles geven en de eerste titel is binnen”! Ik vlieg er dus stevig in, op elke hoek van het parcours stonden rockbandjes U 2 na te apen. Het is eens wat anders dan een deel volk uit de brousse die op hun trommels bonken.
Bij de tweede toer, waren mijn supporters niet meer op post. Ik dacht:,” lap die zijn ontvoerd, of nog erger als Engelsen aanzien”… maar gelukkig, in de derde toer stonden ze er terug. Ze hadden niet door dat het parcours eigenlijk 50 m van de wisselzonde lag. Neem dus nooit je vrouw en schoonmoeder alleen mee, zorg ook voor een gids, of ze worden nog als vermist opgegeven bij het consulaat.
Ik was dus volledig mijn kluts kwijt en wist niet meer of al die andere Belgen mij nu al voorbij hadden gestoken of niet. Wanhopig liep ik dan ook over het groene tapijt, richting finishlijn!
Opdracht volbracht, en nu bang afwachten of mijn eerste titel een feit is. En jawel, de behaarde roste speaker buldert mijn naam door. PETER O’ VAN HUFFEL, THE FIRST EN ONLY BELGIUM ATLETE. Het was mij dus gelukt ! Ik heb mijn eerste triatlon titel.
PIETER Van Huffel
Connemara, West-Ierland, een ware woestenij aan het eindpunt van Europa. Je ademt er nog de krijgerlucht van de oude Kelten in. Een volkje waar de Romeinen destijds serieus voor in hun broek deden en de overtocht dus maar braafjes overlieten aan Engelse parvenues die met lelijke trukken die barbaren onder de knoet hebben gehouden.
Ik moet u dus niet uitleggen dat er aan deze Triatlon weinig Engelsen deelnamen, ze hadden er een numerus clausus opgezet, 10 protestanten werden toegelaten, de andere werden onmiddellijk terug in zee gejaagd.
Op sportgebied zitten deze Ierse Kelten nog steeds in het dolmentijdperk. Voetbal is de sport voor de zwakst fysisch begaafden. Ballet op gras regelrecht afgekeken van een deel Engelse nichten. De moeite dus niet waard om er woorden aan vuil te maken.
Als je al wat sterker te been was, mocht je meedoen aan het Rugby. Dat lijkt er al wat beter op, maar het is nog niet je dat; teveel spelregels en je tegenstrever mag niet bloeden, dus maar een trapje hoger: het Gaelic Football. Haha, hier mag je tenminste je vuisten gebruiken en niet zoals die salonboksers,- met handschoenen-, neen hoor met de BLOTE vuist.
Maar beste sportkenner, het summum van sport voor een Ierse ruige Kelt, is Hurling. Op het verre continent staan ze dat nooit niet toe. Ze schaffen hier al het stierenvechten af, dus moet er al lang niet meer over Hurling gesproken worden. Hurling is voor de echte vechterselite, de noeste krijgers. U krijgt een soort hockey stick, een lederen bal, een rugbyplein en 12 tegenstrevers… u mag 2 x 35 minuten er lustig met de stok op loszwaaien en wie uiteindelijk met de meeste overschiet en als het kan ook nog zoveel mogelijk keren die lederen bal met een reuze zwaai tussen die rugbypalen geschoten heeft, is gewonnen. Voor de rest, feel free en sla er gerust op los. Het Ierse Gaia, van Michael Vanderwood, heeft na een tussenkomst in het parlement er toch voor gezorgd dat ze sinds vorig jaar een helm moeten dragen. Het kostte Vanderwood na een avondje stappen in Dublin, enkele tanden. De bommen houden ze voor zijn volgende tussenkomst. Familie Vanderwood, weze dus gewaarschuwd, hou u alleen bezig met stieren en koeien in Anderlecht.
Dus genoeg sportgeschiedenis ten berde gebracht, deze rare kwasten organiseren nu hun eerste Iron Man 70.3. Je kan al raden dat dit dus niet voor mietjes ging zijn. Gedaan met die Zuiderse toestanden: in een plasje stilstaand water dobberen van 22 graden, om daarna besmeurd met wat zonnecrême een toeristisch fietstochtje te maken, en tenslotte van spons tot spons te lopen … neen, niets van dit alles.
Een woeste Atlantische Oceaan van 13 graden, een heuvelachtig parcours met een stormwindje overgoten met emmers water, om tenslotte in een ijzige wind langs de kustlijnt e lopen. “That’s an Iron Man”, schreeuwde een rost behaarde woesteling bij de briefing. Onmiddellijk werden de knotsen en menhirs de lucht in gegooid en trakteerde de familie Guiness op een wild bachanaal.
Tot laat in de nacht galmde het feestgedruis door, enkel barden zongen aangebrande liederen, de dames schopten de kruiken van tafel en begonnen onmiddellijk met opgeheven rokken aan een Irisch tapdans. Was mij dat een geseling om dit magnifiek strijdtoneel te verlaten en toch maar bewust te denken aan wat komen zal. Ik had trouwens de UNIEKE kans om eerste Belg te worden. Dus ik moest mij serieus soigneren.
De dag des oordeels is aangebroken. Inderdaad, woeste zee… zo wild dat ze een helicoper van stal gehaald hadden om boven het parcours te hangen om de drenkelingen uit het water te hijzen. Massa’s bootjes en surfplanken waar wij tussen moesten zwemmen om het parcours in de kolkende golven terug te vinden, en wat zag ik… het kan toch niet waar zijn, die mannen op die planken hadden van die hurlingstokken in hun handen. Elke keer als je te dicht bijkwam kreeg je dus een vriendelijk Iers tikje om zo de rechte baan te houden. Eens uit het water erkende mijn vrouw mij bijna niet meer, ik was bont en blauw gemept.
De fiets dan maar op. Eerst even het record der langste wissel gebroken, het is koud, het giet en het is windkracht 6. “Dus veel laagjes klederen aandoen”, dacht i k zo. Die Ieren bekeken mij heel vreemd: Its a lovely day, a little rain en not to much wind… gek zijn die Kelten, los in hun tripak de Connemara in, het was potverdorie met moeite 11 graden.
Met momenten dacht ik dat ik in de Lacs van Connemara aan het rijden was. De banen en de meren, het was zowat het zelfde… één natte boel. Maar ja, ik moest door, want ik kon de eerste Belg worden!
Terug in Galway aangekomen, bijna verkleed als een spons, konden wij aan het loopnummer beginnen. Mijn trouwe supporters stonden aan de uitgang van de wisselzone met vlag en wimpel mij toe te juichen. “ Je ligt ver voor op de tweede Belg, dus komaan, alles geven en de eerste titel is binnen”! Ik vlieg er dus stevig in, op elke hoek van het parcours stonden rockbandjes U 2 na te apen. Het is eens wat anders dan een deel volk uit de brousse die op hun trommels bonken.
Bij de tweede toer, waren mijn supporters niet meer op post. Ik dacht:,” lap die zijn ontvoerd, of nog erger als Engelsen aanzien”… maar gelukkig, in de derde toer stonden ze er terug. Ze hadden niet door dat het parcours eigenlijk 50 m van de wisselzonde lag. Neem dus nooit je vrouw en schoonmoeder alleen mee, zorg ook voor een gids, of ze worden nog als vermist opgegeven bij het consulaat.
Ik was dus volledig mijn kluts kwijt en wist niet meer of al die andere Belgen mij nu al voorbij hadden gestoken of niet. Wanhopig liep ik dan ook over het groene tapijt, richting finishlijn!
Opdracht volbracht, en nu bang afwachten of mijn eerste titel een feit is. En jawel, de behaarde roste speaker buldert mijn naam door. PETER O’ VAN HUFFEL, THE FIRST EN ONLY BELGIUM ATLETE. Het was mij dus gelukt ! Ik heb mijn eerste triatlon titel.
PIETER Van Huffel
maandag 25 juli 2011
verslag IM 70:3 Antwerp door Luc Vanmaele
VERSLAGJE IRONMAN 70.3 ANTWERP 24/7/2011
5 TTK-ers stonden aan de start van deze halve ironman, ondertussen een klassieker in het circuit, Dominique Maes, Martine Aerts, Fré Boussy, Tony Seen en Luc Vanmaele. Allemaal ex-Klagenfurters die zich na een korte rustperiode weer sterk genoeg voelden om wat wedstrijdritme op te doen. Jan Lefevere en Tania Boussy moesten met spijt afzeggen wegens blessureleed.
De wedstrijd werd helaas overschaduwd door een tragisch ongeval : een 26 jarige student geneeskunde kwam in de afdaling van de Waaslandtunnel ten val (raakte stoeprand bij het nemen van zijn drinkbus) en overleed ter plekke aan een ernstig hoofdletsel. Harder kan het noodlot niet toeslaan, niet alleen profwielrenners maar ook wij staan bloot aan vele gevaren en moeten het kopje er bij houden…
De zwemstart in het Galgenweel gebeurde in 6 waves en verliep zonder problemen, de weergoden bleven ons de hele dag gunstig gezind en dit ondanks sombere voorspellingen van forse regen. Alleen de wind blies ongenadig hard en tijdens het fietsen hebben we het geweten : op het eerder saaie fietsparcours in de haven tussen troosteloze fabrieksgebouwen was het echt beuken tegen de wind afgewisseld met zijwaartse rukwinden en (veel te korte) momenten van forse rugwind. Krachtpatsers komen op dit bikjartvlakke parcours het meest tot hun recht.
Het lopen langs de kaden en in de historische binnenstad van Antwerpen is dan weer wel iets unieks met veel enthousiast publiek langs de weg. Ieder van ons voelde de beentjes al wat vermoeid van het harde fietslabeur maar slaagde er in redelijke en gelijkmatige looptijden neer te zetten. Na 3 rondjes sightseeing werden we aan de aankomst persoonlijk door Marc Herremans beloond met een medaille en handdruk.
Eerste TTK-er werd onbedreigd Fré Boussy die na Klagenfurt terug zijn snelle benen heeft gevonden en zich zonder twijfel klaarstoomt om in de zwintriatlon iedereen weg te blazen. Tony Seen bevestigde zijn reputatie van fietsbeul met een gezien de omstandigheden schitterende tijd en hield behoorlijk stand in het lopen en had zo in de totaaltijd 22 sec voor op Luc V. Spijtig dat we niet in dezelfde wave zaten want anders had er een pittig eindspurtje ingezeten!
Onze dames zorgden andermaal voor knalprestaties : Dominique Maas werd net als vorig jaar tweede in age group F45-49 en dat ondanks wat minder fit gevoel de dagen voor de wedstrijd. Martine Aerts zorgde eveneens voor een podiumplaats door onbedreigd in haar categorie F50-54 de eerste plaats weg te kapen en dit met ruime voorsprong.
Als beloning voor dit alles trokken we ‘naar het schoon verdiep’ dit is de stadhuiszaal voor de uitreiking van de Las Vegas – slots (officieuze WK half ironman) en voor een glaasje champagne op kosten van de Patrick (Janssens). Tot grote vreugde van Dominique en Tony kwamen beiden in aanmerking voor een slot dank zij een gunstige roll down. Voor Dominique dus na Clearwater het tweede jaar op rij l Proficiat aan allen. Martine heeft nog geprobeerd haar tweede ticket voor Las Vegas in te ruilen voor eentje voor Hawaii maar dat pakte niet…. Luc bleef ditmaal buiten de prijzen (het kan niet altijd kermis zijn) en zal zich in Las Vegas zonder morren opofferen om valiezen te dragen, schoenen en fietsen te kuisen, massages te verrichten, kontrakten onderhandelen enz…
Dus 3 TTK-ers in Las Vegas op het WK!!! We kunnen bijna een charter bestellen, nog iemand zin mee te gaan?
De wedstrijd werd net als vorig jaar gewonnen door Bart Arnouts en Sofie Goos maar dat weten we maar van horen zeggen want lang voor ons gestart en aangekomen…
Fré Boussy 4u45’26 159 28 S2H swim 29’02 bike 2u33’09 run 1u38’16
Tony Seen 5u01’22 315 39V1H 34’51 2u31 1u50’31
Luc V 5u01’44 319 9 V3H 32’32 2u44’23 1u39’53
Martine 5u22’34 569 1V3F 35’11 2u52’21 1u48’45
Dominique 5u34’16 697 2V2F 31’53 2u57’33 1u56’21
Luc V.
5 TTK-ers stonden aan de start van deze halve ironman, ondertussen een klassieker in het circuit, Dominique Maes, Martine Aerts, Fré Boussy, Tony Seen en Luc Vanmaele. Allemaal ex-Klagenfurters die zich na een korte rustperiode weer sterk genoeg voelden om wat wedstrijdritme op te doen. Jan Lefevere en Tania Boussy moesten met spijt afzeggen wegens blessureleed.
De wedstrijd werd helaas overschaduwd door een tragisch ongeval : een 26 jarige student geneeskunde kwam in de afdaling van de Waaslandtunnel ten val (raakte stoeprand bij het nemen van zijn drinkbus) en overleed ter plekke aan een ernstig hoofdletsel. Harder kan het noodlot niet toeslaan, niet alleen profwielrenners maar ook wij staan bloot aan vele gevaren en moeten het kopje er bij houden…
De zwemstart in het Galgenweel gebeurde in 6 waves en verliep zonder problemen, de weergoden bleven ons de hele dag gunstig gezind en dit ondanks sombere voorspellingen van forse regen. Alleen de wind blies ongenadig hard en tijdens het fietsen hebben we het geweten : op het eerder saaie fietsparcours in de haven tussen troosteloze fabrieksgebouwen was het echt beuken tegen de wind afgewisseld met zijwaartse rukwinden en (veel te korte) momenten van forse rugwind. Krachtpatsers komen op dit bikjartvlakke parcours het meest tot hun recht.
Het lopen langs de kaden en in de historische binnenstad van Antwerpen is dan weer wel iets unieks met veel enthousiast publiek langs de weg. Ieder van ons voelde de beentjes al wat vermoeid van het harde fietslabeur maar slaagde er in redelijke en gelijkmatige looptijden neer te zetten. Na 3 rondjes sightseeing werden we aan de aankomst persoonlijk door Marc Herremans beloond met een medaille en handdruk.
Eerste TTK-er werd onbedreigd Fré Boussy die na Klagenfurt terug zijn snelle benen heeft gevonden en zich zonder twijfel klaarstoomt om in de zwintriatlon iedereen weg te blazen. Tony Seen bevestigde zijn reputatie van fietsbeul met een gezien de omstandigheden schitterende tijd en hield behoorlijk stand in het lopen en had zo in de totaaltijd 22 sec voor op Luc V. Spijtig dat we niet in dezelfde wave zaten want anders had er een pittig eindspurtje ingezeten!
Onze dames zorgden andermaal voor knalprestaties : Dominique Maas werd net als vorig jaar tweede in age group F45-49 en dat ondanks wat minder fit gevoel de dagen voor de wedstrijd. Martine Aerts zorgde eveneens voor een podiumplaats door onbedreigd in haar categorie F50-54 de eerste plaats weg te kapen en dit met ruime voorsprong.
Als beloning voor dit alles trokken we ‘naar het schoon verdiep’ dit is de stadhuiszaal voor de uitreiking van de Las Vegas – slots (officieuze WK half ironman) en voor een glaasje champagne op kosten van de Patrick (Janssens). Tot grote vreugde van Dominique en Tony kwamen beiden in aanmerking voor een slot dank zij een gunstige roll down. Voor Dominique dus na Clearwater het tweede jaar op rij l Proficiat aan allen. Martine heeft nog geprobeerd haar tweede ticket voor Las Vegas in te ruilen voor eentje voor Hawaii maar dat pakte niet…. Luc bleef ditmaal buiten de prijzen (het kan niet altijd kermis zijn) en zal zich in Las Vegas zonder morren opofferen om valiezen te dragen, schoenen en fietsen te kuisen, massages te verrichten, kontrakten onderhandelen enz…
Dus 3 TTK-ers in Las Vegas op het WK!!! We kunnen bijna een charter bestellen, nog iemand zin mee te gaan?
De wedstrijd werd net als vorig jaar gewonnen door Bart Arnouts en Sofie Goos maar dat weten we maar van horen zeggen want lang voor ons gestart en aangekomen…
Fré Boussy 4u45’26 159 28 S2H swim 29’02 bike 2u33’09 run 1u38’16
Tony Seen 5u01’22 315 39V1H 34’51 2u31 1u50’31
Luc V 5u01’44 319 9 V3H 32’32 2u44’23 1u39’53
Martine 5u22’34 569 1V3F 35’11 2u52’21 1u48’45
Dominique 5u34’16 697 2V2F 31’53 2u57’33 1u56’21
Luc V.
woensdag 22 juni 2011
Verslag 1/2 Butgenbach door Dries Ampe
Dries Ampe 22 juni,
Na een regenachtige nacht in m'n tentje ergens in een bos langs het fietsparkoer maakte ik me klaar voor de eerste voor mij belangrijke wedstrijd. Ik had er dan wel de LD duathlon van Douai en de kwartjes van Geel en Lac de l'eau d'heures opzitten maar die voelden eerder als spielerei.
Ja over de halve van Butgenbach hebben we het. De voorbereiding was goed geweest : sedert februari al niet meer gekwetst, al een paar weken met de powercranks aan het fietsen, de loopstijl wat meer voorvoet georiënteerd - lopen als een jeanette zoals m'n zus dat noemt & een paar kg kwijt. Alleen het slapen ging me niet zo goed af( gewoon te lui om in bed te kruipen). De laatste 6 weken kreeg ik m'n slaapgemiddelde niet meer boven de 4 uur ( zelfs voor mij is dat te weinig). De donderdag voor de wedstrijd had ik dat bekocht met een complete off day, die me gemotiveerd had om de laatste drie nachten toch zes uutjes te pitten.
Nu nog de wedstrijd tot een goed eind brengen. Het zwemmen zag ik helemaal niet zitten. Tijdens de loopopwarming ( vorig jaar ondervonden dat die noodzakelijk is om niet te gaan hyperventileren tijdens de zwemstart) kreeg ik op de koop toe nog een ijl gevoel in m'n hoofd tijdens één van de sprintjes. Zouden die paar goeie nachten niet voldoende zijn geweest? Gelukkig kon Stefanie (die meegekomen was met de SP&O-ers om te supporteren) me een beetje bedaren.
Eenmaal het startschot gegeven bleek ik midden in het pak verzeild geraakt te zijn.Geen ruimte dus en een beetje teveel feestgedruis naar m'n gevoel. Dan maar helemaal naar de buitenkant gezwommen. 18'12" na de eerste ronde. NIet goed maar ook niet superslecht. De 2° ronde geraakte ik helemaal alleen en slaagde 'k er nog in een 18'28" bijeen te sprokkelen. 36'40" ( 134° zwemtijd) alles samen. Ik had gerekend om 15' te verliezen op vis Jan Syryn (die ook door Loïc getraind wordt en met wie in het nabije verleden al een paar veldslagen gestreden werden) en die bleek achteraf 25'20 gezwommen te hebben. De schade was dus beperkt gebleven.
Snel naar de wissel want nu kon de wedstrijd echt beginnen. Met koude handen het pak uitdoen bleek niet van de poes te zijn, armverwarmers over natte armen trekken ook al niet, handschoenen en windstopper gingen gelukkig iets vlotter. Na 2'30" was ik de wisselzone uit. Heb ik al vermeld dat het koud was en af en toe regende?
Het fietsen gaat me dit voorjaar redelijk goed af. Ik besloot er van in den beginne de pees op te leggen. Alleen de spiertjes waren koud van 't zwemmen en die werden tijdens de eerste afdaling ook niet warmer. En het bleef maar duren voor die echt warm werden. Ook tijdens de beklimmingen kreeg ik het niet echt warm, maar ik bleef wel volk voorbijzoeven. De hartslag bleef in de laag-intensieveduur-zone terwijl ik die liever net onder de weerstandzone had gezien. Maar geen nood, ik zag dat het ook voor de anderen lastig was. Het natte wegdek, de waaiende wind. Doortocht na 1h 13' 27". Ik wist dat er verval zou komen, dat kwam er maar ik bleef volk inhalen maar wel steeds trager. Vanaf km 76 voelde ik m'n kaars langzaam doven. Niet helemaal uitgaan maar wel sputteren. Het gaf wel moed dat ik op de laatste helling nog een paar atleten kon voorbijfietsen . Net voor de wissel liet ik de blaas nog eens leeglopen. Na 2h30' (24° fietstijd) zat het fietsen erop, en ik was al redelijk choco. O ok deze wissel liep niet zonder slag of stoot. M'n iets wilde niet rechtop blijven staan, die handschoenen kreeg ik maar niet uit en ik mocht van de referee m'n fiets mooi hangen. Bij het uitlopen van de wisselzone zag ik Jan dolfijn net voor me lopen ( die had 5' mogen rusten na het fietsen) en ook Eric De Beuckelaer liep vlakbij (die was op Elba nog 22 ' voor me - dit was helemaal z'n weer niet, vertrouwde hij me tijdens het voorbijlopen toe). Ik wilde snel naar Jan toelopen wat ook lukte maar dan stokte de loopmotor plots. Jan liep terug meter per meter van me weg. Ok dacht ik dan zal ik maar proberen uit te lopen zonder al teveel te pushen zeker. Op het einde van de eerste lus (loopparkoers bestond uit een heen en weerstuk op een spoorwegbedding met aan beide uiteinden twee heel venijnige crosscountrystukken met nijdige hellingen) kon ik het gat op Jan terug dichtlopen en sloeg wonder boven wonder de loopturbo toch nog aan. En ja, dan is het alleen nog genieten hé (en blijven eten natuurlijk). Zeker met een goeie supporter langs de kant. Ik was net binnen voor de grote stortvlaag. 4 h 33' en wat wisselgeld. 15° plaats algemeen en voor het eerst op het podium bij de oldtimers (weliswaar het laagste schavotje maar een mens moet ergens beginnen hé). Vooral ook heel fier op m'n looptijd ( 1 h 23' 19"). Ik zal nu nog wat verder zweven op m'n endorfinewolk om tegen het eind van de week een buiklanding te maken (dan beter uit m'n buurt blijven) en stilletjesaan de voorbereiding voor het volgende doel,…, aan te vatten.
Groeten, 3s
vrijdag 3 juni 2011
Verslag 1/2 Barcelona door Jan Lefevere
Voila terug van Barcelona, een korte samenvatting..weet je je hebt soms van die wedstrijden waarvan je iets verwacht en dan lukt het toch nie echt? reden?
zo maar even heen en terug naar Barcelona rijden was achteraf eigenlijk geen goed idee om nog nie te spreken van zaterdagnacht als Barca de europacup gewonnen had, heel de nacht getoeter en lawaai, kortom weinig geslapen die nacht, dan de wedstrijd, zwemmen was ok maar met pijn in de onderug uit het water gekomen, pijn in de rug waarschijnlijk door lang in de auto te zitten? bijgevolg kon ik mijn groot verzet niet ronddraaien en had constant pijn in de rug tijdens het fietsen en ik maar stoefen met mijn superbenen....lopen was wel goed, wel geen supertijd maar een goed gevoel en gn krampen en 3 plaspauze's ,ook eigenaardig anders moet ik nooit stoppen, organisatie was ok, alleen vond ik jammer dat we pas in de laatste wave mochten starten 45' na de eerste, terwijl je daar alleen fietst zie je dan aan de overkant peleton's van 40 man anders kan je toch een beetje mee profiteren en nu moet je het stellen met achterblijvers die je opraapt... al bij al leuke wedstrijd, beetje ontgoocheld van het fietsen maar er komen nog wedstrijden en mijn moment suprème zal nog wel komen zekers?
Jan Lefevere.
zo maar even heen en terug naar Barcelona rijden was achteraf eigenlijk geen goed idee om nog nie te spreken van zaterdagnacht als Barca de europacup gewonnen had, heel de nacht getoeter en lawaai, kortom weinig geslapen die nacht, dan de wedstrijd, zwemmen was ok maar met pijn in de onderug uit het water gekomen, pijn in de rug waarschijnlijk door lang in de auto te zitten? bijgevolg kon ik mijn groot verzet niet ronddraaien en had constant pijn in de rug tijdens het fietsen en ik maar stoefen met mijn superbenen....lopen was wel goed, wel geen supertijd maar een goed gevoel en gn krampen en 3 plaspauze's ,ook eigenaardig anders moet ik nooit stoppen, organisatie was ok, alleen vond ik jammer dat we pas in de laatste wave mochten starten 45' na de eerste, terwijl je daar alleen fietst zie je dan aan de overkant peleton's van 40 man anders kan je toch een beetje mee profiteren en nu moet je het stellen met achterblijvers die je opraapt... al bij al leuke wedstrijd, beetje ontgoocheld van het fietsen maar er komen nog wedstrijden en mijn moment suprème zal nog wel komen zekers?
Jan Lefevere.
zondag 22 mei 2011
wedstrijdverslag Mallorca door Pieter.
Iron man 70.3 in Mallorca 14 mei 2011. : BINGO !
Mallorca, wingewest van globalistische reistycoon Tomas Cook, is onze bestemming voor een nieuw triatlon avontuur. Voor de één een doorgedreven trainingske, voor een talentloze spierbundel als ik een ware uitdaging.
Bij onze aankomst op dit Spaans eiland was het direct duidelijk. Voor de Oosterburen is El Guernica nog steeds brandend actueel. De volledige luftwaffe bulkt hier dagelijks duizenden tandloze, grijs besnorde tachtigers uit hun vliegruimen. De kruiers haasten zich om hun koffers vol met snaps en bier naar het dieseluitstotende bussenpark te brengen . Jawol, hierkommen, snell, Drüben, …discipline en leiderschap, het zit ze waarlijk nog steeds in de genen.
Bij het zien van deze grijze massa wordt onze jongste rakker, Fosilius(*), plots euforisch. “Het is mij gelukt”, schreeuwt hij goedgemutst uit. “Mijn supportersgildes zijn allemaal op post”. “Kom”, Pieter, “geef mij snel de kaarten en de trommel”. Gehoorzaam pruts ik mijn fietskoffer open, en haal van tussen mijn pedalen onmiddellijk het Bingospel te voorschijn. Twei, buldert Fosilius en inderdaad, de eerste grijze wolf roept door gans de aankomsthal, Jawol Herr Fosilius junior, ich habe die erste preize. Hij mag straks een bloemenkrans neerleggen bij de eeuwig vlam der Triatlon helden.
Best lezer, u heeft het al begrepen, ik ben weer op stap met een zootje ongeregeld, met sportvolk van alle soort pluimage. Om mijn eerste gast voor te stellen is pluimage het juiste woord. Dominiek,een knappe spichtige dame, staat gans de week over de pluimen van de mensen gebogen, om daarna zelf elke avond een badmuts aan te meten en 5 km te zwemmen. Kwestie van de haardooi in de plooi te houden. Voor de kenners, fietsen en lopen doet ze zonder badmuts maar desalniettemin enorm snel.
Het sportkoppel van Duinbergen hoef ik u niet meer voor te stellen. Hovercraft Nancy had ditmaal last met de zee. Het is alsof ik het water niet raak als ik zwem, zo hoog lig ik. Proestend en hoestend, antwoordde ik met een laatste opwaartse stuiptrekking : “Bingo, die zit”.
Haar wederhelft, triatlon filosoof, ingenieur en kenner van de antimaterie der loopkunst, Olivier, was rustig aan het debatteren met zichzelf hoe hij de laatste proef uit deze sportdiscipline zonder vallen tot een goed einde ging brengen.
Vol fierheid wil ik graag een nieuw historisch figuur uit onze bende voorstellen. Sir Tony Edison (Seen). Jawel, de Edison. Deze aangespoelde, tot Zeeuw genationaliseerd, Brit, heeft het licht bij de Philipsfabrieken geïntroduceerd. Het is werkelijk een gloeiend moment om straks met deze uitvinder het loopparcours te mogen aanvangen.
In ons hotel, nog vlug volgestampt door firma Cook om de weekrecette op peil te houden, vond ik nog 2 Klagenfurters van TKK terug. Jean-Marc beseft nu al dat er niet te klagen valt en zegt nu duidelijk foert tegen alles en nog wat met triatlon te maken heeft. Hou vol, beste Jean-Marc een volledige is maar het dubbele van een halve en je had meer dan overschot.
De minzame Alex wil zich niet te veel bezig houden met deelbare getallen. Even kort proeven van een halve triatlon en dan al fluitend een Klagenfurtje. Het is niet aan iedereen gegeven.
Fosilius had wel zijn ganse spionkop vanonder het Duitse puin gescharreld en op de vlieger gestoken, maar Olivier en ik hadden toch ook het één en ander in petto. Om aan triatlon te doen moet je een masochist zijn, maar als je dan je moeder en in mijn geval ook nog eens schoonmoeder meebrengt… hoe zou je dat noemen, beste lezer? Een zelf martelende SM –slaaf ? Neen, neen nog veel te braafjes. Ik laat uw verbeelding de volle loop.
Die moeders, die moeten zoals thuis, direct aan het werk gezet worden. De ene wordt kruier, de andere fotograaf en de laatste krijgt de eer als Mrs Branson, onze chauffeuse met een opendak Clio Rolls.
Hovercraft Nancy was al een week ontvlucht aan de dagelijks sleur in Knokke en vatte het idee op om samen met vriendin Annick een weekje te gaan trainen. Mijn petje af Annick, om dat te kunnen, moet je karakter hebben. Uren zoeken achter straatjes, berg op en berg af, om dan uitgeput door een masseur adonis te worden gesoigneerd. Het is er weinige gegeven. We gaan er verder geen ruchtbaarheid aangeven.
Tot slot hadden wij nog een geest met ons mee. Het Heilige Schema. Dan Brown, de Da Vincecode kraker, is nu reeds een patent aan het nemen op dit nieuwe transcendente aureool. Het geheimschrift van het Heilige Schema, zet mensen,soms zelfs ganse koppels in rare beweegbare vormen om. Je kunt er zowaar een heilig schrift over volpennen en tot 5 maal toe per dag naar het westen zitten gapen. Het schijnt wanneer je dit strikt naleeft je zult opstijgen naar een hemelplaats waar 140 blanke maagden en voor de ijzeren vrouwen 140 zwarte krijgers op jouw zitten te wachten.
Er wordt zelfs jaarlijks een bedevaart georganiseerd. Het strand van Hawaï. Heel bizar, maar dit Heilige Schema geeft ruimte voor een nieuwe wereldorde. Toch opletten, bijgeloof is iets van alle tijden, dus verder niet te veel aandacht aan besteden.
De dag ervoor. Bij zonsopgang wordt even naar het Heilige Schema gelonkt en inderdaad het orakel heeft gesproken. Fietsen, en snel! De carbonnen rossen worden in elkaar gestoken en in stevige tred wordt de fluisterasfalt van dit prachtige sporteiland gemasseerd met onze soepel lopende tubes. De benen zitten goed, de adrenaline komt naar boven. Wij zijn er klaar voor. Snel gans onze troep inpakken, niets vergeten, en hop naar de incheckzone.
Oeps, ontwaakt Olivier, waar zijn onze wedstrijdlicenties?. Bingo, roept Fosilius. Grommend plakt hij zijn fietsnummer onzichtbaar op zijn Pepe-3 en vertrekt naar de incheckzone. Uiteindelijk weet Olivier zich uit deze netelige situatie te praten. Hij predikte over Soera 15 van het Heilige Schema en de goedgelovige Majorcezen, dachten onmiddellijk terug aan hun donkere Moorse tijden. Ze knielden neder en lieten Olivier en Nancy passeren.
Nog een kilootje spaghetti uit het zeer gedifferentieerde buffet van de Tomas Cook grootkeuken en wij kunnen gaan slapen.
Bingo, schreeuwt Fosilius ontwakend uit een natte nachtmerrie om 04.00. Hij droomde dat hij die dag maar een kwart traitlon mocht doen. Dat zou pas een straf zijn. Gelukkig, beste Fosiel, het was maar een nare droom. Binnen enkele uurtjes laten wij je te water en mag je je uitleven.
Mrs Branson stompt onze allemaal in haar Rolls Clio en met witte handschoentjes om, draait zij zich briljant rond alle ronde punten richting startlijn.
De zee is mooi plat. Ik sla een zucht en dank het Heilige Schema. Het heeft de triatlon op de juiste dag gepland. De dames, staan klaar aan de start. Ik zie dat de bus haarlak naar achter wordt doorgegeven. Dominiek heeft snel nog enkele dames gecoiffeerd, alvorens ze hun afschuwelijke roze badmuts opzetten. Nancy start haar hovercraft. Bingo. Daar vliegen ze de zee in.
Fosilius mag kort achter de dames te water. Panomarix, waarom heb je fosilius samen met Obelix gans dat bad met toverdrank laten drinken? Zie dat nu eens aan. Die 150 vijftig plussers hangen allemaal aan de broek van Fosilius, wil hij niet vroegtijdig uit de startblokken vliegen en zo een rode kaart krijgen
Onze generatie bekijkt dit veel rustiger. Een babbeltje met Tony Edison, laat mij een nieuw licht schijnen op deze sport en kalmerende woorden van Jean-Marc brengt mij volledig in trance. Allé bingo.. Daar gaan we. Het sop in.
Fosilius was ondertussen zo hard gegaan, dat zijn zwembrilletje van zijn hoofd vloog. Zout en een goede dosis hooikoorts, dat is nu toch net iets te veel. Veel tijd heeft hij niet. Zijn zwemmonteur dwarrelt langzaam maar zeker naar de zeebodem. Wat gaat Fosilius-junior nu doen? Het kan toch niet waar zijn dat Van Huffel voor mij uit het water gaat komen. Dit nooit !
Dus fosilius zwemt snel terug, loopt naar het fietspark, haalt een paar luchtbommetjes uit zijn pepe-3- zadelzakje, snelt iedereen met een schicht voorbij. Vooraleer zijn brilletje op 20 m diepte de bodem raakt, heeft hij het dankzij de zuurstof toevoer van de fietsbommetjes al te pakken. Hij komt in 28 minuten terug het strand opgerend, alsof er niets gebeurd is.
Rennen kun je dat bij mij niet noemen. Het is eerder een zeeschildpad die uit het water aanspoelt en haar eieren gaat leggen. Kom, kop op, de traitlon kan beginnen, de te waterlating is gedaan.
Het fietsen. Het is een paradijs. Elke zelfverklaarde wielerterrorist moet hier geweest zijn. Vlakke banen, klimmende wegen, kleine weggetjes, steile padjes, verkeersdrempels, gevaarlijke afdalingen en massa’s Duitse supporters. Wat moet een Vlaamse platteland jongen nog meer hebben. En het is pas hun eerst deftige triatlon op dit eiland. Geen nood, blij dat wij in de primeur aanwezig mogen zijn.
Dat gaat lekker. Alleen is Nancy hier haar favorietenrol aan het verkwisten. Tijdens de voorbereidend autorit reed ze telkens 10 x rond een rondpunt. Maar neen, Nancy, je moet dat nu niet meer doen. Zo verlies je tijd. Niets aan te doen, ze luistert niet. Maar toch komt ze ondanks de extra kilometers nog 10 minuten voor mij aan.
Tony heeft gelukkig zijn dynamo afgezet en vliegt als een bezetenen over het parcours. Je weet, Tony, ook al trappend kan je licht geven. Het is in, die energiebesparende maatregelen, en je krijgt er nog subsidie voor! Volhouden dus en zet hem op, die dynamo!
Na een pikante afdaling en een ferm stukje tegenwind lopen wij stilaan het havenstadje Alcudia binnen. Zelf al ken je de weg niet. Je hoort het van op afstand. Nummer hunderd, nummer funftig, nummer drei, ghet’s auf das bingo.
Het loopparcours was vlak en eigenlijk niet vlak. Ik verklaar mij graag nader. Er waren geen hoogtemeters te bekennen. Alleen een op trapje, waar Olivier zijn klimtouwen voor nodig had, maar voor de rest was het plat. Maar wie nog fris zat, en een gezonde vent was, kon aan de zijkant van het parcours,dat over het strand liep, wel enige grote en kleine bergen in oogschouw nemen. Er waren er ook bij, waar je even van moest slikken, we spreken dan eerder over uitgerekte Duitse plateaus. Een motivatie om toch maar goed stevig verder te lopen.
Ik moest u nog het verhaal van onze Tony Edison. Wel, best lezer, wanneer u de fysicahistoriek er even bijhaalt, is de gloeilamp niet op één-twee-drie uitgevonden. Onze Tony heeft de wetmatigheid van de natuurkunde ook moeten ondergaan. Zijn gloeidraadje had wat teveel stroom gekregen bij zijn fietsomwentelingen en bij het lopen is het zowaar langzaam uitgedoofd. Best dat er voor Klagenfurt gewerkt wordt met spaarlampen, die gaan dubbel zolang mee!
Ondertussen naderen wij het einde van ons schitterend avontuur. Ik ben heel blij voor Fosilius dat ze hem aan de finish met enkele stevige bodygards duidelijk maakten dat dit het einde van de race was en dat hij echt niet opnieuw mag beginnen. Hij wordt onmiddellijk geboeid aan de kant gezet, zodat hij vol ongeduld kon wachten op ons, de achterblijvers.
Alex, Dominiek, Tony, Nancy, Jean-Marc liepen in volle nieuwe TTK uitrusting juichend over de finish. Ondertussen heb ik Olivier, die 10 minuten na mij gestart was en boven water gezwommen had, al terug opgeraapt. Ik had hem zo graag eens geklopt, echt waar beste vriend Olie, maar ik weet jij bent de beste en ik ben ho zo tevreden dat ik als laatste TTK-er dat Tomas Cook spelletje net onder de 6 uur heb afgehaspeld.
Verslag Pieter
Verklarende woordenlijst
Fosilius : (*) ruim 50- jarige Knoks fenomeen , bijgenaamd Piet de Pauw of PEPE-HDHD. Hij wordt het nieuwe frontmerk van Duracelbatterijen, die op cola light werken, tijdens de Olympische campagne van 2012.
Mallorca, wingewest van globalistische reistycoon Tomas Cook, is onze bestemming voor een nieuw triatlon avontuur. Voor de één een doorgedreven trainingske, voor een talentloze spierbundel als ik een ware uitdaging.
Bij onze aankomst op dit Spaans eiland was het direct duidelijk. Voor de Oosterburen is El Guernica nog steeds brandend actueel. De volledige luftwaffe bulkt hier dagelijks duizenden tandloze, grijs besnorde tachtigers uit hun vliegruimen. De kruiers haasten zich om hun koffers vol met snaps en bier naar het dieseluitstotende bussenpark te brengen . Jawol, hierkommen, snell, Drüben, …discipline en leiderschap, het zit ze waarlijk nog steeds in de genen.
Bij het zien van deze grijze massa wordt onze jongste rakker, Fosilius(*), plots euforisch. “Het is mij gelukt”, schreeuwt hij goedgemutst uit. “Mijn supportersgildes zijn allemaal op post”. “Kom”, Pieter, “geef mij snel de kaarten en de trommel”. Gehoorzaam pruts ik mijn fietskoffer open, en haal van tussen mijn pedalen onmiddellijk het Bingospel te voorschijn. Twei, buldert Fosilius en inderdaad, de eerste grijze wolf roept door gans de aankomsthal, Jawol Herr Fosilius junior, ich habe die erste preize. Hij mag straks een bloemenkrans neerleggen bij de eeuwig vlam der Triatlon helden.
Best lezer, u heeft het al begrepen, ik ben weer op stap met een zootje ongeregeld, met sportvolk van alle soort pluimage. Om mijn eerste gast voor te stellen is pluimage het juiste woord. Dominiek,een knappe spichtige dame, staat gans de week over de pluimen van de mensen gebogen, om daarna zelf elke avond een badmuts aan te meten en 5 km te zwemmen. Kwestie van de haardooi in de plooi te houden. Voor de kenners, fietsen en lopen doet ze zonder badmuts maar desalniettemin enorm snel.
Het sportkoppel van Duinbergen hoef ik u niet meer voor te stellen. Hovercraft Nancy had ditmaal last met de zee. Het is alsof ik het water niet raak als ik zwem, zo hoog lig ik. Proestend en hoestend, antwoordde ik met een laatste opwaartse stuiptrekking : “Bingo, die zit”.
Haar wederhelft, triatlon filosoof, ingenieur en kenner van de antimaterie der loopkunst, Olivier, was rustig aan het debatteren met zichzelf hoe hij de laatste proef uit deze sportdiscipline zonder vallen tot een goed einde ging brengen.
Vol fierheid wil ik graag een nieuw historisch figuur uit onze bende voorstellen. Sir Tony Edison (Seen). Jawel, de Edison. Deze aangespoelde, tot Zeeuw genationaliseerd, Brit, heeft het licht bij de Philipsfabrieken geïntroduceerd. Het is werkelijk een gloeiend moment om straks met deze uitvinder het loopparcours te mogen aanvangen.
In ons hotel, nog vlug volgestampt door firma Cook om de weekrecette op peil te houden, vond ik nog 2 Klagenfurters van TKK terug. Jean-Marc beseft nu al dat er niet te klagen valt en zegt nu duidelijk foert tegen alles en nog wat met triatlon te maken heeft. Hou vol, beste Jean-Marc een volledige is maar het dubbele van een halve en je had meer dan overschot.
De minzame Alex wil zich niet te veel bezig houden met deelbare getallen. Even kort proeven van een halve triatlon en dan al fluitend een Klagenfurtje. Het is niet aan iedereen gegeven.
Fosilius had wel zijn ganse spionkop vanonder het Duitse puin gescharreld en op de vlieger gestoken, maar Olivier en ik hadden toch ook het één en ander in petto. Om aan triatlon te doen moet je een masochist zijn, maar als je dan je moeder en in mijn geval ook nog eens schoonmoeder meebrengt… hoe zou je dat noemen, beste lezer? Een zelf martelende SM –slaaf ? Neen, neen nog veel te braafjes. Ik laat uw verbeelding de volle loop.
Die moeders, die moeten zoals thuis, direct aan het werk gezet worden. De ene wordt kruier, de andere fotograaf en de laatste krijgt de eer als Mrs Branson, onze chauffeuse met een opendak Clio Rolls.
Hovercraft Nancy was al een week ontvlucht aan de dagelijks sleur in Knokke en vatte het idee op om samen met vriendin Annick een weekje te gaan trainen. Mijn petje af Annick, om dat te kunnen, moet je karakter hebben. Uren zoeken achter straatjes, berg op en berg af, om dan uitgeput door een masseur adonis te worden gesoigneerd. Het is er weinige gegeven. We gaan er verder geen ruchtbaarheid aangeven.
Tot slot hadden wij nog een geest met ons mee. Het Heilige Schema. Dan Brown, de Da Vincecode kraker, is nu reeds een patent aan het nemen op dit nieuwe transcendente aureool. Het geheimschrift van het Heilige Schema, zet mensen,soms zelfs ganse koppels in rare beweegbare vormen om. Je kunt er zowaar een heilig schrift over volpennen en tot 5 maal toe per dag naar het westen zitten gapen. Het schijnt wanneer je dit strikt naleeft je zult opstijgen naar een hemelplaats waar 140 blanke maagden en voor de ijzeren vrouwen 140 zwarte krijgers op jouw zitten te wachten.
Er wordt zelfs jaarlijks een bedevaart georganiseerd. Het strand van Hawaï. Heel bizar, maar dit Heilige Schema geeft ruimte voor een nieuwe wereldorde. Toch opletten, bijgeloof is iets van alle tijden, dus verder niet te veel aandacht aan besteden.
De dag ervoor. Bij zonsopgang wordt even naar het Heilige Schema gelonkt en inderdaad het orakel heeft gesproken. Fietsen, en snel! De carbonnen rossen worden in elkaar gestoken en in stevige tred wordt de fluisterasfalt van dit prachtige sporteiland gemasseerd met onze soepel lopende tubes. De benen zitten goed, de adrenaline komt naar boven. Wij zijn er klaar voor. Snel gans onze troep inpakken, niets vergeten, en hop naar de incheckzone.
Oeps, ontwaakt Olivier, waar zijn onze wedstrijdlicenties?. Bingo, roept Fosilius. Grommend plakt hij zijn fietsnummer onzichtbaar op zijn Pepe-3 en vertrekt naar de incheckzone. Uiteindelijk weet Olivier zich uit deze netelige situatie te praten. Hij predikte over Soera 15 van het Heilige Schema en de goedgelovige Majorcezen, dachten onmiddellijk terug aan hun donkere Moorse tijden. Ze knielden neder en lieten Olivier en Nancy passeren.
Nog een kilootje spaghetti uit het zeer gedifferentieerde buffet van de Tomas Cook grootkeuken en wij kunnen gaan slapen.
Bingo, schreeuwt Fosilius ontwakend uit een natte nachtmerrie om 04.00. Hij droomde dat hij die dag maar een kwart traitlon mocht doen. Dat zou pas een straf zijn. Gelukkig, beste Fosiel, het was maar een nare droom. Binnen enkele uurtjes laten wij je te water en mag je je uitleven.
Mrs Branson stompt onze allemaal in haar Rolls Clio en met witte handschoentjes om, draait zij zich briljant rond alle ronde punten richting startlijn.
De zee is mooi plat. Ik sla een zucht en dank het Heilige Schema. Het heeft de triatlon op de juiste dag gepland. De dames, staan klaar aan de start. Ik zie dat de bus haarlak naar achter wordt doorgegeven. Dominiek heeft snel nog enkele dames gecoiffeerd, alvorens ze hun afschuwelijke roze badmuts opzetten. Nancy start haar hovercraft. Bingo. Daar vliegen ze de zee in.
Fosilius mag kort achter de dames te water. Panomarix, waarom heb je fosilius samen met Obelix gans dat bad met toverdrank laten drinken? Zie dat nu eens aan. Die 150 vijftig plussers hangen allemaal aan de broek van Fosilius, wil hij niet vroegtijdig uit de startblokken vliegen en zo een rode kaart krijgen
Onze generatie bekijkt dit veel rustiger. Een babbeltje met Tony Edison, laat mij een nieuw licht schijnen op deze sport en kalmerende woorden van Jean-Marc brengt mij volledig in trance. Allé bingo.. Daar gaan we. Het sop in.
Fosilius was ondertussen zo hard gegaan, dat zijn zwembrilletje van zijn hoofd vloog. Zout en een goede dosis hooikoorts, dat is nu toch net iets te veel. Veel tijd heeft hij niet. Zijn zwemmonteur dwarrelt langzaam maar zeker naar de zeebodem. Wat gaat Fosilius-junior nu doen? Het kan toch niet waar zijn dat Van Huffel voor mij uit het water gaat komen. Dit nooit !
Dus fosilius zwemt snel terug, loopt naar het fietspark, haalt een paar luchtbommetjes uit zijn pepe-3- zadelzakje, snelt iedereen met een schicht voorbij. Vooraleer zijn brilletje op 20 m diepte de bodem raakt, heeft hij het dankzij de zuurstof toevoer van de fietsbommetjes al te pakken. Hij komt in 28 minuten terug het strand opgerend, alsof er niets gebeurd is.
Rennen kun je dat bij mij niet noemen. Het is eerder een zeeschildpad die uit het water aanspoelt en haar eieren gaat leggen. Kom, kop op, de traitlon kan beginnen, de te waterlating is gedaan.
Het fietsen. Het is een paradijs. Elke zelfverklaarde wielerterrorist moet hier geweest zijn. Vlakke banen, klimmende wegen, kleine weggetjes, steile padjes, verkeersdrempels, gevaarlijke afdalingen en massa’s Duitse supporters. Wat moet een Vlaamse platteland jongen nog meer hebben. En het is pas hun eerst deftige triatlon op dit eiland. Geen nood, blij dat wij in de primeur aanwezig mogen zijn.
Dat gaat lekker. Alleen is Nancy hier haar favorietenrol aan het verkwisten. Tijdens de voorbereidend autorit reed ze telkens 10 x rond een rondpunt. Maar neen, Nancy, je moet dat nu niet meer doen. Zo verlies je tijd. Niets aan te doen, ze luistert niet. Maar toch komt ze ondanks de extra kilometers nog 10 minuten voor mij aan.
Tony heeft gelukkig zijn dynamo afgezet en vliegt als een bezetenen over het parcours. Je weet, Tony, ook al trappend kan je licht geven. Het is in, die energiebesparende maatregelen, en je krijgt er nog subsidie voor! Volhouden dus en zet hem op, die dynamo!
Na een pikante afdaling en een ferm stukje tegenwind lopen wij stilaan het havenstadje Alcudia binnen. Zelf al ken je de weg niet. Je hoort het van op afstand. Nummer hunderd, nummer funftig, nummer drei, ghet’s auf das bingo.
Het loopparcours was vlak en eigenlijk niet vlak. Ik verklaar mij graag nader. Er waren geen hoogtemeters te bekennen. Alleen een op trapje, waar Olivier zijn klimtouwen voor nodig had, maar voor de rest was het plat. Maar wie nog fris zat, en een gezonde vent was, kon aan de zijkant van het parcours,dat over het strand liep, wel enige grote en kleine bergen in oogschouw nemen. Er waren er ook bij, waar je even van moest slikken, we spreken dan eerder over uitgerekte Duitse plateaus. Een motivatie om toch maar goed stevig verder te lopen.
Ik moest u nog het verhaal van onze Tony Edison. Wel, best lezer, wanneer u de fysicahistoriek er even bijhaalt, is de gloeilamp niet op één-twee-drie uitgevonden. Onze Tony heeft de wetmatigheid van de natuurkunde ook moeten ondergaan. Zijn gloeidraadje had wat teveel stroom gekregen bij zijn fietsomwentelingen en bij het lopen is het zowaar langzaam uitgedoofd. Best dat er voor Klagenfurt gewerkt wordt met spaarlampen, die gaan dubbel zolang mee!
Ondertussen naderen wij het einde van ons schitterend avontuur. Ik ben heel blij voor Fosilius dat ze hem aan de finish met enkele stevige bodygards duidelijk maakten dat dit het einde van de race was en dat hij echt niet opnieuw mag beginnen. Hij wordt onmiddellijk geboeid aan de kant gezet, zodat hij vol ongeduld kon wachten op ons, de achterblijvers.
Alex, Dominiek, Tony, Nancy, Jean-Marc liepen in volle nieuwe TTK uitrusting juichend over de finish. Ondertussen heb ik Olivier, die 10 minuten na mij gestart was en boven water gezwommen had, al terug opgeraapt. Ik had hem zo graag eens geklopt, echt waar beste vriend Olie, maar ik weet jij bent de beste en ik ben ho zo tevreden dat ik als laatste TTK-er dat Tomas Cook spelletje net onder de 6 uur heb afgehaspeld.
Verslag Pieter
Verklarende woordenlijst
Fosilius : (*) ruim 50- jarige Knoks fenomeen , bijgenaamd Piet de Pauw of PEPE-HDHD. Hij wordt het nieuwe frontmerk van Duracelbatterijen, die op cola light werken, tijdens de Olympische campagne van 2012.
Abonneren op:
Posts (Atom)