IRELAND, een ECHTE IRON-MAN.
Connemara, West-Ierland, een ware woestenij aan het eindpunt van Europa. Je ademt er nog de krijgerlucht van de oude Kelten in. Een volkje waar de Romeinen destijds serieus voor in hun broek deden en de overtocht dus maar braafjes overlieten aan Engelse parvenues die met lelijke trukken die barbaren onder de knoet hebben gehouden.
Ik moet u dus niet uitleggen dat er aan deze Triatlon weinig Engelsen deelnamen, ze hadden er een numerus clausus opgezet, 10 protestanten werden toegelaten, de andere werden onmiddellijk terug in zee gejaagd.
Op sportgebied zitten deze Ierse Kelten nog steeds in het dolmentijdperk. Voetbal is de sport voor de zwakst fysisch begaafden. Ballet op gras regelrecht afgekeken van een deel Engelse nichten. De moeite dus niet waard om er woorden aan vuil te maken.
Als je al wat sterker te been was, mocht je meedoen aan het Rugby. Dat lijkt er al wat beter op, maar het is nog niet je dat; teveel spelregels en je tegenstrever mag niet bloeden, dus maar een trapje hoger: het Gaelic Football. Haha, hier mag je tenminste je vuisten gebruiken en niet zoals die salonboksers,- met handschoenen-, neen hoor met de BLOTE vuist.
Maar beste sportkenner, het summum van sport voor een Ierse ruige Kelt, is Hurling. Op het verre continent staan ze dat nooit niet toe. Ze schaffen hier al het stierenvechten af, dus moet er al lang niet meer over Hurling gesproken worden. Hurling is voor de echte vechterselite, de noeste krijgers. U krijgt een soort hockey stick, een lederen bal, een rugbyplein en 12 tegenstrevers… u mag 2 x 35 minuten er lustig met de stok op loszwaaien en wie uiteindelijk met de meeste overschiet en als het kan ook nog zoveel mogelijk keren die lederen bal met een reuze zwaai tussen die rugbypalen geschoten heeft, is gewonnen. Voor de rest, feel free en sla er gerust op los. Het Ierse Gaia, van Michael Vanderwood, heeft na een tussenkomst in het parlement er toch voor gezorgd dat ze sinds vorig jaar een helm moeten dragen. Het kostte Vanderwood na een avondje stappen in Dublin, enkele tanden. De bommen houden ze voor zijn volgende tussenkomst. Familie Vanderwood, weze dus gewaarschuwd, hou u alleen bezig met stieren en koeien in Anderlecht.
Dus genoeg sportgeschiedenis ten berde gebracht, deze rare kwasten organiseren nu hun eerste Iron Man 70.3. Je kan al raden dat dit dus niet voor mietjes ging zijn. Gedaan met die Zuiderse toestanden: in een plasje stilstaand water dobberen van 22 graden, om daarna besmeurd met wat zonnecrême een toeristisch fietstochtje te maken, en tenslotte van spons tot spons te lopen … neen, niets van dit alles.
Een woeste Atlantische Oceaan van 13 graden, een heuvelachtig parcours met een stormwindje overgoten met emmers water, om tenslotte in een ijzige wind langs de kustlijnt e lopen. “That’s an Iron Man”, schreeuwde een rost behaarde woesteling bij de briefing. Onmiddellijk werden de knotsen en menhirs de lucht in gegooid en trakteerde de familie Guiness op een wild bachanaal.
Tot laat in de nacht galmde het feestgedruis door, enkel barden zongen aangebrande liederen, de dames schopten de kruiken van tafel en begonnen onmiddellijk met opgeheven rokken aan een Irisch tapdans. Was mij dat een geseling om dit magnifiek strijdtoneel te verlaten en toch maar bewust te denken aan wat komen zal. Ik had trouwens de UNIEKE kans om eerste Belg te worden. Dus ik moest mij serieus soigneren.
De dag des oordeels is aangebroken. Inderdaad, woeste zee… zo wild dat ze een helicoper van stal gehaald hadden om boven het parcours te hangen om de drenkelingen uit het water te hijzen. Massa’s bootjes en surfplanken waar wij tussen moesten zwemmen om het parcours in de kolkende golven terug te vinden, en wat zag ik… het kan toch niet waar zijn, die mannen op die planken hadden van die hurlingstokken in hun handen. Elke keer als je te dicht bijkwam kreeg je dus een vriendelijk Iers tikje om zo de rechte baan te houden. Eens uit het water erkende mijn vrouw mij bijna niet meer, ik was bont en blauw gemept.
De fiets dan maar op. Eerst even het record der langste wissel gebroken, het is koud, het giet en het is windkracht 6. “Dus veel laagjes klederen aandoen”, dacht i k zo. Die Ieren bekeken mij heel vreemd: Its a lovely day, a little rain en not to much wind… gek zijn die Kelten, los in hun tripak de Connemara in, het was potverdorie met moeite 11 graden.
Met momenten dacht ik dat ik in de Lacs van Connemara aan het rijden was. De banen en de meren, het was zowat het zelfde… één natte boel. Maar ja, ik moest door, want ik kon de eerste Belg worden!
Terug in Galway aangekomen, bijna verkleed als een spons, konden wij aan het loopnummer beginnen. Mijn trouwe supporters stonden aan de uitgang van de wisselzone met vlag en wimpel mij toe te juichen. “ Je ligt ver voor op de tweede Belg, dus komaan, alles geven en de eerste titel is binnen”! Ik vlieg er dus stevig in, op elke hoek van het parcours stonden rockbandjes U 2 na te apen. Het is eens wat anders dan een deel volk uit de brousse die op hun trommels bonken.
Bij de tweede toer, waren mijn supporters niet meer op post. Ik dacht:,” lap die zijn ontvoerd, of nog erger als Engelsen aanzien”… maar gelukkig, in de derde toer stonden ze er terug. Ze hadden niet door dat het parcours eigenlijk 50 m van de wisselzonde lag. Neem dus nooit je vrouw en schoonmoeder alleen mee, zorg ook voor een gids, of ze worden nog als vermist opgegeven bij het consulaat.
Ik was dus volledig mijn kluts kwijt en wist niet meer of al die andere Belgen mij nu al voorbij hadden gestoken of niet. Wanhopig liep ik dan ook over het groene tapijt, richting finishlijn!
Opdracht volbracht, en nu bang afwachten of mijn eerste titel een feit is. En jawel, de behaarde roste speaker buldert mijn naam door. PETER O’ VAN HUFFEL, THE FIRST EN ONLY BELGIUM ATLETE. Het was mij dus gelukt ! Ik heb mijn eerste triatlon titel.
PIETER Van Huffel
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten