Verslag Rad-Marathon door Dick Crispyn

Dag beste vrienden,

Zoals beloofd verslagje van een maffe onderneming.

Onmiddellijk bij aankomst in Zwitserland was duidelijk dat de hitte een zeer belangrijke factor zou spelen tijdens de wedstrijd. Temperaturen tussen de 30 en de 35 graden zonder ook maar een vleugje wind zijn nu niet echt ideale weersomstandigheden om 727km te rijden met een hoogteverschil van 6320m. In totaal 31 deelnemers bij de elite aan de start, uiteindelijk hebben slechts 11 de finish gehaald.

Ikzelf ben razendsnel begonnen, veel te snel bleek achteraf want na de eerste ronde (100km in 3h05) kreeg ik reeds krampen alhoewel ik superbenen had. 10 minuutjes rust genomen en dan de tweede en ook lastigste ronde aangevat. Na 10km krampen tot achter mijn oren, kuiten, quadriceps, nek en onderrug deden ongelooflijk veel pijn. Ik heb echt elke pedaalslag moeten controleren en een heel klein verzet draaien. Volgende 40km telkens klimmetjes van 1 à 2 km met stijgingspercentages tussen de 10 en de 18 procent. Het zweet gutste langs me, tranen in de ogen van de pijn en de wanhoop nabij. Op één of andere manier heb ik toch die ronde tot een goed einde gebracht ( 109km in 4h30).

Gelukkig was er een kinesist die in het team van een andere belg meereed die mij een 15-tal minuten heeft gemasseerd, zodat ik opnieuw van start kon gaan, weliswaar aan een laag tempo. Gelukkig viel de avond en zakte de temperatuur, de ganse nacht was het een aangename 20 graden. In mijn isotone drank heb ik het zout opgeschroefd van 1 gram per liter naar anderhalf en dat heeft blijkbaar wonderen gedaan. Ik heb in feite vanaf die derde ronde een vrij goed gevoel gehad (volgens omstandigheden) zolang ik maar geen te groot verzet draaide want dan kwamen de krampen weer opdagen. Bij het opkomen van de zon bleek er ook wat wind te zijn die later nog een extra moeilijkheidsfactor was op de vlakke stukken. Op het einde van de vijfde en zesde ronde heb ik de rustpauze beperkt tot een 5 –tal minuutjes om zo niet verder te verzuren. Laatste ronde puur op karakter en goed controlerend voor de vierde en laatste keer over de Lindenpass (6km aan 8 %) en eentje zonder naam maar best te omschrijven als 10km vals plat en telkens maar ietsje steiler om te eindigen in een klimmetje van 3 km. Terug op en af voor een laatste grote klim naar Passhöhe (4km aan 7%). Hier werd ik voorbij gestoken door een Duitser die ingeschreven was voor de 200km en die behoorlijk snel ging. Toen heb ik mij op zo’n 20m van zijn achterwiel geplaatst (stayeren was verboden en strenge kontrole van UCI refs op de motards) en ging tijdens de laatste 40km het wijzertje niet meer onder de 36km/h tot aan de finish (blijkbaar een behoorlijke adrenalinestoot). Uiteindelijk was ik 7de in 27h21 en heb ik mij gekwalificeerd voor RAAM (Race Across America, 4800km, Westcoast naar Eastcoast, max 12 dagen). Voor de triatleten kan ik zeggen dat dit het Hawaii is voor de Ultra cyclists.

Ondertussen schrijf ik dit vanuit de Provence waar ik probeer te genieten van een welverdiende rust en lik ik mijn wonden. In elk geval weet ik nog niet zeker of ik mijn belofte zal kunnen houden aan een tweetal vrienden om volgende week met hen de Mont Ventoux te beklimmen, we zien wel.

Veel zonnige groeten,

Dick Crispyn

Verslag Limburg 226 door Ivan Debruyn

Een dagje genieten.

6 maanden vliegen zo voorbij....6 maand training en toeleven naar de fameuze dag zijn snel vergeten....herinneringen aan een volledige triathlon blijven echter gegrift in het sportgeheugen.
Samen met Kris Martens had ik me ingeschreven voor de hele triathlon van Neerpelt:dicht bij de deur,kleinschalig en ideale opstap naar een Ironman.
Samen hebben we tijdens het fietsen en tijdens de wekelijkse trot naar het Noordzeebad uren gepalaverd over hoe we die dag zouden beleven.En dan was het zover.
Zaterdagmiddag vertrokken,samen met de zoon Lawrence als “soigneur” van dienst, richting tropisch Limburg .
Na de pastaparty gingen we richting slaaponderkomen om ons in ascetische omstandigheden ( brits en kast) voor te bereiden op de “big day”.
Om 5 uur op,zalig ontbijtje endan tevoet naar de start,temidden 60-70 tal andere triatleten.( om 11 u startte de ½ afstand met tal van TTK-ers).
Korte briefing en het 24 gradenwarme sop van het kanaal in naar de zwemstart.Zalig water!!!
Knal...weg zijn we.....beter gezegd ze.....want ik ben nog bezig mijn brilletje goed te plaatsen.....begint al goed.
Snel gepast ritme zoeken en mooi links van de boeien richting 950 m keerpunt ( 2 x te ronden).Kri s zwemt ietsje sneller en al snel zwem ik moederziel alleen.Dit heb ik het liefst : zo hoef ik me niet te forceren.Zeker omdat ik wat schrik heb van de 3.8 km afstand ( max 3 km gezwommen op training), doch alles gaat zeer vlug voorbij en dit zonder enig probleem ( dank u zwemtrainer Luc).
Na 1u07 uit het water ( 1u10 vooropgesteld) en dit 2 min na Kris.
In de wissel zie ik hem nog net zijn fiets opspringen .Op voor 180 km fietsen( 6 rondes van 30 km).
Dadelijk 3 kompanen gevonden om op redelijke afstand van elkaar ( jaja geachte jury van Brugge : nu heb je me niet meer liggen !!!) op de pedalen te trappen.Direkt goed ritme ( 35-36/u) aan hartslag 140 ( ruim binnen marge van 135-150).
Terugkeren gaat nog vlotter ( 36-38/u) met heel,heel lichte wind in de rug.
Mechanische pech ( loskomen voorste drinkbus) nopen mij tot 2 korte pittstops (telkens 2 minuten) waarbij Lawrence en Tom kuystermans ( vriend van Annemarie Dupont) schitterend werk verrichten.
10 km aan 40/u brengen me opnieuw bij het groepje en metronomisch malen we verder....
Tijdens ronde 5 en 6 kunnen we wat profiteren van de fietsers van de halve triathlon die onze snelheid naar 38-40/u brengen.Alles gaat ongelooflijk naar wens. De benen zijn super.Weg de schrik om halverwege het fietsen overal pijn te lijden.Integendeel..hoe langer de afstand....hoe meer ik geniet....
Na 5u08 ( doch gem op fiets boven de 36/u-10 min verloren wegens 2 mechanische stops en 2 sanitaire stops) van de fiets en nu begint het pas....
44 graden in de zon,32in de schaduw dat belooft;toch heb ik er ( nog) ongelooflijke zin in: rustig starten blijft de boodschap: aan hartslag 140 loop ik tempo 5min/km .Supergevoel!!!
Richting duik onder de tien uur zit er misschien nog in.....tot km 25: krampen in de benen ( anders heb ik dit nooit) en over en uit.Wat een gemis aan ervaring!!!!Te weinig zout binnen tijdens het lopen!!!!Waar we tijdens fietsen bevoorraad werden door lawrence met uitstekend materiaal,bleven we dankzij de organisatie ( enig minpunt van organisatie) op onze honger ( beter gezegd dorst) zitten.
Waar ons gels,cola,water en isotoon werd beloofd tijdens lopen,moesten we het stellen met cola en water.Santé!!!
Dan maar proberen er het beste van te maken....en van bevoorraading naar bevoorrading verkrampt lopen.Bij elke passage langs vrouwtje Martine en ruime aanhang ( zoontje Victor,zoon Lawrence,dochter Gaëlle en nog wat extra sympathisanten) wat babbelen en het moraal wat opvijzelen om lange ( 3 km heen en weer) tocht richting keerpunt naast kanaal af te leggen.
Tevens doen de aanmoedigingen van alle TTK’ers, die ik telkenmale kruis, ongelooflijk deugd...Thanks,thanks,thanks Luc,Bernard,Hendrik,Martine,Tania,Frederik Rappé( extra bedankt om gelleke te willen missen),Patrick,Fré,Tom,Tony,Dominique,...
Na 4 ronden begin ik elk bosje en iedere struik( ideale plekjes om intestinale overlast te droppen) te kennen en ben blij om de brug over het kanaal in de verte te zien opdoemen voor de laatste keer.
Nog één keer die dekselse brug over ( 8 keer in totaal) al wandelend uiteraard... en dan nog 2 km ,wonder boven wonder lopend, richting finish.
Geschrokken van het feit om de beoogde tijd van 10u30 te benaderen, haal ik in 10u33 die dekselse finish,waar de kleuren rood,wit en blauw van TTKH duidelijk overheersen.
Snel naar Martine en co, waar Kris ( altijd een rappen geweest) reeds netjes uitgerust toeft ( 9u48 voor hem!!!) en dan volledig uitgeteld richting toilet ( voor de zoveelste keer) !!!
Nagenietend ( ik sta versteld van wat een menselijk lichaam aan kan) gaat de riem er af voor onbepaalde tijd ( enkele jaartjes) maar het gevoel van revanche ( onder de tien uur?) doet mij toch geloven in een mogelijke terugkeer..... en naar Neerpelt.

Ivan Debruyn