Verslag IM Klagenfurt (AUT) door Bernard

My first Ironman

Het is pachtig weer als we de donderdag in Ironmancity ons gaan registreren. Marino staat hier en daar te poseren voor een fototje en geniet van alle attentie.
We zien al véél belgen en begroeten elkaar. Het is een leuke sfeer hier. Alleen zeer warm.

Op Ironmanday zou dat anders zijn.
Om 03H50 gaat mijn wekker. Redelijk geslapen e ik voel me nog niet nerveus. Na mijn ontbijt kunnen we de laatste benodigheden meenemen en vertrekken naar de start. Ondertussen ook een pistoleetje met confituur belegd om in het fietsen te benuttigen.

Mede door Stefaan Engels komen we zéér relax aan . Ik geef mijn kinderen een laatste groet. Nog even de fietsen checken en met de wetsuit naar de start.
Nog nooit zoveel mannekes in een neopreen zwart pak bij elkaar gezien.
De sfeer zit er goed in bij die Oostenrijkers : oppeppende muziek, een opgewonden commentator en een bisschop die de zegen geeft.
Ik beslis om aan de rechterkant te starten, en nog vóór we aan de startlijn zijn, kunnen zwemmen, ging dat kanonschot.

Redelijk veel plaats om te zwemmen ondanks die 2455 deelnemers. Tot aan die eerste boei ten minste, vanaf daar is het stampen en trekken. Ik zwem zowaar even tussen de voor anker liggende zeilboten richting kanaal.
Voor die laatste 900 m is het echt positie kiezen in dit smalle kanaaltje, niet meer voorbijsteken en ook niet meer laten voorbijsteken. Desnoods gebruikte ik gans mijn lichaam.

Vóór ik het besefte was de aankomst er al. 1H10 uit het water : Waw! Dat was beter dan voorzien.

Goeie wissel en we zijn weg, onder veel aanmoedigingen, voor 180 Km.
Ook hier loopt alles vlot, ik kan een goed tempo vinden en kan er véél inhalen.
Aan Km 50 zie ik Frederik voor mij uit rijden, en op de eerste serieuze klim kan ik hem inhalen. Ik rij echt héél vlot en de hellingen zijn voor mij géén probleem.

In de tweede ronde kan Frederik me terug inhalen na een Pitstop van me. Ondertussen was ik lekker mijn pistoleetje aan het eten die klaar langs de weg geregeld was. Wat later, een beetje getemporiseerd in de 2e ronde kan ik een weer die gekke DJ op Rupertiberg voorbij richting aankomst. Frederik is niet ver vóór mij.

Vol adrenaline kom ik aan de T2 en plots : MISERIE, mijn loopzak is verdwenen !
Ik ben in paniek en sta om hulp te roepen. Even dacht ik “dit is het einde van mijn eerste IM”

Gelukkig !! Na lang zoeken heeft men eindelijk mijn zak gevonden. 5 m verder op de grond tussen andere zakken. Ik heb daar 7’ verloren.

Maar daarna is het goed nieuws . Mijn bene zijn goed en ik vind een goed tempo, en dan….
Wie staat daar plots vóór mij: TANIA ….!!!!????
Zij was speciaal s’morgens met het vliegtuig vertrokken om mij te verrassen. Weer een adrenalinestoot. Ik zal goed lopen en niet wandelen!! Go , go go , niet verzwakken!!


Begin van de marathon en begin van de wolkbreuk. Bakken regen vallen uit de lucht. Het kan ons maar nieuwe energie geven. De looptijden zijn dan ook goed bij de Pro’s. Voor het eerst 3 vrouwen onder de 9 uurgrens en een wereldrecord.

In het derde gedeelte van de marathon krijg ik het toch een beetje moeilijk. Maar blijven lopen is de boodschap. Stefaan Engels loopt mij voorbij en geeft me nog wat moed. Ik haal in het laatste gedeelte Frederik in . Hij sukkelt met krampen in de benen.
Ik zie dat ik een goede tijd kan halen en ga er dus voor.
Al die Oostenrijkers zijn goeie supporters: Zuper Bernhard !! seer shön gemacht !! Go,Go Go

Ik zal net die 11 uur niet kunnen breken. Stomme loopzak!
Maar dit kan de pret niet bederven. Ik word een IRONMAN !!

Supertevreden kan ik terugkijken op een schitterende dag.

Bedankt aan al de supporters, mijn trainer, mijn gezin, en alle mensen die in mij geloofden.
Bedankt ook voor al de smsjes en mails vóór en na de wedstrijd.
Dit smaakt naar meer.

Geschreven door Bernard Deleener.

Verslag IM Frankfurt (GER) door Luc Devoogdt

Frankfurt 6 juli 2008

De voorbereiding naar Frankfurt was niet zo perfect verlopen als deze naar Klagenfurt van 2007. De laatste weken van de specifieke voorbereiding vielen compleet in het water. Eerst was er een contractuur in de kuit, waardoor ik Brugge moest annuleren en die me dwong om de loopkilometers drastisch in te perken. Daardoor kwam ik de laatste 2 weken met moeite aan 30 km lopen. De laatste week kreeg ik er dan nog een infectie van de luchtwegen bovenop, die enkel kon behandeld worden met zware antibiotica. Even zat de vrees erin dat ik niet aan de wedstrijd zou kunnen deelnemen. Een longfoto bij dr Vanmaele gaf toch groen licht. Mijn vooropgestelde doel van 10u15 moest serieus bijgesteld worden. Na 4 dagen zonder training en heel veel rusten, met een vermoeid gevoel afgereisd naar Duitsland.

De diverse wedstrijdlocaties lagen er erg verspreid, zodat een gps wel zijn nut kon bewijzen in de straten van Frankfurt. Dit had Ivan ook al opgemerkt in zijn wedstrijdverslag van enkele jaren terug. We hadden gekozen voor een hotel dicht bij de zwemstart, dat op 12 km van Frankfurt lag, om minder problemen te hebben de ochtend van de wedstrijd. Het hotel is een echte aanrader qua accomodatie en voeding. De darmproblemen van vorig jaar indachtig heb ik me de laatste dagen een fanatiek voedingsschema opgelegd, om toch maar geen diaree te hebben tijdens het lopen.

Na een korte nacht om 3 uur opgestaan om te ontbijten, dan nog een uurtje in bed gekropen om tegen 5 uur te vertrekken naar de zwemstart. Waar het de voorbije dagen zonnig en warm was, regende het nu ! In de wisselzone aangekomen, was het tijd voor traditionele gebruiken voor de wedstrijd : toiletbezoek, banden oppompen, voeding en drank op de fiets aanbrengen, toiletbezoek, nog een babbeltje met het vrouwtje, toiletbezoek, wetsuit aantrekken en zwemgerief meenemen, nog even twijfelen over een toiletbezoek, en naar de zwemstart.

De zwemstart werd in het water gegeven. Iedereen lag al 10 minuten te watertrappelen vooraleer het kanonschot gelost werd met bijhorend vuurwerk. Eerst een lus van 2300 meter, dan een korte passage over het strand om dan de tweede lus van 1500 m aan te vatten. De eerste 1000 m was het een drukte van jewelste, kloppen, slaan, schoppen en stampen leek hier de boodschap ipv ontspannen zwemmen, Ik werd enorm opgehouden en kon niet doorzwemmen,. De vrees voor een slechte zwemtijd zat er toen al in. Tot mijn verbazing zag ik op het strandje dat ik goed bezig was. In het begin van de 2de lus was het weer 800 m vechten ipv zwemmen. In een heel goede tijd kwam ik op het strand aan. Beter dan verwacht.

Er moest een flink eind gelopen worden over het strand en door de wisselzone. Alles rustig uit- en aangetrokken om dan te vertrekken met de fiets. En net als Ivan enkele jaren terug stonden ook hier weer atleten die al een platte band hadden, als gevolg van het zand, steentjes e.d. in de wisselzone. Voor het vertekken had ik eerst nog eens mijn bandjes proper gewreven om niet plat te vallen.

De eerste 12 km fietsen naar het centrum gingen hoofdzakelijk bergaf zodat er goed gebold kon worden,. Daarna 2 rondes van 85 km (183 km in totaal) Het was niet te warm (26°C), bewolkt, maar winderig. De eerste ronde ging vrij vlot. Ik kon een gemiddelde van 35 km/u aanhouden, kon me goed concentreren om mijn voeding en drank. De hellingen leken me minder zwaar als te Klagenfurt. De tweede ronde kwam de wind hard opzetten, (4 bft en rukwinden van 60 km/u). De laatste 35 km naar het centrum van Frankfurt was pal wind op kop, met moeite kreeg ik het tellertje nog boven de 32. Volgens het hoogteprofiel, weergegeven op de website van de wedstrijd, is de laatste 30 km hoofdzakelijk in dalende lijn. Vergeet het dus maar ! Het blijft een opeenvolging van hellinkjes, de een al wat lastiger dan de ander. Na de laatste zware klim in Bad Vilbel ging het bergaf naar het centrum.

Na een vlotte wissel goed vertrokken voor de eerste van 4 ronden lopen. Nog geen darmklachten, oef. De eerste 10 km gingen vrij vlot. Zelfs het eerst opgestelde doel bleek nog haalbaar, nog 31 km te lopen. Ik kon een goed tempo aanhouden, al begon de rechterkuit wat te verkrampen, Het gevoel van een opkomende contractuur.
De tweede ronde begonnen de krampen zich uit te breiden van de kuiten naar de hamstrings. Het tempo moest ik laten zakken en stilaan begon de martelgang. Na een sanitaire stop en 2 pilletjes immodium terug op weg voor nog 21 km lopen. Lopen kon ik het niet meer noemen, strompelen werd het. De benen waren volledig verkrampt. Ik begon enorm af te zien. Ik kan me niet meer herinneren dat ik ooit zo heb afgezien tijdens het lopen. Ik kon met moeite mijn benen nog vooruit krijgen. Mijn voeding kon ik blijven verzorgen, anders was ik misschien niet aangekomen. Het enige wat ik nog kon doen was de ene voet voor de andere zetten en blijven lopen, niet stappen, de kilometers aftellen en hopen om aan te komen. Onnoemelijk veel keren heb ik gedacht aan opgeven, aan stoppen of wandelen. Maar enkel door mijn wilskracht heb ik kunnen blijven lopen tot aan de finish. De laatste krachten heb ik opgespaard om met rechte rug over te finish te lopen alvorens compleet in te storten en weggevoerd te worden op een brancard. Na een medische checkup en een baxter kon ik naar de recuperatieruimte.

Ik wou niet opgeven in wat misschien mijn laatste wedstrijd uit mijn triathloncarrière was. Waarom al die trainingsarbeid, die opoffering, om zo onnoemelijk veel pijn te lijden en zo hard af te zien. Waarom moet mijn vrouwtje zich zoveel wegcijferen voor mijn stompzinnig egoïsme. Kan ik niet beter al die uren labeur spenderen aan mijn gezin, dan aan dit afzien. De fysieke pijn vervaagt, maar de mentale pijn blijft !
Wat de toekomst brengt is momenteel onzeker, of ik nog wedstrijden doe evenzeer.
Tijd brengt raad en tijd heelt de wonden !

It’s better to burn out than to fade away (Neil Young)

Geschreven door Luc Devoogdt.

Verslag BK 1/4 Triathlon Kortrijk

Verslagje KB Kortrijk
Met 2 afgevaardigden trokken we zondag naar Kortrijk om onze Knokse kleuren te verdedigen.
Mijn compagnon was deze keer Wim Synaeve, pas sedert dit jaar aangesloten bij onze club en voor mij nu al de “rookie of the year”.
Hij liet dit jaar al enkele mooie dingen zien en heeft duidelijk nog veel groeimarge in zich(eerste TTK-er in Oostkerke).
Ik was dan ook nieuwsgierig om na de confrontatie met Ivan vorige week, (onze beste TTKer op de korte afstand mag na Brugge en Eeklo gezegd worden) Wim eens te ontmoeten.
Er werd onze een zeer selectief parkoer voorgelegd met enkele pittige hellingen. Alsof het nog niet lastig genoeg was kwam daarbij nog een sterke wind, het werd al snel duidelijk dat het een zware opdracht zou worden.
Dat dit een rasechte stayerwedstrijd was werd mij al snel duidelijk na het zwemmen. Voor deze wedstrijd werd een ander potje triatleten opengetrokken. Hardrijders zoals Sander Dobbelaer (nog overtuigend gewonnen in Eeklo) hadden hier niks te zoeken, hij eindigde buiten de top 20 op bijna 10 minuten. In deze wedstrijden zijn het de zwemmers die de plak zwaaien. Door de sterke wind was het ondanks het selectieve parkoer onmogelijk solo veel plaatsen goed te maken in het fietsen.
Met 23’07”/1500m had ik voor mijn doen nog behoorlijk gezwommen (beetje veel afgeweken van ideale lijn, maar voor de rest toch 1’32”/100m, not bad), maar dat was pas een 112de plaats waard op goed 200man, dat zegt genoeg. Wim had een 40 secondjes meer nodig.
Eenmaal op de fiets werd het voor mij een solo-opdracht. Ik kreeg slechts zeer weinig steun (duidelijk het zwakke punt van dit potje triatleten) en door de sterke wind was het onverstandig om men “bondgenoten” achter te laten. 10’ beuken op kop, een minuutje recuperen in het wiel – 10’ beuken etc… zo verliep het fietsen.
Als 69ste kon ik aan het lopen beginnen. Wim begon als 124ste aan het lopen op iets minder dan 6 minuten.
In het lopen koos ik ditmaal voor een trage start met de bedoeling ditmaal zonder stretchpauzes of andere problemen het einde te halen. Ik kon voor het eerst dit jaar volledig pijnloos en zonder problemen uitlopen, al was het dan op een “80%” tempo, toch een overwinning voor mij. Als 86ste bolde ik over de streep.
Wim kon met een zeer sterk loopnummer nog tot op 2 minuten komen en eindigde als 97ste.
Nu 4 weken rust, want ik reis af naar India. Hopelijk zullen de zwoele temperaturen en oosterse sferen te blessures laten oplossen zodanig ik erna nog iets klaarmaken tegen de Zwintriathlon.

Geschreven door Jeroen Verheye.

Verslag St-Laureins en Brugge door Ivan

Sint-Laureins

Voor de meesten is Sint-Laureins , “Sinte” voor de vrienden , de eerste wedstrijd van het seizoen.
Menig triatleet is bloednerveus om zijn vorm , resultaat van maandenlange voorbereiding,te testen aan de werkelijkheid.
Omdat hetzelfde weekend ook Leuven en Oostkerke op het programma stonden,was slechts een minieme delegatie van TTK naar de Boerekreek afgezakt.

Terwijl ik voor de vierde keer deelneem aan deze triathlon , zie ik de kwaliteit van het deelnemersveld alsmaar toenemen.
Waar ik de eerste keer met open armen op de dag zelf kon inschrijven ( als 70 ste deelnemer), moet je je nu al reppen om erbij te zijn ( 300 deelnemers)
Aangezien tevens de organisatie alsmaar verbetert komt dit de sport enkel ten goede.

Het zwemmen in de kreek is in tegenstelling tot Brugge en Knokke een minder nerveuze bedoening.
Pang!!...en weg zijn we….het ruime sop kiezende,hopende de goede voet te pakken te hebben.
Noppes voor mij…ongewild geraak ik vast aan het koord…de kortste weg is niet altijd de snelste ( dixit Sonja van de GPS) en ik moet mijn al niet te hoog tempo aanpassen aan het trage werk voor mij.
Inhalen kan ik pas na het keerpunt en dan is het 500 m goed tempo naar de aankomst-helling in een goeie 16’10” ( goeie tijd voor mij) .
De wissel is een verschrikking aangezien een slordige 400 m op blote voeten ( amai mijn eksteroog!) naar de fiets.3-4 minuten is hier een goeie tijd….

Eenmaal de fiets op volgt de selectie in 2 rondes door de polders.
Tempobeulen hebben hier vrij spel en Sander Dobbelaere lapt er de favorieten een goeie 4 min aan de broek.
Zelf heb ik een ideaal mikpunt aan Jim De sitter die me door de 2 rondes loodst aan een mooi tempo ( ong.39/u).
Bij momenten is het genieten…met de wind in de rug.

Weerom een verbetering met 2 min in vergelijking met vorig jaar ( lang leve de trainingsschema’s van Luc devoogdht!! …. En de nieuwe carbonfiets….) .

Nu volgt het lopen ( een mooie 10 km) , deels hetzelfde parkours als het fietsen, doch niet te onderschatten met lange rechte stukken.
Hier zie je de voorliggers van verre groter…of kleiner worden….hier komt de ware spirit naar boven.
Een gevecht tegen jezelf en de natuur…Mooier kan niet,alhoewel aan hartslag 170 de verleiding van een terras met een Leffe voor je neus groot is.zeker als het beste eraf is na 7 km en de finish maar niet dichter wil komen.

Na 42 min ( wissel incl.) loop ik over de meet met een 55ste plaats in totaal.
Tevreden met de tijd ( ietsje minder met de plaats) wacht ik in de bevoorrading op de aanstormende Jan Naeyaert die fris als een hoentje de meet komt overgehuppeld ( had hij zich misschien gespaard voor een 2de ronde lopen??).

Even later verschijnt de indrukwekkende torso van pieter Vanhuffel om de hoek en even later is Katelijne aan de beurt .

Allen tevreden,wordt nog efkes nagekaart en vooral uitgekeken naar de volgende…….


Brugge

Brugge..die schöne……geldt alvast voor de triathlon van Brugge.

Wat een spektakel,wat een ambiance,wat een massa volk…..om het moderne “brood en spelen” van dichtbij te bewonderen…

Aankomst aan de molens maakt het plaatje compleet….

TTk was goed vertegenwoordigd met de mannen van de lange afstand (Luc Vanmaele en Dick Crispyn-Luc Devoogdht gaf forfait) en de korte ( Tom,Danny,Olivier,Steven,Katelijne,Benny,Kristof,Patrick,Alex,Jean-Pierre,Tom,Frederik,…)

Aangezien de wedstrijd in een 8-tal waves gebeurt ( volgens age-group) was de wedstrijd wat onoverzichtelijk om te bespreken en moet ik me helaas enkel beperken tot de mannen die ik in mijn wave tegenkwam….

Voor mij was Brugge (samen met eeklo) hoofddoel van het seizoen,zeker nu knokke niet doorgaat voor mij.

Doel was top-3 in de agegroep…Ijdele hoop???Het was alvast het proberen waard…

Na wat paniek ( witte sokjes vergeten te leggen bij het fietsen-zonder sokken loop ik nooit)…restte mij als oplossing de sokken in plastieken zak mee te nemen onder de wetsuit….

Voor het eerst durfde ik me eens op de eerste lijn te zetten van de zwemstart……
De eerste 100m verliepen super…...bij de eerste 10 de bocht in…..
Jammer genoeg kwam weer de paniek,met wat hyperventilatie de kop opsteken…weg goeie ritme,lang leve de schoolslag,afgewisseld met haperende crawl, groepje voor groepje vloog voorbij…Tom zwom zomaar een minuut sneller…over Steven Thorpe maar te zwijgen…..

Na 16’30” de wissel in voor een lus door het fietsenpark , sokjes ( kletsnat) aan en weg was hij….

Dadelijk de turbo aan om zo snel mogelijk met de juiste kadans naar voren te schuiven.
De wind zat ideaal…..ietsje tegen door door de polders en in de rug langs het kanaal.

Na 10 km zag ik steven langs de kant met een platte band….doodzonde ……maar veel tijd krijg je niet op dit bochtig en selectief parcours….de meter ging goed boven de 38 om ged 6 km langs het kanaal richting Plassendaele te minderen tot 34-36 ( pal tegen).

Aan de overkant zag ik de andere waves in spoed richting brugge trekken…kleineen grote groepen ( op 5-10 m afstand) en enkelingen…..Zelf had ik een superpiloot voor mij om de ideale snelheid aan te houden.

Eenmaal gekeerd over Plassendale besloot ik met de wind in de rug de pedaal wat dieper in te drukken tot 46-48/u) en na 20 km hadden we Tom Casteleijn – wat een talent…voor het eerste jaar…) bij de lurven.

Met een strak tempo kregen we Brugge in het vizier en konden we ons opmaken voor de wissel. (1’09” voor 45.7 km)
Eenmaal binnen de stadspoorten wassen het op de koppen lopen …kippenvel……daarvoor doe je het!

Met een superwissel ( tegen mijn gewoonte) sprintte ik de vesten op ( ik had nog wat schade op te halen wou ik 3de worden…).
Met wat geslalom door de meute ( vooral trio’s ) het ideale traject ( de kasseien vermijden-kortste bochten) kiezen was alvast geen sinecure…doch kon ik een goed tempo ( 3’45” eerste km) onderhouden.
Doseren en geen tijd verliezen is de boodschap en ook hier koos ik een mikpunt om het tempo te onderhouden.

Wat een prachtig parcours ( jammer van de vele klinkers onder de zolen) dwars door Brugge ( sorry voor het plagiaat) langs de markt en over de Burg om dan de 2 de lus,temidden van een waanzinnige menigte, aan te vatten.
Bandje rond de pols en geven maar……die lap…..Mijn tempo zakte ietwat…of mijn mikpunt hervond zijn 2de adem….
Zie ik daar Danny ( 10 min vroeger gestart) niet lopen????Jawel…met verse moed passeer ik de voorzitter ( bedankt Danny voor steun!!!)
En na 42’ kan ik me over de meet werpen…

Net voldoende om de 4-de H-40 op 40 seconden te houden.

Supercontent!!!

In de drukte na de aankomst , kom ik hier en daar een tevreden TTK-er tegen…hopelijk heeft ieder zijn vooropgesteld gehaald….zoniet komen er nog plenty of kans

Geschreven door Ivan De Bruyn.

Verslag Rhino Triathlon Eeklo door Jeroen

RHINO-triathlon Eeklo : “2000m te ver”

Voor de eerste editie van de RHINO-kwarttriathlon kwamen een kleine 200 deelnemers aan de start verdeeld over 2 waves. Favoriet voor de eindwinst was het nieuwe supertalent Sander Dobbelaere.
Onze club werd vertegenwoordigd door Françoise, Jeroen en Ivan. Een sterke afvaardiging als je nagaat dat zij respectievelijk voor onze club 1,2 en 4 eindigden in het intern klassement van de vorige editie van de Zwintriathlon.
Verder onze 2 nieuwste leden Frederick DC en Fleur (haar debut-triathlon) gesteund door onze 6de TTK-deelnemer Pierets Kristof.
Voor Ivan was het een goede kans om zijn uitstekende vorm dit jaar nog eens te etaleren en een vervolg te breien aan zijn sterke reeks. Françoise en Jeroen hadden een goed excuus om net iets minder te zijn. Françoise, pas terug uit Nice na een zware IM. Mezelf nog maar een 4-tal weken terug lopende na een lange moeizame revalidatie (stressfactuur, dan piriformis syndroom, lage rugpijn, gevoelloosheid in dijbeen, etc..)
Oorspronkelijk wou ik in deze wedstrijd niet voluit gaan in het lopen, het was nog maar mijn 4de 10km in 3 maanden tijd en ik had sinds de zwinstedenloop van maart nog geen 100m boven de 13km/u gelopen, geen onnodige risico’s te nemen dus. Maar het zou tevens men enige kans zijn om mij dit jaar eens met Ivan te meten dus ben ik er toch maar voor gegaan (Ivan niet in zwin dit jaar).
Het zwemmen ging mij tamelijk vlot. Ik had exact 15’ nodig voor de 1000m. Ivan volgde op 1’57” . Ik hoopte vooraf op een bonus van 1 à 2 minuten dus dat viel al goed mee.
Het fietsen ging ook vrij goed. Door de sterke wind en het licht glooiende parkoer was het een tamelijk selectief parkoer en dat ligt me wel. Langs de vaart was een goed overzicht mogelijk en ik merkte toch verrast dat ik halverwege nog geen meter was uitgelopen op Ivan. Uiteindelijk zou ik zelf een 10-tal secondjes moeten inleveren op Ivan in het fietsen (Ivan had daarbij nog technische problemen met een loskomend zadel). De tijd dat ik minuten kon pakken op men clubgenoten in het fietsen is duidelijk gepasseerd, dat bleek trouwens vorig jaar al in de zwintriathlon (Steven DG). Met een 15de fietstijd kon ik nochtans niet ontevreden zijn, maar Ivan maakte een mooie progressie in het fietsen de laatste jaren (13de fietstijd).
Als 13de kon ik aan het gevreesde loopnummer beginnen met een bonus van 1’44” op Ivan. Het begon eigenlijk nog tamelijk vlot. Ik vond een tempootje van +/- 14km/u, genoeg normaal gezien om net genoeg over te houden op ’t eind. Na de eerst ronde van 3,3km had ik slechts een 20-tal seconden verloren, de 2de ronde slechts een 10tal seconden. Ik dacht toen al dat het binnen was. Wat kan nog verkeerd gaan? 3,3km af te leggen met dik 1minuut voorsprong op Ivan die pakweg 15km/u loopt? Veel dus. In de laatste 3km kwam zand in de motor. De bil begon te verkrampen, de paslengte verkleinde, de pijn was niet meer te harden. Stoppen – stretchen – doorlopen – de voorsprong smolt in geen tijd weg. Op 2km van de finish liep Ivan me voorbij. Ik probeer nog eventjes maar het lichaam protesteerde. 2km te ver zo bleek.
Uiteindelijk wordt Ivan 18de overall in 1:59:05. Zijn doel: podium bij de veteranen gehaald, 3des proficiat. Ik strompel dik 1minuut later binnen als 21ste in 2:00:11.


Bij de “goeien” maakte de jonge Sander D. er een oneman-show van. Hij fietste iedereen op een hoopje en zou die voorsprong nooit meer prijsgeven in het lopen. Bij de vrouwen ondervond onze eigen Françoise weinig tegenstand en bereikte zonder forceren de eindstreep als eerste vrouw op de 39ste plaats overall in 2:05:45.
Frederik maakte na een teleurstellende (zo zei hij zelf) zwemproef nog veel goed en stormde vlot de top 100 nog binnen in 2:16:10. Fleur bleef volharden en bracht haar eerste triathlon tot een goed einde. In de laatste ronde werd ze nog bijgestaan door Kristof die zowaar na zijn eigen prestatie nog een lang stuk ter steun met haar meeliep.
1 Dobbelaere Sander Watervliet 37 HU23 1 * 0:12:22 5 0:57:07 2 1:09:29 1 0:35:46 3 1:45:15
2 De Vreese Frederik Lovendegem 28 H24 1 * 0:12:01 4 0:59:10 4 1:11:11 2 0:36:39 4 1:47:50

18 De Bruyn Ivan Assebroek 17 H40 3 * 0:16:57 68 1:01:54 13 1:18:51 22 0:40:14 18 1:59:05
21 Verheye Jeroen Gent 100 H24 14 0:15:00 33 1:02:07 15 1:17:07 13 0:43:04 46 2:00:11
39 Wellekens Francçoise Gent 198 D40 1 * 0:16:22 52 1:06:29 47 1:22:51 42 0:42:54 43 2:05:45
87 Decoene Frederik Damme 135 HU23 4 0:20:28 139 1:09:12 74 1:29:40 100 0:46:30 74 2:16:10
121 Pierets Kristof Dudzele 62 H24 75 0:17:57 93 1:15:32 136 1:33:29 121 0:52:49 124 2:26:18
153 Boussy Fleur Knokke-Heist 114 DU23 2 * 0:19:28 117 1:18:05 147 1:37:33 142 1:01:53 159 2:39:

Geschreven door Jeroen Verheye.