Supporter in de bloemetjes
Augustus 2007, de zoveelste triatlon als supporter ? Toch niet helemaal. De locatie had al iets spannends : Monaco. Frederik kreeg het aanbod iemand z’n studio te gebruiken om deel te kunnen nemen aan de triatlon. Zoiets laat je niet liggen. Dus vertrokken we vol goede moed richting Nice. Na een vlotte vlucht van 1,5 uur kregen we de mooie kust van Nice in het vizier. Even een tussenstop en dan een rechtstreekse bus naar Monaco. Op het perron geeft Frederik me een Franse brief gericht aan “Mme. Vandermersch”. Even denk ik dat m’n Frans wel erg slecht is, maar na enkele keren lezen zeg ik :,, Ga ik vliegen ?” Frederik glundert, hij heeft me een viparrangement bezorgd. Na een ontbijt op het mooie kiezelstrand waar de start van de wedstrijd ligt, volgt een luchtdoop. Het fietsparcours met drie fameuse hellingen met in het totaal 1700 hoogtemeters door het gebergte van Monaco, zal ik vanuit een helikopter volgen.
Waaaw-ojoooh-zot !!, was de reactie per SMS van ons Emma.
Daarna zet de helikopter ons netjes af aan de loopzone waar de atleten 5 keer passeren. Dit wordt een supporter met nog meer adrenaline in z’n lijf dan de atleten. Alweer een erg internationaal publiek met deelnemers uit 41 landen. Op de bus ontmoeten we een 70-jarige die vorige week nog meedeed en Louisville-USA en al 33 iron-mans op z’n palmares heeft. Hij ziet er nog heel goed uit en maakt zelfs flauwe grappen. Toen Frederik zei dat hij maar om de 2 jaar een “volle” mocht doen van z’n vrouw, riep hij uit : ,, Oh my god, witch country are you from to listen to your wife.” Grrrr… Maar voor de rest kan je alleen maar dromen van zo’n fysiek aan 70. Bij een korte testrit in het gebergte voelde Frederik wat haperingen aan de versnellingen, mede door het transport van de fiets met het vliegtuig in een op een lijkkoffer lijkende valies. Op naar de technische stand, waar ze doodleuk vroegen of hij een goede levensverzekering had. Ze dachten aan een stuurbreuk wat achteraf toch niet bleek te kloppen (enkel de verf bladerde wat af. Even paniek. Zal het wisselstuk op tijd zijn ? Gelukkig was er een Decatlon die het vuur kon blussen. Oef !
De ochtend van de start de vertrouwde rituelen : pasta om 4.30h, spanning, 1.000 keer controleren en vertrekken met de opkomende zon. De start heeft een vertraging van 25 minuten en later vernemen we waarom… er waren 10 fietsen gestolen uit het fietspark waaronder die van de topfavoriet. Onbegrijpelijk, want wij werden voortdurend gecontroleerd en alles lag achter hekkens. Start!! Prachtig zicht alweer : de blauwe zee, dobberende schepen(en welke !!) en al de iron-mannen die het beste van zichzelf geven.
Ik sta op het strand op armbreedte van de start met een warme croissant en vergeperst fruitsap. Over de micro hoor ik :,, De tweede zwemmer is een Belg, Thierry Verbinnen.” Yes 
! Nu vlug met busjes naar de heliport waar we per 6 het fietsparcours overvliegen om te landen in het dorpje La Turbie, hoogste punt van het parcours. Spectaculair mooie beelden vanuit deze glazen bol, maar de renners herkennen is niet mogelijk. In La Turbie zien we de iron-mannen echt afzien. Velen lijken wat verdwaasd en vergeten zelfs hun drank op te pikken. Terug met de helikopter naar het casino van Monte-Carlo om de lopers 5 maal te zien voorbijkomen. De vips hebben alweer een schitterende plaats op het balkon van het casino
waar we nippend aan onze champagne vlak boven de finish hangen. Tropisch temperaturen en een steile “ avenue d’Ostende” , waar tal van dure wagens in file hun opgebrande brandstof per liter lozen, zorgen ook hier voor een iron-man die z’n naam waard is. De bochten op het parcours nemen we al even snel als de Formule1-bolides. Beetje bij beetje lopen de atleten binnen,
allen zeer tevreden over dit wondermooie, maar keiharde parcours. 
Monaco, een mooie maar irreële wereld van Ferrari’s, Rolls Royces, Bentley, Maserati en Lamborghini en …… helikopters. Een ervaring die ik nooit meer vergeet. Weg de vele vuile was na een natte training, het zuchten om alweer een bord pasta en een te vroeg afgebroken feestje. Frederik de triatleet heeft nog voor een tijdje een vurige supporter. Ook op de gewone wedstrijden in de Vlaamse polders zal ik weer de longen uit m’n lijf roepen : keep going ! You’re looking well
…… Op het podium van creativiteit en supporterszorg haalt deze triatleet een gouden medaille.Geschreven door Inge Plaetinck.
(Getypt door Delphine Vandermersch)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten