Dick Crispyn in Race around Ireland

Race around Ireland was de laatste wedstrijd van dit seizoen, dus nog 1 keer opladen om een mooi einde te kunnen maken aan dit seizoen en zo met extra motivatie en volle goesting deze winter te trainen om dan volgend jaar de kers op de taart te zetten in Amerika waar ik deelneem aan het officieuze WK. Race around Ireland is echter niet van de poes, de organisatie roept het ook uit als zwaarste fietswedstrijd in Europa, maar ook andere organisaties zeggen hetzelfde van hun wedstrijd, zo gingen we toch met zekere zelfzekerheid naar Ierland.
Ik ging echter niet alleen maar met mijn gloednieuwe crew bestaande uit crewchief Jacques Vermeulen, Dennis Bonte, Roger Callebout, Alain Schroeven en Peter Eeckeman. 5 man lijkt veel om te begeleiden maar later bleek dat dit zelfs zeker nog moet aangevuld worden met 2 à 3 personen om een kans te maken om Amerika tot een goed einde te brengen. Rijden met de camper, de volgwagen, shopping, koken, massage, co-piloteren, fietsonderhoud, internetupdating, etc. behoorden tot hun taken in dit circus dat 24 uur per dag doorgaat voor zowat 6 dagen lang.
Op vrijdagochtend reden Jacques en Dennis met de sponsorwagen en alle materiaal en fietsen via Calais, door de chunnel naar Folkestone om vanaf daar 600km door Groot Brittannië te rijden om uiteindelijk in Holyhead de ferry te nemen naar Dublin. Ikzelf, Roger, Alain en Peter vlogen een dagje later met Ryanair. Bij aankomst konden we onmiddellijk naar de startplaats Navan op zo’n 60km van Dublin, daar stond ons papierwerk, auto- en fietskontrole en een briefing te wachten. Op zondag dan de grote start vanaf 17h00, ikzelf startte deze wacko race om 17h45. 2172km, 23000 hoogtemeters en een tijdslimiet van 132 uur stonden ons te wachten.
Na een handdruk van de burgemeester en een interview aan de start konden we aan de slag, na 5km echter waren wij reeds verloren gereden en verloren zo reeds 20 minuten, dus dat beloofde voor de overige 2167km. Het weer was trouwens niet zo super en de weersvoorspellingen waren nog erger dan wat we als worst case scenario hadden voorzien. Er stond ons vanaf de zondagnacht orkaan Katia te wachten met windsnelheden tot meer dan 130km per uur en regenbuien die schering en inslag waren, maar de race ging verder. De eerste nacht reden we hoofdzakelijk door Noord Ierland, eerst Belfast voorbij en dan naar Londonderry waar de organisatie ons stond op te wachten. Een 700 meter lange brug mochten we niet over fietsen door de hevige rukwinden. De fiets dus op de auto en lekker ingestapt in de auto om zo veilig aan de overkant te geraken. Vervolgens naar het meest noordelijke punt van het eiland, Malin Head, om vanaf daar via de westkust naar het zuiden af te zakken. Onderweg weinig vlakke stukken, een ongelooflijk slechte staat van de wegen. Een korrelige ondergrond ging ons trouwens de hele weg parten spelen, op dergelijke wegen kan je helemaal geen snelheid opbouwen, tijdens afdalingen bleef je snelheid gewoon constant of ging je zelfs trager rijden.
De hellingen waren steil tot heel steil. Op zowat een 12-tal plaatsen was het echt harken op de kleinste vernelling om de maxima van 20 tot zelfs 25, 27, 28 en 30% te overwinnen. De ergste was 25% maar dan 1km lang en dit samen met de hevige windsnelheden een echt spektakel. Van de crew hoorde ik ook steeds “dit is niet te doen” en “steiler dan dit heb ik nog nooit gezien”. Op sommige stukken ging het voorwiel gewoon van de grond en moest ik op het puntje van het zadel gaan zitten om rechtop te blijven. In feite is de ganse route een aaneenrijging van de zwaarste beklimmingen en de slechtste wegen. Mocht dit nog niet genoeg zijn kan ik er aan toevoegen dat de vele regenbuien en temperaturen ’s nachts van 4°C het ook niet makkelijker maakten. Het nachtrijden was ook aan de orde tussen 20h30 en 07h30 en dan uiteindelijk ook het slaaptekort dat ging doorwegen (in 139 uur koers heb ik slechts 11 uur geslapen). De nachttemperaturen van slechts 4 graden gaven onderkoeling tot gevolg, crew moest mij opwarmen door het wrijven met een handdoek op mijn rug om dan een half uurtje later terug de nacht in te trekken in kletsnatte omstandigheden. Opgave is echter nooit een optie geweest, dit doordat ik steeds meer en meer terrein won op mijn concurrenten die op de derde en vierde plaats reden. De tijdslimiet werd twee keer opgetrokken, een eerste maal met 12 uur door orkaan Katia en een tweede maal met 6 uur door uitlopers van orkaan Lee die ook eventjes de orde kwam verstoren.
Het einde kennen sommigen onder jullie wel al, ik werd tweede in een eindtijd van 139h21. Voor mij een heel mooie prestatie in deze World Cup Event , vooral omdat wij slechts ervaring kwamen opdoen en de nieuwe crew kwamen testen in functie van Race across America in juni 2012.
Als laatste nog een heel grote DANK U WEL aan alle crewleden, zonder hen zou dit niet gelukt zijn. Ook alle sponsors zijn onontbeerlijk om dit tot een goed einde te brengen, dus ook aan hen allen een DANK U WEL.

Verlag 70:3 IM Ireland door Pieter

IRELAND, een ECHTE IRON-MAN.





Connemara, West-Ierland, een ware woestenij aan het eindpunt van Europa. Je ademt er nog de krijgerlucht van de oude Kelten in. Een volkje waar de Romeinen destijds serieus voor in hun broek deden en de overtocht dus maar braafjes overlieten aan Engelse parvenues die met lelijke trukken die barbaren onder de knoet hebben gehouden.

Ik moet u dus niet uitleggen dat er aan deze Triatlon weinig Engelsen deelnamen, ze hadden er een numerus clausus opgezet, 10 protestanten werden toegelaten, de andere werden onmiddellijk terug in zee gejaagd.

Op sportgebied zitten deze Ierse Kelten nog steeds in het dolmentijdperk. Voetbal is de sport voor de zwakst fysisch begaafden. Ballet op gras regelrecht afgekeken van een deel Engelse nichten. De moeite dus niet waard om er woorden aan vuil te maken.

Als je al wat sterker te been was, mocht je meedoen aan het Rugby. Dat lijkt er al wat beter op, maar het is nog niet je dat; teveel spelregels en je tegenstrever mag niet bloeden, dus maar een trapje hoger: het Gaelic Football. Haha, hier mag je tenminste je vuisten gebruiken en niet zoals die salonboksers,- met handschoenen-, neen hoor met de BLOTE vuist.

Maar beste sportkenner, het summum van sport voor een Ierse ruige Kelt, is Hurling. Op het verre continent staan ze dat nooit niet toe. Ze schaffen hier al het stierenvechten af, dus moet er al lang niet meer over Hurling gesproken worden. Hurling is voor de echte vechterselite, de noeste krijgers. U krijgt een soort hockey stick, een lederen bal, een rugbyplein en 12 tegenstrevers… u mag 2 x 35 minuten er lustig met de stok op loszwaaien en wie uiteindelijk met de meeste overschiet en als het kan ook nog zoveel mogelijk keren die lederen bal met een reuze zwaai tussen die rugbypalen geschoten heeft, is gewonnen. Voor de rest, feel free en sla er gerust op los. Het Ierse Gaia, van Michael Vanderwood, heeft na een tussenkomst in het parlement er toch voor gezorgd dat ze sinds vorig jaar een helm moeten dragen. Het kostte Vanderwood na een avondje stappen in Dublin, enkele tanden. De bommen houden ze voor zijn volgende tussenkomst. Familie Vanderwood, weze dus gewaarschuwd, hou u alleen bezig met stieren en koeien in Anderlecht.

Dus genoeg sportgeschiedenis ten berde gebracht, deze rare kwasten organiseren nu hun eerste Iron Man 70.3. Je kan al raden dat dit dus niet voor mietjes ging zijn. Gedaan met die Zuiderse toestanden: in een plasje stilstaand water dobberen van 22 graden, om daarna besmeurd met wat zonnecrême een toeristisch fietstochtje te maken, en tenslotte van spons tot spons te lopen … neen, niets van dit alles.

Een woeste Atlantische Oceaan van 13 graden, een heuvelachtig parcours met een stormwindje overgoten met emmers water, om tenslotte in een ijzige wind langs de kustlijnt e lopen. “That’s an Iron Man”, schreeuwde een rost behaarde woesteling bij de briefing. Onmiddellijk werden de knotsen en menhirs de lucht in gegooid en trakteerde de familie Guiness op een wild bachanaal.

Tot laat in de nacht galmde het feestgedruis door, enkel barden zongen aangebrande liederen, de dames schopten de kruiken van tafel en begonnen onmiddellijk met opgeheven rokken aan een Irisch tapdans. Was mij dat een geseling om dit magnifiek strijdtoneel te verlaten en toch maar bewust te denken aan wat komen zal. Ik had trouwens de UNIEKE kans om eerste Belg te worden. Dus ik moest mij serieus soigneren.

De dag des oordeels is aangebroken. Inderdaad, woeste zee… zo wild dat ze een helicoper van stal gehaald hadden om boven het parcours te hangen om de drenkelingen uit het water te hijzen. Massa’s bootjes en surfplanken waar wij tussen moesten zwemmen om het parcours in de kolkende golven terug te vinden, en wat zag ik… het kan toch niet waar zijn, die mannen op die planken hadden van die hurlingstokken in hun handen. Elke keer als je te dicht bijkwam kreeg je dus een vriendelijk Iers tikje om zo de rechte baan te houden. Eens uit het water erkende mijn vrouw mij bijna niet meer, ik was bont en blauw gemept.

De fiets dan maar op. Eerst even het record der langste wissel gebroken, het is koud, het giet en het is windkracht 6. “Dus veel laagjes klederen aandoen”, dacht i k zo. Die Ieren bekeken mij heel vreemd: Its a lovely day, a little rain en not to much wind… gek zijn die Kelten, los in hun tripak de Connemara in, het was potverdorie met moeite 11 graden.

Met momenten dacht ik dat ik in de Lacs van Connemara aan het rijden was. De banen en de meren, het was zowat het zelfde… één natte boel. Maar ja, ik moest door, want ik kon de eerste Belg worden!

Terug in Galway aangekomen, bijna verkleed als een spons, konden wij aan het loopnummer beginnen. Mijn trouwe supporters stonden aan de uitgang van de wisselzone met vlag en wimpel mij toe te juichen. “ Je ligt ver voor op de tweede Belg, dus komaan, alles geven en de eerste titel is binnen”! Ik vlieg er dus stevig in, op elke hoek van het parcours stonden rockbandjes U 2 na te apen. Het is eens wat anders dan een deel volk uit de brousse die op hun trommels bonken.

Bij de tweede toer, waren mijn supporters niet meer op post. Ik dacht:,” lap die zijn ontvoerd, of nog erger als Engelsen aanzien”… maar gelukkig, in de derde toer stonden ze er terug. Ze hadden niet door dat het parcours eigenlijk 50 m van de wisselzonde lag. Neem dus nooit je vrouw en schoonmoeder alleen mee, zorg ook voor een gids, of ze worden nog als vermist opgegeven bij het consulaat.

Ik was dus volledig mijn kluts kwijt en wist niet meer of al die andere Belgen mij nu al voorbij hadden gestoken of niet. Wanhopig liep ik dan ook over het groene tapijt, richting finishlijn!

Opdracht volbracht, en nu bang afwachten of mijn eerste titel een feit is. En jawel, de behaarde roste speaker buldert mijn naam door. PETER O’ VAN HUFFEL, THE FIRST EN ONLY BELGIUM ATLETE. Het was mij dus gelukt ! Ik heb mijn eerste triatlon titel.




PIETER Van Huffel