Even tijd nemen om wat van mijn wedstrijden neer te pennen.
Howel het trainen op een lager pitje staat - het leven eist ook andere aandachtspunten – ben ik nog wel min of meer aan het trainen.
Fietsen neemt veel tijd in beslag dus dat moet er wat aan geloven. Dat het fietsen dus niet is wat het moet zijn, is zo klaar als een klontje (boter of suiker, wat moet het zijn).
Elk jaar doe ik wel een aantal triatlon-wedstrijden en dan liefst de halve triatlon maar aan duatlon heb ik een broertje dood. Naar mijn mening is dat nog veel zwaarder dan triatlon want de verzuring treedt vooral op in de benen en geraakt er maar moeilijk uit. De intensiteit van een duatlon-wedstrijd is immers danig hoger dan die sport waarer eerst verplicht gezwommen moet worden.
Toch had ik mij ingeschreven voor de Powerman in Geel gewoon omdat dat één van de beste wedstrijden is in België. Vele malen ben ik als supporter gaan kijken onder meer toen Benny Vansteelandt nog mee deed. Vermits het in duatlon-land als lange afstand te boek staat, zag ik het positief in. Nu ja, het is 10,7km lopen dan 60km fietsen en vervolgens weer iets meer dan 10 km lopen.
Ik zag vooral tegen de start van het lopen tegen op omdat ik vreesde dat iedereen als een speer uit een boog zou vertrekken. En als ik iets niet kan, dan is het wel snel vertrekken (naast nog wat andere dingen waar ik beperkingen in heb, maar hierover niet verder). Toch viel dat al bij al nog goed mee. Ik kon een strak tempo aanhouden.
Volgende vrees was kramp te krijgen in het fietsen, maar dat heeft zich niet voorgedaan. Niet dat het fietsen fantastisch was, er kwamen er teveel voorbij, toch was het niet miserabel. Het was wel uitkijken naar het 2e lopen. Toch verder best eenzaam tegen de wind daar in Geel.
Het begin van het lopen ging (naar mijn maatstaven vrij vlot) om dan beter en beter te worden. Vol overgave de 3 plaatselijke ronden gelopen en tevreden gefinishd.
Vooral plzeier beleefd aan deze superwedstrijd en best tevreden met de 22e plaats. Het fietsen kon zeker beter maar het lopen was echt goed met 1e run in 38’ en de 2e in 41’. Daar doe ik het voor.
Volgende wedstrijd was de kwarttriatlon te Izegem, een stayertriatlon. Er komen traditioneel wel toppers op af, al was dit jaar toch vrij beperkt. Geen Bart Arnouts, Axel Zeebroek of Sofie Goos dit jaar. Wellicht volgend jaar weer wel want dan is het hier BK. Ook hier plezier beleefd aan de wedstrijd. Voor de 1e x gezwommen met een oud pak van Mieke dat veel en veel beter drijft dan mijn oude half stoffe-half neopreen pak. Ik ben naar de finish gedreven. Al valt dat niet te zien aan een eerder matige tijd van 25’. Mogelijk hadden met onderarmen wat last van het voegen van gipskartonplaten thuis afgelopen week?
Fiets op … en eraf. Krampen en niet in de schoenen geraakt. Wat sukkelen en toch weg. Naar enkele andere atleten gereden, oude bekenden o.a. Met 4 samen kunnen rijden tot er een snel groepje van 4 andere bij ons kwamen. Direct lagen er al 2 af. Ik dacht het ook niet te houden maar ik heb aangepikt en naarmate de wedstrijd vorderde bleek dat deze groep wel snel maar toch ook niet de buitenaardse supersonische trein was. Buiten een andere sterke fietser, kon ik goed werk op kop doen. Stelselmatig wat anderen ingehaald om dan aan het lopen te beginnen.
Zelfde scenario: eerst wat rekken tegen de krampen en dan vertrekken. Al snel kwamen er nu steken in de zij. Sinds enkele loopwestrijden (Brugge, strandloop Zeebrugge, pistetrainingen bij Sodebrug) heb ik er wat last van. Tempo flink laten zakken tot het doenbaar was. Het zou wachten worden tot het beterde. Al in de 1e ronde, kon ik terug een goed tempo aanhouden en de 2e en 3e ronde waren super.
Mijn best gedaan op deze wedstrijden en dus tevreden. Mijn seizoen kent alvast enkele geslaagde wedstrijden en dus kan ik gerust zijn. Nu op naar Viersel (kwart) en de duatlon van Tielt.
Tom Kuystermans
zondag 22 augustus 2010
dinsdag 10 augustus 2010
Verslag Luc en Martine IM Regensburg
Verslag IM Regensburg Martine en Luc
Deze wedstrijd is de jongste telg in de ironmanfamilie maar de organisatoren hebben ervaring met oa Frankfurt en Sankt Polten. Regensburg ligt in Zuid-Duitsland , de regio voorbij Nürnberg in een zeer bosrijke omgeving met glooiend reliëf en aan de Donau. Het is een mooie en in de zomer zeer druk toeristisch bezochte stad.
Voor Martine dus de eerste volledige en de voorbereiding was quasi perfekt verlopen : rustige opbouw van tijdens de winter met enkele wedstrijden (1 kwart en 3 halve) voor het vertrouwen en als toets voor de progressie. Toch met een bang hartje naar ginds want in triatlon is 1/1 meer dan 2x1/2…
Dan net voor de start grote paniek : Martine haar Polar horloge vergeten in de auto en dus was het hele taktische plan met vooropgezette limieten van hartslag om zeep. Een beginnersfoutje maar niet onoverkomelijk, een beetje peptalk volstond om terug vertrouwen te geven en dus zou het voor haar volledig op het gevoel moeten. Ik bood haar mijn Polar aan maar dat wou ze niet.
Het zwemmen ging door in de Gugenbergersee, een meertje op 10 km vd stad en eigenlijk een beetje te klein voor zo’n massa. Wel schitterend helder water en na de voorbije hittegolf gelukkig net niet te warm om de wetsuit toe te laten Men had een ingewikkelde figuur met boeien uitgetekend maar zonder richtingwijzers of GPS zou het wel eens verkeerd kunnen uitdraaien als een kudde van meer dan 2000 neopreners tegelijk de aanval inzet. En zo geschiedde : een deel vd massa raakte verdwaald en sneed een bocht vh parcours af, de wanhopige kayaker die probeerde te corrigeren moet een strijd op leven en dood hebben doorgemaakt, ze kwamen van overal mijnheer…de sukkelaar is nu nog in therapie bij slachtofferhulp. Volgende keer zullen ze het meer wat moeten vergroten of toch werken met 2 rondjes ofwel nog meer en duidelijker zichtbare boeien leggen.
Martine zwom heel behoorlijk in 1u15 en ik in 1u07 (boeitjes wel correct genomen, braaf hé) en heel tevreden T1 ingedoken.
Het fietsparcours bestond uit 2 rondes van ong 82km met dan nog een trajekt tot in het centrum van de stad. In elke ronde lag het zwaartepunt tussen km 10 en 25 waar telkens enkele stevige hellingen in verschillende etappes moesten bedwongen worden. We vonden het beiden vrij pittig maar klimmen is altijd een kwestie van perceptie : als je het goed kan is het makkelijk, voor ons dus toch serieus op de tanden bijten. Nadien een mooie afdaling (max 80km/u) en een heel stuk vlak en later nog enkele ‘rolling hills’ minder lange beklimmingskes maar de tweede keer deden ze toch wat zeer…
De techniek liet Martine volledig in de steek : ook haar fietscomputerke weigerde dienst en ze was aangewezen op de kerktoren om een idee van haar tijd te hebben… gelukkig bleef de fiets zelf intact en kon ze na 6u26 T2 binnenrijden, content dat die fietsschoenen eindelijk uit konden. Ikzelf had uiteindelijk 5u34 nodig met wat verval in de 2° ronde en hoopvol voor de rest want eigenlijk op schema zoals gepland.
En dan het lopen! Martine deed het schitterend en kon zeer gelijkmatig de 4 rondjes afhaspelen met de smile. Massa’s volk in het centrum zorgden voor een speciale sfeer, absoluut kippenvelmomenten soms. Naarmate het einde naderde bracht de mengeling van adrenaline en endorfines haar in een trance en vloog ze de laatste rechte lijn in, nog snel 2 concurenten passeren, een uitbundige high5 met de speaker en bijna van contentement de micro gepakt en een liedje beginnen zingen (dit laatste is iets overdreven maar allez ge begrijpt me)
De eerste Ironman in 12u21 en zonder extreem af te zien of ongelukken, wauw, ze leefde op een wolkje en dat bleef duren de dagen nadien!
Voor mij was het een heel ander scenario. Van in de eerste meters van de marathon kwamen krampen op in hamstrings en quadriceps en om de zoveel meter werd ik verplicht te stoppen of te stappen. Als ik liep was het ong 11 km/u maar dus continu on/off. Dit is de eerste keer in 17 ironmans dat mij zoiets overkomt. De oorzaak? Ik weet het niet echt : misschien het feit dat ik de voorlaatste week een verkoudheid had die nog wat in mijn lijf zat? Onbewust toch wat te hard geklommen? De temperaturen van 26-27°gr waren ideaal en ik heb al letterlijk voor heter vuren gestaan. Hoedanook zodra ik door had dat er geen toptijd meer in zat was het kwestie van overleven. Efkens samen gelopen met Martine die een ronde achter zat en haar moeten laten gaan…niet goed voor mijn mannelijk macho gevoel maar het zij zo. Uiteindelijk toch de finish gehaald in een voor mij matige totaaltijd van 11u16.
Martine dus in euforie en ik terug met de voetjes op de grond maar zeker niet in zak en as, het kan niet altijd kermis zijn, ik genoot met volle teugen mee van het feit dat we als ‘iron couple’ in dezelfde wedstrijd deelnamen en de finish haalden.
Regensburg is zeker een aanrader en zal snel een klassieker op de kalender worden.
Martine heeft de smaak te pakken, is nu al bezig plannen te maken voor volgend jaar, we vervoegen het TTK team in Klagenfurt IM Austria 2011, you ain’t seen nothing yet….
Luc
Deze wedstrijd is de jongste telg in de ironmanfamilie maar de organisatoren hebben ervaring met oa Frankfurt en Sankt Polten. Regensburg ligt in Zuid-Duitsland , de regio voorbij Nürnberg in een zeer bosrijke omgeving met glooiend reliëf en aan de Donau. Het is een mooie en in de zomer zeer druk toeristisch bezochte stad.
Voor Martine dus de eerste volledige en de voorbereiding was quasi perfekt verlopen : rustige opbouw van tijdens de winter met enkele wedstrijden (1 kwart en 3 halve) voor het vertrouwen en als toets voor de progressie. Toch met een bang hartje naar ginds want in triatlon is 1/1 meer dan 2x1/2…
Dan net voor de start grote paniek : Martine haar Polar horloge vergeten in de auto en dus was het hele taktische plan met vooropgezette limieten van hartslag om zeep. Een beginnersfoutje maar niet onoverkomelijk, een beetje peptalk volstond om terug vertrouwen te geven en dus zou het voor haar volledig op het gevoel moeten. Ik bood haar mijn Polar aan maar dat wou ze niet.
Het zwemmen ging door in de Gugenbergersee, een meertje op 10 km vd stad en eigenlijk een beetje te klein voor zo’n massa. Wel schitterend helder water en na de voorbije hittegolf gelukkig net niet te warm om de wetsuit toe te laten Men had een ingewikkelde figuur met boeien uitgetekend maar zonder richtingwijzers of GPS zou het wel eens verkeerd kunnen uitdraaien als een kudde van meer dan 2000 neopreners tegelijk de aanval inzet. En zo geschiedde : een deel vd massa raakte verdwaald en sneed een bocht vh parcours af, de wanhopige kayaker die probeerde te corrigeren moet een strijd op leven en dood hebben doorgemaakt, ze kwamen van overal mijnheer…de sukkelaar is nu nog in therapie bij slachtofferhulp. Volgende keer zullen ze het meer wat moeten vergroten of toch werken met 2 rondjes ofwel nog meer en duidelijker zichtbare boeien leggen.
Martine zwom heel behoorlijk in 1u15 en ik in 1u07 (boeitjes wel correct genomen, braaf hé) en heel tevreden T1 ingedoken.
Het fietsparcours bestond uit 2 rondes van ong 82km met dan nog een trajekt tot in het centrum van de stad. In elke ronde lag het zwaartepunt tussen km 10 en 25 waar telkens enkele stevige hellingen in verschillende etappes moesten bedwongen worden. We vonden het beiden vrij pittig maar klimmen is altijd een kwestie van perceptie : als je het goed kan is het makkelijk, voor ons dus toch serieus op de tanden bijten. Nadien een mooie afdaling (max 80km/u) en een heel stuk vlak en later nog enkele ‘rolling hills’ minder lange beklimmingskes maar de tweede keer deden ze toch wat zeer…
De techniek liet Martine volledig in de steek : ook haar fietscomputerke weigerde dienst en ze was aangewezen op de kerktoren om een idee van haar tijd te hebben… gelukkig bleef de fiets zelf intact en kon ze na 6u26 T2 binnenrijden, content dat die fietsschoenen eindelijk uit konden. Ikzelf had uiteindelijk 5u34 nodig met wat verval in de 2° ronde en hoopvol voor de rest want eigenlijk op schema zoals gepland.
En dan het lopen! Martine deed het schitterend en kon zeer gelijkmatig de 4 rondjes afhaspelen met de smile. Massa’s volk in het centrum zorgden voor een speciale sfeer, absoluut kippenvelmomenten soms. Naarmate het einde naderde bracht de mengeling van adrenaline en endorfines haar in een trance en vloog ze de laatste rechte lijn in, nog snel 2 concurenten passeren, een uitbundige high5 met de speaker en bijna van contentement de micro gepakt en een liedje beginnen zingen (dit laatste is iets overdreven maar allez ge begrijpt me)
De eerste Ironman in 12u21 en zonder extreem af te zien of ongelukken, wauw, ze leefde op een wolkje en dat bleef duren de dagen nadien!
Voor mij was het een heel ander scenario. Van in de eerste meters van de marathon kwamen krampen op in hamstrings en quadriceps en om de zoveel meter werd ik verplicht te stoppen of te stappen. Als ik liep was het ong 11 km/u maar dus continu on/off. Dit is de eerste keer in 17 ironmans dat mij zoiets overkomt. De oorzaak? Ik weet het niet echt : misschien het feit dat ik de voorlaatste week een verkoudheid had die nog wat in mijn lijf zat? Onbewust toch wat te hard geklommen? De temperaturen van 26-27°gr waren ideaal en ik heb al letterlijk voor heter vuren gestaan. Hoedanook zodra ik door had dat er geen toptijd meer in zat was het kwestie van overleven. Efkens samen gelopen met Martine die een ronde achter zat en haar moeten laten gaan…niet goed voor mijn mannelijk macho gevoel maar het zij zo. Uiteindelijk toch de finish gehaald in een voor mij matige totaaltijd van 11u16.
Martine dus in euforie en ik terug met de voetjes op de grond maar zeker niet in zak en as, het kan niet altijd kermis zijn, ik genoot met volle teugen mee van het feit dat we als ‘iron couple’ in dezelfde wedstrijd deelnamen en de finish haalden.
Regensburg is zeker een aanrader en zal snel een klassieker op de kalender worden.
Martine heeft de smaak te pakken, is nu al bezig plannen te maken voor volgend jaar, we vervoegen het TTK team in Klagenfurt IM Austria 2011, you ain’t seen nothing yet….
Luc
Abonneren op:
Posts (Atom)