Verslag IM Canada door Luc Vanmaele

IM Canada heeft plaats in Penticton in het prachtige British Columbia. De streek is een aaneenschakeling van prachtige natuurlandschappen, meren en rivieren, onmetelijke bossen en natuurparken. Martine en ik hebben de eerste week nog een beetje getraind maar zeker ook tijd genomen om al dat schoons te bewonderen. De afstanden in dit onmetelijke land zijn echt niet min. De triatlon was het tweede doel van deze reis maar zeker niet het enige, mede omdat dit na Lanzarote al de tweede afspraak van het jaar was. Zonder veel stress dus aan de start met 2500 kompanen waaronder 4 belgen.(Loic Helin bij de pro's en Stefaan Engels op zijn worldtour oa) Het weer kan er zeer variabel zijn en dit jaar was het eerder een typisch belgisch weertje. Het zwemmen vond plaats in Lake Okanagan met wetsuit. Na 1u16' uit het water : matige tijd maar gezien beperkte training de laatste maanden aanvaardbaar. Dan met zeer goed gevoel het heuvelachtig fietsparcours aangevat ( 1 ronde van 180 km) en echt een kick gekregen van het aantal ingehaalde atleten. In het middenstuk zit een zwaardere hellingzone (Richter pass) en daar moest ik toch wat doseren maar nog steeds op schema. Helaas rond 120 km lekke band en wat gesukkeld met CO2 bommetje. Na 7- tal minuten dan met niet optimale druk op het achterwiel terug in het zadel en onbewust geprobeerd de verloren achterstand in te halen. Opnieuw een deel van dezelfde triatleten ingehaald, de moraal wel wat minder nu. uiteindelijk na 5u30 in het park met een gemiddelde van 33.5km/u op de teller met verzuurde benen en licht gefrustreerde kop. Het lopen was een heen en weer zone van 21 km hoofdzakelijk aan de rand van Shaka Lake. Op karakter rustig begonnen maar op de enkele hellingen toch heel zwaar en vooral een zeer strakke tegenwind drukte het tempo. Tot overmaat van ramp ging die wind liggen toen ik aan het keerpunt kwam en begon het regenen, dus weg verwacht windvoordeel. Enthousiaste medewerkers en supporters langs het parcours zorgen voor een typische ironmansfeer : 'you're looking good' terwijl je eigenlijk stikkapot zit! Uiteindelijk afgeklokt na 10u54' en ik ben globaal toch tevreden : door het trainingsdeficiet en de kleine tegenslagen zat er echt niet meer in. 24° in age group en 275° overall. Het is zeker 1 van de mooiere plaatsen ter wereld om deel te nemen. Helaas dit jaar niet het beste weer maar het kan hier evengoed meer dan 30gr zijn. Inschrijven is wel moeilijk : je moet daags na de wedstrijd zelf aanwezig zijn of iemand met je pas daar sturen ofwel inschrijven via Hannes Hawaii tours maar dat slot is iets duurder en je moet een reis met hen boeken. Je logeert dan wel vlak aan de start en aankomst in een kamer met schitterend zicht op het meer, onvergetelijk. Canada heeft me gecharmeerd, een aanrader.
De motivatie om er volgend jaar nog eens voluit voor te gaan als jongste in age group 50-54 is meer dan ooit aanwezig. Hopelijk blessurevrij kijk ik uit (hopelijk met zoveel mogelijk andere TTK-ers?) naar IM South Africa begin april 2009. Nu even wat rusten en de triatlonbatterijen opladen...

Geschreven door Luc Vanmaele.

Verslag Ironman Klagenfurt door Frederik

De kroniek van een struikelende Ironman

Deze bijdrage heeft tot doelstelling het “leven” van een triatleet naar een geslaagde Ironman-opzet te kaderen en dit voor al wie er ooit eens wil aan beginnen.

Een Ironman start eigenlijk maanden vooraf, in mijn geval was dat 17 december en tot aan de meet mag je niet veel voorhebben. Ik hield me strak aan het schema dat Luc (Devoogdt) voor mij had opgesteld. Zoiets heb ik nodig, want anders geef ik er allicht vrij snel de brui aan. Je hebt een agenda af te werken en je houdt je eraan.
De progressie die ik voorlegde bij de lactaattesten, was ik ogenschijnlijk - volgens vriend Karel Pardaens - een schoolvoorbeeld van hoe je stilaan opbouwt. De fietsproeven lieten het beste verhopen. Tot zes weken voor de wedstrijd zat alles goed.

Dan kwam het één na het andere.

Eerste euvel
Net voor de eerste wedstrijd in Sint Laureins, stom accident. Ik stootte fel tegen het bed van mijn dochter. Diepe vleeswonde, waar ik een litteken aan overhoud. Zwemmen was out of the question. Wedstrijd geschrapt. Uiteraard stond het lopen ook even op waakvlam. No panic tot daar ……….

Tweede euvel
Brugge nadert en was bedoeld als tweede test in de opbouw. Geschrapt door griep, die me nog altijd wat achtervolgde in Brasschaat. Soit, dat viel nog redelijk mee. Maar ik miste duidelijk de harde, zware trainingsweken voor de apotheose door die onnozele griep.

Brasschaat was niet mis, maar had beter gemoeten. Stilaan overigens last van overbelasting : de Achilles-pees begon tegen te stribbelen, spijts het zeer regelmatig stretchen en veel ijs. Een aandachtpunt voor iedereen. Het sporten is belangrijk, maar de “voor”zorg en “na”zorg zijn oh zo belangrijk. Je hebt snel de neiging om niet te stretchen, als je niks voelt en je begint eraan als het kalf al aan het verdrinken is. In mijn geval was plichtsgetrouw stretchen toch nog net niet voldoende om geen problemen te hebben.

Derde euvel
Tot slot nog een soort bronchitis een week voor de wedstrijd, snel nog wat medicatie slikken in de hoop dat tegen de aanvang van de wedstrijd alles ok is. Dat had eigenlijk geen nut, nadien beschouwd. Maar dan heb je er alles voor over en is niet starten niet aan de orde. By the way, af en toe heb ik nog wel een ferme hoestbui (d.d. 13 augustus).

Het verslag van de wedstrijd

Zwemmen had ik iets sneller ingeschat, maar in dat smalle kanaal van om en bij 800 m kon je niet vooruit. Aangezien ik slechts rechts inadem is een parcours tegen wijzerzin, niet zo best voor mij. Ik heb de neiging om scheef te zwemmen, ja nog altijd ……. Ik had gehoopt op 1u6’, het werden er 3 meer.

Fietsen, dat was zeer ok, maar Luc D. had er meer van verwacht. Hij had toch om en bij 5 uur gerekend.

Dan het lopen. Beetje in euforie begonnen en hartslag niet in het oog gehouden. 160 was echt te hard en dat was te veel van het goede en de veer begon te breken. Na 5 km over een regenplasje moeten springen - het was ondertussen boven Klagenfurt heel zwaar aan het onweren - en uiteraard ......krampen, vaneigens. Gelukkig was er daar een bevoorradingspost, 5 minuten gestopt, gelleke genomen en gedronken. Ik kon weer vooruit tot die Achillespees weer bangelijk tegentrok. Ik hoef jullie niet uit te leggen welk gevoel je krijgt als je 2 metgezellen je kort nadien voorbijlopen. Uit mijn tijden zal je zien dat ik toen een heel eind gestapt heb, maar uiteindelijk toch weer met stappen en lopen aan de meet raakte. Een marathon die een 1 uur te lang duurde.

Een verbetering met één uur vergeleken met Sherborne is het positieve. Maar het hadden er evengoed 2 kunnen zijn. Je ziet maar dat echt alles moet meezitten en zoals gezegd die periode van die opbouw is heel lang. Alle euveltjes en gebrek aan trainingen in de zwaarste weken van het schema zullen in mijn lijf gezeten hebben.

Ik was uiteraard een beetje down nadien, maar heb me flink herpakt. Antwerpen was weer dik ok.

Alles ging goed, enkel die pees baart me zorgen en daar moet ik aan werken. Exentrische oefeningen zijn nu mijn dagelijks lot en dit ook al met een schema, kwestie van er steeds aan te denken. Het kan wel even duur tot die pees wat langer, sterker, …….. is geworden. Maar we gaan er weer voor ! ! ! !

Na de wedstrijd leerde ik trouwens nog iets anders, nl. Medi-Taping. Het is een vorm van tapen, die ik na de wedstrijd kreeg en het gaf een goed, comfortabel gevoel. Ik heb er een paar keer mee gezwommen en het kleefde goed aan het been. Had ik mijn been maar laten tapen "voor" de wedstrijd in Klagenfurt, het was misschien wel heel anders ver”lopen”. Het is echt een heel erg peesontlastend middel. Kon ik nu maar aan die tape raken ! ! ! Er is maar één Belg in gespecialiseerd en die woont veraf. Hopelijk zijn er wat kinesitherapeuten die die weg willen opgaan.

Een (halve) marathon lopen met één voet op het gaspedaal en één voet op de rem, is zowat het gevoel dat je hebt. Het moet dus puur op "karakter".

Meer info over Medi-Taping : http://fege-zimmermann.de

Ik wil eindigen met een biezonder woordje van dank aan de 3 vrouwen in mijn leven, die mij weer hebben kunnen smaken  en al wie mij begeleidde doorheen die lange periode van geheelonthouding. Ik noem er hier graag een paar : mijn trainer Luc Devoogdt, de lopers in Leuven : de masters van DCLA met in het biezonder Jeroen en Chauhan, de Roodrunners (loopclubje van Inge) en de Lindense lopers, de fietsers : Jan, Karel, Jonathan, mijn wielerclubje www.rennersclub.be . Speciaal woord ook voor Dries (van onze club) en zijn kameraad Jan. Dries die regelmatig vanuit Houthulst kwam om lange, maar soms ook korte fietsritjes te doen ……….. en om in onze jacuzzi te duiken  Dries, velen wachten op je verslag van Sherborne 2007 en Lanzarote 2008

Tot slot de gezellige en ook zware momenten met Bernard op Lanzarote en Stefaan op Lanzarote en Port Elizabeth.

Geschreven door Frederik Vandrmersch.

Verslagje Offshore Triatlon door Jeroen

Verslagje offshore-triathlon

De 12de offshore-triathlon was een editie die niet snel zal worden vergeten.
Door de slechte weersomstandigheden en als gevolg brutale zee, werd de zwemproef vervangen door een alternatieve “zwemloop”. Een boei werd in zee gelegd op een kleine 100m van de vloedlijn. De bedoeling was dat deze boei al lopend door het water te ronden. Door een misrekening ( het was er ruim 2m diep) en de zware branding moest er alsnog gezwommen worden. De sterke wind + stroming zorgden er echter voor gevaarlijke situaties. Al snel werd het duidelijk dat niemand er in slaagde tot bij de boei te raken, een vreemde en gevaarlijke ervaring. De redders grepen snel in en iedereen werd terug het strand opgestuurd. De proef werd uiteindelijk (zonder 2de start, de regels werden al lopende aangepast) herleid tot een korte loopproef.
In het fietsen kon het ploegenspel voor een keer perfect uitgespeeld worden. Dick, Steven,en mezelf (+ oorspronkelijk ook Olivier) kwamen in een zelfde groep terecht. In de eerste van 4 rondes demonsteerde Dick zijn hoogvorm. Het tempo ging steevast boven de 40km/u. Steven kon in de eerste ronden vlot overnemen, voor mij was het net als in Izegem krabben om in het wiel te blijven. De 4weken non-actief wegens non-sportieve reis lieten diepe conditionele wonden na (en het was al geen vetten). Vreemd genoeg werd ik desondanks met de km beter en in de laatste ronde was het inhouden om het groepje niet uit elkaar te rijden.
Eenmaal terug op het strand zagen we slechts een 5-tal atleten voor ons uit. Beter doen dan mijn 4de plaats in 2006 zou in huidige conditionele omstandigheden onhaalbaar zijn, belangrijker was eens pijnloos en soepel kunnen lopen, reeds geleden van de moordende en ondertussen door mij vervloekte Zwinstedenloop, kiem van al mijn blessureleed.
Maar dat bleef een onvervulde wens. De benen draaiden weer vierkant. Tussen km 0 en 2 naar adem snakken – vanaf km 2: rechter bovenbeen begint te verkrampen – vanaf km 5: rugpijn met uitstraling naar bil – etc.. weer geen te goede signalen. Ditmaal ( anders dan in Izegem) toch maar uitgelopen . 12de werd het verdict. Deed toch een beetje pijn te merken dat Lievens Karel en Danny Dalle, 2atleten die ik vorige jaren nog aankon, nu 2 en 3 eindigen…een eerste podiumplaats laten liggen….
Dick was trouwens niet bij te houden en vloog over het zand. Hij werd knap 7de , dat ziet er goed uit voor Almere! <10u moet mogelijk zijn. Ook Bernard viel mij op, wegens spectaculaire progressie gemaakt t.o.v. 2007. Verder was TTK zeer talrijk en opvallend aanwezig en vielen knappe prestaties te noteren van alle nieuwe leden.

Geschreven door Jeroen Verheye.

Verslagje IM 70:30 door Jan Lefevere

Na 4 maanden gesukkel met blessure’s en na 4 wedstrijden te moeten afzeggen plus 1 opgave eindelijk nog eens een wedstrijd kunnen uitdoen, deze wedstrijd was dan ook een test om te zien hoever ik nog sta en tot mijn grote verwondering valt da nog goe mee, misschien kom ik nog net op tijd klaar voor Keulen op 7september alhoewel ik daar nu ook niet het beste van moet verwachten aangezien de povere voorbereiding maar we zien wel, op karakter geraak je ook al een eind weg…
De wedtrijd dan, zwemmen ja, zal nooit mijn sterkste punt worden en als je dan nog eens ommetoerke maakt mag je niet je beste tijd verwachten
Fietsen ging behoorlijk goed met een felle wind en nog enkele regenvlagen er bovenop ging dat nog redelijk vlotjes, als je de wind tegen hebt heb je hem ook achter en dan kon je wel sjette geven, op bepaalde momenten kon je wel ruitewissers op je bril gebruiken!
Het lopen was voor mij de grootste uitdaging aangezien ik daar het meeste last van had aan de heup, ik had ook geen 20km meer gelopen sinds Malaysia.Ik had me voorgenomen om niet te geweldig van start te gaan en eigenlijk een duurloop van te maken, na 2 ronden voelde alles nog goed aan en besloot dan maar de derde ronde alles te geven, met een goed gevoel geeindigd , de pijn is nog niet volledig weg maar al een hèèl stuk beter!
Dries had gelijk, een goed osteopaat kan wonderen verrichten, maar een goeie vinden kost meer tijd dan de behandeling zelf!
Ook een paar ttk’ers die hun debuut maakten op de halve met goeie tijden alleen van Alex had ik iets meer verwacht,?
Ja, en Bernard en Frederik die zijn blijkbaar nog altijd in supervorm, proficiat!
Franky had ook een goeie tijd, maar Franky ken ik niet zo goed en weet niet of hij daar tevreden mee is(met zijn tijd dan)
Misschien kunnen andere ttk’ers ook eens een verslagje schrijven over het wel en wee van hun debuut…
Over mijn blessure zal ik later eens een verslag brengen met misschien enkele tips voor Jeroen,

Geschreven door Jan Lefevere.