Verslag Zwinstedenloop Sluis

Verslagje zwinstedenloop (halve marathon)

Met Bernard, Olivier, Ivan , Mario en mezelf, 5 TTK’ers op de halve marathon en “Fast Freddy” Rappé op de 10km hadden we dit jaar een mooie delegatie voor de 15de zwinstedenloop.

Met grote motivatie keek ik uit naar deze wedstrijd. Niet alleen gebrand op een revanche jegens Mario, na het pak rammel op de ½ marathon van Cadzand , maar ook met benieuwdheid naar de prestatie van Ivan die mij in de laatste veld-lactaattest duidelijk had overklast. Daarenboven was het ook een ultieme test richting de marathon en een goede gelegenheid om men zwakke PR op deze afstand (1°27’15”) eens scherper te zetten. Redenen genoeg dus om er een lap op te geven.
Omdat ik het duurvermogen van Mario en Ivan hoger inschat dan bij mezelf (zie lactaattesten en Cadzand) was mijn taktiek: aanklampen, geen initiatief nemen, tempo drukken indien mogelijk en hopen dat ik er nog aanhang op ’t eind om men snelheid en goede anaerobe capaciteit te kunnen uitspelen in de laatste km.
De start was nogal chaotisch en verrassend snel. Ivan en mezelf waren onmiddellijk het spoor van Mario kwijt geraakt die een F1-start had genomen. Pas na 2 km kwamen we terug aansluiten. We kwamen met zen drieën door rond de 7’30”. We waren het eens om een tempo van 4’/km aan te houden om zodoende proberen op 1°24’ uit te komen. De eerst 10km liepen tamelijk vlot (39’28”). Hoewel ik het gevoel had dat dit tempo mij grotere moeite koste dan voor Mario en Ivan. Vanaf halverwege moest ik samen met Ivan, nu en dan aan het rekkertje. Rond het 13km-punt kreeg Mario met een kleine tempoverhoging (waar ik geen antwoord op had) zelfs een 30-tal meter te pakken. Maar telkens met alle moeite van de wereld kregen we het weer dicht. Tussen het 15km en 16km-punt kantelde het echter verrassend. Eerst moest Ivan onverwacht lossen (Hoewel verrassend? Liep ondanks schitterende lactaattest wel nog geen +15km dit jaar. Testen zeggen niet alles zeker?) en viel daarna snel terug. Op 5-6km van de eindstreep begon het tempo die Mario oplegde geleidelijk (en net op tijd voor mij ook) te zakken. Het werd toen snel duidelijk dat de verhoopte 1°24’ niet haalbaar zou zijn (15km doortocht in 59’56”). Na de laatste bevoorrading op 3-4km van het einde (die Mario wat slecht bevallen was), kwam ik voor het eerst aan de kop. Ik verwachtte nog genekt te worden door een snedige finale demarrage zoals in Cadzand, maar die kwam er niet. In de voorlaatste km liet ik bewust het tempo verder zakken om mijn geweer te laden voor een alles of niets poging op één km van het einde. Toen ik vertrok nam ik snel een meter of 30, maar Mario bleef hangen en brak niet. Ik moest nog verschrikkelijk diep gaan, maar hield stand met een handvol seconden.
Wat een heerlijk gevoel om het als underdog te flikken! Toch blijft Mario voor mij de grootste kanshebber op een het -3uur ticket in Rotterdam. De grotere ervaring en stevigere aerobe basis zullen daarbij de doorslag geven.

Besluit:
Dit was de ultieme test om tot het antwoord te komen op de vraag: durven wij het aan om in Rotterdam voor drie uur te gaan? Jammer genoeg zijn wij na de wedstrijd niet tot een duidelijk oordeel gekomen. In theorie dient men voor een -3uur marathon -1°24’ op de halve afstand aan te kunnen. Had ik nu 1°27’ of 1°22’ gelopen dan was op bovenstaande vraag een duidelijk antwoord gekomen, met 1°24’42 blijft de twijfel bestaan. Het zal een last-minute beslissing worden afhankelijk van: weersomstandigheden, vorm van de dag en het gevoel in de laatste trainingsweken.

Pff.. een IM in -10uur is toch eenvoudiger dan een marathon in -3uur voor mij.
Resultaten voor alle leden:
1 Aman Gemeda Kuurne 829 1:06:28

77 Jeroen Verheye Gent 535 1:24:42
79 Mario Savels Knokke-Heist 140 1:24:49
116 Ivan de Bruyn Assebroek 146 1:28:12
337 Bernard Deleener Knokke-Heist 545 1:44:58
383 Olivier Maes Heist-aan-Zee 102 1:50:16

10 km van Sluis

1 Stijn Daelman Hofstade 292 31:46

17 Frederik Rappe Blankenberge 377 37:23

Geschreven door Jeroen Verheye.

Verslag Jan Lefevere IM Malaysia

VERSLAG MALAYSIA
***************************

8 dagen voor de wedstrijd vertrokken naar Langkawi en na een vermoeiende reis,dinsdagnamiddag om 15h vertrokken en woensdagavond om 23h lokale tijd aangekomen in ons prachtig hotel, voor de liefhebbers, www.tangjungrhu.com.my
Dit paradijs beschikt o.a. over een zwembad van 50m. en een zwembad van 60m. waar je eigenlijk de ganse dag door rustig kunt zwemmen zonder gestoord te worden, ook heb je vlak voor je neus nog de zee waar een rots met een piepklein strandje, ongeveer 800m in zee ligt.

Dus nog een ganse week een beetje kunnen trainen en goed het nieuw parcour kunnen verkennen, voordien dacht ik een gem. te halen van rond de 32à33 maar na de verkenning zou ik al blij zijn met 30 er zit geen enkel stuk in waar je bv 5km vlak kunt rijden het is constant op en neer, nooit voor lang maar lang genoeg om je kapot te rijden zeker na de derde ronde.

Fysiek voelde ik me prima alleen was ik bang van mijn patellapees(vorig jaar mijn ITP band nu mijn patella, er is altijd iets met dat rechterbeen van mij)maar het is een feit deze keer zou ik hem uitdoen, ik had gehoopt op 12h,dus net binnen voor het donker was!

Nog èèn voordeel hadden we ,de wedstrijd zou pas starten om 7h45 omdat het anders nog donker is dus konden we nog wat langer slapen.
S’morgens om 5h opgestaan, ontbijt voordien besteld via roomservice en stipt om 5h15 afgeleverd op de kamer alles klaarmaken en om 6h vertrokken met de taxi naar de wedstrijd.
Na de weging(68kg) en het plaatsen van de nummers de andere Belgen leren kennen en na een gezellig onder onsje nog eens alles dubbel checken, de tuben inspuiten met pitstop en dan keihard oppompen, helm klaarleggen enz…de gebruikelijke dingen iedereen kent dat wel.

5’ voor de start het water in en dan wachten…… de start verloopt zoals gewoonlijk hectisch en het duurt wel even voor dat je wat ruimte krijgt ondertss al twee keer mijn brilletje afgestampt maar zonder veel erg ,ik had gerekend op 1h30 en het werd 1h28 dus ik mag nie klagen met 1 maal in de week te gaan zwemmen zat er ook niet meer in en gezien de stroming die we de eerste helft hadden ben ik tevreden over het zwemmen, supersnelle tijden zul je hier niet hebben voor het zwemmen (snelste zwemtijd 50’)t’is ook zwemmen in zee en zonder wetsuit.
Uit het water gekomen, zoutwater afspoelen en snel gaan wisselen, knie goed ingetaped en weg op de fiets voor 180,2km(ik had 184km) maar swat op een paar km komt het niet aan Stefaan Engels deed er in Taupo wel 80 extra!
Op de fiets voel je de zon echt branden op je armen en rug maar er was om de 10km bevoorrading dus konden we genoeg drinken en eten onderweg, na 130km kreeg ik een eerste dipje(ook nooit meer dan 120km gereden)onderrug begint pijn te doen en na het vele klimwerk is het beste er een wel beetje vanaf op het laatste keerpunt werd ik nog eens extra aangemoedigd door mijn trouwe supporters(mijn vrouwtje , mijn dochter en haar man) en kreeg ik opnieuw vleugels waardoor ik de laatste 30km aan een 34 gemiddeld heb gereden.
Ook was er dit jaar een stevige droge landwind waardoor je het gevoel krijgt constant met een droge keel te rijden, ook heel wat plaatsen opgeschoven tijdens het fietsen en er velen zien sterven op de fiets.
Afgeklopt op ongeveer 6h, met dat resultaat was ik tevreden gezien het parcour en de hitte, afgezien van Faris al sultan die het parcour aflegde in een fenomenale 4h30 wat een absoluut record is denk ik een half uur voorsprong is toch indrukwekkend al de rest van de toppers zat rond de 5h dus al bij al moet ik tevreden zijn.
Na het fietsen de tent in voor de wissel naar het lopen, ge moet weten dat het ongeveer 40° is in de zon en dan staat daar zo’n tent een hele dag in de zon, dus moet ik je niet vertellen hoe warm het daar was in die tent, precies een sauna van 80°.Toen ik mij neerzette op een stoel kreeg ik een klop van de hamer om U tegen te zeggen, het zweet barste uit langs alle kanten ik heb tegen mijn eigen kop moeten slaan en zeggen allez Jan begin te lopen!Nog eens de knie opnieuw ingetaped en dan toch eindelijk op gang gekomen(vandaar de wissel van 10’)
Het parcour is 4 ronden van 10km en dan nog 2km naar de finisch, ieder ronde is 5km vals plat omhoog en 5km terug.
‘k had al gauw door dat het zou afzien worden, vooral mijne knie begon pijn te doen en om de 5km ong. eens gestopt om ijs op te leggen, maar wat ik eigenlijk niet opgerekend had was pijn aan mijn voeten, normaal loop ik op blote voeten in mijn schoenen maar voor deze ene keer had ik socca’s aangedaan en doordat je voeten eigenlijk nat maakt bewust of onbewust begin je in je schoenen te schuiven en dat veroorzaakt doorweekte voeten en kloven en blainen enz..
Dus misschien een goede raad HOU JE VOETEN DROOG!
Veel verval had ik niet tijdens het lopen vooral ook omdat ik regelmatig moest stoppen en daardoor was mijn hartslag ook niet zo hoog (131bpm tijdens het lopen)
Laatste ronde nog een babbeltje met Stefaan gedaan en die zat er ook door, eigenlijk had ik gehoopt hem de laatste ronde nog in te halen maar ja, de pijn en de krampen beginnen te komen en opeens zomaar opnieuw 12 per uur te lopen is niet zo evident dit lukt wel voor een paar honderd meter maar dan moet je opnieuw stoppen voor een kramp.
Was ik blij toen ik de rechte laatste lijn zag, volop aangemoedigd door supporters de speaker die je nog eens extra oppept en dan uiteindelijk moe maar voldaan door het lint loopt en in de armen van je vrouw valt, dat geeft toch een ongelooflijke emotionele kick!
Het eerste wat ik zei toen ik over de finisch kwam was GOE ZOT MOET GE DAARVOOR ZIJN!
Maar niettegenstaande het overal pijn deed moet ik toch zeggen “DIT SMAAKT NAAR MEER”
De emotie die vrij komt na een vooral èèrste ironman kun je met geen enkele andere wedstrijd vergelijken denk ik, ieder triatleet zou dit minstens één maal in zijn leven moeten meemaken!
3 dagen na de wedstrijd was alle pijn weg en begon het al opnieuw te kittelen vooral ook omdat Stefaan dan vertrok naar Taupo!
Conclusie na de wedstrijd, zwemmen en fietsen kon ik niet veel beter, maar had ik geen last gehad van mijn knie en mijn voeten had er in het lopen wel meer in gezeten maar ik ben zeker niet ontgoocheld en het staat zo goed als vast volgend jaar ga ik zeker terug, als er liefhebbers zijn laat het maar weten!
Nog een speciaal dankwoordje voor mijn supporters en vooral aan mijn vrouwtje, want zonder de onvoorwaardelijke steun van je dierbaren gedurende het ganse jaar zou dit zeker niet lukken!

Geschreven door Jan Lefevere.