Yves Depoorter
Eindelijk zover, na maanden voorbereiding mijn eerste Ironman en als kers op de taart kan ik debuteren in Hawaii op het WK Ironman.
Ik land in Kona een week voor de Ironman ,op het vliegtuig vanuit San Francisco reeds veel atleten vooral uit Duitsland en Spanje.
Nog nooit zoveel fietsen weten inchecken,als vreemde eend in de bijt ben ik de enige die ook zijn surfboardje bijheeft,Hawaii zonder surf dat kon voor mij echt niet.
Het laatste weekje voor de wedstrijd bestaat voornamelijk uit rustige training ,rust en genieten.
De lange vliegreis bezorgde me wel zware benen en zeer gevoelige achillepezen ,waar ik eerder nooit last van had.
Ik kan niet rennen met mijn normale wedstrijdschoenen en beslis om ter plaatse andere schoenen te kopen (aanbod genoeg!!).na veel passen beslis ik voor een paar Newton loopschoenen die super comfortabel aanvoelen en waarin ik mijn achillessen minder belast.
De zwemtrainingen zijn een lust voor het oog ,je ontmoet Nemo en al zijn vriendjes ,ook kwam ik eens in een school dolfijnen terecht (unieke ervaring).
En plots is het daar 10 oktober, de rode stip in de agenda ,opstaan om 4uur,eten ,alles klaarstomen en 5.30 richting start ,een en al bedrijvigheid .
Ik ben bloednerveus en zie dat ik niet de enige ben ,opnieuw alles nakijken ,fiets in orde ,badmuts brilletje …
Potverdorie ik ben mijn bidon met gel vergeten in de koelkast thuis.
Nog een half uurtje voor de start,paniek paniek .. ik vraag een toeschouwer om zijn gsm te gebruiken en kan mijn vrouwtje bereiken ,schatje alsjeblieft vlug mijn bidon gel gaan halen want anders wordt het fietsen een ramp.
Schatje schiet in aktie en bij de start van de pro –atleten krijg ik mijn bidon die op dat ogenblik zijn gewicht in goud waard is.
Mijn mond is kurkdroog,zenuwen…, ik dronk meer dan genoeg.
Badmuts aan ,brilletje aan en het sop in ,beetje loszwemmen naar de start ,daar liggen we dan 1600 spartelende lichaampjes als haringen in een ton.
Bam kanonschot vanuit oorlogsfregat ,die overkwam van pearl harbour, het water trilt en iedereen begint te molenwieken,bovenblijven blik op oneindig verstand op nul en vooruitkomen,Nemo en zijn vriendjes zijn niet te bespeuren wel veel ellebogen ,voeten ,etc…
Het verschil met andere zwemwedstrijden is dat hier iedereen goed zwemt zodat je” en bloc”
verderzwemt ,je ligt geen moment alleen en het vechten duurt van start tot finisch.
Vlotte transitie ,gezwind de fiets op ,klimmetje op de kuakini road,lokaal lusje en dan de lang tocht naar Hawi,een lange sliert fietsers, in de klimmen kan ik trosjes atleten voorbijfietsen in de andere stukken kan ik mijn positie behouden.
De referees zijn heel streng, ik zie enkele fietsers een rode kaart krijgen terwijl er helemaal niet gestayerd wordt.
Gelukkig hoor je ze van ver komen(rijden op Harleys) en dan ga je eventjes extra safe fietsen .
Bij de laatste klim naar hawi steekt de wind op, bergop wind tegen ,ik fiets nog aan 22km/u het wordt ook warmer en warmer ,extra drinken, zouttabletje doorslikken en hard blijven stampen.
Na keerpunt bergaf ,gaat heel hard fiets continu boven de 50km/u handen niet meer in de beugels daar de wind genadeloos op de fiets inbeukt en je bergaf laat slingeren.
Nog 60km te gaan en opnieuw draait de wind op kop de sliert fietsers is heel wat uitgedund en je fietst als het ware alleen door de lavavelden in schroeiende hitte en tegenwind .
Mentaal heel zwaar, ik kiep liters water door mijn keelgat en over mijn gezicht,het gat in mijn tijdrithelm bovenaan is een hemelsgeschenk ,door er bidons in leeg te spuiten heb ik telkens een frisse douche.
Transitie 2 ,ik spring van mijn fiets die door een begeleider wordt aangenomen ,ik strompel naar de omkleedtent en ren naar loopparcours .
Achillespezen schreeuwen maar worden overstemd door honderden enthousiaste toeschouwers,ik kan niet onmiddellijk lopen maar schuif vooruit ,garmin vertelt me 4.1/km dat is goed moet ik blijven aanhouden.
Na 5 km zie ik enkele pro’s aan het afzien ,enkelingen zijn al aan het stappen.
Ik snap de boodschap en vertraag denkende finischen is belangrijkst, ik mag me hier niet kapotrennen.
Het stuk langs alii drive is leuk veel toeschouwers en ambiance,maar dan komt het zwaarste: de highway en energy lab zijn schroeiend warm en geen ziel te bespeuren buiten de bevoorrading,ik zie vele atleten sneuvelen en stappen .Ik denk maar aan een ding :”blijven lopen, niet stappen ,niet nadenken”.
Elke bevoorrading is een oase in de woestijn ,geen enkele atleet slaat een bevoorrading over en de meeste pauseren er zelfs eventjes.
Na energy lab is het ergste voorbij en weet ik dat er mij nog 12 km scheiden van de finisch ,ik verhoog mijn tempo en slaag er in atleten in te halen ,mijn benen schreewen naar rust terwijl mijn hartslag toch maar 130 is.
Blijven bijten het einde is in zicht ,na de highway …
Op palani road naar beneden krijg ik vleugels ,ik ruik de stal en begin te lopen alsof mijn leven er vanaf hangt,laatste 400m op alii drive, het publiek draagt me en ik pers er nog een sprint uit
.Ik lach en zweef over de finisch ,hoor dat ik een ironman ben en uit Belgie kom.
Ik wordt opgevangen door vrouwlief en vrienden Bruno en Sylvie,
op dat moment beseffende dat ik een heel gelukkig iemand ben.
Yves Depoorter
