Verslagje Strandloop Knokke door Tom K.

Afgelopen vrijdag vond in Knokke één van de strandlopen plaats.

De korte loop van 5 km moest zorgen voor wat hogere hartslag dan de laatste tijd het geval was bij de trainingen.

De wind speelt hier aan de kust altijd een rol en ter plaatse bleek het dan ook een ferme wind te zijn.



Na de start bleek ook het pak vrij kort bij mekaar te zitten, maar als trage starter moest ik toch wat opschuiven. Eerst was het immers wind tegen.

Vooraleer ik genoeg opgeschoven was, waren er wel al enkele groepen gelopen. Om de voorgaande 2e groep niet uit te laten lopen, ben ik aan kop van onze groep beginnen lopen.

Enkel één iemand volgde me maar die haakte al snel af.

Aan het keerpunt was de kloof bijna gedicht zodat er bij het windaf lopen nog wat plaatsjes gewonnen konden worden.

Zo kwam ik als 12e aan de aankomst. Geen denderende tijd van 21’30” maar daarvoor doe je geen strandloop.



Niet super maar voldoende om met vertrouwen naar de halve triatlon in Eupen toe te gaan.


Groeten,

Tom Kuystermans

Verslag Powertriathlon Aarschot door Frederik V.

Hoe lang word ik jaar na jaar beter ?

Laat dit een statement zijn en de nodige impulsen bezorgen aan onze jongere atleten (geldig voor bijna allemaal).

Na mijn wedstrijd in Brasschaat waar ik weerom mijn besttijd op dit leuke parcours kon verbeteren door zowaar onder de 4u30’ grens te duiken, had ik nood aan wat uitblazen. Kort nadien kwamen de uitslagen van de examens van de kids en de nodige stress die daar rond zweeft. Soit, ……… een weekje in Tignes op 2.100 meter zou de batterijen moeten opladen. Het was er leuk toeven met mijn gezinnetje. We hebben veel gelachen en veel buiten vertoefd. Behalve wandelingen en shoppen met vier, beklom ik alleen - met de fiets - 2 maal de Col de l’Isoran, die op een 15-tal km een hoogteverschil van 800 m overbrugt. Ik liep er een paar keer, maar dat was geen makkie op die hoogte. Deed er een korte wedstrijd over 2,5 km aan een tempo van 4’10” per kilometer. Er waren klimmetjes bij. Wat ging mijn hart toen tekeer. Er was ook een mooi zwembad en ging er 3 maal soppen. Op die hoogte geen lachertje de eerste keer.

We kwamen terug uit de Alpen en ik kon gaan carboloaden voor de wedstrijd in Aarschot. Mijn vrouwen waren in Londen en ik kon me mentaal voorbereiden  Voor de vierde maal stond ik er aan de start. Zoals Bernard het stelde, een ferm ding, nietwaar Françoise ……… Eentje die zijn naam niet gestolen heeft : de Powertriathlon. Slechts het zwemmen is op een vlak parcours. Een selectieve wedstrijd, die wel altijd wat gekruid is. Ofwel is het 35°C in de straten van Aarschot, ofwel is er een zwaar onweer (Ivan,weet je nog ?), ofwel is er zoals dit jaar wind. Het parcours op zich is wel altijd hetzelfde : slecht asfalt, veel bochtenwerk, veel steentjes, veel vals plat, maar gelukkig ook een paar snedige neerwaartse hellingen. Dit jaar dus veel wind, waardoor je toch wel je stuur goed moest vasthouden. Een plensbui was ook ons lot, maar gelukkig was het op een stuk klimmen, terwijl alle afdalingsstroken droog bleven.

Ik stond om 13 u aan de start met een niet zo super gevoel. Maar niks ging me tegenhouden. Zoals meestal was de zwemafstand niet correct, maar ik liet me niet uit mij lood slaan. Ik zwom over de 2 km langer dan in Brasschaat waar het 2,7 km was. Vrij vlot gewisseld en dan de fiets op langs mijn geliefkoosd trainingspad langs de Demer, richting Aarschot (+/- 12 km). Dat ging redelijk met wind in ’t gat. Dat beloofde voor de rest. Eenmaal in Aarschot is er geen ontkomen aan. Heuvels op en af, vals plat, snelle stukken, vieze bochten. Hartslag die schommelt tussen 120 en 165, snelheden die schommelen tussen 14 en 59 km/u. Een gemiddelde snelheid die je ziet afnemen om uit te komen aan 33 km/u, ver verwijderd van mijn gemiddelde in Brasschaat. 3 rondjes van 16 km. Ook hier vrij snel gewisseld, want iets vlotter mijn schoenen teruggevonden dan vorige jaren. Ook hier is het gangbaar dat je je niet vergaloppeert en je motor opblaast. Ze zoeken er stukken uit waar wij trappen zouden leggen. Bangelijk lastig en steil (vraag maar aan Alain). Gelukkig heb je na die helling een stukje bergaf, maar dan in schril contrast weer een stuk bergop, dat eindigt in onverhard en pal wind op kop. Dan daal je wel snel naar de binnenstad via een hoop ellendige kasseien en dan een oneindig lang stuk terug naar de meet. 3 maal heb je het voorrecht om dit te mogen doen.

Ik vond dat het niet echt soepel ging, poogde nog om onder de 3u45’ uit te komen, maar die grens zal ik dit jaar niet verleggen. Eindtijd 3u46’15”.

Ik heb er thuis dan maar eens mijn tijden uit het verleden bij gehaald en ik was aangenaam verrast, in 2 jaar 5’30” beter. Mijn eindtijden bij vorige edities:
- 2004 : 3u59’37”
- 2006 : 3u58’51”
- 2007 : 3u51’53”
- 2009 : 3u46’15”

Nu rust en opladen voor Eupen, laatste wedstrijd met hellingen, wat toch wel altijd iets speciaals is en veel van je lijf vergt.

Frederik Vandermersch.